Πέμπτη, Φεβρουαρίου 28, 2008

Ηθοποιός σημαίνει...Daniel Day Lewis!

a lifelong study in evasion...

Βλεποντας την αρχική σεκάνς του "θα χυθεί αίμα" με τον Ντανιελ Ντευ Λιουις στο ρολο του χρυσοθηρα που παλεύει στον πάτο ενός αυτοσχέδιου πηγαδιού με την αξίνα του να βρει ψηγματα χρυσού ή ασημιού,γυρισα στον φίλο Στάθη διπλα λεγοντας "και μετά λέμε και μεις οτι δουλεύουμε...".ΟΚ,αυτό ηταν 110 χρόνια πριν και τέτοιες συγκρίσεις είναι άτοπες.

Δυόμιση ώρες μετά,με το ημιπαρανοϊκο βλέμμα του μοναχικού πετρελαιά του Λιουις,(που κοιτά διαπεραστικά τον όποιον συνομιλητή του τομογραφώντας το ελάχιστο ίχνος υστερόβουλης σκέψης που θα δικαιώσει την χρόνια απέχθειά του προς τους ανθρωπους),να στοιχειώνει το μυαλό μου,διαισθάνομαι οτι ο φυσικός κάματος και οι κινδυνοι που διέτρεχε ο Λιουις-μεταλλωρύχος ωχριούν μπροστά στην απαιτητικότητα ενός τετοιου ρόλου,όπως τουλάχιστον τον παίζει ο Ντανιελ Ντευ.Αυτο μάλλον δεν ειναι ακριβές:ο Lewis δεν
παίζει τον Daniel Plainview(καθόλου τυχαίο το λογοπαίγνιο),είναι ο Plainview.

Μιλάμε βέβαια για εναν ηθοποιό ο οποίος εδώ και πολλά χρόνια αρνείται να βγει απ τον εκάστοτε ρόλο του όσο καιρό διαρκούν τα γυρίσματα: Στην "Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι" εμαθε Τσέχικα,στο "Αριστερό μου πόδι" παρέμεινε καθόλη την διάρκεια των γυρισμάτων καθηλωμένος στην αναπηρική πολυθρόνα αναγκάζοντας τους τεχνικούς και βοηθούς παραγωγης να τον κυλίουν πάνω σ'αυτήν ή να τον ανεβάζουν σε ράμπες,και τελικά έσπασε 2 πλευρά με την εμμονή του αυτή.Για τον "Τελευταίο των Μοικανών" έκανε ατελείωτα βαρη και εμαθε να ζει στην ύπαιθρο,να κυνηγά και να ψαρεύει,ενω γυρνούσε συνεχως με μια καραμπίνα στην πλάτη,ενώ στο "Ονομα του Πατρός" έχασε 20 κιλα για να παίξει τον άδικα φυλακισμένο Τζ.Κονλον,πέρασε εκτεταμένα διαστήματα μεσα στην φυλακή και απαιτουσε απ τα μελη του συνεργείου να τον βριζουν και να του πετάνε παγωμένο νερό όπως θα έκαναν οι δεσμοφυλακες.Για τον "Πυγμάχο" έκανε 2 χρόνια μαθηματα πυγμαχίας μ'ενα πρωην παγκοσμιο πρωταθλητη ,ενω στις "Συμμοριες της Νεας Υόρκης"έπαθε πνευμονία κατα την διάρκεια των γυρισμάτων και αρνείτο να φορέσει ζεστότερα ρούχα με το σκεπτικό οτι δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή!Φυσικά και θητευσε σε κρεοπωλείο αφού επαιζε τον" Bill The Butcher"
Δεν είναι λοιπον παράξενο που κατά διαστήματα εξαφανίζεται απ το προσκήνιο, ψαχνοντας χρόνο και χώρο να ξαναβρεί τον εαυτό του.Ανάμεσα στις 2 παραπάνω ταινιες εξαφανιστηκε για 5 χρόνια,περνώντας κάποια απ'αυτά μαθαίνοντας την τέχνη του υποδηματοποιού δίπλα σε εναν φλωρεντινό τεχνίτη.Ανταπέδωσε,δίνοντας του μαθηματα υποκριτικης!

