Παρασκευή, Αυγούστου 27, 2010

Doomed...

Μία σύγκρουση που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί» είναι ο τίτλος της σημερινής τραγωδίας στην Κρήτη: Αν τα δύο μαχητικά αεροσκάφη F-16C/D Block 52+ της 340 Μοίρας ήταν εξοπλισμένα με Σύστημα Απεικόνισης Μάχης AACMI (Αutonomus Air Combat Maneuvering Instrumentation), ο διαγωνισμός για την προμήθεια του οποίου έχει ακυρωθεί τέσσερις (!) φορές από το 2001 είναι πολύ πιθανό ότι δεν θα είχε συμβεί ποτέ το δυστύχημα που έχει βυθίσει στο πένθος την Π.Α..

Το κόστος του AACMI στον ΕΜΠΑΕ 2011-2015 δεν ξεπερνά το ένα έκτο του κόστους ενός F-16, μόλις 10 εκατ. ευρώ. Δηλαδή όσο ζημιώνει το δημόσιο ο ΟΣΕ επί τρεις ημέρες! Η δαπάνη αυτή είναι ότι έχει απομείνει μετά από μία δεκαετία περικοπών ενός προγράμματος που θα εξασφάλιζε όσο το δυνατόν πιο ασφαλή και με μειωμένους κινδύνους, εκπαίδευση στις αερομαχίες.

Το αρχικό πρόγραμμα ήταν 35 εκατ. ευρώ (όσο κοστίζει το μισό F-16) για το σύνολο των Πτερύγων της Π.Α. Τα συστήματα αυτά διαθέτουν coalition avoidance (προειδοποιητή σύγκρουσης) και συλλέγουν σε νανοδευτερόλεπτα τα δεδομένα της αερομαχίας και εκπέμπουν στον χειριστή προειδοποιητικό σήμα επερχόμενης σύγκρουσης βάσει του φακέλου πτήσης των δύο αεροσκαφών. Επίσης μεταδίδουν σε πραγματικό χρόνο στο Κέντρο Ελέγχου της Πτέρυγας ακριβή εικόνα της

άσκησης.

Αν είναι πράγματι έτσι,και αν αληθεύουν οι καταγγελίες Παπαγιάννη που μου μετέφεραν για κόστος ανάπτυξης ...ιστοσελίδων του αμαρτωλού Υπουργείου Μεταφορών...22 εκατομ.ευρώ(!!!),(μετά απ το περίφημο site της Βουλής του 1 ψωροεκατομυρίου),τότε τα συμπεράσματα είναι προφανή,δεν είναι?
Δεν υπάρχει σωτηρία για αυτήν την χώρα...

Δευτέρα, Αυγούστου 23, 2010

...Και διηγώντας τα να κλαίς...


Χρειάστηκε να διαβάσω την συγκλονιστική συνέντευξη της παλιάς μαραθωνοδρόμου Μαρίας Πολύζου στο 'Κ" της Καθημερινής για να συνειδητοποιήσω (όπως και πλείστοι άλλοι φαντάζομαι...) ότι φέτος κλείνουν 2500 χρόνια απ τη μάχη του Μαραθώνα,μάχη,που πέρα απ τη εθνικιστική υπερηφάνεια που πιθανόν να μας προκαλεί η επικράτηση των προγόνων μας,θεωρείται-διεθνώς- κομβικής σημασίας για την εξέλιξη του δυτικού πολιτισμού,μιας και επέτρεψε την συνέχιση του "ελληνικού θαύματος" και αργότερα την μεταλαμπάδευση του στην Δύση,μέσα απ την αφομοίωση απ τους Ρωμαίους... Η 42χρονη Ελληνίδα (με το "Ε" δικαιολογημένα Κεφαλαίο...) κατόρθωσε να επαναλάβει τον άθλο του Φειδιπίδη τρέχοντας απ την Αθήνα στην Σπάρτη και πάλι πίσω,διανύοντας περίπου 540 χλμ σε έξι μέρες,δηλ.90 χιλιόμετρα/μέρα,και μάλιστα δίχως ιατρική υποστήριξη ή σπόνσορες...

