Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 29, 2008

Meeting Madonna A.E.....


Όταν η ζωηρούλα Madonna Louise Ciccone πρωτοεμφανίστηκε στην ποπ σκηνή θάμουν περίπου 15 ετών.Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι "της γενιάς μου",υπό την έννοια οτι ανήκω στη γενιά που βίωσε ολόκληρη την πορεία της μέχρι το θρόνο της 'βασίλισσας της ποπ".
Τότε όμως ο νεαρός square μάζευε το χαρτζηλίκι του για ν'αγοράσει βινύλια των U2,Simple Minds,Cure και R.E.M στα πρώτα τους βήματα,συχνά μέσα από ανεπίσημα κανάλια "ο γνωστός του γνωστού" που έφερναν πολύ νωρίτερα τους δίσκους απο Λονδίνο(και σε βινύλιο βαρύτερης κοπής και μεγαλύτερης ανθεκτικότητας) και άρα η (un)like a virgin Madonna ταυτοποιήθηκε ως μια ακόμα "ελαφρή" τραγουδίστρια που θα έκανε πορεία διάττοντος αστέρα.
Σε αυτό με διέψευσε η κ.Τσικόνε,αφού η επιμονή της στην πρώτη γραμμή του μουσικού είδους που υπηρετεί επί 1/4 του αιώνα,η συνεχής επανεφεύρεση της περσόνας της,η διάνθιση της μουσικής της με τα ρεύματα των καιρών,ακόμα και η (αυτοαναφορική) στιχουργική της ωρίμανση την καθιέρωσε δικαίως στο θρόνο της "Βασίλισσας της ποπ".
Έπρεπε όμως να φτάσει στα 47 για να γράψει στίχους όπως
It's funny
I spent my whole life
wanting to be talked about

I did it
Just about everything
To see my name in lights

Was it all worth it
And how did I earn it

Nobody's perfect
I guess I deserve it

Το Confessions on the dance floor(απ'οπου και οι στίχοι) μ'εκανε να καταπιώ τα απαξιωτικά λόγια που ίσως είχα πει γι'αυτήν.Έκπληκτοι,φίλοι που ξέρουν και εκτιμούν τα μουσικά μου γούστα με άκουσαν να παραδέχομαι οτι σαν χορευτικός δίσκος ήταν απλά ακαταμάχητος!
Αρκετές φορές ανέλαβε να ανυψώσει τα κέφια μου όταν η διάθεση σερνόταν στο πάτωμα.
Παρά ταύτα δεν έσπευσα να προμηθευτώ εισιτήριο για την συναυλία της,έχοντας αρχίσει τα τελευταία χρόνια να αμφισβητώ την ικανοποίηση που παίρνει κανείς απ τις live εμφανίσεις μπαγιάτικων ειδώλων που έρχονται εδώ για μια καθυστερημένη εξαργύρωση της παρελθούσης φήμης τους,πόσο μάλλον για μια σταρ με την οποία ουδέποτε ταυτίστηκα.
Κατά περίεργη σύμπτωση όμως το Σάββατο το πρωί έγινα αποδέκτης 2 προσκλήσεων-τιμής ένεκεν γι'αυτόν που μου τις έδωσε,και είπα να μην επαναλάβω το λαθος να μετανιώνω για πράγματα που δεν έκανα.
Κάπως έτσι βρέθηκα το Σαββατοβραδο στο κατάμεστο ΟΑΚΑ,παρατηρώντας πρόσωπα και στυλ των ανθρώπων που επέλεξαν ν'αγοράσουν τα πανάκριβα εισιτήρια.Μέσος όρος ηλικίας τα 35-40, πολλές γυναικοπαρέες για τις οποίες η "γάτα" Μαντόννα που κατάφερε ν'αναρριχηθεί στην κορυφή του σταρ-σύστεμ μπορεί ν'αποτελεί ένα είδος φεμινιστικού ειδώλου,οι γνωστοί κοσμικοί που δεν μπορούν να λείψουν από τέτοια events κλπ.Προσδοκώ τουλάχιστον ενα ευχάριστο υπερθέαμα αλλά δεν εχω κάνει το homework μου:αγνοώ την κυκλοφορία και νέου άλμπουμ υπό τον τίτλο Hard Candy στο οποίο η Μαντόνα έχει παραδώσει τα ηνία της παραγωγής σε διάφορους μαύρους "καλλιτέχνες" με αποτέλεσμα κυριαρχία του κτηνώδους μπάσου,διακοπή της ροής της μουσικής απ τους "ηρωισμούς" της κονσόλας,και φυσικά προβολή κατ'απόλυτη προτεραιότητα του φρεσκότερου πονήματος σε βάρος του πιο γνώριμου στο κοινό υλικού της.
Φυσικά,απόλυτα επαγγελματικά στημένο σόου, απίστευτα καλογυμνασμένο σώμα,ενέργεια δεκαθλήτριας,εκτενής συνοδεία καλοκουρδισμένων χορευτών,ρουμάνικα βιολιά σε 2-3 κομμάτια,ειρωνική αποδόμηση(λεκτική και θεατρική) των προηγούμενων περσόνων της στο She is not me,αλλά και απλά τυπική προσπάθεια δημιουργίας επαφής με το αμήχανο απ τον τρόπο εκτέλεσης και των γνωστών κομματιών κοινό,εκβιαστική αυτοεπιβεβαίωση(is this the best fuckin show you've ever been?),εκνευρισμός όταν το κοινό δεν γνώριζε καλά τα λόγια(sing you motherfuckers!!!),και ,στην προγραμματισμένη ώρα,2 ώρες ακριβώς μετά την έναρξη,ξαφνικά game over στις οθόνες,η Βασίλισσα αποχώρησε δίχως να χαιρετήσει τους ανάξιους υπηκόους της,ενδύθηκε την λευκή της γούνα και κατευθύνθηκε στο τζιπ-λιμουζίνα που ήδη είχε μπει στο στάδιο στο πλαι της σκηνής.
Τι έμεινε απ'όλο αυτό?
Το πολιτικό της μήνυμα υπέρ του Ομπάμα με την προβολή ενός βίντεο με καταιγιστική διαδοχή εικόνων που δημιουργούσαν τους επιθυμητούς συνειρμούς(Μακέην=Χίτλερ ή Μουλάδες,Ομπάμα=Γκάντι)υπό τους ήχους 'τικ-τακ" και το ρεφραίν" get stupid"-γενναία αλήθεια πολιτική πράξη που δεν θα μείνει προφανώς δίχως κόστος...

