Τρίτη, Οκτωβρίου 30, 2007

Ιστορία μιας ταμπακέρας...


Με αφορμη μια συγκινητικη ιστορια στα κατεχόμενα της Κυπρου που διαβασα στο μπλογκ του βασικου μετοχου,παρακινηθηκα και γω να γραψω μια αληθινη ιστορια οπως μου την ειχε μεταφερει ο πατερας μου,μια απο τις πολλες σπαραχτικές,ανθρωπινες ιστοριες που συμβαινουν εκατερωθεν των τεχνητών διαχωριστικων γραμμων,που ειναι τα συνορα.


Στο χωριο τους,κοντα στην Ελληνοαλβανικη μεθοριο,πριν τον Πολεμο ζουσαν αρμονικα οι χριστιανοί με τους (περισσοτερους) μουσουλμανους. Το χωριό ειχε μια Εκκλησία και 3 τζαμιά,αλλα ένα σχολειο-κοινό.Μαλιστα συχνα στην ελληνικη εκκλησια παρακολουθουσαν την Λειτουργία και ορισμένοι μουσουλμανοι, βγαινοντας εξω μονο οταν ο ιερεας εψελνε "τας θυρας εν σοφια πρόσχωμεν".Ετσι ειχαν σφυρηλατηθει γερές φιλίες μεταξυ εκπροσωπων των δυο πληθυσμων,σαν αυτην που ειχε ο πατερας του(και παππους μου)Γιωργος, με το Νουρη.


Οταν ξεσπασε ο Β Παγκοσμιος Πολεμος το χωριο διαιρεθηκε στα δύο αφου οι Μουσουλμανοι ταχθηκαν υπερ του Αξονα.Οσο ειχαν το πανω χερι εκαναν πολλες αγριοτητες και τελικα εβαλαν στο στοχαστρο και δημογέροντες που εχαιραν καθολικης αποδοχης επιχειρωντας να διαλυσουν την ελληνικη κοινοτητα.Ο Γιωργος,λιγο πανω απ τα 40 τοτε,ηταν λογικα ενας απ τους πρωτους επομενους στοχους τους,και αναγκαστηκε να κρυφτει.Ο φιλος του Νουρης φροντιζε τα παιδια του,μαζευε το λαδι του,και του το πηγαινε ο ιδιος περπατωντας πανω απο 8 ωρες,ενω φροντιζε να τον ειδοποιει οταν κινδυνευε.Αλλα κι απ την αλλη πλευρα οταν καποια φορα ο Νουρης βρεθηκε στα χέρια των ανταρτών,ο φιλος του Γιωργος καταφερε και τον εσωσε...


Οταν η Κατοχή τελειωσε και οι ανδρες του Ζέρβα μπηκαν στο χωριο,εκαψαν τα περισσοτερα σπίτια των Μουσουλμανων σε αντιποινα.Οι περισσοτεροι απ αυτους ειχαν ηδη φυγει για την Αλβανια.Ενα βραδυ στην πορτα του Γιωργου εμφανιστηκε κατωχρος και ταλαιπωρημενος ο Νουρης.Ειχε στείλει την οικογενεια του κι αυτος στην Αλβανια,αλλα του ιδιου δεν του εκανε καρδια να φυγει χωρίς τιποτε στα χερια του,να εγκαταλειψει το χωριό του και το λεηλατημενο βιός του.Ο Γιωργος τον περιθαλψε εκεινο το βραδυ,αλλα καθως δεν μπορουσε να εγγυηθει για την ζωη του στο αγριο κλιμα εκείνων των ημερών,τον παρακίνησε να φυγει...Για να απαλυνει τη δυστυχια του του εδωσε κουβερτες,δεκα χρυσες λιρες που ειχε και μια ασημένια ταμπακερα γεματη καπνό για το δρόμο.Χαιρετηθηκαν βουρκωμένοι, ευχόμενοι να συναντηθουν ξανά γρηγορα,κατι που φυσικα δεν εμελλε να γίνει.


Ο παππους Γιωργος δεν εζησε πολυ μετα τη ληξη του πολεμου και η επικοινωνία των 2 λαων ειχε κοπει.Ενα λογοκριμένο γράμμα που εφτασε μετα τον θανατο του και ζητουσε να πωληθουν τα κτηματα τους όσο-όσο και να τους σταλουν τα χρηματα δεν απαντηθηκε ποτε,γιατι δεν ηθελαν να τους στεναχωρησουν λεγοντας τους οτι τα κτηματα τους ειχαν επιταχθει και μοιραστεί σε ακτημονες.