"Στο μαραθώνιο,ο αθλητής παλεύει και με το Νού,που δεν σταματά ποτέ...Στα 100 ή τα 200 μέτρα τι να σκεφτείς?Στο μαραθώνιο ο νούς αγωνίζεται για δυόμιση ώρες ενώ το σώμα υποφέρει.Καποια στιγμή ο νους αρχίζει να γίνεται επίμονος,σου τριβελίζει το μυαλό.
"Σταμάτα,δεν αντέχω άλλο,θα με καταστρέψεις"αυτό επαναλαμβάνει...
Ανάμεσα σε νου και σώμα,την διαφορά κάνει τότε η ψυχή "

(Όποιος έχει τρέξει έστω και λίγο κι έχει νιώσει μετά από λίγες προπονήσεις το "σπάσιμο" των αόρατων δεσμών που τον κρατούσαν μέχρι τότε περιορισμένο,την υπέρβαση του Νου,που ξαφνικά σου επιτρέπει να διανύσεις υπερδιπλάσια από χτες απόσταση,μπορεί να διαισθαθεί-έστω και λίγο- τι κρύβουν αυτά τα λόγια...)


Ακούσατε εσείς κάτι για την επέτειο αυτή ή για το μοναχικό κατόρθωμα της ατσάλινης ρομαντικής αθλήτριας?Μπορείτε να φανταστείτε τι εκδηλώσεις θα οργανώνονταν αν είχαν να εορτάσουν τέτοια σπουδαία επέτειο οι ΗΠΑ πχ. ή η Γαλλία,Αγγλία?Τι τουριστικό promotion θα αποτελούσε,τι εκθέσεις τέχνης,παραστάσεις,ομιλίες θα διοργανώνονταν με θέμα την κομβική αυτή μάχη,και χωρίς βεβαίως να αφήσουν οικονομική ζημιά όπως συνηθίζεται με αναλογες εκδηλώσεις που "γαλαντόμα" αναλάμβανε το Ελλην.Δημόσιο?
Αν υπήρχε στοιχειώδης φαντασία και όραμα στην Κυβέρνηση, ο Υπ.Πολιτισμού θα είχε προσεγγίσει τα μεγάλα αμερικανικά studios (με την βοήθεια και των πολυαριθμων ελλην.καταγωγής υψηλόβαθμων στελεχών) και θα είχε προσφέρει κίνητρα και διευκολύνσεις για το γύρισμα ταινιών που θ'αποτελούσαν την καλύτερη δωρεάν διαφήμιση για την κατασυκοφαντημένη εσχάτως χώρα μας.Καλλιτέχνες όπως ο Jean Michel Jarre και ο "δικός μας" Vangelis ή ο Nyman θα καλούνταν να διαγωνιστούν με έργα εμπνευσμένα από την σπουδαία επέτειο,η Ελλάδα θα ζούσε το καλοκαίρι της στον αστερισμό ενός παρατεταμένου 4μηνου πολιτισιτικού αφιερώματος που θα την τοποθετούσε στο επίκεντρο των must see ευρωπαικών πολιτιστικών τεκταινομένων,με όλα τα συνακόλουθα οφέλη,και οικονομικά αλλά κυρίως σε επίπεδο προφίλ χώρας...
Αλλά που τέτοια φαντασία,όταν το όραμα των κυβερνητών περιορίζεται στην λήψη της επόμενης δόσης του ΔΝΤ-δανείου...Στις κάλπικες εποχές που ζούμε,τέτοιους κάλπικους κυβερνήτες μας επιτρέπουν να 'επιλέγουμε"...

Τρίτη, Αυγούστου 17, 2010

Homo Disconnectus

Δεν το περίμενε τόσο εύκολο...
Αυτός,ο "εξαρτημένος" απ το internet και την ενημέρωση,τα blogs και το downloading,την αναζήτηση κάθε λογής πληροφοριών,απ το ποιός έγραψε την μουσική για την τάδε ταινία
ως τις κριτικές για το μοντέλο αθλητικού παπουτσιού που σκόπευε ν'αγοράσει,να μείνει δίχως συνδεση στις διακοπές για τρεις ολόκληρες εβδομάδες?
Η αλήθεια είναι οτι είχε προσπαθήσει να ικανοποιήσει την "έξη" του.
Είχε προσπαθήσει να βρει το μαγικό stickάκι που θα του χάριζε μερικές ώρες ασύνδετης σύνδεσης στας εξοχάς,για να διαπιστώσει οτι οι απίθανοι διαφημιζόμενοι του 'γρυλορούτερ" διέθεταν εκατομύρια για τηλεοπτ.διαφήμιση και από μόνο 1(ένα!)πακέτο σύνδεσης ανά κατάστημα,οπότε ποιός απ τους "εξαρτημένους" σαν αυτόν να πρωτοπάρει?
Μη διατεθειμένος να ξαναζήσει τις τραγελαφικές ιστορίες "μέσου" που χρειαζόταν να βάλει κανείς για ν'αποκτήσει τηλεφωνική σύνδεση κατά τη 10ετία του 80/αρχές 90,τους ενέταξε κι αυτούς στη μακρά σειρά των νεοελληνικών γελοιοτήτων και ανεχώρησε για τις διακοπές του με το κεφάλι ψηλά και το netbook "ασύνδετο"...

