Ιστορία μιας ταμπακέρας...

Με αφορμη μια συγκινητικη ιστορια στα κατεχόμενα της Κυπρου που διαβασα στο μπλογκ του βασικου μετοχου,παρακινηθηκα και γω να γραψω μια αληθινη ιστορια οπως μου την ειχε μεταφερει ο πατερας μου,μια απο τις πολλες σπαραχτικές,ανθρωπινες ιστοριες που συμβαινουν εκατερωθεν των τεχνητών διαχωριστικων γραμμων,που ειναι τα συνορα.

Στο χωριο τους,κοντα στην Ελληνοαλβανικη μεθοριο,πριν τον Πολεμο ζουσαν αρμονικα οι χριστιανοί με τους (περισσοτερους) μουσουλμανους. Το χωριό ειχε μια Εκκλησία και 3 τζαμιά,αλλα ένα σχολειο-κοινό.Μαλιστα συχνα στην ελληνικη εκκλησια παρακολουθουσαν την Λειτουργία και ορισμένοι μουσουλμανοι, βγαινοντας εξω μονο οταν ο ιερεας εψελνε "τας θυρας εν σοφια πρόσχωμεν".Ετσι ειχαν σφυρηλατηθει γερές φιλίες μεταξυ εκπροσωπων των δυο πληθυσμων,σαν αυτην που ειχε ο πατερας του(και παππους μου)Γιωργος, με το Νουρη.

Οταν ξεσπασε ο Β Παγκοσμιος Πολεμος το χωριο διαιρεθηκε στα δύο αφου οι Μουσουλμανοι ταχθηκαν υπερ του Αξονα.Οσο ειχαν το πανω χερι εκαναν πολλες αγριοτητες και τελικα εβαλαν στο στοχαστρο και δημογέροντες που εχαιραν καθολικης αποδοχης επιχειρωντας να διαλυσουν την ελληνικη κοινοτητα.Ο Γιωργος,λιγο πανω απ τα 40 τοτε,ηταν λογικα ενας απ τους πρωτους επομενους στοχους τους,και αναγκαστηκε να κρυφτει.Ο φιλος του Νουρης φροντιζε τα παιδια του,μαζευε το λαδι του,και του το πηγαινε ο ιδιος περπατωντας πανω απο 8 ωρες,ενω φροντιζε να τον ειδοποιει οταν κινδυνευε.Αλλα κι απ την αλλη πλευρα οταν καποια φορα ο Νουρης βρεθηκε στα χέρια των ανταρτών,ο φιλος του Γιωργος καταφερε και τον εσωσε...

Οταν η Κατοχή τελειωσε και οι ανδρες του Ζέρβα μπηκαν στο χωριο,εκαψαν τα περισσοτερα σπίτια των Μουσουλμανων σε αντιποινα.Οι περισσοτεροι απ αυτους ειχαν ηδη φυγει για την Αλβανια.Ενα βραδυ στην πορτα του Γιωργου εμφανιστηκε κατωχρος και ταλαιπωρημενος ο Νουρης.Ειχε στείλει την οικογενεια του κι αυτος στην Αλβανια,αλλα του ιδιου δεν του εκανε καρδια να φυγει χωρίς τιποτε στα χερια του,να εγκαταλειψει το χωριό του και το λεηλατημενο βιός του.Ο Γιωργος τον περιθαλψε εκεινο το βραδυ,αλλα καθως δεν μπορουσε να εγγυηθει για την ζωη του στο αγριο κλιμα εκείνων των ημερών,τον παρακίνησε να φυγει...Για να απαλυνει τη δυστυχια του του εδωσε κουβερτες,δεκα χρυσες λιρες που ειχε και μια ασημένια ταμπακερα γεματη καπνό για το δρόμο.Χαιρετηθηκαν βουρκωμένοι, ευχόμενοι να συναντηθουν ξανά γρηγορα,κατι που φυσικα δεν εμελλε να γίνει.

Ο παππους Γιωργος δεν εζησε πολυ μετα τη ληξη του πολεμου και η επικοινωνία των 2 λαων ειχε κοπει.Ενα λογοκριμένο γράμμα που εφτασε μετα τον θανατο του και ζητουσε να πωληθουν τα κτηματα τους όσο-όσο και να τους σταλουν τα χρηματα δεν απαντηθηκε ποτε,γιατι δεν ηθελαν να τους στεναχωρησουν λεγοντας τους οτι τα κτηματα τους ειχαν επιταχθει και μοιραστεί σε ακτημονες.

Οταν στα τελη του 80 η Ελλαδα ήρε μονομερώς το εμπολεμο,ο πατέρας μου ηταν απ τους πρωτους που επισκεφτηκαν την Αλβανία.Αναζητησε με πεισμα και επιμονη τον Νουρη(που στο μεταξυ ειχε πεθανει κι αυτος)και τα παιδια του και τελικα καταφερε να τους εντοπισει.

Η συναντηση ηταν πολυ συγκινητικη,και κορυφωθηκε οταν η γυναικα του Νουρη του παρουσιασε ξαφνικά την ασημένια ταμπακερα του πατέρα του:

" Πεινασαμε,διψασαμε,υποφεραμε ,αλλα αυτη την ταμπακέρα δεν την πουλήσαμε...ηταν για μας ιερη...εκλεινε μεσα της το παρελθον μας" του ειπε."Μας θυμιζε τον δικο μας αγαπημενο ανθρωπο,τον πατερα σου,το χωριό μας"

Ηταν απ τις τελευταίες επιθυμίες του Νουρη,αν ποτε συναντουσαν τον "βλαμη" του ή τα παιδια του,να τους επεστρεφαν την ταμπακερα.Και ετσι,45 δυσκολα χρονια μετα,η ταμπακέρα επεστρεψε στο σπιτάκι που ειχε θεμελιωσει ο παππους μετα τους καταστροφικους σεισμους,αδεια απο καπνο,αλλα γεμάτη αναμνησεις,συμβολο μιας φιλίας που επιβίωσε των δυσκολότερων συνθηκών που μπορει κανείς να φανταστει...