Υπαρχουν νικες και νικες.Νικες οριακες,τυχερες,απο ευνοια ή αβλεψια διαιτητικη,νικες ευρειες επι κατωτερων αντιπαλων,νικες στις λεπτομερειες σε ντερμπυ,και...νικες σαν τη χθεσινη: εμβληματικες νικες καθολικης επικρατησης,απο αυτες που μετα 50 χρονια θεασης θα θυμαται κανεις ακομα και θα εχει να λεει στα εγγονια του...Και αν ειναι κανεις εξαιρετικα τυχερος,μια τετοια νικη θα ειναι ανεξιτηλα συνδεδεμενη με ενα αληθινο παραμυθι,που θα προσδιδει μια μαγικη αυρα στο γεγονος,σαν το παραμυθι του Σωτηρη Νινη.
Μολις 2 μηνες πριν ο Σωτηρης θεωρουσε μεγαλη τυχη οτι επαιζε στην ομαδα Νεων του Παναθηναικου με συμπαικτες 2 χρονια μεγαλυτερους.Δεν ξερω αν ευχηθηκε στην μαγικη του νεραιδα,αλλα το ραβδακι της τον αγγιξε με τη μορφη του Ισπανου προπονητη Βικτορ Μουνιοθ,κι ο μικρος βρεθηκε ανελπιστα στην πρωτη ομαδα,πηρε αμεσως το βαπτισμα του πυρος-ακομα πιο ανελπιστα-κι επειδη το θαυμα επρεπε να ολοκληρωθει εκλεψε τα βλεμματα και τις καρδιες ολων σε αυτη την πρωτη του εμφανιση.Και συνεχισε να το κανει σε καθε νεα του εμφανιση,πηρε συμμετοχη σε ευρωπαικο παιχνιδι και χθες καταφερε να κανει περιπατο το ματς της χρονιας για τον Παναθηναικο,θυμιζοντας σε βαθμο deja vu εναν αλλον αιωνιο "μικρο",τον Δημ.Σαραβακο.
Aλλα αν κατι με υποχρεωνει να γραψω γι'αυτον εδω(αφου τα Παναθηναικα τα γραφω πια στο panathinaikoi.blogspot.com) ειναι η αδολη,αγνη χαρα στο παιδικο ακομα βλεμμα του,το μισο γελακι που συγκρατιεται για να μην προκαλεσει την Τυχη του,η κατανοηση οτι ολο αυτο που του συμβαινει ειναι ενα μοναδικο δωρο της Μοιρας που ο μικρος το απολαμβανει με την προσηκουσα ταπεινοφροσυνη.
Μολις 2 μηνες πριν ο Σωτηρης θεωρουσε μεγαλη τυχη οτι επαιζε στην ομαδα Νεων του Παναθηναικου με συμπαικτες 2 χρονια μεγαλυτερους.Δεν ξερω αν ευχηθηκε στην μαγικη του νεραιδα,αλλα το ραβδακι της τον αγγιξε με τη μορφη του Ισπανου προπονητη Βικτορ Μουνιοθ,κι ο μικρος βρεθηκε ανελπιστα στην πρωτη ομαδα,πηρε αμεσως το βαπτισμα του πυρος-ακομα πιο ανελπιστα-κι επειδη το θαυμα επρεπε να ολοκληρωθει εκλεψε τα βλεμματα και τις καρδιες ολων σε αυτη την πρωτη του εμφανιση.Και συνεχισε να το κανει σε καθε νεα του εμφανιση,πηρε συμμετοχη σε ευρωπαικο παιχνιδι και χθες καταφερε να κανει περιπατο το ματς της χρονιας για τον Παναθηναικο,θυμιζοντας σε βαθμο deja vu εναν αλλον αιωνιο "μικρο",τον Δημ.Σαραβακο.
Aλλα αν κατι με υποχρεωνει να γραψω γι'αυτον εδω(αφου τα Παναθηναικα τα γραφω πια στο panathinaikoi.blogspot.com) ειναι η αδολη,αγνη χαρα στο παιδικο ακομα βλεμμα του,το μισο γελακι που συγκρατιεται για να μην προκαλεσει την Τυχη του,η κατανοηση οτι ολο αυτο που του συμβαινει ειναι ενα μοναδικο δωρο της Μοιρας που ο μικρος το απολαμβανει με την προσηκουσα ταπεινοφροσυνη.