Το περίεργο είναι οτι απ'όταν εγκαταστάθηκε στο νησί έκοψε και τους παραδοσιακούς τρόπους ενημέρωσης: τηλεόραση μονίμως κλειστή,πλήρης απουσία εφημερίδων,ακόμα
και αθλητικών-η επιτομή της θερινής αποχαύνωσης!-έφτασε ακόμα στο σημείο να απέχει και απ το ιντερνετ καφέ του νησιού,που γέμιζε φυσικά από 15χρονους "πολεμιστές" εικονικών κόσμων...
Ακόμα και το κινητό έμενε μακρά χρονικά διαστήματα κλειστό,παρά την επαγγελματική του σημασία...έτσι κι αλλιώς από κει που ήταν δεν μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα.
Βυθίστηκε στην χαλαρωτική θερινή του ρουτίνα-μπάνιο ως τις 2,ελαφρύ μεσημεριανό,λίγο διάβασμα που συχνά έφερνε μια αναζωογονητική σιέστα (απ την οποία το εκπληκτικό ήταν ότι συνερχόταν φυσικά και δίχως τον τραυματικό ηχητικό βιασμό ενός ξυπνητηριού όπως τους υπόλοιπους 11 μήνες του χρόνου),καφέ,βόλτα ή απογευματινό μπάνιο,παιχνίδι με τα παιδιά,πριν το gran finale,τη νυχτερινή βόλτα ή έξοδο,στόχο και απωθημένο όλων των "αλυσοδεμένων" με high tech,επίχρυσες αορατες αλυσίδες μοντέρνων homo asticus...

Άλλες χρονιές θα βαριόταν μια τέτοια ρουτίνα...Όχι φέτος,όχι με το τραυματικό ψυχολογικό roller coaster που είχε ζήσει όλη τη χρονιά ως υπήκοος του Ελλαδιστάν και του "λεφτά υπάρχουν" Liar King...Η επανάληψη της ρουτίνας,το άδειασμα του μυαλού απ την ανούσια υπεπληροφόρηση,η φυσική άσκηση και τα γεμάτα γλυκούς χυμούς καλοκαιρινά φρούτα,η αποχή από τις τραυματικές 'ειδήσεις" και η άγνοια των νεώτερων "κυβερνητικών πρωτοβουλιών" ήταν το βάλσαμο που χρειαζόταν η ταραγμένη του ψυχή...

Το έβλεπε άλλωστε,καθημερινά ολόγυρά του:αλαφιασμένοι όλοι οι συμπατριώτες του,έτοιμοι για καβγά δια ασήμαντον αφορμή,πολύ λιγότερο ανεκτικοί απ'οτι πάντα θυμόταν,και πολύ πιο μετρημένοι με τα βιαίως μειωμένα νομίσματά τους.Ίσως εκείνοι να μην είχαν κόψει-έστω και πρόσκαιρα- τους δεσμούς με τη ζοφερή "πραγματικότητα"...
Οι μέρες πέρασαν,χαλαρωτικές και πανομοιότυπες,και πλησίαζε το τέλος της ετήσιας φυγής...
Τα τηλεφωνήματα τα σχετικά με την δουλειά άρχισαν να πληθαίνουν,όταν θυμόταν να ανοίγει το κινητό.Ο ερχομός κάποιων φίλων εθισμένων στην "ενημέρωση" έφερνε άθελά του τα πρωτοσέλιδα εμπρός στα μάτια του.Άρχισαν οι τηλεφωνικές οχλήσεις για λογαριασμούς που είχε σχετικά καθυστερήσει η τακτοποίηση τους,μια και παρέμεναν εν αναμονή του παραλήπτη στην γραμματοθυρίδα του.

