Τα 10 τα καλά...

Για πολλά χρόνια που η αρίθμηση των ποδοσφαιριστών ήταν υποχρεωτικά απο το 1 ως το 11,το 10 ήταν το νούμερο με το μεγαλύτερο ειδικό βάρος.

Παραδοσιακά ήταν το νούμερο του οργανωτή ή του βασικού επιθετικού μέσου,αλλά οι καλύτεροι εκπρόσωποι του είδους ήταν ταυτόχρονα κορυφαίοι πασέρ και σκόρερ.


Οι 2 θεωρούμενοι κορυφαίοι παίκτες όλων των εποχών,Πελέ και Μαραντόνα,όπως κι ο πλέον σύγχρονος επίδοξος αμφισβητίας τους,ο Ροναλντίνιο έκαναν την μεγάλη καριέρα τους με
το νουμερο 10 στην πλάτη.Το ίδιο και οι Ριβάλντο,Ζιντάν,Πλατινί,Μπάτζιο και Ντελ Πιέρο και τόσοι άλλοι.Στα καθ'ημάς, οι παίκτες-σύμβολα των μεγάλων ελλην.ομάδων ήταν επίσης κατεξοχήν 10άρια:Δομάζος,Παπαιωάννου,Δεληκάρης,Κούδας...Δεν ξέρω αν οι μεγάλοι σταρ απαιτούσαν και έπαιρναν το 10 ή αν δινόταν αυτοδικαίως στο μεγαλύτερο αστέρι της ομάδας,πάντως σπάνια ομάδες χωρίς μεγάλο δεκάρι πήγαν ψηλά.Ακόμα και η εντελώς ανέλπιστη επιτυχία της Εθνικής μας το 2004 δεν θα ήταν δυνατή αν δεν ερχόταν απ τον πάγκο ενα 10άρι "παλιάς κοπής",αλλά με μακρινή μπαλιά "παρε-βάλε",ο Βασίλης Τσιάρτας,που συνέβαλε με το μαγικό αριστερό του πόδι στα περισσότερα μονά γκολ της συνήθως αμυνόμενης εθνικής μας.
Τα τελευταία 10-15 χρόνια η τάξη στην αρίθμηση των παικτών καταργήθηκε,δίνοντας το δικαίωμα να φέρουν οποιοδήποτε νούμερο απ το 0 ως το 99,και αυτό μείωσε το ειδικό βάρος του 10ριού στη φανέλα.Παίκτες με προσόντα 10ριού βρέθηκαν να φοράνε το 20 ή άλλα νούμερα και σχετικώς ατάλαντοι βρέθηκαν να φορούν το 10,ξεγελώντας ενίοτε ορισμένους συλλόγους που νόμιζαν οτι "ψώνιζαν" το δεκάρι ενός σπουδαίου συλλόγου ή Εθνικού συγκροτήματος.
Ήταν λοιπόν μια ευχάριστη επιστροφή στην μυθολογία του αθλήματος η χθεσινή μάχη ανάμεσα στην Ρωσία και την Ολλαδία ή καλύτερα ανάμεσα στον Αρσάβιν και τον Σνάιντερ,τα δύο εκλεκτά 10άρια τους.
Η Ολλανδία μέχρι προχτές έιχε προκαλέσει δέος σε όλη την ποδοσφαιρική Ευρώπη,φιλοδωρώντας της Παγκοσμια Πρωταθλήτρια Ιταλία με 3 γκόλ στην πρεμιέρα,συνεχίζοντας με 4 γκολ στην φιναλίστ κραταιά Γαλλία
και ολοκληρώνοντας με άλλα 2 σ'ενα αδιάφορο για κείνην ματς κόντρα στην αξιόλογη Ρουμανία που έπαιζε με το κίνητρο της πρόκρισης.Μ'ενα προσεκτικά στημένο σύνολο,ιδιαίτερα στιβαρό στο κέντρο,και εκμεταλλευόμενη την σπάνια ισορροπία επιθετικών και αμυντικών ικανοτήτων στους περισσότερους παίκτες της και τους ταχύτατους επιθετικούς συνδυασμούς τους έμοιαζε ανίκητη.Πολύτιμο γρανάζι αυτής της μηχανής με πολύπλευρη προσφορά αλλά όταν το ματς απαιτούσε και πιο ελεύθερο ρόλο,ο Γουέσλυ Σνάιντερ με το Νο 10 στην πλάτη.