Δεν είναι πολλοί οι ηθοποιοί που προσεγγίζουν τους ρόλους τους με τέτοια μονομανία.Τέτοιος ηταν ισως ο Μαρλον Μπράντο,τέτοιος ειναι μερικές φορές ο Sean Penn.Κανένας όμως δεν κατοικει στην ψυχη και το σώμα του ρόλου του όπως ο Lewis.Συνηγορεί σε συνεντευξη του στην "Ε" του Σαββάτου ο Penn:
"Εχοντας πειρα σαν ηθοποιός,σκηνοθέτης, παραγωγός και σεναριογράφος,μπορω να πω οτι η ηθοποιία είναι η πιο δύσκολη δουλεια απ'όλες.Γιατι ειναι μεγαλο το ψυχικο τίμημα.Αυτο ισχυει ανεξαρτητα με το αν ο ηθοποιος εχει τραγικο ή κωμικό ρόλο ή ποιά μεθοδο ακολουθει.Προτιμω λοιπόν να καθομαι στη θεση μου απ'οπου παρακολουθω αυτους που αγαπω να υποδυονται τους ρολους τους...χωρίς να βγαζω τα σωθικά μου καποια παράλογη ώρα της νυχτας"

Οταν ο Lewis ρωτηθηκε γιατι θεώρησε αναγκαίο να περάσει 2 μερονυχτα σε κελλί
χωρίς τροφή και νερό,για τις ανάγκες του In the Name of the Father απαντά:

"You need to understand what it is like to be interrogated by three two-man teams over a period of two days. If an innocent man signs a confession, which pisses away his life, it is part of your responsibility to touch on why a human being would do that.
So my curiosity leads me into those places. But I don't want to make too much of the details. They are just that - details. When you don't know from experience, or you can't explore through the imagination, you better do some sort of practical work that is at least going to stimulate the imagination, because finally the whole thing is just an act of imagination"
Αλήθεια,πως να ερθει κανείς απ το 5στερο ξενοδοχείο του,εχοντας απολαύσει ενα βασιλικό πρωϊνό και το τζακούζι του και να μπεί στο πετσί του ρόλου ενός ανθρώπου που ομολογεί εγκλήματα που δεν εχει κανει,από κόπωση και μόνο?Τώρα συνειδητοποιώ οτι ο δρόμος του είναι ο μόνος αυθεντικός,αλλά ποιός τολμά να τον ακολουθήσει?Ποιός τολμά να καταδυθεί καθε φορά τοσο βαθιά στον ρόλο που υποδύεται,ειδικά οταν πρόκειται για ρόλους σαν αυτούς που επιλέγει ο Λιουις?

Αντιθετα μ'οτι ισως θα περίμενε κανεις,στις συνεντεύξεις του δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες αναλύοντας την μεθοδό του,όχι γιατι θέλει κατι να κρύψει,αλλά γιατι δυσκολεύεται να την ορίσει ο ίδιος:τη θεωρεί μια μορφή εκφρασης ως απάντηση σε μια συγκεκριμένη ανάγκη που προκυπτει σε μια συγκεκριμένη χρονικη στιγμή.Βασίζεται στην υποσυνείδητη επιβεβαίωση του ενστίκτου και αποφεύγει να αποκωδικοποιήσει την διαδικασία.

Μετά απ'όλα αυτά δεν θέλω να μάθω τι χρειάστηκε να κάνει για να μπει στο πετσί του Daniel Plainview!Και εκείνο που με καταπλήσσει είναι πως ο Lewis που έγινε ο Plainview,γίνεται ο Lewis που έρχεται για 5η φορά αφιλοκερδώς στην Ελλάδα για τους σκοπούς του ιδρύματος Προστασίας Σπαστικών,περνά μια μέρα παρέα με τα παιδιά του ιδρύματος χωρίς να συνοδεύεται από κάμερες,τρώει και παίζει μαζί τους και,απ'οτι έμαθα εκ των έσω,δωρίζει κάθε φορά και ένα σεβαστό ποσό στο ιδρυμα!Ενας θαυμαστός πραγματικά Ανθρωπος!