Μισόκλεισε τα μάτια του αλλάζοντας το βάθος εστίασης,εκεί όπου το γαλάζιο της θάλασσας μετέπιπτε αναπαίσθητα σε κείνο του ουρανού...η φαινομενική,'φουσκωμένη' ακινησία της θάλασσας κάτω απ το ανελέητο,διάχυτο πρωινό φως...απ το σακίδιο ακούστηκε και πάλι η μελωδία του ήχου κλήσης του κινητού δυνάστη.
Απρόθυμα ψαχούλεψε με το χέρι του τη θήκη και το ανέσυρε..στην οθόνη,φορτικό,το όνομα της ιδιοκτήτριας του γραφείου του...σίγουρα,η παραδόπιστη φάλαινα ήθελε να διασφαλίσει το νοίκι της,γνωρίζοντας πολύ καλά οτι το μέσα στα χρόνια διαμορφωθέν ποσό ελάχιστα πια συμβάδιζε με την μετά ΔΝΤ εποχή.
Το ραδιόφωνο ενός γειτονικού λουόμενου,συντονισμένο ατυχώς σε ειδησεογραφικό φερέφωνο,μιλούσε για την αποστολή των εκκαθαριστικών της εφορίας,των ΕΤΑΚ και των ΦΜΑΠ και άλλων καταδυναστευτικών ακρονυμίων.Προτίμησε να συντονίσει τ'αυτιά του στον βόμβο των τζιτζικιών ώστε η φωνή του εκφωνητή να γίνει ακατάληπτος θόρυβος.
Ξαναπέταξε το κινητό,αναπάντητο μέσα στην θήκη του σακιδίου,και εστίασε σένα ζεύγος γυναικείων οπισθίων,προκλητικά υπογραμμιζόμενων από τη στενή λουρίδα τυρκουάζ υφάσματος που υποτίθεται ότι τα κάλυπταν,όπου η ευτυχής σύμπραξη γονιδίων,διατροφής και γυμναστικής,είχε οδηγήσει σε μυστικιστικής τελειότητας καμπυλότητες.
Ναι, οι καμπυλότητες αυτές μιλούσαν σε κάτι το αρχέγονο μέσα του,ικανοποιούσαν κάποια παγκόσμια,έστω και λησμονημένη γεωμετρική σταθερά,κάτι σαν το π,ώστε θα μπορούσαν ν'αποτελέσουν το αντικείμενο σχεδόν θρησκευτικής λατρείας...
Σχεδόν...
Ναι,η πραγματικότητα μπορούσε να περιμένει ακόμα...

Τρίτη, Αυγούστου 10, 2010

Τρίτη, Αυγούστου 03, 2010

Θερινά Αναγνώσματα, μέρος Ι

Τα τελευταία χρόνια συνήθιζα να ξεκινώ ένα αφιέρωμα στα βιβλία που διάβαζα το καλοκαίρι-κατεξοχήν εποχή διαβάσματος για μένα στην δροσιά και σιγαλιά της νύχτας-μόνο που συνήθως,λόγω έκτασης,έμενε ημιτελές,ώσπου οι έντονες εντυπώσεις απ τα αναγνώσματα να ξεθωριάσουν,οπότε και δεν ήταν πλέον δυνατόν να συμπληρωθεί η αναρτηση,διατηρώντας το ίδιο επίπεδο βιωματικής εμπειρίας και έτσι παρέμενε αδημοσιοποίητη.

Η διαδικασία συνήθως ξεκινούσε με μια βόλτα στην "Πολιτεία" για την μυστηριώδη,χαώδη διαδικασία με την οποία διαλέγω τα βιβλία που θα με συντροφέψουν στις διακοπές.
Λέω "μυστηριώδη",γιατί δεν αρκούν καλές κριτικές ή φιλικές συστάσεις για να διαλέξω ένα βιβλίο:θα πρέπει και το mood του βιβλίου όπως προκύπτει απ το οπισθόφυλλο ή τα (απ τον εκδότη)παρατιθέμενα σχόλια ομότεχνων,και μια τυχαία ανάγνωση ορισμένων παραγράφων του κειμένου να ταιριάζει με το εκάστοτε δικό μου,θα πρέπει να υπάρχει μια ποικιλία για να μην βαρεθώ(ούτε όλο υψηλή λογοτεχνία,αλλά ούτε μόνο ευπώλητα αστυνομικά ή μυστηρίου εποχής,ίσως και κανένα συνοπτικό λεύκωμα Τέχνης της Taschen...),θα πρέπει στην πρώτη,φευγαλέα,αυτή επαφή να μου κάνουν "κλικ" τα συγκεκριμένα βιβλία που τελικά θα επιλέξω...Και παρ'οτι σπάνια έχω μετανιώσει για τις επιλογές μου,ο διαθέσιμος χρόνος ή οι ψυχικές αναγκες που δημιουργούνται κατά την διάρκεια των διακοπών δεν διασφαλίζουν οτι θα διαβαστούν όλα σχεδόν τα επιλεγέντα αναγνώσματα...Κάποια μεταπίπτουν στην κατηγορία των 'επιλαχόντων" περιμένοντας μια δεύτερη ευκαιρία.