Η μέχρι στιγμης κερδισμένη προσωπική της μάχη με το Χρόνο,μια πρόσκαιρη όμως επικράτηση όπως όλοι γνωρίζουμε.Στα 50 της,η Μαντόνα έχει όλα τα φόντα ν'αντισταθεί καλύτερα απ τους περισσότερους ανθρώπους.Θα πρέπει όμως να έχει αντιληφθεί οτι σε κάποια απ τις επόμενες 'αυτοανακαλύψεις" της δεν μπορεί παρά να κάνει ενα άνοιγμα και στη δική της ανθρώπινη διάσταση,τόσο αναφορικά με τη δική της φθορά όσο και με την επιδίωξη πραγματικής επαφής με το κοινό της,που ίσως και να μην είναι μόνο παθητικοί καταναλωτές μιας ψυχρά καλοστημένης παράστασης.

Ψυχική ανάταση πάντως δεν έμεινε,το συναίσθημα δεν αγγίχθηκε,δεν αισθάνθηκα ότι είχα λάβει μέρος σε κάτι σημαντικό και ιδιαίτερο.Η σύγκριση με το μεγαλείο και την απλότητα του θρυλικού Solomon Burke πέρσι στο Ηρώδειο πχ.ήταν καταλυτική.

Η Μαντόννα είναι πάνω απ'όλα μια πανέξυπνη businesswoman:CEO μιας εταιρείας με αποκλειστικο προιόν την ίδια και την εικόνα της,συνεργάζεται πάντα με τους πιο hot παραγωγούς,production managers,χορευτές,μουσικούς με απώτερο σκοπό την μεγιστοποίηση των κερδών της πλανητικής μπίζνας της,και την αποθέωση της ίδιας.Το λέει και η ίδια ανοιχτά στους στίχους της...αλλά τόση σπατάλη ενέργειας,κόπου,χρήματος για να κορεστεί προσωρινά μια απύθμενη ανασφάλεια/εγωπάθεια?
You're so vain...
Δε νομίζω...Madonna Α.Ε. δεν με κερδισες ούτε και τώρα...

