Σάββατο, Ιουνίου 28, 2008

Science,uber alles...

Ασπαζόμενοι την άποψη οτι η Επιστήμη πρέπει να εχει σχέση με την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων Βρεττανοί ερευνητές κατέληξαν μετά πολυετείς έρευνες στον μαγικό Τύπο

W = [1 + ((bd)/6.5)) - s + ((m-2c)/2) + ((v+p)/7t)] (100 + l/100)

Όχι,μην σηκώνεστε απ το λαπτοπ όσοι θυμάστε να σας πιάνει κρύος ιδρώτας όποτε στα μαθητικά σας χρόνια αντικρύζατε τέτοιες εξισώσεις.Επεξηγησεις αμέσως...

w είναι το πάχος του τσένταρ σε χιλιοστά
b το πάχος του χωμιού
d το είδος της ζύμης (άσπρο, ολικής άλεσης κλπ)
s το πάχος του βούτυρου ή της μαργαρίνης
m το πάχος της μαγιονέζας
c ο συντελεστής κρεμώδους υφής
v το πάχος της ντομάτας
p το πάχος της πίκλας
t ο συντελεστής έντασης γεύσης
l το πάχος του στρώματος μαρουλιού


Ναι,οι συγκινητικοί ερευνητές του Παν/μίου του Bristol κατέληξαν στον Τύπο που για χρόνια αποτελούσε την λυδία λιθο των αλχημιστών της Σαντουιτσικής,δηλ.την φόρμουλα που δίνει το ιδανικό πάχος του τυριού τσένταρ ανάλογα με τ'άλλα συστατικά που βάζει κανείς στο σάντουιτς του.Άλλη μια μεγάλη προσφορά της Βρεττανίας στην παγκόσμια Γαστρονομία μετα τα fish & chips.

Την ίδια στιγμή,σε μια άλλη γωνιά της γης,οι ερευνητές της ιαπωνικής εταιρείας
Genepax ανακοίνωσαν την ανάπτυξη του πρώτου αυτοκινήτου που κινείται με νεράκι,μέρος του σατανικού σχεδίου τους να εκτοξεύσουν και την τιμή του νερού στα 140 δολ/βαρέλι, αν και σε πολλές ευρωπαικές πόλεις αλλά και ευρωπαικά σκεπτόμενες ελλην.νησιώτικες τουριστικες επιχειρήσεις ήδη πωλείται προς 2 ευρώ το μπουκαλάκι!
Περισσότερα για την επικίνδυνη εφεύρεσή τους που επιπλέον είναι βέβαιο οτι θα προκαλέσει την επέμβαση του Αμερικανικού Στρατού για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή για την αποπυρηνικοποίηση (δεν εχει σημασία,στην αφορμή θα τα χαλάσουμε?)στις κεντρικες και βόρειες ευρωπαικές χώρες με τη μεγάλη βροχόπτωση,εδώ

Ευτυχώς άλλοι Γιαπωνέζοι ερευνητές ενέσκυψαν με αληθινό ενδιαφέρον στο πρόβλημα των αθίγγανων πωλητών καρπουζιών εκ της πολύπαθης Ηλείας,και παρουσίασαν μια δραστική λύση που βελτιστοποιεί το packing των δροσερών καρπών στα Datsun,εξουδετερώνοντας συγχρόνως την ενοχλητική τους ιδιότητα να κυλάνε εναντίον των όπισθεν ερχόμενων ανυποψίαστων οχημάτων:
πενταγωνικά καρπούζια!

Δεν είναι υπέροχο πως οι επιστήμονες αφουγκράζονται ορισμένες φορές τα αιτήματα της κοινωνίας?

Τρίτη, Ιουνίου 24, 2008

Τα 10 τα καλά...

Για πολλά χρόνια που η αρίθμηση των ποδοσφαιριστών ήταν υποχρεωτικά απο το 1 ως το 11,το 10 ήταν το νούμερο με το μεγαλύτερο ειδικό βάρος.

Παραδοσιακά ήταν το νούμερο του οργανωτή ή του βασικού επιθετικού μέσου,αλλά οι καλύτεροι εκπρόσωποι του είδους ήταν ταυτόχρονα κορυφαίοι πασέρ και σκόρερ.