Ολοι τονιζουν την αναγκη να μεινει ο μικρος προσγειωμενος ,να "μην παρουν τα μυαλα του αερα",να μην παρασυρθει απ τους πειρασμους που σιγουρα θα βρεθουν απο δω και περα στο δρομο του.Βλεποντας ομως το βλεμμα του στους (συγκρατημενους)πανηγυρισμους του ,μπορω να πω με τη μεγαλυτερη βεβαιοτητα που μπορει καποιος απο μακρια να αρθρωσει,οτι τουτος ο μικρος ειναι διαφορετικος,οτι δεν θα ξεχασει απο που προερχεται,ποια θα ηταν υπο αλλες συνθηκες η μοιρα του,ποιος διορατικος και γενναιος(Μουνιοθ)του εδωσε την ευκαιρια να ζησει το ονειρο του,και οτι ενας κατα τεκμηριο απαιτητικος κοσμος τον αγκαλιασε ανταποκρινομενος στο χαρισμα του.Οχι,δεν τρεφω αυταπατες,αν ο μικρος συνεχισει ετσι σε 2-3 χρονια θα παιζει σε Ισπανια ή Ιταλια,αλλα ελπιζω οτι παντα θα εχει την ομαδα και τον κοσμο της στην καρδια του και θα αισθανεται οτι εδω ειναι το σπιτι του.
Με την ευχη μου να συνεχισει να ζει το ονειρο του(και μεις μαζι του...),να συνεχισει να εχει κοντα του τον μεντορα του Β.Μουνιοθ,να ειναι υγιης και γερος και να θυμαται παντα τις ριζες του αλλα πανω απ'ολα να διατηρησει αυτη την παιδικη,γεματη ευγνωμοσυνη,καθαρη ματια που ειχα να δω απο τους θριαμβους του συντοπιτη του γιγαντα Πυρρου Δημα.Νομιζετε οτι ειναι τυχαιο?
στη φωτο απ το sportime.gr προσεξτε οτι στον πανηγυρισμο του πανω φιλα το τριφυλλι...τωρα εμενα αυτο μου λεει πολλα για το ποιον του...
14 σχόλια:
«Άντε τώρα παιδιά, βούρτσισμα δόντια και ύπνο», είπε ο παππούς τετράγωνος, κλείνοντας το βιβλίο με τα παραμύθια. «Να μη ξεχάσω να σβήσω το τζάκι και πάρουμε καμμία φωτιά», μονολόγησε.
«Παππού», πετάχτηκε ο μικρότερος εγγονός του, ένα πραγματικό διαβολάκι, «να σε ρωτήσω κάτι?»
Ο παππούς μαγκώθηκε. Ήξερε ότι όταν το ζιζάνιο αυτό ρωτάει, τα πράγματα είναι δύσκολα. Ο μικρός, ένα πολύ έξυπνο κατά γενική παραδοχή πλάσμα, κοίταξε προς τα πάνω, στοχεύοντας με την κοφτερή, αυθάδικη ματιά του τον παππού, ετοιμάζοντας να εκστομίσει, ως συνήθως, ερωτήσεις που θα κόλλαγαν τον παππού στον τοίχο.
«Ό,τι θες αγόρι μου, βεβαίως», είπε ζορισμένα ο παππούς, σίγουρος πιά ότι παρά το προχωρημένο της ώρας δε θα γλίτωνε. Οι ερωτήσεις του συγκεκριμένου εγγονού ήταν πάντα ξυραφιές.
«Βρε παππού», ξεκίνησε ο μικρός, φράση κώδικας για τη λεκτική ρουκέτα που ερχόταν, «μιά χαρά ιστορίες και παραμύθια μας λές, δεν έχω παράπονο, αλλά...».
