Εχοντας διαβάσει το καλοκαίρι το 'Στην Ακτή",γνώριζα τι μάστορας ειναι ο Mc Ewan στο να στήνει "εσωτερικές" ιστορίες από το τίποτε,απο κατι που δεν έγινε ή δεν ειπώθηκε ποτέ...
Στην 'Εξιλέωση" κεντρικό ρόλο έχει μία "ηθελημένη" παρεξήγηση,μια μοιραία επίδραση της προκατάληψης του νου στην ερμηνεία/αποκωδικοποίηση μιας φευγαλέας εικόνας.Παρακινημένη εν μέρει απο τον δικό της κρυφό ,ίσως ασυνείδητο(και φυσικα ατελέσφορο) έρωτα προς τον Ρομπι,και συνδυάζοντας κάποια πραγματικά γεγονότα που υπέπεσαν στην αντίληψη της,η 13χρονη εκκολαπτομενη συγγραφέας Brionni "γράφει διαφορετικά" την δική της εκδοχή από μια κρισιμη οικογενειακή στιγμή,αλλάζοντας ασυναίσθητα τον ρού 3 ζωών:του αδίκως κατηγορηθέντα Ρόμπι,της αδελφής της Σεσίλια,και της δικης της,καθώς σε όλη της την ζωή την κατατρέχει η ανάγκη για εξιλέωση για αυτό που εκανε.
Ισως αυτό να είναι και η κινητήριος δύναμη πίσω απο πολλά λογοτεχνικα εργα:μια προσπάθεια επαναδιευθέτησης κάποιου λάθους στην ζωή του συγγραφέα,μια προσπάθεια να φανταστεί κανείς πως θα ήταν αν τα πράγματα είχαν πάρει μιαν αλλη πορεία.Αποκαθιστώντας την αλήθεια στο τελευταίο βιβλίο της(και στην ουσία στο βιβλιο που έγραφε σ'όλη της την ζωή) η γηραιά πλεον συγγραφέας Brionni αντιλαμβάνεται οτι οφείλει να πάει ενα βημα παραπέρα: η ωμή αλήθεια δεν αρκεί για την εξιλέωση της.Χρειάζεται να εφεύρει μιά διαφορετική εκδοχή η οποία θα μετουσιώσει την ιστορία σε ενα έργο τέχνης,θα χαρίσει στο (λογοτεχνικό πλέον) ζεύγος τον Έρωτα που με το παιδικό της ψέμμα τους στέρησε,θα μεταπλάσει τον θνητό πόνο που προκάλεσε σε άφθαρτη Λογοτεχνία.
Αρκεί αυτό για την Εξιλέωση?
Καταπληκτική σκηνοθεσία και ατμόσφαιρα απο τον Joe Wright,προσαρμογή σε σενάριο αντάξια του βιβλιου απο τον Chr.Hampton,εξαιρετικές ερμηνείες από τους Keira Knightley και James McAvoy,και ενα καταπληκτικό μονοπλάνο της καταστροφής της Δουνκέρκης που παραθέτω εδω,και αξιζει οπωσδήποτε να δείτε,σαν κινηματογραφική εκδοχή πινακα του Ιερώνυμου Μπος,το οποίο εκτός όλων των άλλων με εκανε να συνειδητοποιήσω ,με ενα σφίξιμο στο στομάχι, πόσο αδύνατο είναι να επιβιώσει κανείς σε τετοιες συνθήκες όταν δεν μπορεί να γίνει ενα με την μάζα:στην θέα του πλήθους των ομοιόμορφα ντυμένων στρατιωτών που φαίνονται να αρκούνται στο να τραγουδάνε πατριωτικά τραγούδια,ο Ρόμπι που έχει ένα στόχο,να επιστρέψει,ελεύθερος πια στην αγαπημένη του Σεσίλια,δεν μπορεί να μην αισθάνθηκε παράταιρος,να μην αναρωτήθηκε πως η δική του μοίρα τον έμπλεξε σε υποθέσεις αλλων.
Σάββατο, Φεβρουαρίου 02, 2008
ΕΞΙΛΕΩΣΗ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
17 σχόλια:
Καλημέρα :-)
Έχουν γραφτεί πολλά θετικά σχόλια για την ταινία, κι εδώ και στο εξωτερικό,
Όπως και για το βιβλίο επίσης.
Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι δεν υπήρξε διαφοροποίηση μεταξύ τους ικανή ώστε να μειώσει το ένα το άλλο.
Πολύ τεκμηριωμένη ανάλυση.
:-)
Το μη αναστρέψιμο γεννά την ανάγκη για εξιλέωση.
Η εξιλέωση μοιάζει να είναι ένας 'αυτοβασανισμός'. Ακόμη και να λάβουμε ειλικρινή συγχώρεση από τον άλλο, δε φτάνει. Πρέπει να βασανίσουμε περισσότερο και μυστικά τον εαυτό μας για να αισθανθούμε πραγματικά λυτρωμένοι...