Οι 2 θεωρούμενοι κορυφαίοι παίκτες όλων των εποχών,Πελέ και Μαραντόνα,όπως κι ο πλέον σύγχρονος επίδοξος αμφισβητίας τους,ο Ροναλντίνιο έκαναν την μεγάλη καριέρα τους με
το νουμερο 10 στην πλάτη.Το ίδιο και οι Ριβάλντο,Ζιντάν,Πλατινί,Μπάτζιο και Ντελ Πιέρο και τόσοι άλλοι.Στα καθ'ημάς, οι παίκτες-σύμβολα των μεγάλων ελλην.ομάδων ήταν επίσης κατεξοχήν 10άρια:Δομάζος,Παπαιωάννου,Δεληκάρης,Κούδας...Δεν ξέρω αν οι μεγάλοι σταρ απαιτούσαν και έπαιρναν το 10 ή αν δινόταν αυτοδικαίως στο μεγαλύτερο αστέρι της ομάδας,πάντως σπάνια ομάδες χωρίς μεγάλο δεκάρι πήγαν ψηλά.Ακόμα και η εντελώς ανέλπιστη επιτυχία της Εθνικής μας το 2004 δεν θα ήταν δυνατή αν δεν ερχόταν απ τον πάγκο ενα 10άρι "παλιάς κοπής",αλλά με μακρινή μπαλιά "παρε-βάλε",ο Βασίλης Τσιάρτας,που συνέβαλε με το μαγικό αριστερό του πόδι στα περισσότερα μονά γκολ της συνήθως αμυνόμενης εθνικής μας.
Τα τελευταία 10-15 χρόνια η τάξη στην αρίθμηση των παικτών καταργήθηκε,δίνοντας το δικαίωμα να φέρουν οποιοδήποτε νούμερο απ το 0 ως το 99,και αυτό μείωσε το ειδικό βάρος του 10ριού στη φανέλα.Παίκτες με προσόντα 10ριού βρέθηκαν να φοράνε το 20 ή άλλα νούμερα και σχετικώς ατάλαντοι βρέθηκαν να φορούν το 10,ξεγελώντας ενίοτε ορισμένους συλλόγους που νόμιζαν οτι "ψώνιζαν" το δεκάρι ενός σπουδαίου συλλόγου ή Εθνικού συγκροτήματος.
Ήταν λοιπόν μια ευχάριστη επιστροφή στην μυθολογία του αθλήματος η χθεσινή μάχη ανάμεσα στην Ρωσία και την Ολλαδία ή καλύτερα ανάμεσα στον Αρσάβιν και τον Σνάιντερ,τα δύο εκλεκτά 10άρια τους.
Η Ολλανδία μέχρι προχτές έιχε προκαλέσει δέος σε όλη την ποδοσφαιρική Ευρώπη,φιλοδωρώντας της Παγκοσμια Πρωταθλήτρια Ιταλία με 3 γκόλ στην πρεμιέρα,συνεχίζοντας με 4 γκολ στην φιναλίστ κραταιά Γαλλία
και ολοκληρώνοντας με άλλα 2 σ'ενα αδιάφορο για κείνην ματς κόντρα στην αξιόλογη Ρουμανία που έπαιζε με το κίνητρο της πρόκρισης.Μ'ενα προσεκτικά στημένο σύνολο,ιδιαίτερα στιβαρό στο κέντρο,και εκμεταλλευόμενη την σπάνια ισορροπία επιθετικών και αμυντικών ικανοτήτων στους περισσότερους παίκτες της και τους ταχύτατους επιθετικούς συνδυασμούς τους έμοιαζε ανίκητη.Πολύτιμο γρανάζι αυτής της μηχανής με πολύπλευρη προσφορά αλλά όταν το ματς απαιτούσε και πιο ελεύθερο ρόλο,ο Γουέσλυ Σνάιντερ με το Νο 10 στην πλάτη.