Cont'd
Αυτό το «αλλά» έλουσε τον παππού με κρύο ιδρώτα. «Ωχ» είπε μέσα του, «δις ιζ γκόινγκ του μπή ε χάρντ, ντίφικαλτ νάιτ». Ο παππούς ήταν κοσμογυρισμένος, είχε πάει σε πολλούς ξένους τόπους. Τώρα πιά, με δυσκολία πήγαινε μέχρι την Αιδηψό, όπου συναντούσε κι άλλα γερούνδια και συζήταγαν μανιωδώς με τις ώρες για τον «πρώτο μικρό», τον Μουνιόθ, το Γκμόχ, τον Κυράστα, το «Νίντζα», το Μίνχ, το «Γκαφίνοβιτς», τον «Κρόκους», τους «ΚαρπετοΠανούτσους» και διάφορες άλλες μορφές που χάνονταν στα βάθη της ποδοσφαιρικής ιστορίας. Μία συνήθεια όμως είχε κρατήσει από τα παλιά. Κάθε Κυριακή και Τετάρτη στο Βοτανικό, με το διαρκείας του. Είτε έβρεχε, είτε είχε καύσωνα. Γιατί στην πάροδο των χρόνων και οι εποχές είχαν έρθει «τούμπα».
«Μόνο περίμενε να ρίξω μερικά ξύλα στο τζάκι και μετά με ρωτάς ό,τι αγαπάς», είπε. «Εν τω μεταξύ, βάλε μου σε παρακαλώ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί που κάνει καλό και στην καρδιά».
Έπιασε τη μέση του σκύβοντας στο καλάθι με τα ξύλα και έσκασε ένα μισό γέλιο. «Ε ρε και να με έβλεπε ο παλιόγερος, που όταν σκύβω κρατώ τη μέση μου, θα μου έκανε καζούρα» σκέφτηκε.
Καθισμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα του και κρατώντας το ποτήρι με τα δύο του χέρια, τόσο για να μη του πέσει, όσο και για να ζεσταθεί και να αναδυθεί το θεσπέσιο άρωμα του κρασιού, είπε του εγγονού: «Και τώρα λέγε».
«Έλεγα λοιπόν παππού, πως καλά μας τα διηγείσαι όλα αυτά, αλλά, να. Πως να σου το πώ? Δεν είμαι πιά μικρό παιδί» είπε γεμάτος από την αυτοπεποίθηση και την αυθάδεια της νιότης του. «Είναι δυνατόν αυτή η ιστορία επιτυχίας του Νίνη να οφείλεται μόνο σε ‘‘νεράϊδες’’, ‘‘Τύχες’’ και ‘‘Μοίρες’’?».
Cont'd
Ο παππούς κοκκάλωσε. «Δηλαδή τι εννοείς? Τι δε σου κολλάει?», ρώτησε σίγουρος πιά ότι το παιχνίδι ήταν χαμένο, αλλά ταυτόχρονα εντυπωσιασμένος με τη διορατικότητα του εγγονού του.
«Να βρε παππού, είναι επιστημονική εξήγηση οι ‘‘νεράϊδες’’, οι ‘‘Τύχες’’ και οι ‘‘Μοίρες’’?» επέμεινε ο μικρός. Και χωρίς ανάσα συνέχισε. «Η ζωή παππού, είναι διαρκής αγώνας, διαρκής προσπάθεια για βελτίωση και ανάδειξη του όποιου ταλέντου έχει ο καθένας. Εδώ αναφερόμαστε σε ένα εργαζόμενο που επιλέχθηκε με αθλητικά κριτήρια από επαγγελματίες προκειμένου να παίξει στη μικρή ομάδα και στη συνέχεια δούλεψε πολύ για να φτάσει να τραβήξει το ενδιαφέρον του προπονητή της πρώτης ομάδας. Κι αφού πήγε στην πρώτη ομάδα, έσκυψε το κεφάλι και δούλεψε, δούλεψε, δούλεψε ακόμη περισσότερο με τους επαγγελματίες προπονητές του. Ακόμη λοιπόν κι αν υπάρχουν ‘‘νεράϊδες’’, ‘‘Τύχες’’ και ‘‘Μοίρες’’, χωρίς τις παραπάνω βασικές προϋποθέσεις δεν πας πουθενά. Μόνο ίσως μέχρι τα μπάνια που πας εσύ το καλοκαίρι.Πιστεύεις λοιπόν παππού ότι αν δεν υπήρχε η κατάλληλη υποδομή, παιδεία και στελέχωση μέσα στην Α.Ε., θα μας έλεγες το ωραίο, ρομαντικό παραμύθι που μας διηγήθηκες σήμερα το βράδυ?»