Οταν στα τελη του 80 η Ελλαδα ήρε μονομερώς το εμπολεμο,ο πατέρας μου ηταν απ τους πρωτους που επισκεφτηκαν την Αλβανία.Αναζητησε με πεισμα και επιμονη τον Νουρη(που στο μεταξυ ειχε πεθανει κι αυτος)και τα παιδια του και τελικα καταφερε να τους εντοπισει.

Η συναντηση ηταν πολυ συγκινητικη,και κορυφωθηκε οταν η γυναικα του Νουρη του παρουσιασε ξαφνικά την ασημένια ταμπακερα του πατέρα του:

" Πεινασαμε,διψασαμε,υποφεραμε ,αλλα αυτη την ταμπακέρα δεν την πουλήσαμε...ηταν για μας ιερη...εκλεινε μεσα της το παρελθον μας" του ειπε."Μας θυμιζε τον δικο μας αγαπημενο ανθρωπο,τον πατερα σου,το χωριό μας"


Ηταν απ τις τελευταίες επιθυμίες του Νουρη,αν ποτε συναντουσαν τον "βλαμη" του ή τα παιδια του,να τους επεστρεφαν την ταμπακερα.Και ετσι,45 δυσκολα χρονια μετα,η ταμπακέρα επεστρεψε στο σπιτάκι που ειχε θεμελιωσει ο παππους μετα τους καταστροφικους σεισμους,αδεια απο καπνο,αλλα γεμάτη αναμνησεις,συμβολο μιας φιλίας που επιβίωσε των δυσκολότερων συνθηκών που μπορει κανείς να φανταστει...

13 σχόλια:

gatti είπε...

Τι συγκινητική ιστορία!
Είναι πραγματικά απίστευτο τι μπορεί να σημαίνει ένα αντικείμενο για κάποιους ανθρώπους, πόσες αναμνήσεις ολόκληρης ζωής μπορεί να κρύβει.

Καμιά φορά ακούω κάποιους ανθρώπους που έχουν πέσει θύματα κλοπής να λένε ότι δεν τους νοιάζει για τα χρήματα ή τα κοσμήματα αλλά για κάποια οικογενειακά κειμήλια που τους αφαίρεσαν και το κατανοώ απόλυτα. Είναι σαν να τους κλέβουν τις αναμνήσεις, τις "φωτογραφίες" της ζωής τους.
Κάθε μικρό ή μεγάλο αγαπημένο αντικείμενο είναι σαν να κρύβει μια κινηματογραφική ταινία που ανασύρεις από τα βάθη του μυαλού, κάθε φορά που το κρατάς στα χέρια σου και το περιεργάζεσαι.

hroni είπε...

Diavazontas, thimithika ton kur Kosta kai dakrisa. Teleutaia fora ton eixa dei kapou ekeini tin epoxi, to kalokairi tou '90 sto faro. Loipo ki ego tosa xronia kai i eleipsi koinon empeirion me tin oikogeneia kai filous paidikous echei dimiourgisei ena sunaisthimatiko keno pou varainei tin iparksi mou. To keno einai panta pio vari apo kathe fortio, kakouxia, peina...

Λωτοφάγος είπε...

Πολύ συγκινητικό! Πόσο ανόητα φερόμαστε εμείς οι άνθρωποι! Για μια... χούφτα δολάρια! Αν καταφέρεις να ανέβεις λιγάκι ψηλότερα, συνειδητοποιείς τη γελοιότητα της αλληλοφαγωμάρας μας! Τετριμμένα λόγια, σύμφωνοι, αλλά all time classic!

squarelogic είπε...

gatti
δεν προκειται βεβαια για το ιδιο το αντικειμενο ή την αξια του,αλλά για αυτό που συμβολίζει:
ο Νουρή και η φαμίλια του "ταύτισαν" αυτό το προσωπικο δωρο του παππου με την αγάπη και τη φιλία του,και ανταπεδωσαν με το να μην το αποχωριστουν στα δυσκολα πολλα χρονια που ακολουθησαν.

Χρονη
...ξερεις εσυ τι μας θυμιζεις...
και εμας μας λειπεις εκει μακριά...
να που τα λεμε απο δω ομως,και πιο βαθια απ'οτι θα τα λεγαμε δια τηλεφωνου.

λωτοφαγε
ευχαριστω και καλως ορισες...

αθεόφοβος είπε...

Είναι από τις ιστορίες που λες ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί από αυτόν τον κόσμο.

Unknown είπε...