Με την πρώτη ευκαιρία θα δούμε την ταινία! Πολύ ευχαριστούμε για το ποστ-πρόταση!
Μερικές σκηνές τράβαγαν πιο πολύ από το αναγκαίο,η Κίρα Νάϊτλυ μου φάνηκε λίγη και χωρίς χημεία με τον πρωταγωνιστή,οι σκηνές στην Δουνκέρκη ήσαν καταπληκτικές αλλά από όλη την ταινία αυτό που μου έμεινε ήταν ο μονόλογος της Ρεντγκρέιβ που απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο μεγάλη ηθοποιός είναι.
Δεν θεωρώ όμως ότι είναι ταινία για 7 Οσκαρ.
Oμολογώ ότι με δίχασες. Ασε που δεν κατάλαβα κιόλας ακριβώς. Διάβασες την "Ακτή" και είδες την "Εξιλέωση"; ΄Η έχεις διαβάσει και την "Εξιλέωση";
Αν δεν την έχεις διαβάσει βρίσκω πολύ φυσικό να σε ενθουσίασε η υπόθεση, αφού ο Μακ Γιούαν είναι όντως γνωστός μάστορας και το βιβλίο είναι εκπληκτικό. Δεδομένου μάλιστα ότι είχε συμμετοχή στη συγγραφή του σεναρίου η ταινία δεν μπορεί να είναι για πέταμα.
Ομως...
Καλή ερμηνεία από την Κίρα; Και τον
ΜακΑβόι; Εγώ άλλα διάβασα και άλλα μου είπαν.
Σε τέτοιο βαθμό που ακριβώς επειδή
έχω διαβάσει το βιβλίο, δεν θέλω να χαλάσω την υπέροχη εικόνα που έχω δημιουργήσει στο μυαλό μου.
Θα συμφωνήσω με τον αθεόφοβο. Δεν παύει όμως να είναι μία ταινία που σεβάστηκε το σενάριο - βιβλίο του Ίαν Μακ Γιούαν- πράγμα πάρα πολύ δύσκολο.
Δεν έχω δεί την ταινία ακόμα squarelogic, συνεπώς δεν μπορώ να κρίνω. Μου άρεσε ομως η ιδέα της "εξιλέωσης" σαν λογοτεχνική ιδέα. Να ανατρέψεις ένα λάθος μέσα απο τη δημιουργία τέχνης. Αρκεί;
Ειλικρινά δεν ξέρω. Προσωπικά όμως, αν μπορούσα, θα χρησιμοποιούσα κάθε μορφή έκφρασης, κυρίως τη λογοτεχνία, για να διορθώσω λάθος εκτιμήσεις, λάθος αναφορές, ακόμα και αδικίες που πιθανώς θα με απασχολούσαν σαν άνθρωπο. Σίγουρα θα το έκανα. Τουλάχιστον στο χώρο του γραπτού λόγου, τόσοι και τόσοι συγγραφείς έχουν πλάσει ιστορίες μέσα απο τη προσωπική τους ζωή για να διορθώσουν κάτι για το οποίο οι ίδιοι έσφαλαν.
Ομορφο πόστ, κείμενο και βίντεο.
v
στοχάστηκες αληθεια πανω στο θεμα της εξλέωσης...
gatti
Την 'Εξιλεωση" ως βιβλιο δεν την εχω διαβασει αλλά προφανως μετά την ταινία ειναι στα αμεσα σχέδια...Μόνο που περιμένουν και καμιά 15αριά αλλα βιβλία να διαβαστούν.Το "στην Ακτη"είναι ενα επίτευγμα 150 σελιδων που προκύπτει απο κατι που...δεν έγινε!Ε,θελει μαστοριά κατι τετοιο...
Οσον αφορά τις ερμηνείες,σ'αυτό το υψηλό επιπεδο είναι θεμα προσωπικης αποψης(και ισως επιρροών απο τις κριτικες που διαβαζει κανεις)το αν αρεσουν ή οχι.
Εχοντας παει στην ταινια χωρις να εχω διαβασει καμια κριτικη,εμένα μου αρεσαν πολυ και οι 2.Για την Redgrave βεβαια που παιζει την Μπριόνι σε μεγαλη ηλικία ουτε λογος...Μεγάλη κλάση...
Παντως gatti δε νομιζω οτι υπάρχει περιπτωση να χαλάσεις την εικόνα του βιβλίου βλεποντας την ταινία.Ο Hampton εκανε εξαιρετικη δουλειά μεταφέροντας ενα προφανώς πολυ "λογοτεχνικο" ή "αντικινηματογραφικό" βιβλιο,κατά τετοιο τρόπο που και η ταινία λειτουργεί θαυμάσια,και το βιβλίο σεβαστηκε.
Καπου ειδα μια συνεντευξη του,που λέει οτι ξαναρχισε το σεναριο απ την αρχή οταν ανελαβε την σκηνοθεσία ο Jon Wright,ο οποιος επέμενε φορτικά να ακολουθηθεί το βιβλιο κατά γράμμα.Οι 2 τους περασαν κανα χρονο σε ενα σπιτακι της Τοσκάνης γραφοντας το σενάριο ωστε να ικανοποιει και τους 3(και τον ΜακΓιουαν!)