Cont'd
Ο παππούς ταράχτηκε τόσο που δύσκολα κράτησε το ποτήρι του να μη πέσει στο χαλί και κάνει ανεξίτηλο λεκέ. Ακούμπησε προσεκτικά το ποτήρι στο τραπεζάκι πάνω σε ένα σουπλά για να μη χαλάσει τη μαρκετρί, ξερόβηξε, και σε μία απέλπιδα προσπάθεια να απαντήσει, άρχισε να ψελλίζει «Που τα σκέφτηκες αυτά τα τόσο ξένα για την ηλικία σου?»
«Μα παππού, ξεχνάς ότι είμαι Παναθηναϊκός, άρα σκεπτόμενος? Τι νόμιζες, ότι είμαι απροβλημάτιστος ψαροκασσέλας Ευρωκαρπαζοεισπράκτορας να καταπίνω αμάσητα τα παραμύθια με δράκους?» ρώτησε θυμωμένα.
Ο παππούς γέλασε με την καρδιά του. «Βρε ζωντόβολο, ωραία λοιπόν είσαι σκεπτόμενος. Τη γνώση που την απέκτησες όμως? Που ξέρεις βρε μικρό εσύ από Α.Ε. και στελέχωση?» ρώτησε.
«Παππού μου, εκτός από το δικό σου, διάβασα και το άλλο blog που έγραφες. Εκεί υπήρχε ένας αιρετικός που επέμενε σε αυτά τα θέματα. Και μου έδωσε τα πρώτα ερεθίσματα και τροφή για σκέψη. Μετά, άρχισα να διαβάζω μόνος μου και να μορφώνω άποψη. Είπαμε παππού, είμαι Παναθηναϊκός, άρα σκεπτόμενος. Μη σου κάνει εντύπωση».
Ο παππούς τεντώθηκε για να ξεπιαστεί, σηκώθηκε από την πολυθρόνα, έπιασε τον μικρό από τις μασχάλες, τον σήκωσε ψηλά στον αέρα και τον φίλησε τρυφερά στο κούτελο.
«Άντε βρε σκεπτόμενε να κοιμηθείς» είπε στοργικά και δήθεν θυμωμένος, ακουμπώντας τον ακριβό εγγονό του προσεκτικά σαν κρυστάλλινο ποτήρι, και δίνοντάς του μία στον ποπό. Ένα διαμαντένιο δάκρυ συγκίνησης κύλησε από τα μάγουλά του κι έπεσε στο χαλί.
Cont'd
«Μη ξεχάσεις το τζάκι παππού» ακούστηκε η φωνή του μικρού από μέσα. «Στο έγραψε ο αιρετικός στο άλλο blog».
«Ναι αγόρι μου, ευχαριστώ» απάντησε φωναχτά ο παππούς – «άλλο ένα déjà vue» είπε μέσα του.
The End
εξαιρετικο κι ευχαριστω για τον κοπο σου...ειδες για να μην εχεις υποχρεωση να γεμισεις το δικο σου μπλογκ?σκοπευεις οπου θες,και ριχνεις...συνηθως πολυ ευστοχα.
ΟΚ,αυτα που βλεπω στο μικρο ειναι λιγο μεταφυσικα,αλλα πες μου για καθε τετοιο παραμυθι με...ισπανικες νεραιδες,ποσα αλλα παιδια εχουν χαθει κανοντας το..αγροτικο τους ανα την επικρατεια,ακολουθωντας το προγραμμα της ΑΕ.Δεκτον,τουλαχιστον υπαρχει ενα προγραμμα,αλλα πολλες φορες τα..προιοντα του αντιμετωπιζονται ως αναλωσιμα προς ανταλλαγη.Η Μοιρα του μικρου συνισταται οτι συνεπεσαν μια σειρα συγκυριων που του εδωσαν την ΕΥΚΑΙΡΙΑ να δειξει το χαρισμα του.Το βλεμμα του και το ηθος του(ζητησε τη φανελα του Σεζαρ στο ημιχρονο,ο οποιος τον ειχε 'περιποιηθει"προηγουμενως)ενας 'παππους"σαν εμας μπορει να τα διακρινει εκ πειρας.
