ΟΙ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ

"maybe there are no such things as heroes maybe there are just people like my dad, I finally came to understand why they were so uncomfortable being called heroes. Heroes are something we create, something we need. It's a way for us to understand what is almost incomprehensible, how people could sacrifice so much for us...they did that for their buddies, they may have fought for their country but they died for their friends. For the man in front for the man beside him, and if we wish to truly honor these men we should remember them the way they really were "

Ετσι τελειωνει η ελεγειακη ταινία του Κλιντ Ιστγουντ "Οι Σημαιες των Προγονων μας" γυρω απ την ζωη των 6 στρατιωτων που εστησαν τη σημαια σ'ενα βουνο της Ιβο Τζιμα οταν τους αποθανατισε ο φακος του φωτογραφου Ροζενταλ στην κλασικη φωτογραφία-συμβολο του Β Παγκοσμιου Πολεμου.Τρεις απο αυτους πεθαναν τις επομενες μερες στη μαχη και οι αλλοι 3 μεταφερθηκαν εσπευσμένα πισω στην Αμερικη οταν τα "μεγαλα κεφάλια" κατανόησαν τη δυναμικη της φωτογραφίας,ωστε να αναγορευθουν σε "ηρωες" και ν'αποτελεσουν τα συμβολα που θα επειθαν τους αμερικανους πολίτες να αγοράσουν πολεμικα ομόλογα,σωζοντας την οικονομια των ΗΠΑ απο την καταρρευση.

Εναλλασσοντας σκηνες απο τη σφαγη της αποβασης(που θυμιζουν τις αντιστοιχες του Σπηλμπεργκ στο saving private ryan) με τη φαρσα στην οποια αναγκαζονται να πρωταγωνιστησουν οι 3 επιβιωσαντες στρατιωτες πισω στην πατριδα,και τις αναμνησεις τους,ο Ιστγουντ διατηρει τον ελεγειακο ρυθμο της (αντι)πολεμικης ταινίας κανοντας ταυτοχρονα καυστικο σχολιο πανω στην εκμεταλλευση των "μυθων" και των "ηρωων",στην ουσιαστικη αδιαφορία των ισχυρων για τους 'πρωταγωνιστες" και την εγκαταλειψη τους οταν ο πολεμος τελειωσει παρά τις υποσχεσεις.Οι ενοχές της 'εγκαταλειψης" των συντροφων τους,της αναγορευσης τους σε ηρωες(ενω οι ιδιοι δε βλεπουν τιποτε ηρωικο στην παραλογη αυτη προσπαθεια επιβιωσης που ειναι ο πολεμος), η τεραστια αποσταση αναμεσα σ'αυτο που νιωθουν και σ'αυτο που υποχρεωνονται να παραστησουν τσακιζουν τους "ηρωες" με πρωτο θυμα τον Ινδιανο Ira Hayes.

Κινηματογραφημενο σε μη κορεσμενα ψυχρα χρωματα,με κυριαρχα το μαυρο/καφε/σταχτί/πρασινο της ελιας( ο,τι πιο κοντα σε μονοχρωματικο,χρησιμοποιωντας εγχρωμο φιλμ) δινει την αισθηση οτι ανηκει στην Ιστορια χωρις να χανει καθολου σε αμεσοτητα.Η εναλλαγη πανοραμικων πλανων της τεραστιας αρμαδας που ειχε συγκεντρωθει για την αποβαση με σκηνες-σπασμους ωμης βιαιοτητας καταδεικνυει και την απολυτη τυχαιοτητα του πονου και του θανατου στον πολεμο.

"Η φρικη και η βια του πολεμου ειναι ανειπωτη...και για να δικαιολογηθει πρεπει να βρεθει μια απλη "αληθεια".Λιγα λογια και απλα.."λεει στην αρχη ενας απ τους συμπολεμιστες του νοσοκομου Μπραντλευ.

Ο "Αστυνομος Καλλαχαν"εχει εδω και χρονια ωριμασει σ'εναν απ τους πιο φιλοσοφημενους και σιγουρους για τον εαυτο τους εναλλακτικους Δημιουργους του κινηματογραφου σημερα,κανοντας ταινίες/λεπιδι για το "αμερικανικο ονειρο" ή παραμυθι κατ'αλλους...Εδω υπογραφει και το απεριττο και απολυτα ταιριαστο soundtrack.

Περιμενω με ανυπομονησία και την εκδοχή απο την πλευρα των Γιαπωνεζων,στη διοσκουρη ταινια Letters from Iwo Jima!