Αντίθετα η φιλόδοξη Ρωσία ξεκίνησε άσχημα δεχόμενη 4 γκολ στον όμιλό μας απ την Ισπανία,παίζοντας τους 2 πρώτους αγώνες χωρίς το δικό της καλό 10,τον Αρσάβιν,λόγω τιμωρίας.Ακόμα και χωρίς δικαίωμα συμμετοχής για τα 2/3 των σίγουρων αγώνων ο προπονητής του δεν διανοήθηκε ευτυχώς να τον αποκλείσει απ την αποστολή κι έτσι στον τρίτο αγώνα συνετέλεσε καθοριστικά στη νίκη επι της Σουηδίας και προχτές έδωσε μια σπάνια ποδοσφαιρική παράσταση,απ'αυτές που βλέπουμε καθε 10-20 χρόνια.


Αποκορύφωμα η ιδιοφυής στην απλότητα της κίνηση του στο 3ο (δικό του) γκολ της Ρωσίας στην παράταση,μια κίνηση που θύμιζε κομψή και λιτή λύση σ'ενα πολύ δύσκολο γεωμετρικό πρόβλημα που θα είχε αναγκάσει τους συνήθεις μαθηματικούς να γράψουν σελίδες επί σελίδων δίχως να βρούν λύση.Στα απειροελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου που έχει στην διάθεση του ενας επιθετικός για ν'αποφασίσει πως θα υποδεχτεί την μπάλα και προς τα που θα κινηθεί ώστε ν'απαλλαγεί απ τον αμυντικό του,ο Αρσάβιν κατάφερε να λύσει ιδανικά τον γρίφο βάζοντας ποίηση στην κίνηση του,ποίηση ισάξια στην λιτότητα και το αίσθημα πληρότητας που δημιουργεί με τους καλυτερους στίχους ενός Καβάφη ή ενός Ελύτη.Και είχε δείξει οτι τίποτα δεν ήταν τυχαίο λίγα λεπτά πριν, δίνοντας απ την γραμμή του άουτ σχεδόν και πολύ κοντά στην εστία του πανύψηλου Ολλανδού τερματοφύλακα,μια ιδανική παραβολική τροχιά στη σέντρα του,τοση,ώστε να περάσει πάνω απ αυτόν και να καταλήξει στον επερχόμενο συμπαίκτη του στο δεύτερο δοκάρι,μια σέντρα βγαλμένη απ την φαντασία των κόμικ.



Απέναντι στους ιδιοφυείς γεωμετρικούς σχηματισμούς των Ρώσων στην παραταση,προσπάθησε ν'αντιπαρατεθεί μόνος του σχεδόν ο Σνάιντερ.Όταν οι ζηλευτοί μέχρι τότε συμπαίκτες του είχαν υποταχθεί στην ρωσική υπεροχή,έμεινε μόνος εκείνος να παλεύει με παθος,να τριπλάρει,να σουτάρει,προσπαθώντας να βρει δρόμο προς την ρωσική εστία...
Χωρίς ισάξια συμπαράσταση δεν κατάφερε να είναι εξίσου αποτελεσματικός,κράτησε όμως το γόητρο,το δικό του και της φανέλας του ψηλά.
Όλοι οι λάτρες του καλού ποδοσφαίρου είχαν υψηλές προσδοκίες απ τον αγώνα αυτόν,και φυσικά δικαιώθηκαν,αλλά η άτυπη μονομαχία των δύο δεκαριών,το match within the match,με νικητή τον δαιμόνιο Αρσάβιν αποτέλεσε το καθοριστικό "καρύκευμα' που έδεσε την αξέχαστη γεύση του αγώνα...




Τρίτη, Ιουνίου 17, 2008

Αντιπαράθεση δύο ειδώλων...