Παω τωρα για τι ο μικρος θελει κι αλλο παραμυθι.-)
Μπορεί να ήταν το κάψιμο στο πρόσωπο, από τη φωτιά που, ξεχασμένη, σιγόκαιγε στο τζάκι. Μπορεί να ήταν το βαρύ δείπνο – ενάντια στις συμβουλές των γιατρών. Όποιος και να ήταν ο λόγος, ο ηλικιωμένος συγγραφέας ξύπνησε απότομα, λουσμένος στον ιδρώτα, με την ταλαιπωρημένη καρδιά του να χτυπάει σαν αφιονισμένη.
Χρειάστηκε μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσει που βρισκόταν. Στην αρχή νόμισε ότι ήταν στην προεδρική σουίτα του “Edipsos Spa Thalasso”, που αποτελούσε το μόνιμο καταφύγιό του στις αρχές του αιώνα, τότε που μεσουρανούσε επαγγελματικά ως Human Resources Director, σε έναν από τους μεγαλύτερους επιχειρηματικούς ομίλους της χώρας. Ήταν τότε που η τρομερή διορατικότητα και η αποτελεσματικότητά του στον εντοπισμό και τη διαχείριση ταλαντούχων, εξελίξιμων στελεχών τον είχαν κάνει γνωστό ως “sniper” στην αγορά εργασίας…
Δεν άργησε να επανέλθει στην πραγματικότητα. Τα μάτια του τρεμόπαιξαν, αναγνωρίζοντας σιγά-σιγά το οικείο περιβάλλον του πολυτελούς οίκου ευγηρίας, στον οποίο περνούσε με ηρεμία τα τελευταία χρόνια…
Κοίταξε γύρω του. Οι συγκάτοικοί του, είχαν όλοι αποσυρθεί στα δωμάτιά τους. Μόνο η λάμψη της μεγάλης επίπεδης οθόνης, ενσωματωμένης στον τοίχο πάνω από το τζάκι, αντιμαχόταν το κοκκινωπό φως από τις πυρωμένες στάχτες…
Χαμογέλασε πικρά για τη στιγμιαία απώλεια συνείδησης, που όλο και συχνότερα έκανε την εμφάνισή της τους τελευταίους μήνες. Σηκώθηκε αργά από την πολυθρόνα του και ετοιμάστηκε να κάνει μεταβολή με κατεύθυνση προς το δωμάτιό του, όταν ένα ανεξήγητο ερέθισμα τον έκανε να στρέψει απότομα το βλέμμα του στην οθόνη: η γηραιά μορφή που μιλούσε, δεν του θύμιζε τίποτα. Ούτε η όψη, ούτε η φωνή. Κάτι όμως του φαινόταν οικείο. Ήταν το ύφος; Ήταν η επιχειρηματολογία; O ομιλών έκανε μια βαθυστόχαστη ανάλυση για το καινούργιο ταλέντο της αγαπημένης του ομάδας – έναν νεαρό αφρικανό, γεννημένο στην Ελλάδα, ο οποίος «έβγαζε μάτια» με την απόδοσή του.
Η ανάλυση βρισκόταν προς το τέλος της, όταν ο παρουσιαστής της εκπομπής είπε τη μοιραία φράση: "Γιατρέ, σας ευχαριστούμε πολύ για τις προχωρημένες απόψεις σας… Και να θυμίσουμε στους νεότερους τηλεθεατές ότι στη δεκαετία 2000-2010, γράψατε ιστορία ως blogger με το ψευδώνυμο squarelogic!"…
Μια τρομερή κραυγή έσκισε την ηρεμία της νύχτας. Οι νοσοκόμες του οίκου ευγηρίας που έτρεξαν έντρομες, αντίκρισαν τον ηλικιωμένο τρόφιμο ακίνητο, με τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη να επαναλαμβάνει μονότονα τις λέξεις: “Μοίρα, τύχη, νεράϊδα, μοίρα, τύχη, νεράϊδα…"
καλα ξεφυγαμε τελειως!οποιος τριτος μας διαβασει θα θελει να μαθει τι πινουμε...