Αντίθετα η φιλόδοξη Ρωσία ξεκίνησε άσχημα δεχόμενη 4 γκολ στον όμιλό μας απ την Ισπανία,παίζοντας τους 2 πρώτους αγώνες χωρίς το δικό της καλό 10,τον Αρσάβιν,λόγω τιμωρίας.Ακόμα και χωρίς δικαίωμα συμμετοχής για τα 2/3 των σίγουρων αγώνων ο προπονητής του δεν διανοήθηκε ευτυχώς να τον αποκλείσει απ την αποστολή κι έτσι στον τρίτο αγώνα συνετέλεσε καθοριστικά στη νίκη επι της Σουηδίας και προχτές έδωσε μια σπάνια ποδοσφαιρική παράσταση,απ'αυτές που βλέπουμε καθε 10-20 χρόνια.


Αποκορύφωμα η ιδιοφυής στην απλότητα της κίνηση του στο 3ο (δικό του) γκολ της Ρωσίας στην παράταση,μια κίνηση που θύμιζε κομψή και λιτή λύση σ'ενα πολύ δύσκολο γεωμετρικό πρόβλημα που θα είχε αναγκάσει τους συνήθεις μαθηματικούς να γράψουν σελίδες επί σελίδων δίχως να βρούν λύση.Στα απειροελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου που έχει στην διάθεση του ενας επιθετικός για ν'αποφασίσει πως θα υποδεχτεί την μπάλα και προς τα που θα κινηθεί ώστε ν'απαλλαγεί απ τον αμυντικό του,ο Αρσάβιν κατάφερε να λύσει ιδανικά τον γρίφο βάζοντας ποίηση στην κίνηση του,ποίηση ισάξια στην λιτότητα και το αίσθημα πληρότητας που δημιουργεί με τους καλυτερους στίχους ενός Καβάφη ή ενός Ελύτη.Και είχε δείξει οτι τίποτα δεν ήταν τυχαίο λίγα λεπτά πριν, δίνοντας απ την γραμμή του άουτ σχεδόν και πολύ κοντά στην εστία του πανύψηλου Ολλανδού τερματοφύλακα,μια ιδανική παραβολική τροχιά στη σέντρα του,τοση,ώστε να περάσει πάνω απ αυτόν και να καταλήξει στον επερχόμενο συμπαίκτη του στο δεύτερο δοκάρι,μια σέντρα βγαλμένη απ την φαντασία των κόμικ.



Απέναντι στους ιδιοφυείς γεωμετρικούς σχηματισμούς των Ρώσων στην παραταση,προσπάθησε ν'αντιπαρατεθεί μόνος του σχεδόν ο Σνάιντερ.Όταν οι ζηλευτοί μέχρι τότε συμπαίκτες του είχαν υποταχθεί στην ρωσική υπεροχή,έμεινε μόνος εκείνος να παλεύει με παθος,να τριπλάρει,να σουτάρει,προσπαθώντας να βρει δρόμο προς την ρωσική εστία...
Χωρίς ισάξια συμπαράσταση δεν κατάφερε να είναι εξίσου αποτελεσματικός,κράτησε όμως το γόητρο,το δικό του και της φανέλας του ψηλά.
Όλοι οι λάτρες του καλού ποδοσφαίρου είχαν υψηλές προσδοκίες απ τον αγώνα αυτόν,και φυσικά δικαιώθηκαν,αλλά η άτυπη μονομαχία των δύο δεκαριών,το match within the match,με νικητή τον δαιμόνιο Αρσάβιν αποτέλεσε το καθοριστικό "καρύκευμα' που έδεσε την αξέχαστη γεύση του αγώνα...