Αντιπαράθεση δύο ειδώλων...

Εάν το ποδόσφαιρο είναι μια ειρηνική μίμηση του πολέμου,τοτε ο Εθνικός μας Όττο είναι ο ακραία ρεαλιστής Πρώσσος Στρατηγός,που αδιαφορεί για το κόστος,επιδιώκοντας μόνο το αποτέλεσμα. Τόσο ακραία ρεαλιστής ώστε ν'αποδέχεται με μειδίαμα την κατηγορία του "κυνικού κλεφτοκοτά"απο τους συμπατριώτες του δημοσιογραφους,λεγοντας οτι αν δεν έπαιζε έτσι θα είχε δεχθεί 5 γκολ στο ημίχρονο απ την ...Σουηδία!
Με μια υποσημείωση:
είναι ο 70χρονος πρώσσος στρατηγός,που όπως όλοι οι συνομίληκοι του δυσκολεύεται πολύ να αντιληφθεί (ή να παραδεχθεί...)οτι ο κόσμος αλλάζει,οτι η τακτική που έπιασε πριν 4 χρόνια είναι απίθανο να ξαναπιάσει σήμερα.Πέρασαν 130 χρόνια για να επαναλάβει ο Χίτλερ την ολέθρια επιλογη του Ναπολέοντα να τα βάλει με το Ρωσικό Χειμώνα.
Ο Ρεχάγκελ λέγεται οτι αποφεύγει να ενημερώνεται για τα γραφόμενα του ελλην.αθλητικού τύπου(και κατά τη γνώμη μου καλά κάνει),ενώ έχει κατηγορηθεί οτι περνά μεγάλα χρονικά διαστήματα εκτός Ελλάδος και δεν έχει σαφή προσωπική αντίληψη των ικανοτήτων νέων ποδοσφαιριστών.Παρά το ότι εμείς τον θεωρούμε Ελληνα,παραμένει ο τεχνοκράτης Βαυαρός που εχει σχηματίσει μια (σωστή αρχικά...) εντύπωση για τις ικανότητες και αδυναμίες των παικτών του,και πορεύεται μ'αυτήν,αρνούμενος να αναθεωρήσει έστω και μερικώς με βαση νεα δεδομένα.Έτσι στο ματς-ντροπή της πρεμιέρας με τη Σουηδία απέφυγε να ρισκάρει το παραμικρό,ατενίζοντας απαθής τις αμήχανες πασίτσες που αντάλλαζαν οι αμυντικοι μας επί πεντάλεπτο στην περιοχή μας,συνοδεύοντας την κουβέντα με τον βοηθό του με ελικοειδείς κινήσεις του χεριού,λες και περιέγραφε την ειδική της Οίτης στο Ραλυ Ακροπολις.
Εάν για κατι ευθύνεται, είναι οτι 4 ολόκληρα χρόνια δεν επιχείρησε να μπολιάσει κάποια στοιχεία δημιουργικότητας στην αμυντικογενή εθνικη ομάδα ή για να πάμε παραπέρα οτι δεν ενδιαφέρθηκε μαζί με την Ομοσπονδία να χτίσουν ενα διαφορετικό σύστημα παραγωγής και αναδειξης ταλέντων,πάνω στις νωπές δάφνες της ανέλπιστης επιτυχιας του 2004.
'Ισως,αν ήταν 20 χρόνια νεώτερος και έκαιγε ακόμα μέσα του η φλόγα της δημιουργίας,να το είχε απαιτήσει...Ακόμα κι έτσι όμως,έκανε για το ελλην.ποδόσφαιρο όσα δεν εχουν κάνει όλοι οι ελληνες προπονητές μαζί (εξαιρείται ο παντογνώστης Δάσκαλος του Λίπι,Νίκος Αλέφαντος).

Αντίστοιχα,ο Φατίχ Τερίμ είναι ο ζωντανός Θρύλος του Τουρκικού ποδοσφαίρου στα 55 του χρόνια.Ο μόνος προπονητής που έχει κοουτσάρει Ιταλικές ομάδες ,και δη Φιορεντινα και Μίλαν,κι ο μόνος που έχει κατακτήσει Κυπελλο Ουέφα με τη Γαλατάσαράι.Λέγεται οτι απαιτεί απ τους παίκτες του επαγγελματική πειθαρχία και οργάνωση με πάθος ερασιτέχνη.Και προχθές,όρθιος μες στην καταρρακτώδη βροχή με το σακάκι του (κι οχι καποιο αδιάβροχο),έδινε και με τη φυσική του παρουσία και το ανυπότακτο βλέμμα του το σύνθημα και το κίνητρο στους ψυχωμένους παίκτες του που έχαναν μέχρι το 75 με 2-0,για να γυρίσουν το παιχνίδι.Ήταν ο Σουλτάνος που δεν δεχόταν να ηττηθεί,που θα ρίσκαρε τη φήμη του (με μια βαριά ήττα)για να κερδίσει μια φαινομενικά χαμένη μάχη.Όποιος όμως έβλεπε την δίψα και την ένταση στα μάτια των τούρκων παικτών,καταλάβαινε οτι ήταν μόνο θέμα χρόνου:εαν το παιχνιδι παιζοταν αρκετά ακομη, κάποια στιγμή θα το γυρνούσαν.Φαίνεται όμως οτι το Σύμπαν συνωμοτεί υπέρ αυτών που θέλουν πάρα πολύ κάτι.Και στη θέση των Ελλήνων παικτών του 2004,βρίσκονταν τώρα οι Τούρκοι του 2008,κι έτσι μετά την ανέλπιστη ισοφάριση του 87 λεπτού ήρθε το γκολ-ποίημα του αρχηγού Νιχάτ στο 90 για να δικαιώσει τον Κοέλιο και τον Φατίχ Τερίμ.
Ο εκρηκτικός Τούρκος τεχνικός ρισκάρει μέσα στο παιχνίδι με επιλογές που συχνα ξενίζουν αλλά εχουν ποδοσφαιρική λογική και ευτυχώς για την μυθολογία του ποδοσφαίρου προχθες δικαιώθηκε.
Μεγάλο πράγμα η δίψα και το κίνητρο...