Locus
Στην ουσια αυτό ειναι το θεμα της ταινιας!
Στο βιντεάκι είδα καταπληκτική σκηνοθεσία και ονειρικά σκηνικά! Την ταινία δεν την είδα ούτε διάβασα το βιβλίο. Θα σε εμπιστευτώ και στα δύο. Το δείγμα που μας έδωσες, μου άνοιξε την όρεξη.
και βεβαια Λωτοφαγε,να λαβουμε υποψιν οτι αλλο το 3*5 εκ του youtube κι αλλο το αισθημα πληροτητας που δημιουργει η μεγαλη οθονη!
Γι'αυτό, και για να μην χαλάσω το τελος αφαιρεσα το βιντεο της τελικης σκηνής με την απολογία-απολογισμό της Redgrave που ειχα αρχικά ανεβασει στο τελος του ποστ.
Αλήθεια ο Μακ Αβόι είναι τόσο καλός όσο ήταν και στο "Become Jane"; (Όχι και τόσο καλή για μένα ταινία), ο ηθοποιός όμως από τους καλύτερους.
:-)
Η τέχνη παράγεται από ανθρώπους που για να γιατρευτούν από τις πληγές τους πρέπει να τις εκθέσουν δημόσια...
Επανέρχομαι :-)
Για να πω, αφού είδα την ταινία, ότι, δεν μου άρεσε τόσο πολύ.
Ο Ράιτ με είχε απογοητέψει κι από το "Περηφάνεια και Προκατάληψη".
Μου άρεσαν οι σκηνές από τον πόλεμο, η φωτογραφία και ο Μακ Αβόι, πάρα πολύ.
Η ιστορία ήταν δυνατή, αλλά για μένα καμία εξιλέωση δεν επήλθε, έστω και μετά από χρόνια της παραδοχής της ενοχής.
Προσωπική άποψη πάντα. Την επαγγελματική την αφήνω στους "κριτικούς".
:-)
Γουστα ειναι αυτα Βασσια...προσωπικα νοικιασα και ειδα την επομενη μερα την 'Περηφανεια και προκαταληψη" και μου αρεσε τοσο που ψαχνω και αλλες ταινιες εποχης!(κυκλοφορει το "Ερωτευμενη Τζεην").Ισως ειμαι και σε φαση που θελω κατι ευχαριστο ,με εξυπνο κειμενο...
Εξιλεωση σαφως δεν ειναι βεβαιο οτι επηλθε:απλως η πρωταγωνιστρια διάγει ολη της την ζωη επιζητωντας να διορθωσει τις συνεπειες του σφαλματος της.Στο τελος η ιδια μπορει να αισθανεται οτι ισως κατι να εκανε προς αυτη την κατευθυνση-οι αρμοδιοι ομως να της δωσουν αφεση δεν υπάρχουν εν ζωη,κι αυτό ειναι το δράμα της.
Δεν ξέρω αν εκτιμάς την επιστημονική φαντασία, αλλά το γραπτό σου αμέσως μ'έκανε να σκφτώ τον μάστορα των εναλλακτικών πραγματικοτήτων, τον Φίλιπ Κ. Ντικ.
Προχτές έγραψα κι εγώ μια εναλλακτική εκδοχή της ιστορίας του Σωκράτη: πάντα με ενοχλούσε που ήπιε το κώνειο, αυτή ήταν η "κινητήριος δύναμη" που πολύ σωστά αναφέρεις! Ακόμα όμως κι οπτική γωνία που γράφουμε, χωρίς ν ' αλλοιώνουμε συνειδητά τα γεγονότα, δεν είναι ένα είδος αυτοδικαίωσης;
Μαυρε Γάτε ο Philip Dick είναι πολυ μεγάλος και παρά το οτι δεν εχω διαβάσει πολλά βιβλία του,απ'αοσα διαβασα διαπιστωσα μια εκπληκτικη πυκνότητα αιρετικων ιδεών-καινοτόμων σκέψεων/σελίδα.
Πως ομως το κείμενο μου στον θυμισε?
(εξαιρετικά κολακευμένος...)
Είναι επειδή πρότεινες σαν κινητήρια δύναμη των συγγραφέων την ανάγκη 'αποκατάστασης" της πραγματικότητας μέσα σε μια φανταστική εναλλακτική πραγματικότητα. Ο Φϊλιπ Ντικ χρησιμποποιεί πάρα πολύ συχνά πολλαπλές πραγματικότητες στην πλοκή των ιστοριών του, άλλες "καλές", κι άλλες 'κακές' για τους ήρωες, που η μια αναιρεί την άλλη, αυ΄το είναι ένα βασικό στοιχείο της μαγείας των γραπτών του- λες και πάιζει με την τροπή που θέλει να δώσει στην ιστορία, αναποφάσιστος κι ο ίδιος...
Σ;-)
Δημοσίευση σχολίου