Πέμπτη, Ιουλίου 23, 2009

Στάζιλαντ....

Το Stasiland,Ιστορίες πίσω απ το τείχος του Βερολίνου της Anne Funder(εκδόσεις Οχτώ),είναι μια συγκλονιστική συλλογή από προσωπικές ιστορίες που συνέλεξε η Αυστραλή συγγραφέας στο Βερολίνο στο δεύτερο ήμισυ της 10ετίας του 90,σε μια προσπάθεια αντίστασης στη μαζική λήθη στην οποία ειδικεύονται οι Γερμανοί όποτε αλλάζουν ριζικά οι συνθήκες της Ιστορίας:όπως στην Ανατολική Γερμανία επιβλήθηκε-και έγινε,αναγκαστικά όσο και βολικά αποδεκτή-η απίστευτη ιστορ.εκδοχή οτι οι Ρώσοι 'ελευθέρωσαν¨τους ανατολικογερμανούς αδελφούς τους" απ τα δεσμά των Ναζί,έτσι και μετά την πτώση του Τείχους οι Γερμανοί-αφού το εξαφάνισαν στη φυσική του μορφή-προτιμούν να κάνουν οτι δεν υπήρξε ποτέ.

Υπήρξαν όμως και υπάρχουν ακόμη,χιλιάδες ζωές κατεστραμμένες από την ύπαρξή του,ανεξίτηλα σημαδεμένες από ένα απ τα μεγαλύτερα "πειράματα" στην ανθρώπινη Ιστορία.Από την παράνοια του να ζεις σ'ενα σύστημα "όπου οτι ήταν πραγματικό δεν υπήρχε και ότι ήταν επίσημα παραδεκτό δεν ήταν πραγματικό",από τους φοβερούς τρόπους με τους οποίους πρακτικά στηρίχθηκε το όνειρο της δημιουργίας και επιβιωσης ενός μεταπολεμικού κομμουνιστικού γερμανικού κράτους.
Η διαβόητη Στάζι έφτασε να έχει 1 καταδότη ανά 6 πολίτες,έχοντας συγκεντρώσει ατελείωτους φακέλους για την παραμικρή πτυχή της ζωής των "πολιτών" της ΛΔΓ,΄φακελοι που κατεστράφησαν σε μεγάλο βαθμό τις τελευταίες μέρες πριν την πτώση του καθεστώτος και των οποίων η ανασύσταση(όσων βρέθηκαν),με το πενιχρό προσωπικό που διατέθηκε απ το ενωμένο πλέον Γερμανικό Κράτος,αναμένεται να πάρει...375 χρόνια!
Όπως προκύπτει απ το βιβλίο,οποιαδήποτε απόπειρα να γίνεις κάτι στην Λαοκρατική Δημοκρατία απαιτούσε την πώληση της ψυχής σου στο "Διάβολο":κανείς δεν γινόταν δεκτός στο Πανεπιστήμιο,σε επαγγελματικές σχολές,αθλητικά σωματεία ή σε δουλειά αν δεν είχε την σφραγίδα αποδοχής της Στάζι.Και για να την αποκτήσεις αυτή δεν αρκούσε απλώς να μη δημιουργείς εσύ ή η οικογένεια σου προβλήματα.Έπρεπε να είσαι "συνεργάσιμος" και μαζί τους,δηλ.να ενταχθείς στις λεγεώνες των υποχειρίων τους.
Καποιες απ τις προσωπικές αυτές ιστορίες καταγράφει η συγγραφέας καθώς βυθίζεται η ίδια σε αυτόν τον κόσμο που θεωρητικά έπαψε να υπάρχει:όπως την ιστορία της φράου Πάουλ που η ξαφνική οικοδόμηση του Τείχους την χώρισε απ το βαριά άρρωστο νεογέννητο γιό της που νοσηλευόταν σε Νοσοκομείο του Δυτικού Τομέα,ιστορίες στελεχών της διαβόητης Στάζι που συνεχίζουν να διαβιούν στα ίδια διαμερίσματα και να συχνάζουν στα ίδια στέκια κλπ.
Συγκλονιστικές υπομνήσεις του τι τραγωδίες μπορεί να δημιουργήσει η τάση κάθε Συστήματος (ιδιαίτερα "κλειστού") να προστατεύει-πριν απ'ολα-την ύπαρξή του,φυσικά σε βάρος εκείνων στο όνομα των οποίων δημιουργήθηκε.
Ένα βιβλίο που θα ήταν χρήσιμο να διαβαστεί κι απ τους 'συντρόφους' στον Περισσό,που ακόμα και σήμερα,50 χρόνια μετά,δεν βρίσκουν το θάρρος να δουν την Ιστορία όπως πράγματι ήταν,και οργανώνουν συνέδρια για να εφεύρουν ιδεολογήματα που να δικαιώνουν ακόμα και τον Στάλιν....

video με τη συγγραφέα εδώ...
http://www.youtube.com/watch?v=mrMAvy_Aoak

9 σχόλια:

γ.κ. είπε...

Από την παράνοια του να ζεις σ'ενα σύστημα "όπου οτι ήταν πραγματικό δεν υπήρχε και ότι ήταν επίσημα παραδεκτό δεν ήταν πραγματικό"


ρε τι μου θυμίζει...τι μου θυμίζει...
που θα μου πάει θα το θυμηθώ
:-)

vasikos metoxos είπε...