Εάν το ποδόσφαιρο είναι μια ειρηνική μίμηση του πολέμου,τοτε ο Εθνικός μας Όττο είναι ο ακραία ρεαλιστής Πρώσσος Στρατηγός,που αδιαφορεί για το κόστος,επιδιώκοντας μόνο το αποτέλεσμα. Τόσο ακραία ρεαλιστής ώστε ν'αποδέχεται με μειδίαμα την κατηγορία του "κυνικού κλεφτοκοτά"απο τους συμπατριώτες του δημοσιογραφους,λεγοντας οτι αν δεν έπαιζε έτσι θα είχε δεχθεί 5 γκολ στο ημίχρονο απ την ...Σουηδία!
Με μια υποσημείωση:
είναι ο 70χρονος πρώσσος στρατηγός,που όπως όλοι οι συνομίληκοι του δυσκολεύεται πολύ να αντιληφθεί (ή να παραδεχθεί...)οτι ο κόσμος αλλάζει,οτι η τακτική που έπιασε πριν 4 χρόνια είναι απίθανο να ξαναπιάσει σήμερα.Πέρασαν 130 χρόνια για να επαναλάβει ο Χίτλερ την ολέθρια επιλογη του Ναπολέοντα να τα βάλει με το Ρωσικό Χειμώνα.
Ο Ρεχάγκελ λέγεται οτι αποφεύγει να ενημερώνεται για τα γραφόμενα του ελλην.αθλητικού τύπου(και κατά τη γνώμη μου καλά κάνει),ενώ έχει κατηγορηθεί οτι περνά μεγάλα χρονικά διαστήματα εκτός Ελλάδος και δεν έχει σαφή προσωπική αντίληψη των ικανοτήτων νέων ποδοσφαιριστών.Παρά το ότι εμείς τον θεωρούμε Ελληνα,παραμένει ο τεχνοκράτης Βαυαρός που εχει σχηματίσει μια (σωστή αρχικά...) εντύπωση για τις ικανότητες και αδυναμίες των παικτών του,και πορεύεται μ'αυτήν,αρνούμενος να αναθεωρήσει έστω και μερικώς με βαση νεα δεδομένα.Έτσι στο ματς-ντροπή της πρεμιέρας με τη Σουηδία απέφυγε να ρισκάρει το παραμικρό,ατενίζοντας απαθής τις αμήχανες πασίτσες που αντάλλαζαν οι αμυντικοι μας επί πεντάλεπτο στην περιοχή μας,συνοδεύοντας την κουβέντα με τον βοηθό του με ελικοειδείς κινήσεις του χεριού,λες και περιέγραφε την ειδική της Οίτης στο Ραλυ Ακροπολις.
Εάν για κατι ευθύνεται, είναι οτι 4 ολόκληρα χρόνια δεν επιχείρησε να μπολιάσει κάποια στοιχεία δημιουργικότητας στην αμυντικογενή εθνικη ομάδα ή για να πάμε παραπέρα οτι δεν ενδιαφέρθηκε μαζί με την Ομοσπονδία να χτίσουν ενα διαφορετικό σύστημα παραγωγής και αναδειξης ταλέντων,πάνω στις νωπές δάφνες της ανέλπιστης επιτυχιας του 2004.
'Ισως,αν ήταν 20 χρόνια νεώτερος και έκαιγε ακόμα μέσα του η φλόγα της δημιουργίας,να το είχε απαιτήσει...Ακόμα κι έτσι όμως,έκανε για το ελλην.ποδόσφαιρο όσα δεν εχουν κάνει όλοι οι ελληνες προπονητές μαζί (εξαιρείται ο παντογνώστης Δάσκαλος του Λίπι,Νίκος Αλέφαντος).