update: Και ενώ όλα τούτα εχουν γραφτεί Κυριακή βράδυ,πριν την ανακοίνωση των Οσκαρ,διαβάζω την επομένη από την μοναδικά συντονισμένη "πυξίδα " του old boy:
"Όχι, αυτό το πράγμα εκπηγάζει από πολύ πολύ μακριά, από εκεί που λίγοι μπορούσαν να φτάσουν και ελάχιστοι το τόλμησαν. Το ότι έχει βρει τον τρόπο να ξαναγυρίζει πίσω σε αυτό το γλυκύτατο πλάσμα που δέχεται βραβεία και λάμπει ολόκληρο, αυτό είναι η πραγματική του τέχνη"
Προσυπογράφω με σεβασμό...
(ακολουθεί η τελευταία σκηνή της ταινίας,για όσους δεν πρόκειται να την δουν άμεσα και χρειάζονται μια ιδέα για τι πράγμα μιλάμε...)

Κυριακή, Φεβρουαρίου 24, 2008

Διπλή Ονομασία

Οσο καιρό την γνωριζε σαν φίλη το όνομά της δεν τον είχε ενοχλησει.Δεν τον ενόχλησε ουτε όταν τον κάλεσε να βγουνε μαζί,δεν τον ενόχλησε οταν προς το τελος της βραδιάς ,μάλλον απρόσμενα έγινε πιο θερμή μαζί του,ούτε οταν τον φίλησε πρωτη φορά βγάζοντάς τον απ την ερωτική χειμερία νάρκη του.Όσο καιρό βρίσκονταν μόνο οι δυό τους δεν είχε προβλημα να την αποκαλεί με τ'ονομά της. Μόλις ομως παρουσιάστηκε η προοπτική να εμφανιστούν μαζι σαν ζευγάρι,αρχισε να τον χαλάει:πως εκείνος,που μέχρι τότε είχε σχετιστεί μόνο με Αλκηστες,Νιόβες,άντε και Κατερίνες ,θα την σύστηνε λέγοντας "απο δω η Βούλα"?
Ξεπέρασε τους αρχικούς δισταγμούς του και της είπε οτι θα του άρεσε να την αποκαλεί 'Σταύρα"-απο μια ανεξάρτητη γκόμενα που ήξερε στο σχολείο.Προσπέρασε την φυσική ερώτηση "γιατι,δε σου αρέσει το ονομα μου?" χρυσώνοντας το χάπι ότι η καινούρια εκδοχή της πηγαινε περισσότερο,ότι ήταν πιο σοφιστικέ οπως εκείνη κλπ.Καλοβολη (και φρεσκοερωτευμένη..) η Βούλα δεν έφερε καθετες αντιρρήσεις-οταν αρχισε ομως να την καλεί ετσι δημοσίως,και εκεινη τις περισσοτερες φορές να μην αντιλαμβάνεται οτι της απευθυνόταν, συναισθανθηκε το γελοίο του πράγματος.Ασε που και στα δικά του αυτιά ηχούσε ψεύτικο.