γκρηνχαρτ περιμενω εντυπωσεις και σε καποια προηγουμενα ποστ.Ειμαι σιγουρος οτι θα τα βρεις ενδιαφεροντα...-)
ωχ,επεται αντεπιθεση του sniper!!!
take cover!
"ωχ,επεται αντεπιθεση του sniper!!!
take cover!"
Είμαι ήδη νεκρός!
τελικα και οι δυο εχετε αξιολογο μυθοπλαστικο ταλεντο...για να δω κι αλλα...
greenheart την ιστορια την γραφουν και οι(καλες)παρεες...το συγκοινωνουν μπλογκ πρεπει να εχει μαζεψει τον ανθο των ποδοσφαιροφιλων!
@squarelogic
Έχεις δίκιο για το συγκοινωνούν μπλογκ. Το δείγμα είναι πραγματικά ενδιαφέρον και πιστεύω ότι νομοτελειακά η θεματολογία θα διευρυνθεί, αργά ή γρήγορα, πέρα από την Πανάθα και το μεξικάνικο σινεμά!
square, u r welcome. My pleasure. Glad you liked it.
Λάθος μέτρημα. Εννοείς όποιος τέταρτος, γιατί 3 διαβάζουν (ουμε) ήδη!!!
Στο τι πίνουμε (και δε τους δίνουμε), τον τόνο έχει δώσει ο αειθαλής τρίφυλλος παππούς και συμπλήρωσες εσύ ότι το τρίφυλλο είναι νέας εσοδείας (Νινή :-pppp).
Nα σε ευχαριστήσω για το ρομαντικό post γιατί πράγματι στη ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ εποχή που ζούμε ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ και το ΠΑΡΑΜΥΘΙ. Ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις σα του Νίνη, μας πάει πίσω στο χρόνο που κι εμείς υπήρξαμε παιδιά και μας θυμίζει αυτό που ο σοφός εαυτός μας ξέρει καλά, το βασικότερο όλων: ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ - ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΕΞ' ΟΡΙΣΜΟΥ ΤΗ ΧΑΡΑ.
Και να ευχαριστήσω το Νίνη που μας το θυμίζει στο χορτάρι. Και μας κάνει κοινωνούς του ονείρου του, δείγμα ωριμότητας, μεγαλοθυμίας και ευγένειας.
Να ευχαριστήσω τον green, στο ωραίο κείμενο του οποίου διακρίνω ολίγη ζήλεια για τις νοσοκόμες που με περιποιούνται (γιατί αυτός δεν έχει :-ppppp). Δίμετρες, ξανθές, με τέλειες αναλογίες, σαρκώδη χείλη, χυτά πόδια, με πλούσια τα κάλλη και τα ελέη και κυρίως ΠΡΟΘΥΜΕΣ. Είναι αναμφισβήτητα σχέδιο των ιδιοκτητών του γηροκομείου να με ξεκάνουν ανεβάζοντάς μου την πίεση.
Δε ξέρουν ότι στα νιάτα μου έχω επιβιώσει παρόμοιων τακτικών του κουτόχορτου (:-pppp).
Να είμαστε καλά, να δούμε και να μοιραστούμε κι άλλα εξίσου ωραία - και ωραιότερα.
@sniper
"Δίμετρες, ξανθές, με τέλειες αναλογίες, σαρκώδη χείλη, χυτά πόδια, με πλούσια τα κάλλη και τα ελέη και κυρίως ΠΡΟΘΥΜΕΣ"
Τί φίλος είσαι; Κάλεσέ μας ένα βραδάκι, να πιούμε παρέα το χαμομήλι μας...
για δειτε-μου "εκλεψαν"και τον τιτλο.Χθες 23/2 στο http://www.sportime.gr/football_inside.asp?article_id=42515
λετε να μας διαβαζουν κι απ το sportime?
Δημοσίευση σχολίου