Αντίστοιχα,ο Φατίχ Τερίμ είναι ο ζωντανός Θρύλος του Τουρκικού ποδοσφαίρου στα 55 του χρόνια.Ο μόνος προπονητής που έχει κοουτσάρει Ιταλικές ομάδες ,και δη Φιορεντινα και Μίλαν,κι ο μόνος που έχει κατακτήσει Κυπελλο Ουέφα με τη Γαλατάσαράι.Λέγεται οτι απαιτεί απ τους παίκτες του επαγγελματική πειθαρχία και οργάνωση με πάθος ερασιτέχνη.Και προχθές,όρθιος μες στην καταρρακτώδη βροχή με το σακάκι του (κι οχι καποιο αδιάβροχο),έδινε και με τη φυσική του παρουσία και το ανυπότακτο βλέμμα του το σύνθημα και το κίνητρο στους ψυχωμένους παίκτες του που έχαναν μέχρι το 75 με 2-0,για να γυρίσουν το παιχνίδι.Ήταν ο Σουλτάνος που δεν δεχόταν να ηττηθεί,που θα ρίσκαρε τη φήμη του (με μια βαριά ήττα)για να κερδίσει μια φαινομενικά χαμένη μάχη.Όποιος όμως έβλεπε την δίψα και την ένταση στα μάτια των τούρκων παικτών,καταλάβαινε οτι ήταν μόνο θέμα χρόνου:εαν το παιχνιδι παιζοταν αρκετά ακομη, κάποια στιγμή θα το γυρνούσαν.Φαίνεται όμως οτι το Σύμπαν συνωμοτεί υπέρ αυτών που θέλουν πάρα πολύ κάτι.Και στη θέση των Ελλήνων παικτών του 2004,βρίσκονταν τώρα οι Τούρκοι του 2008,κι έτσι μετά την ανέλπιστη ισοφάριση του 87 λεπτού ήρθε το γκολ-ποίημα του αρχηγού Νιχάτ στο 90 για να δικαιώσει τον Κοέλιο και τον Φατίχ Τερίμ.
Ο εκρηκτικός Τούρκος τεχνικός ρισκάρει μέσα στο παιχνίδι με επιλογές που συχνα ξενίζουν αλλά εχουν ποδοσφαιρική λογική και ευτυχώς για την μυθολογία του ποδοσφαίρου προχθες δικαιώθηκε.
Μεγάλο πράγμα η δίψα και το κίνητρο...

Πέμπτη, Ιουνίου 12, 2008

Back to the Past(1800 και βάλε)...

Διαβάζω σημερα για την χθεσινή αποφαση του Συμβουλίου Υπουργών Απασχόλησης για κατάργηση του εβδομαδιαίου ορίου των 48 ωρών εργασίας και επέκταση του έως και πάνω απο 65 ώρες και αναρωτιέμαι,έκπληκτος, ποιά τα κίνητρα πίσω απο μια τέτοια απόφαση.
Κάνοντας τα απλά μαθηματικά,οι 65 ώρες σημαίνουν 13 ώρες εργασίας ημερησίως για 5μερο ή "μόνο"12 ώρες καθημερινώς και ενα 5ωρο τα Σάββατα.Βεβαίως οι "φιλέσπλαχνοι" υπουργοί τονίζουν οτι κάτι τέτοιο δεν είναι υποχρεωτικό,αλλά θα προκύπτει 'απο τη συμφωνία εργοδότη-εργαζομένου",αποσιωπώντας βέβαια την σιωπηρή όσο και ψευδέστατη παραδοχή οτι τα 2 μέρη έχουν ίση διαπραγματευτική ισχύ.Θεωρητικά ο εργαζόμενος μπορεί ν'αρνηθεί.Στην πράξη,με την επίσημη ανεργία στις περισσότερες χώρες πάνω απ το 10%,ποσοστό το οποίο θα διευρυνθεί απ την απώλεια ευκαιριακών θέσεων εργασίας λόγω της επέκτασης του ωραρίου των ήδη απασχολουμένων,όποιος αρνηθεί θα παραπεμφθεί σύντομα 'στο ταμείο" για την είσπραξη της απόλυσης του.Φυσικά για την Κομισιόν,έχει δικαίωμα να προσφύγει στα Δικαστήρια.Τώρα ποιος απολυμένος,με οικογεν.υποχρώσεις να τρέχουν,θα έχει το ψυχικό σθένος και την οικονομική αντοχή να τα βάλει δικαστικά με μεγαθήρια είναι ένα άλλο θέμα που δε φαίνεται,περιέργως, ν'απασχολεί τους εντολοδόχους της λαικής βούλησης.Όπως και που θα ξαναβρεί εργασία ο στιγματισμένος "ταραχοποιός"?
Το ερώτημα είναι τα κίνητρα πίσω από τέτοιες πρωτοφανείς αποφάσεις,ειδικά την στιγμη που η Μέρκελ μιλά για χρεωκοπια του αγγλοσαξωνικού οικονομικού μοντέλου και ανάγκη επιστροφής σε μια πιο ευρωκεντρική οικονομία.Είναι όλοι οι υπουργοί "πουλημένοι" στις μεγάλες επιχειρήσεις ή αποτελεί αυτή η αποφαση μια αναγκαία αποκατάσταση ισορροπίας,εν έιδει Ε.Κ.Π.(Ελαχ.Κοινου Πολλαπλασ/τή,που μαθαίναμε στο σχολείο),προς τις (μεσαιωνικές) εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στον Τρίτο Κόσμο,Κίνα και Ινδία λόγω της παγκοσμιοποίησης των αγορών?Και πως γίνεται οι πρωταγωνιστές της πρωτοβουλίας ν'ανήκουν στις Σοσιαλιστικές παρατάξεις των χωρών τους(Βρετ.Εργατικοί πχ)?