Συντομα το αντικατέστησε με το "Σταυρούλα" αν και του θύμιζε μια θεία του στο χωριό,με παρόμοια αποτελέσματα στην συνεννόηση τους, και ως εκ τούτου εγκαταλείφθηκε κι αυτό ως εξόχως αντιερωτικό και πάντως αναντίστοιχο προς το θεσπέσιο πλάσμα που του δινόταν τόσο ανεπιτήδευτα.Ήδη ομως η Βούλα είχε αρχισει να καταλαβαίνει οτι δεν αισθανόταν και τόσο περήφανος γι'αυτήν και άρχισε να ζητά φορτικά επιβεβαιώσεις:παρουσιαζόταν ξαφνικά μπροστά του όταν εβγαινε μόνος του με φίλους του,υποχρεώνοντάς τον απρόθυμα να την συστήσει,τηλεφωνούσε στην δουλειά του δίνοντας το όνομα της στην φιλοπερίεργη γραμματέα η οποία του φαινόταν οτι τον κοιτούσε περιπαικτικά όταν του έδινε το τηλεφωνο.Εκείνος με τη σειρά του είχε αρχίσει να της κάνει συστάσεις να περπατά πιο θηλυκά,κι "όχι σαν τσολιάς",της αγόραζε ρούχα πιό "ενήλικα" από τα casual που προτιμούσε εκείνη,καί εξέφρασε την δυσφορία του με τη νέα της σγουρή κόμμωση.
Εντωμεταξύ φλέρταρε με την ιδέα να την αποκαλεί 'αγάπη μου"όσο περισσότερο μπορούσε,αλλά αυτό δεν του έλυνε το πρόβλημα της σύστασης σε τρίτους αφενός,αφετέρου είχε κατι το τελεσίδικο πανω του για το οποίο δεν αισθανόταν έτοιμος.
Όταν κατέληξε στο "κούκλα μου" αρχισε να ψυχανεμίζεται οτι ούτε αυτό ηταν πλέον ακριβές:ο τρόπος που του μιλούσε πλέον η Βούλα,η αναποφασιστικότητα για τα ραντεβου τους,η αισθητή πτώση της θερμοκρασίας στις ερωτικές τους περιπτύξεις έκαναν βάσιμη την υπόνοια οτι δεν ήταν πλέον (αποκλειστικά..) κούκλα "του".Η επακόλουθη αραίωση των συναντησεων τους όμως,τον έκανε να αισθανθεί επιτέλους πόσο σημαντική ήταν η παρουσία της στην ζωη του και έτσι άρχισε να καταβαλλει ιδιαίτερες νοητικές προσπάθειες να ξεπεράσει το πρόβλημα,που τώρα καταλάβαινε,αφορούσε μόνον τον ίδιον.
Όταν πια έφτασε ο καιρός ν'αποδεχθεί οτι η Βούλα ήταν απλά η Βούλα,κι ότι κι έτσι του επεφτε αρκετή,εκείνη είχε ήδη βρεί κάποιον ,που ηταν ευτυχής να την χαίρεται δίχως να προσπαθει να την αλλάξει.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 18, 2008

Κοπάνας εγκώμιον...


Με οποιον και να μιλούσα χθες το μεσημέρι παρακαλούσε να συνεχιστεί η χιονόπτωση,τόσο ωστε να μη χρειαστεί να πάει σήμερα στη δουλειά.
Σιγά τα νέα, θα πει κανείς,οι Ελληνες ειναι ειδικοί στην "ανακαλυψη 3μέρων".

Κι όμως πιστεύω οτι αυτή η επιθυμία είχε πολύ λίγο να κάνει με τη μία επιπλέον μέρα σχόλης. Παρά την τρομολαγνεία των καναλιών που βρήκαν φυσικά θέμα για να καθηλώσουν τους εύπιστους εκ των τηλεθεατών τους σε 24ωρη βάση,ο μεσος Ελληνας απλά ήθελε να απολαύσει την σπανιότητα του φαινομένου(ειδικά στην Αθήνα)χωρίς τον εκνευρισμό που θα του δημιουργούσε η δυσκολία μετακίνησης για να πάει στην εργασία του.
Το χιόνι στην Αθήνα είναι ενα γεγονός που συμβαίνει καθε 2-3 χρόνια.Εχοντας εξασφαλισμένη τη θέρμανση,και γεμάτα τα ψυγεία και τα ντουλάπια με τρόφιμα,αποτελεί μιά σπάνια όσο και προσκαιρη υπόσχεση ευτυχίας: μια πιθανότητα επαναφοράς στην παιδική ηλικία,είτε παιζοντας κανείς με τα παιδιά του,είτε πίνοντας τσίπουρο ή κονιάκ με τους φίλους,με τη φασολάδα ή τα λουκάνικα στη φωτιά...
Διεκδικούμε το δικαίωμα να απολαύσουμε συτή την ευκαιρία,χωρίς να χρειάζεται να διακινδυνεύσουμε ακροβατώντας πάνω στα παγωμένα πεζοδρόμια ή περπατώντας αναγκαστικά στο κέντρο του δρόμου.Άλλωστε γιατί να καταλήξει κανείς στο ΚΑΤ,όταν κι εκεί οι μισοί γιατροί και νοσηλευτές θα λείπουν?
Η χιονόπτωση επιβραδύνει τους φρενήρεις αστικούς ρυθμούς,συγκαλύπτει την γκρίζα ασχήμια,ανακινεί μνήμες απ τα χωριά,αναδεικνύει την παιχνιδιάρικη διάθεση,εξαγνίζει και ηρεμεί.