Κάπως έτσι,την ΄"Υγιεινή του Δολοφόνου" της Αμελί Νοτόμπ, την είχα αγοράσει όταν πρωτοβγήκε,το 2005 νομίζω,παρακινημένος και από διθυραμβικές κριτικές,αλλά για λόγους αποκλειστικά σχετιζόμενους με την τότε ψυχοσύνθεσή μου δεν είχα κάνει καν τον κόπο να διαβάσω τις 1-2 πρώτες σελίδες,αφήνοντας το,παραπονεμένο,να περιμένει την αλλαγή της μοίρας του στην βιβλιοθήκη μου.Και στην περίπτωση του συγκεκριμένου βιβλίου,αυτό είναι καθοριστικό,αφού αν ξεκινήσει κανείς την ανάγνωση,δύσκολα θα το αφήσει πριν το τέλος,
κάτι σαν μια πιο intellectuelle "Νόσο του Πορτνόυ"(Philip Roth),μια απολαυστικά "κακοήθη" αναμέτρηση διανοιών,ένα ανελέητο λεκτικό και πνευματικό πινγκ πονγκ ανάμεσα στην φθίνουσα λογοτεχνική διάνοια και την "πληροφορημένη" δημοσιογράφο-νέμεση του.

Φέτος,παρακινημένος και απ την σύσταση του ευρυμαθούς δικτυακού φίλου celin,ανασύρθηκε απ την λήθη και η αναγνωστική θερινή περίοδος ξεκίνησε μεγαλοπρεπώς με αυτό,το πρώτο(!) έργο της γαλλόφωνης Βελγίδας-πολίτη του κόσμου,που σε αφήνει να αναρωτιέσαι για τι θα είναι ικανή καθώς θα ωριμάζει...
Μια απορία μόνο: πως εξηγείται η ροπή των Γαλλόφωνων συγγραφέων προς την διαστροφή? απ τον Ντε Σαντ ως τον σύγχρονο Πασκάλ Μπρυκνέρ.κι απ τον (αυθεντικό)Σελίν ,στον οποίον κάνει γενναίες αναφορές ο ήρωας της Νοτόμπ,Πρετεξτά Τας,ως την ίδιαν,η εξώθηση των ορίων πέρα από κάθε φαντασία μοιάζει γαλλικό ζητούμενο:
να είναι συνέπεια αιώνων ευζωίας,απαλλαγμένης απ τους προτεσταντικούς ηθικούς καταναγκασμούς?

Για τη συνέχεια έψαχνα κάτι πιο εύπεπτο,κάποιο μυθιστόρημα μυστηριου,ίσως εποχής,κάτι σε πιο λεπτοδουλεμένο και πιστευτό Dan Brown,στο στυλ του "Εκκλησιαστή" ή του πλήθους των μεσαιωνικής θεματολογίας βιβλίων που είχαν γίνει της μόδας τα τελευταία χρόνια.
Έχοντας παρακαταθήκη από πρόσφατο δώρο το "Μυστικό της Στοάς" του Ισπανού Γκονθάλο Χινέρ(εκδ.Πατάκη)για ατι άλλο: δυστυχώς,η αφηγηματική ικανότητα του Χινέρ υπολείπεται παρασάγγας αυτής του αγαπημένου πχ.Ρεβέρτε,αλλά και οι 400+ σελίδες του βιβλίου δεν κρύβουν κανένα μυστικό.Μόνο μια σειρά φόνων με παράξενους συμβολιδσμούς,την υπαιτιότητα των οποίων,υποτίθεται οτι συσκοτίζει ηθελημένα ο συγγραφέας,και μια αδρά και μάλλον άτεχνα φιλοτεχνημένη 'εικονογραφία" της Ισπανίας της Ιεράς Εξέτασης και του Φερδινάνδου.Η εμφορούμενη από αισιόδοξη προσδοκία επιμονή του αναγνώστη,οτι δεν μπορεί,κάπου παρακάτω,ο συγγραφέας θα απογειώσει την πλοκή,δεν ανταμείβεται τελικά...