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 24, 2008

Όλοι οι άνθρωποι του Βασιλιά....

Μετά την πάροδο της φθινοπωρινής ισημερίας που συνέπεσε και με την πτώση της θερμοκρασίας σε αποδεκτά απ τον...θερμοστάτη μου επίπεδα,δεν υφίσταται πλέον η δικαιολογία της αποχής που έδινε ο τίτλος του αμέσως προηγούμενου ποστ.
Βεβαίως σχεδίαζα να επανέλθω νωρίτερα, έχοντας γράψει ενα κείμενο για τον Βουλγαράκη και την βεβιασμένη φοροεπιδρομή Αλογοσκούφη τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη,πριν ο πρώτος εκστομίσει το κορυφαίο,ενδεικτικό της αλαζονείας που μπορεί να καταλάβει όσους είναι "ψηλά" "ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό".Δεν το ανέβασα εγκαίρως ,και μετά οι αποκαλύψεις έλαβαν μορφή χιονοστιβάδας,οπότε απέμεινα σιωπηλός θεατής,έκθαμβος μ'αυτά που συμβαίνουν...

Πόσο μακρινές φαίνονται οι μέρες της ανοιξιάτικης Ζαχοπουλιάδας με τα dvd και τους "δημοσιογράφους" της λίγδας να αλληλοσφάζονται...Μεσολάβησε το σκάνδαλο Siemens,ο εκδρομές του Λιάπη παρέα με το αφεντικό της τελευταίας,η εμπλοκή Παυλίδη σε ενα συνηθισμένο για την Ελλάδα σκάνδαλο,σοβαρότητας ανάλογης με την εποχή που δημοσιοποιήθηκε,για να ρθούμε στο "κυρίως γεύμα", του εντιμότατου κ.Βουλγαράκη και της μεγάλης των Πελέκηδων Σχολής,τόσο με αδιαφανείς real estate business με έντονο το άρωμα ξεπλύματος μαύρου χρήματος,όσο-και κυρίως- με την ιστορία της Μονής Βατοπεδίου,μια σπάνια και αποκαλυπτική ματιά στις κρυφές κοσμικές δραστηριότητες της Εκκλησίας και την (απίστευτη για τους ανυποψίαστους) διαπλοκή της με τους πολιτικούς και τους θεσμικούς φορείς του κράτους.Κι ενώ νέα στοιχεία έρχονται στο φως για την σπουδή με την οποία το Κράτος αποδέχθηκε τουρκικά χρυσόβουλα αμφιλεγόμενης νομιμότητας,παραιτήθηκε απ'τις δικαστικές ενστάσεις του,εδέχθη αποτίμηση των γαιών που εκείνο προσέφερε στο 1/10 της αντικειμενικής αξίας που οι δικές του υπηρεσιες προσδιόριζαν,απαξίωσε να ζητήσει πιστοποίηση οτι οι εκτάσεις αυτές δεν ήταν δασικές ή αρχαιολογικής αξίας ('οπως ακριβώς θα έκανε σε καθέναν απο μας δηλ...) και μένει να μάθουμε που πήγε το (πολύ) μαύρο χρήμα που πρέπει να διακινήθηκε σ'αυτην την ιστορία,όπως και τη γενικότερη συσχέτιση των εκκλησιαστικών περιουσιακών διεκδικήσεων ανά την επικράτεια με οικοπεδοφαγικά κυκλώματα και τις "τυχαίες"ετήσιες θερινές πυρκαγιές,σκάει και η σημειολογικά "χαριστική βολή" της καταδίκης του Συμβούλου του Πρωθυπουργού don Κεφαλογιάννη για προστασία εμπόρων ναρκωτικών!!!