Τώρα που το σκέφτομαι,υπάρχει μια ουσιώδης διαφορα της σημερινής "αργίας" απο τις συνήθεις θεσπισμένες αργίες:αυτές ειναι φορτωμένες με δεκάδες δουλειές που πρέπει να γίνουν και με μη ρεαλιστικές προσδοκίες ανάπαυσης και διασκέδασης.Έτσι καταλήγουν συνήθως να παρέρχονται χωρίς να τις έχουμε καταλάβει.Αντιθετα η σημερινή μέρα ήταν μια μέρα αναγκαστικής ακινητοποίησης για τους περισσότερους,που δεν μπορούσε να διαταραχθεί ούτε απο εξωτερικούς καταναγκασμούς,ούτε απο εσωτερικές ανησυχίες.
Μια (προσεκτική...) βόλτα στη γειτονιά μου το πρωϊ με έπεισε για την ορθότητα του αισθητηρίου των Ελλήνων:αφου ακόμα και το 90% των εμπορικών καταστημάτων ήταν κλειστό(δηλ.οι άνθρωποι που είναι αυτοαπασχολούμενοι και θα στερηθούν τα όποια εσοδα της ημέρας),πως να κατηγορήσει κανείς τους ετεροαπασχολούμενους?Ζευγάρια οικογενειαρχών ξαναπερπάτησαν μαζί μετά από χρόνια,εραστές απόλαυσαν ένα απρόσμενο πρωινό στο κρεβάτι χωρίς εγνοιες,πιτσιρικια έπαιξαν χιονοπόλεμο και έκαναν τις πρώτες-πάντα ατεχνες λόγω ψύχους-απόπειρες να φτιάξουν χιονάνθρωπο,ακόμα και η ζωή των εσώκλειστων ηλικιωμένων πήρε ξαφνικά καποια ένταση ωστε να διαφοροποιηθεί από τη μακρά σειρά όμοιων ημερών μέχρι την οριστική δύση, ακούγοντας τις τηλεοπτικές υπερβολές.
Αν ειναι ετσι,άξιζε,δε νομίζετε?

Κρίμα που από αύριο επανερχόμαστε στη συνήθη καθημερινότητα....

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 08, 2008

EΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΙ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ...

Μια αληθινή έκρηξη χρωμάτων σε μια εμπνευσμένη διαφήμιση της SONY για τις τηλεοράσεις Bravia ,γυρισμένη στη συνήθως γκρίζα Γλασκώβη.Θα μου αρεσε να ξεκινάω κάθε μέρα βλέποντας την...Νομίζω οτι σε γεμίζει θετική ενέργεια.Αρκεί να μη χρειαστεί μετά να οδηγήσεις στο αθηναικό χαος...


Απο την ιδια εταιρεία και την ίδια σειρά διαφημίσεων,άλλη μια καταπληκτική με χιλιάδες χρωματιστά μπαλλάκια να ελευθερώνονται στο περίφημο Russian Hill του αγαπημένου San Francisco.Ο λόφος ονομάστηκε έτσι οταν στην εποχή των χρυσοθήρων οι άποικοι βρήκαν εκεί ενα μικρο κοιμητηριο με κυριλλικές επιγραφές στους 7 τάφους του.Σήμερα το όνομα παραμένει παρ'οτι η ρωσικη κοινότητα της πολης δεν κατοικει πλεον εκεί.


Ενα μικρό κομμάτι της Lombard Street(400 μετρα)είναι ιδιαιτερα γραφικό και πολυφωτογραφημένο,καθως για να γίνει βατή η κλίση της τάξης του 27% έχει 8 απότομες στροφές ανάμεσα σε πανέμορφα παρτέρια.




Εδω εχει γυριστεί και η κλασικη σκηνή αυτοκινητοκυνηγητού απο την ταινια Bulitt με τον μεγάλο Steve McQueen να οδηγά αυτοπροσώπως τη Mustang του.



Δυστυχως δεν βρήκα το απίστευτο κυνηγητό της τελικής σκηνής των Blues Brothers("...no longer available!")οπότε λέω να το αναπληρώσω με άλλη μια σκηνή αναφοράς από το RONIN




Να κι ενας που έμπλεξε σκηνές car chase απο διαφορες ταινίες...