Γονείς φίλου μου που κατάγονται από την Ανατολική θράκη επεσκέφθησαν το πατρικό σπίτι του πατέρα προ 40 περίπου ετών..
Το βρήκαν ίδιο και απαράλλακτο!
Οι νέοι ιδιοκτήτες δεν το είχαν καν ξαναβάψει όπως τους είπαν..
Φαντάζομαι από εκτίμηση στην αισθητική των προηγούμενων ιδιοκτητών..

Univers είπε...

Σκέφτομαι τις διαδρομές αυτής της ταμπακέρας: Πέρασε σύνορα, διέτρεξε εποχές, έγινε αγαπημένο αντικείμενο και σύμβολο και τώρα πέρασε στο διαδίκτυο. Ο ψηφιακός της συμβολισμός κρυμμένος κάπου σε γιγάντιους δίσκους στην Αμερική, και μια κεφαλή να την αναζητά και να την διαβάζει, κάθε φορά που κάποιος ζητά την σελίδα σου στον υπολογιστή του.

Η ταμπακέρα - αντικείμενο, η ταμπακέρα - σύμβολο, η ταμπακέρα - ψηφιακή αναπαράσταση. Μιας ιστορίας με ιδιαίτερη σημασία γι' αυτόν που την διηγείται αλλά και τους αναγνώστες του.

Univers είπε...

...Παρεμπιπτόντως, "ψιχάλισε" κάτι τόνους στην τρέχουσα ανάρτηση (εντάξει, σποραδικώς,αλλά είναι κάτι κι αυτό).

Μήπως αρχίσει να βρέχει κανονικά σε κάποια από τις επόμενες αναρτήσεις;

vasikos metoxos είπε...

Οι μικρές, οι μοναδικές, οι προσωπικές ιστορίες που οριοθέτησαν τον προηγούμενο αιώνα συνεχίζουν να συγκινούν και να αποτελούν σημεία αναφοράς για οικογένειες, πρόσωπα, κοινότητες ανθρώπων. Χαίρομαι που έγραψες αυτή την ιστορία. Χαίρομαι για όλες τις ιστορίες που συζητήθηκαν αυτές τις μέρες με αφορμή αυτά τα δύο ποστ. Και είναι πολλές. Θεωρώ ότι η εικόνα που ταιριάζει είναι η θέα της Μεγάλης Πρέσπας από το λόφο προς το χωριό Ψαράδες.Βλέπεις μπροστά σου την μεγάλη λίμνη με τα παραλίμνια χωριά της . Ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι ανήκουν σε τρεις διαφορετικές χώρες . Η λίμνη που ένωνε αυτούς τους ανθρώπους τώρα τους χωρίζει. Τοποθετημένη πάνω στους πανάρχαιους δρόμους της Βαλκανικής η Μεγάλη Πρέσπα κατέληξε ασήμαντο σημείο - κουκίδα-σύνορο στο χάρτη.

Για όλους όσους έχουν τέτοια βιώματα η Μεγάλη Πρέσπα είναι μέσα τους. Την περιέχουν.

squarelogic είπε...

αθεοφοβε
ναι,και ανθρωπιά απ'αυτους για τους οποιους συχνα ειμαστε πεπεισμενοι οτι δεν την εχουν...
η πλανη των στερεοτύπων!

univers
δεν το ειχα σκεφτει οτι τωρα ταξιδευει και στο διαδικτυο!οπως παντα,"κοσμικη"-ευρεία θεωρηση!

η ψιχάλα των τόνων,ειναι μια μικρή παραχωρηση προς εσένα...

βασικε μετοχε
και γω ευχαριστω για το "ερεθισμα"
Μαλλον θα πρεπει να επισκεφτω καποια στιγμη το σημειο που ειπες.
Με ιντριγκαρισες...

Roadartist είπε...

...δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι πρέπει να βιώσουν πολύ σκληρές καταστάσεις για να αποκαλυφθεί η ευαίσθητη πλευρά τους.. Στις δυσκολίες δενόμαστε και ζούμε πιο αληθινά. Συμπονάμε και κατανοούμε το πόνο.. Χάρηκα που διάβασα την ιστορία αυτή.

squarelogic είπε...

καλως ηρθες roadartist!

Locus Publicus είπε...

squarelogic, πράγματι πολύ συγκινητική η ιστορία σου. Η ανθρωπιά της λογικής. Ανήκω στη γενιά που πρόλαβε ακόμα ανάλογες αφηγήσεις του παππού, ιστορίες που μένουν στο μυαλό σαν παραμύθια. Το ηθικό τους δίδαγμα μέγιστο.
Συγχαρητήρια.