Για μια Κυβέρνηση η οποία εκλέχτηκε με λάβαρο την "Ηθική", η τόσο στενή χρονικά εμπλοκή τόσο πολλών "ανθρώπων του Βασιλιά" σε απίστευτης φαυλότητας ιστορίες,και μάλιστα σε περίοδο που ζητούνται οικονομικές θυσίες από τους πολλούς,πρακτικά ακυρώνει τη νομιμοποίηση της να κυβερνά και να νομοθετεί.Η δε εμπλοκή τόσο πολλών απ το στενό πρωθυπουργικό περιβάλλον θέτει σε ανοιχτή αμφισβήτηση κατ'ελάχιστον την ευθυκρισία και την αντιληπτική ικανότητα του "άφθαρτου" έως τώρα Πρωθυπουργού.Πόσο "έντιμος,σεμνός και ταπεινός" μπορείς να ισχυριστείς οτι είσαι όταν-για να διασφαλίσεις εσωκομματικές ισορροπίες-διορίζεις σαν εξ απορρήτων Σύμβουλό σου,κάποιον που ένα ολόκληρο Νησί ψιθυρίζει ότι είναι ο capo της ανομίας και των αδίστακτων δολοφόνων-ναρκοκαλλιεργητών?

Τα ίδια βέβαια συνέβαιναν και με τους 'ανθρώπους" του προηγούμενου Βασιλιά:ο ¨έντιμος" Σημίτης είδε τον Παπαντωνίου να ενορχηστρώνει την ληστεία του Χρηματιστηρίου,το περιβάλλον του Υπ.Αμύνης να ξεκοκκαλίζει 2-3 εξοπλιστικά προγράμματα,τους Τσουκάτους,Νεονάκηδες,Μανίκες κλπ να πιάνονται με τα χέρια στο μέλι,τον μέτρ Λαλιώτη πρωταγωνιστή στις φημολογίες αλλά "άπιαστο" στην πραγματικότητα κ.ο.κ.
Αυτό αναδεικνύει εύστοχα και λιτά εδώ κι ο φίλος Βασ.Μέτοχος.
Και προσωπικά είμαι σίγουρος οτι το ίδιο θα συνέβαινε κι αν κάποιο απ τα μικρότερα κόμματα αποκτούσε με καποιο μαγικό τρόπο την εξουσία.Προφανώς δεν είναι μόνο θέμα επιλογής προσώπων.Είναι
πρωτίστως θέμα αξιών της κοινωνίας,και γι'αυτό είμαι απολύτως απαισιόδοξος για το μέλλον.
Απ τη στιγμή που ο προκλητικός προσωπικός πλούτος έπαψε να είναι μια χαμηλών τόνων προσωπική υπόθεση,κι έγινε μεσω των lifestyle περιοδικών και εκπομπών αυτοσκοπός και όραμα του καθενός,δεν είναι ν'απορεί κανείς που όποιος βρεθεί "κοντά στο μελι" κοιτά να βουτήξει ολόκληρο το βάζο.Δεν έχει σημασία αν στην βίλα στη Μύκονο ή την Πάρο πηγαίνει max 15 μερες το χρόνο.Αρκεί να βρει τα χρήματα να την αποκτήσει άσχετα ποιοί θα τα στερηθούν.Τόνομα του παιχνιδιού είναι "διαρκής αύξηση των μεγεθών",το παιχνίδι του πιο άγριου καπιταλισμού,στην διεφθαρμένη βαλκανική του εκδοχή.Όταν άνθρωποι σαν τον Γιανναρά(και στην ηλικία του) αισθάνονται την ανάγκη να δημοσιοποιήσουν μια τόσο έντονη κραυγή διαμαρτυρίας και απόγνωσης καταλαβαίνουμε όλοι οτι οδεύουμε ολοταχώς προς τον πάτο.Απομένει μόνο η χρονική στιγμή που θα πρέπει να πούμε "Δυστυχώς,επτωχεύσαμε",όχι βέβαια σαν άτομα,αλλά σαν κρατική οντότητα.
Κι όσο και να φαινεται σαν αμυδρή ελπίδα η δυνατότητα ν'ακουστούν κάποιες φωνές ενεργών πολιτών μέσα απ τα blogs και τις άλλες διόδους που παρέχει η σύγχρονη εποχή,μέχρι να δω αντίθετες συμπεριφορές,δηλ.διατήρηση της προτέρας ακεραιότητας και αντίσταση στο πνεύμα του δίχως μέτρο υλισμού και πλουτισμού,απ'όσους καταλαμβάνουν θέσεις εξουσίας,δε μπορώ παρά να είμαι απαισιόδοξος.