Ενα ευχάριστο διάλειμμα ελπίζω απο τη βεβαρημένη μας καθημερινότητα...

Σάββατο, Φεβρουαρίου 02, 2008

ΕΞΙΛΕΩΣΗ...


Εχοντας διαβάσει το καλοκαίρι το 'Στην Ακτή",γνώριζα τι μάστορας ειναι ο Mc Ewan στο να στήνει "εσωτερικές" ιστορίες από το τίποτε,απο κατι που δεν έγινε ή δεν ειπώθηκε ποτέ...
Στην 'Εξιλέωση" κεντρικό ρόλο έχει μία "ηθελημένη" παρεξήγηση,μια μοιραία επίδραση της προκατάληψης του νου στην ερμηνεία/αποκωδικοποίηση μιας φευγαλέας εικόνας.Παρακινημένη εν μέρει απο τον δικό της κρυφό ,ίσως ασυνείδητο(και φυσικα ατελέσφορο) έρωτα προς τον Ρομπι,και συνδυάζοντας κάποια πραγματικά γεγονότα που υπέπεσαν στην αντίληψη της,η 13χρονη εκκολαπτομενη συγγραφέας Brionni "γράφει διαφορετικά" την δική της εκδοχή από μια κρισιμη οικογενειακή στιγμή,αλλάζοντας ασυναίσθητα τον ρού 3 ζωών:του αδίκως κατηγορηθέντα Ρόμπι,της αδελφής της Σεσίλια,και της δικης της,καθώς σε όλη της την ζωή την κατατρέχει η ανάγκη για εξιλέωση για αυτό που εκανε.

Ισως αυτό να είναι και η κινητήριος δύναμη πίσω απο πολλά λογοτεχνικα εργα:μια προσπάθεια επαναδιευθέτησης κάποιου λάθους στην ζωή του συγγραφέα,μια προσπάθεια να φανταστεί κανείς πως θα ήταν αν τα πράγματα είχαν πάρει μιαν αλλη πορεία.Αποκαθιστώντας την αλήθεια στο τελευταίο βιβλίο της(και στην ουσία στο βιβλιο που έγραφε σ'όλη της την ζωή) η γηραιά πλεον συγγραφέας Brionni αντιλαμβάνεται οτι οφείλει να πάει ενα βημα παραπέρα: η ωμή αλήθεια δεν αρκεί για την εξιλέωση της.Χρειάζεται να εφεύρει μιά διαφορετική εκδοχή η οποία θα μετουσιώσει την ιστορία σε ενα έργο τέχνης,θα χαρίσει στο (λογοτεχνικό πλέον) ζεύγος τον Έρωτα που με το παιδικό της ψέμμα τους στέρησε,θα μεταπλάσει τον θνητό πόνο που προκάλεσε σε άφθαρτη Λογοτεχνία.
Αρκεί αυτό για την Εξιλέωση?



Καταπληκτική σκηνοθεσία και ατμόσφαιρα απο τον Joe Wright,προσαρμογή σε σενάριο αντάξια του βιβλιου απο τον Chr.Hampton,εξαιρετικές ερμηνείες από τους Keira Knightley και James McAvoy,και ενα καταπληκτικό μονοπλάνο της καταστροφής της Δουνκέρκης που παραθέτω εδω,και αξιζει οπωσδήποτε να δείτε,σαν κινηματογραφική εκδοχή πινακα του Ιερώνυμου Μπος,το οποίο εκτός όλων των άλλων με εκανε να συνειδητοποιήσω ,με ενα σφίξιμο στο στομάχι, πόσο αδύνατο είναι να επιβιώσει κανείς σε τετοιες συνθήκες όταν δεν μπορεί να γίνει ενα με την μάζα:στην θέα του πλήθους των ομοιόμορφα ντυμένων στρατιωτών που φαίνονται να αρκούνται στο να τραγουδάνε πατριωτικά τραγούδια,ο Ρόμπι που έχει
ένα στόχο,να επιστρέψει,ελεύθερος πια στην αγαπημένη του Σεσίλια,δεν μπορεί να μην αισθάνθηκε παράταιρος,να μην αναρωτήθηκε πως η δική του μοίρα τον έμπλεξε σε υποθέσεις αλλων.