Εμένα γιατί μου φαίνεται καλύτερη(ως πιο αναστρέψιμη...) η πρώτη εκδοχή?

Και πως μετά από τετοιες αποφάσεις έχουν την απαίτηση να επικυρωθούν οι συνθήκες που ψηφίζουν οι αποκομμένοι απ τους απλούς πολίτες μανδαρίνοι των Βρυξελλών με καθολικά δημοψηφίσματα ?Είναι δυνατόν να είναι τόσο ξεκομμένοι απ τα προβλήματα της συντριπτικης πλειοψηφίας των Ευρωπαίων πολιτών,την στιγμή που βάλλονται ταυτόχρονα απ τον περιορισμό του ευρωπαικού κοινωνικού κράτους(δαπάνες υγείας,συντάξεις),απ την κερδοσκοπία σε καύσιμα και τρόφιμα,και απ τις επιπτώσεις της οικονομικής ύφεσης?
Είναι δυνατόν να πυροδοτούν έτσι την επικείμενη κοινωνική έκρηξη?Είναι δυνατόν ολο αυτό το ωραίο όνειρο(ή μήπως παραμύθι?) της Ευρωπαικής Ένωσης να έγινε ώστε να δημιουργηθεί ενας πανίσχυρος υπερεθνικός οργανισμος ο οποίος θα έπαιρνε πίσω τα κεκτημένα 150 χρόνων αγώνων και κοινωνικοπολιτικών ζυμώσεων?

Κάθε απάντηση ευπρόσδεκτη...

Δευτέρα, Ιουνίου 09, 2008

Train accidents...