Τόσο πολύ αισθάνθηκα ότι έχασα τον χρόνο μου,που αποφάσισα το επόμενο βιβλίο που θα έφερνα απ την Αθήνα να είναι non fiction,ώστε να κερδίσω τουλάχιστον κάτι σε γνώσεις...
Μέχρι που το βλέμμα μου έπεσε στο σεμνό,'Η Θάλασσα",του Ιρλανδού Τζόν Μπάνβιλ(εκδ.Καστανιώτη),με την κόκκινη κορδέλα του νικητή του Booker Prize του 2005,που η σύζυγος είχε αγοράσει πέρσι δίχως όμως να ετυμηγορήσει διθυράμβους.
Πιθανόν να βοήθησαν αι οι συνειρμοί με το εσωτερικό "Στην Ακτή" του ΜακΓιούαν που είχα διαβάσει 1-2 χρόνια πριν,πάντως το "κλικ" έγινε,και απ τις πρώτες σελίδες ήταν σαφές ότι μόλις είχα κάνει την γνωριμία ενός μεγάλου σύγχρονου λογοτέχνη.Παρ'ότι δεν αρέσκομαι στις σχοινοτενείς περιγραφές,ο Μπάνβιλ είναι μάστορας στο να ζωντανεύει μπρος στα μάτις του αναγνώστη σκηνικά εκπληκτικά λεπτομερή ,τόσο οπτικά όσο και ακουστικά και οσφρητικά,και πάνω που αρχίζει να κουράζει,να προκύπτει από φαινομενικά ασήμαντα εξωτερικά στοιχεία μια αναπάντεχη τεκτονική εσωτερική συνειδητοποίηση.
Παράδειγμα?
"Ετσι ακριβώς προέβλεπα τον μελλοντικό εαυτό μου:σαν εναν άνθρωπο με βολικά ενδιαφέροντα και ελάχιστη φιλοδξία,καθισμένο σένα δωμάτιο ακριβώς όπως ετούτο εδώ,σκύβοντας μπρος στο τραπεζάκι μου,αυτή αριβώς την εποχή,που ο χρόνος φθίνει προς τη δύση του με ήπιες καιρικές διαθέσεις,που τα φυλλα κυλούν τρεχάτα,το φως της ημέρας ξεθωριαζει ολοένα και οι λαμπες των δρόμως ανάβουν μόλις 1/10 του δευτερ/του νωρίτερα κάθε βράδυ που περνάει,Ναι,έτσι φαναζόμουν την ενήλικη ζωή,σαν ενα παρατεταμένο εύκρατο φθινόπωρο,μια κατάσταση γαλήνης και συναισθηματικής ουδετερότητας,όπου τίποτε δεν έχει απομείνει από την ακατέργαστη αμεσότητα της παιδικής ηλικίας,την μόλις υποφερτή,όπου όλοι οι γρίφοι που με βασανιζαν τοτε έχουν πια λυθεί,όλα τα μυστήρια έχουν αποκαλυφθεί,όλα τα ερωτήματα έχουν απαντηθεί και όπου οι στιγμές πέφτουν σαν ψιχάλες,κυλούν σχεδόν απαρατήρητες,η μια χρυσή στάλα μετά την άλλη,μέχρι την τελευταία,τη νεκρική...."
'Οπως και η "Ακτή" του Μακ Γιούαν,είναι ένα "εσωτερικό" βιβλίο,χωρίς πλοκή,μια επανβάπτιση στη Μνήμη μετά το θάνατο αγαπημένου προσώπου,ένα περίτεχνα φαινομενικα τυχαίο "μπες βγες" ανάμεσα στις παιδικές μνήμες και τις πρόσφατες,της Απώλειας,που ενοποιείται και ανυψώνεται από θραύσματα συνειδητοποίησης όπως το παραπάνω και την λυρική και ακριβόλογη πρόζα του Μπάνβιλ.
Δύσκολο?
You bet,αλλά αν βοηθά,ήδη έσπευσα-πριν τελειώσω ετούτο-να προμηθευτώ το τελευταίο του,"Άπειροι Κόσμοι",πάλι μεταφρασμένο απ τις εκδόσεις Καστανιώτη,για το οποίο οι κριτικές ισχυρίζονται οτι είναι απ τα σημαντικότερα μυθιστορήματα της τελευταίας 10ετίας .