Κανονικα δυσκολα θα αγοραζα ενα βιβλιο που αρχιζει
"I was looking for a quiet place to die. Someone recommended Brooklyn."και εχει για πρωταγωνιστη εναν καρκινοπαθη.Too gloomy μετα απ'οσα εχω περασει προσφατα... Αλλα συγγραφεας του ηταν ο Paul Auster και το "follies"στον τιτλο με προδιεθεσε για ενα μαγικο ταξιδι στην περιεργη ανθρωπινη ψυχη,ετσι οπως μονο αυτος ο συγγραφεας μπορει, και ετσι το "τσιμπησα"απ το WH.SMITH του HEATHROW.
Ο Ναθαν,πρωην ασφαλιστης,μεσηλιξ,χωρισμενος,αποξενωμενος απο συζυγο και κορη εγκαθισταται στο Μπρουκλυν μετα τη θεραπεια για καρκινο του πνευμονα με μοναδικο στοχο να περασει τους τελευταιους μηνες της ζωης του μακρια απο αυτα(αυτους)που τον πονανε.Μαζι με ολα αυτα τα αρνητικα εχει κερδισει και την σοφια να μην παιρνει την ζωη πολυ στα σοβαρα κι ετσι για να εχει κατι να κανει ξεκινα μια συλλογη απο ιστοριες ανθρωπινης μωριας και πλανης .
Επειδη δεν περιμενει οτι θα ζησει πολυ ,μαθαινει γρηγορα να παιρνει χαρα απο τα μικρα πραγματα στην ζωη(πχ το λαμπερο χαμογελο της ομορφης Λατινας σερβιτορας στο Cosmic Diner)και δεν δισταζει να ξοδευει τοσο το χρονο του οσο και το κομποδεμα του(που του φαινεται "γενναιο" για το χρονο που του μενει)για να δινει μικρες χαρες στους γυρω του.Η συναντηση του μετα χρονια με τον αποτραβηγμενο απο την κοινωνικη ζωη και παθητικο πλεον ανηψιο του Τομ,κινητοποιει τα καλυτερα ενστικτα του Ναθαν και μεσα απο τυχαιες συναντησεις,θαρραλεες αυτοπαρουσιασεις και παρεμβασεις και το μαεστρικο storytelling του Auster γνωριζουμε ασυνηθιστους τυπους χαρακτηριστικους της ανθρωπογεωγραφιας του Μπρουκλυν ,ταυτιζομαστε με τα..απιθανα προβληματα τους,και περιμενουμε με αγωνια τι θα τους συμβει ...
Αν και πρωταγωνιστης του βιβλιου ειναι ΚΑΙ το Μπρουκλυν,ο ΟΣΤΕΡ κινει τα νηματα της ιστοριας με τη συνηθη του φαινομενικη αδρανεια και ευκολια,παρουσιαζοντας τη ροη της ιστοριας σαν αλληλουχια τυχαιων συμβαντων ή σαν τυχαιες συνεπειες ασυνειδητων(τη στιγμη που γινονταν)επιλογων.Το βιβλιο ρεει αβιαστα,αλλα φυσικα τιποτε δεν ειναι τυχαιο στο συμπαν αυτου του σπουδαιου αμερικανου συγγραφεα:χωρις τις θεωρητικες κατασκευες και τη "σκηνοθεσια"του Κουντερα,ο Οστερ σε οδηγει ακοπα σε σοβαρες σκεψεις και στοχασμο πανω στην ανθρωπινη ζωη,την αναγκη για συντροφικοτητα και αγαπη,τη δυνατοτητα ολων για "αναβαπτιση"(redemption) για να καταληξει-ανελπιστα-με τελευταια φραση μετα 300 σελιδες
"...and as I walked along the avenue under that brilliant blue sky,I was happy,my friends,as happy as any man who had ever lived",το πρωι της 11ης Σεπτεμβριου που αλλαξε τον κοσμο...
κι ενα βιβλιο που αρχιζει οπως παραπανω και τελειωνει ετσι,αξιζει να διαβαστει!
6 σχόλια:
Θα έχεις σύντομα σχόλιο αγαπητέ μου φίλε...
Τώρα έχει γυμναστήριο πρωινό και πρέπει να βγάλουμε και το ψωμί μας...
Γιατί με παρουσιάζει κολλημένο στο "1 comment";
Χαιρετώ...Το blog σου είναι συμπαθέστατο
Τέλος ο υποτιμητικός χαρακτηρισμός του ζηροκομεντάδικου...
"Η μοίρα των ανθρώπων είναι ο θάνατος - Η μοίρα των θεών είναι η λήθη"
Μ. Καραγάτσης, από τον "Γιούγκερμαν και τα στερνά του"
Η αλήθεια ότι όλοι θα πεθάνουμε θεωρείται αδιαμφισβήτητη. Την αποδεχόμασθε όμως; Η πρώτη αντίδραση είναι "Μα ναι, ασφαλώς...". Άλλο όμως να το λες και άλλο να το αισθάνεσαι μέχρι το μεδούλι σου. Νομίζω ότι οι περισσότεροι το προσπερνάμε. Τοποθετούμε τον βιολογικό μας θάνατο κάπου στο απώτερο μέλλον και συνεχίζουμε απτόητοι.
Το shock στην συνειδητοποίηση ότι το γεγονός του θανάτου έχει έλθει απελπιστικά κοντά πρέπει να είναι από τα δυνατότερα. Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα και θα προτιμούσα να μην αντιμετωπίσω την πρόκληση.
Ας το δούμε όμως διαφορετικά. Μήπως αντί να διδασκόμασθε ως βεβαιότητα ότι η ατομικότητά μας θα συνεχίσει να υπάρχει αιώνια μετά θάνατον (μέρος της θρησκευτικής παιδείας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και ανεξαρτήτως δόγματος) θα ήταν καλύτερα να μαθαίναμε να ζούμε με την ιδέα ότι όσο φυσικό (και απολύτως αποδεκτό) είναι η ατομικότητά μας να έχει μία αρχή (την βιολογική γέννηση), άλλο τόσο είναι φυσικό να έχει και ένα τέλος (τον βιολογικό θάνατο);
Μια τέτοια αποδοχή δεν ακυρώνει το μεγαλείο της Δημιουργίας. Δίνει όμως μεγαλύτερη αξία στην ανθρωπότητα ως σύνολο και όχι στις πεπερασμένες ατομικότητές μας. Περνώντας από την ΦΥΣΗ στην ΣΧΕΣΗ και από τις βεβαιότητες στην αμφιβολία, την αναζήτηση και την ελπίδα, η ζωή αποκτά άλλο περιεχόμενο.
Προσπάθησα να μεταφέρω με ... δικά μου λόγια το πνεύμα ενός βιβλίου - έκπληξης που διαβάζω τώρα.
Δημοσίευση σχολίου