Η απώλεια μνήμης για τα γεγονότα που μόρφωσαν την μεταπολεμική ευρώπη, είναι αναμφίβολα η λυδία λίθος για την νέα ευρώπη, της μετά-κομμουνιστικής εποχής. Ιδιαίτερα για τη Γερμανία η συνθήκη του Λονδίνου προέβλεπε την καταβολή των πολεμικών επανορθώσεων ΜΟΝΟ σε περίπτωση επανένωσης της Γερμανίας, κάτι που φαινόταν τελείως απίθανο τότε...

squarelogic είπε...

Ψουξ,
..όταν θυμηθείς,θύμισέ μου και μένα!

Βασικέ,
το βιβλίο αναδεικνύει ακριβώς την απόσταση ανάμεσα στην λήθη των ηγεσιών και των κρατών,και στην μνήμη που αναπόφευκτα μένει χαραγμένη στα άτομα,που τελικά καλούνται να πληρώσουν πάντα τον λογαρισμό Συστημάτων,Ιδεολογιών και ηγεσιών...it's a whole different story....

hroni είπε...

Η ατομική μνήμη θα χαθεί μέσα στα μύρια κείμενα που τελικά θα δημιουργήσουν την ιστορική μνήμη (προς κατανάλωση του συνόλου των αδιάφορων).

Το κείμενο παραπέμπει στην χρήση της Ιστορίας ως εργαλείου "εθνικού φρονηματισμού", και ενώ θυμίζει το γερμανικό "The life of others", πηγάζει από τα γραπτά του Ενγκελς σχετικά με τον ορισμό του κράτους: "Το κράτος δεν είναι «η πραγματικότητα της ηθικής ιδέας, η εικόνα και η πραγματικότητα του λογικού. Το κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας σε ορισμένη βαθμίδα
εξέλιξης. Το κράτος είναι η ομολογία ότι η κοινωνία αυτή μπερδεύτηκε σε μιαν άλυτη αντίφαση με τον εαυτό της,
διασπάστηκε σε ασυμφιλίωτες αντιθέσεις, που δεν έχει τή δύναμη να τις εξορκίσει. Και για να μη φθείρουν τον εαυτό
τους και την κοινωνία σ' έναν άκαρπο αγώνα αυτές οι αντιθέσεις, οι τάξεις με τ' αντιμαχόμενα οικονομικά συμφέροντα,
έγινε αναγκαία μια δύναμη, που φαινομενικά στέκει πάνω από την κοινωνία, για να μετριάζει τή σύγκρουση, για να την
κρατάει μέσα στα όρια της «τάξεως». Κι η δύναμη αυτή, που προήλθε από την κοινωνία, μα πού βάζει τον εαυτό της
πάνω απ' αυτήν, που όλο και περισσότερο αποξενώνεται απ' αυτήν, είναι το κράτος».

Και που'σαι, πριν κάνω κλικ σε squarelogic ονειρευόμουν ένα θεικό Αργεντινάκι από την Κόρδοβα που μάζευε κοχύλια στο Tulum, Μεξικό πριν μια βδομάδα και μου το κατέστρεψες με την κουλτουρολαγνεία σου.
Χρόνης " το Κανκούν είναι για τους γύφτους " Ευκαρπίδης

squarelogic είπε...

@hronis!!!!!!
Να διαβάζεις Ιούλιο μήνα Ένγκελς στο Κανκούν και μετά να κατηγορείς εμένα για κουλτουρολαγνεία!!!
Μάλλον έχεις κολλήσει την γρίππη μου φαίνεται και παραμιλάς απ τον πυρετό!
-)))

squarelogic είπε...

...και με αυτό φίλοι μου,θα σας αποχαιρετήσω για καλοκαίρι,καθώς ήρθε η εποχή να θυμηθώ πως είναι να μην πρέπει να ξυπνήσεις συγκεκριμένη ώρα,να μην πρεπει να έχεις το μάτι στο ρολόι μπας και ξεφύγεις κανά λεπτό απ το στενάχωρο πρόγραμμα,να μπορείς να κάτσεις στη θάλασσα όσο θελήσεις(ψέμμα είναι αυτό,γράψτε όσο σε αφήσουν τα παιδιά!)...

καλη αντάμωση!
(αν και άμα βρω καμιά σύνδεση,μπορεί και να ανεβάσω τίποτε...)

hroni είπε...

Έλα καλέ, εικονογραφημένο, "Ο θείος Ενγκελς για παιδιά" είναι. Ειρωνία της Ιστορίας, πως όχι μόνο το συμπέρασμα "... με την εγκαθίδρυση του σοσιαλιστικού κοινωνικού καθεστώτος το κράτος αυτό διαλύεται από μόνο του και εξαφανίζεται", δεν επαληθεύθηκε αλλά στην πράξη το σοσιαλιστικό κοινωνικό καθεστώς αποδείχθηκε ο χειρότερος δυνάστης.

Η κουλτούρα σου καλή για όσο μας αρέσεις αλλά όταν πια δεν μας κάθεσαι σου κολλάμε και το -λαγνεια, σε βαπτίζουμε αστό, μπουρζουά και αντεπαναστάτη και σε στέλνουμε αλλού διακοπές απ' όπου την Αφαία ούτε με κυάλι...

Α, έρχομαι μόνος 11 μμ Δεκαπενταύγουστο

Ανώνυμος είπε...

hello... hapi blogging... have a nice day! just visiting here....

glenn είπε...

Κοίτα, για να λέμε τα πράγματα έξω απ' τα δόντια: Ποιος τους χέζει τους έλληνες κομμουνιστές. Ο λαός πάντως, προ πολλού...