Εκείνος,μεσαίος αξιωματικός της Αεροπορίας,γύρω στα 50,ίσως και λίγο περισσότερο,με παραιτημένο ύφος και την κούραση μιας ζωής υπακοής σε εντολές και κανονισμούς αποτυπωμένη στο πρόσωπό του.
Εκείνη,νέα και φρέσκια,απλά ντυμένη, με ξανθά μαλλιά και αεράτο αλλά όχι επιτηδευμένο στυλ,με τον αέρα μιας ζωής εν πολλοίς άγραφης ακόμη...
Εκείνος,κρατά το βιβλιάριο υγείας στο χέρι-κάποιο γιατρό της Αεροπορίας θα επισκέφτηκε,κοιτά τα καλογυαλισμένα σύμφωνα με τις επιταγές της Υπηρεσίας παπούτσια του και περιμένει να περάσει η ώρα της διαδρομής,η μέρα,οι μήνες μέχρι την καλοκαιρινή άδεια,τα χρόνια μέχρι την σύνταξη...
Εκείνη πάλι,κρατά μόνο το σακίδιο της,περιέργως δεν απασχολείται με το κινητό της,κοιτά γύρω τους προσωρινούς συνεπιβάτες της όχι δίχως κάποιο ενδιαφέρον,και δείχνει ο χρονικός της ορίζοντας να είναι πολύ περισσοτερο εστιασμένος στο παρόν.
Σε μια απότομη επιβράδυνση του συρμού,το προσεκτικά τηρούμενο διάστημα ανάμεσα στα πόδια τους εξανεμίζεται ακούσια και επέρχεται στιγμιαία επαφή,για να επακολουθήσει αντανακλαστική,ένοχα απότομη απόσυρση...
Η στιγμιαία έκπληξη στο βλέμμα κατά τα δέκατα του δευτερολέπτου που κρατά η επαφή,ο κοινωνικά εγγεγραμμένος φόβος,ιδίως απ την πλευρά του,μήπως η επαφή θεωρηθεί επίτηδες,ο αυτόματος υπολογισμός των πιθανοτήτων του τυχαίου του συμβάντος,με συναρπάζει .
Εκείνος,δεν αποκλείεται σε δεύτερο χρόνο να αναρωτήθηκε πόσα χρόνια είχε να ακουμπήσει το πόδι μιας τόσο νέας κοπελας.Δεν αποκλείεται αυτή η τυχαία επαφή ν'αποτελεί την πιο προσωπική ανάμνηση της ημέρας,μια ανάμνηση που θα επανέρθει απ το βολικό συρτάρι του ασυνείδητου,την ώρα που επιτέλους μόνος του,περιμένει τον ύπνο να έρθει.Και η επάνοδος της θα διώξει φυσικά τον ύπνο-λυτρωτή,θα δώσει αφορμή στον εγκέφαλο να πλάσει ενα μικρό φιλμάκι απο την ανάμνηση-φωτογραφία,ένα φιλμάκι στο οποίο- σύντομα θα αντιληφθεί- πως ο ίδιος μπορεί ν'αλλάξει τους ρόλους όπως θα του άρεσε να είναι,με αποτέλεσμα πολλές,ελαφρώς διαφορετικές εκδοχές του φιλμ,καθε φορά κατα τι βελτιωμένες,ωσπου τελικά να μην είναι σιγουρος για το ποιά ήταν η γνήσια εκδοχή,η αρχική ανάμνηση.Όχι οτι αυτο θα τον πειράξει,'οχι περισσοτερο απ τον χαμένο ύπνο,κι έχει και πρωινό ξύπνημα και αύριο,αλλά πάλι χαλάλι,πόσο καιρό είχε να νιώσει τόσο γλυκιά αναστάτωση?
Εκείνη πάλι,αφού θ'απέκλεισε την πιθανότητα παρενόχλησης από την κατοπινή προσεκτική τήρηση των αποστάσεων,πιθανόν να αναρωτήθηκε τι οδήγησε αυτόν τον άνδρα να ενταχθεί σε ενα τόσο περιοριστικό Σύστημα όσο ο Στρατός.Θα τον φαντάστηκε νέο,25-30 χρόνια πριν,ψηλό,αδύνατο,ίσως φτωχικά ντυμένο, με ακέραια ακόμη τα όνειρά του να ανησυχεί για το μέλλον του,και τελικά να επιλέγει τη σιγουριά του Δημοσίου μέσα απ τον Στρατό.Δεν θα της αρέσει αυτή η τόσο πρόωρη συνθηκολόγηση,αυτή η εκούσια ¨οροφή" στις νεανικές φιλοδοξίες,μπορεί και να τον φαντάζεται ως τον εκπρόσωπο του Συστήματος που αύριο θα καταπιέζει ίσως τον φιλαράκο της,και μάλλον δεν θα τον ξανασκεφτεί κατά τη διάρκεια της ημέρας,ούτε βέβαια την νύχτα ,τις λίγες στιγμές πριν βυθιστεί στον ύπνο.
Τι κι αν εκεινος πιθανόν να αναρωτιέται τι θα γινόταν αν της είχε μιλήσει,έστω για να ζητήσει συγγνώμη αρχικά,αρκεί να έβρισκε μετά να πει κάτι πνευματώδες,ένα μικρό αγκίστρι για να συλλέξει μερικές ακόμη στιγμές,ν'αφήσει οριακά ανοιχτές κάποιες δυνατότητες...
Η στολή,η διαφορά ηλικίας και νοοτροπίας,και πιθανόν η προκατάληψη του παρατηρητή δεν αφήνουν περιθώρια για αισιοδοξία.
Ή απλώς,ο παρατηρητής-αφηγητής ζωγραφίζει εφήμερα σχεδιάκια στην άμμο,λίγο πριν το νωχελικό κύμα τα καταστήσει ακατάληπτα...