Train accidents...

Εκείνος,μεσαίος αξιωματικός της Αεροπορίας,γύρω στα 50,ίσως και λίγο περισσότερο,με παραιτημένο ύφος και την κούραση μιας ζωής υπακοής σε εντολές και κανονισμούς αποτυπωμένη στο πρόσωπό του.
Εκείνη,νέα και φρέσκια,απλά ντυμένη, με ξανθά μαλλιά και αεράτο αλλά όχι επιτηδευμένο στυλ,με τον αέρα μιας ζωής εν πολλοίς άγραφης ακόμη...
Εκείνος,κρατά το βιβλιάριο υγείας στο χέρι-κάποιο γιατρό της Αεροπορίας θα επισκέφτηκε,κοιτά τα καλογυαλισμένα σύμφωνα με τις επιταγές της Υπηρεσίας παπούτσια του και περιμένει να περάσει η ώρα της διαδρομής,η μέρα,οι μήνες μέχρι την καλοκαιρινή άδεια,τα χρόνια μέχρι την σύνταξη...
Εκείνη πάλι,κρατά μόνο το σακίδιο της,περιέργως δεν απασχολείται με το κινητό της,κοιτά γύρω τους προσωρινούς συνεπιβάτες της όχι δίχως κάποιο ενδιαφέρον,και δείχνει ο χρονικός της ορίζοντας να είναι πολύ περισσοτερο εστιασμένος στο παρόν.
Σε μια απότομη επιβράδυνση του συρμού,το προσεκτικά τηρούμενο διάστημα ανάμεσα στα πόδια τους εξανεμίζεται ακούσια και επέρχεται στιγμιαία επαφή,για να επακολουθήσει αντανακλαστική,ένοχα απότομη απόσυρση...
Η στιγμιαία έκπληξη στο βλέμμα κατά τα δέκατα του δευτερολέπτου που κρατά η επαφή,ο κοινωνικά εγγεγραμμένος φόβος,ιδίως απ την πλευρά του,μήπως η επαφή θεωρηθεί επίτηδες,ο αυτόματος υπολογισμός των πιθανοτήτων του τυχαίου του συμβάντος,με συναρπάζει .
Εκείνος,δεν αποκλείεται σε δεύτερο χρόνο να αναρωτήθηκε πόσα χρόνια είχε να ακουμπήσει το πόδι μιας τόσο νέας κοπελας.Δεν αποκλείεται αυτή η τυχαία επαφή ν'αποτελεί την πιο προσωπική ανάμνηση της ημέρας,μια ανάμνηση που θα επανέρθει απ το βολικό συρτάρι του ασυνείδητου,την ώρα που επιτέλους μόνος του,περιμένει τον ύπνο να έρθει.Και η επάνοδος της θα διώξει φυσικά τον ύπνο-λυτρωτή,θα δώσει αφορμή στον εγκέφαλο να πλάσει ενα μικρό φιλμάκι απο την ανάμνηση-φωτογραφία,ένα φιλμάκι στο οποίο- σύντομα θα αντιληφθεί- πως ο ίδιος μπορεί ν'αλλάξει τους ρόλους όπως θα του άρεσε να είναι,με αποτέλεσμα πολλές,ελαφρώς διαφορετικές εκδοχές του φιλμ,καθε φορά κατα τι βελτιωμένες,ωσπου τελικά να μην είναι σιγουρος για το ποιά ήταν η γνήσια εκδοχή,η αρχική ανάμνηση.Όχι οτι αυτο θα τον πειράξει,'οχι περισσοτερο απ τον χαμένο ύπνο,κι έχει και πρωινό ξύπνημα και αύριο,αλλά πάλι χαλάλι,πόσο καιρό είχε να νιώσει τόσο γλυκιά αναστάτωση?
Εκείνη πάλι,αφού θ'απέκλεισε την πιθανότητα παρενόχλησης από την κατοπινή προσεκτική τήρηση των αποστάσεων,πιθανόν να αναρωτήθηκε τι οδήγησε αυτόν τον άνδρα να ενταχθεί σε ενα τόσο περιοριστικό Σύστημα όσο ο Στρατός.Θα τον φαντάστηκε νέο,25-30 χρόνια πριν,ψηλό,αδύνατο,ίσως φτωχικά ντυμένο, με ακέραια ακόμη τα όνειρά του να ανησυχεί για το μέλλον του,και τελικά να επιλέγει τη σιγουριά του Δημοσίου μέσα απ τον Στρατό.Δεν θα της αρέσει αυτή η τόσο πρόωρη συνθηκολόγηση,αυτή η εκούσια ¨οροφή" στις νεανικές φιλοδοξίες,μπορεί και να τον φαντάζεται ως τον εκπρόσωπο του Συστήματος που αύριο θα καταπιέζει ίσως τον φιλαράκο της,και μάλλον δεν θα τον ξανασκεφτεί κατά τη διάρκεια της ημέρας,ούτε βέβαια την νύχτα ,τις λίγες στιγμές πριν βυθιστεί στον ύπνο.
Τι κι αν εκεινος πιθανόν να αναρωτιέται τι θα γινόταν αν της είχε μιλήσει,έστω για να ζητήσει συγγνώμη αρχικά,αρκεί να έβρισκε μετά να πει κάτι πνευματώδες,ένα μικρό αγκίστρι για να συλλέξει μερικές ακόμη στιγμές,ν'αφήσει οριακά ανοιχτές κάποιες δυνατότητες...
Η στολή,η διαφορά ηλικίας και νοοτροπίας,και πιθανόν η προκατάληψη του παρατηρητή δεν αφήνουν περιθώρια για αισιοδοξία.
Ή απλώς,ο παρατηρητής-αφηγητής ζωγραφίζει εφήμερα σχεδιάκια στην άμμο,λίγο πριν το νωχελικό κύμα τα καταστήσει ακατάληπτα...