Δεν μπορω ομως να συστησω με την ιδια ζεση το πολυσυζητημενο "ΜΟΝΑΧΟ" του μεγαλου Σπηλμπεργκ.Πηγαινοντας 35 χρονια πισω απο την 9/11,πιο κοντα στην αρχη των γεγονοτων που οδηγησαν στη μεγαλη κριση μεταξυ Δυσης-Αραβων,η ταινια ξεκινα με μια αναπαρασταση της εισβολης στο Ολυμπιακο Χωριο του Μοναχου και της απαγωγης 11 μελων της Ισραηλινης αποστολης που οπως ξερουμε σκοτωθηκαν ολοι.Η Πρωθυπουργος του Ισραηλ δηλωνοντας οτι "σε περιοδους κρισεις τα πολιτισμενα εθνη χρειαζεται να κανουν συμβιβασμους στις αξιες τους"(αυτο το δογμα το ξεχειλωσαν στα επομενα χρονια οι Ισραηλινοι κανοντας πολλους να τους συγκρινουν με τους αρχι-διωκτες τους Ναζι)συστηνει μια ατυπη/κρυφη ομαδα κρουσης με αποστολη να "καθαρισουν"τους εγκεφαλους της επιδρομης του Μοναχου.Επικεφαλης τιθεται ενας νεαρος της Μοσαντ,γιος ηρωα και "τεκνο του Ισραηλ"αφου η μητερα του τον ειχε αφησει να μεγαλωσει σε κιμπουτς με κρατικη μεριμνα.Ο Αβνερ και οι 4 οχι ιδιαιτερα εντυπωσιακοι συνεργατες του αρχιζουν να εξοντωνουν εναν-εναν τους στοχους για να ανακαλυψουν οτι οι αντικαταστατες τους ειναι πολλες φορες χειροτεροι.Αυτο ειναι και το μηνυμα στο οποιο θελει να μας οδηγησει ο Σπηλμπεργκ,οτι αυτος ο κυκλος του αιματος εχει μονο χαμενους,και δεν οδηγει σε επικρατηση της μιας ή της αλλης πλευρας.
Ο Σπηλμπεργκ κατακριθηκε απο Ισραηλινους αλλα και Παλαιστινιους για το μηνυμα της ταινιας του.Κατα τη γνωμη μου,αυτο ειναι το δυνατο σημειο της ταινιας,η οποια κατα τα αλλα πασχει στην αληθοφανεια και στην κατανοηση των κινητρων των πρωταγωνιστων.
Εχει κανεις τη δυσαρεστη εντυπωση οτι μεγαλο μερος της ταινιας πρεπει να εχει περικοπει στο τελικο μονταζ ωστε να ειναι συμβατη με τα ωραρια προβολης των κινηματογραφων.
Δεν προκυπτει πχ,γιατι ο Αβνερ που περιμενει το πρωτο παιδι του σε 1-2 μηνες και λεει οτι εχει την πιο βαρετη δουλεια,επιλεγεται ως επικεφαληςτης ομαδας κρουσης,ουτε φυσικα γιατι δεχεται χωρις ιδιαιτερη σκεψη.Οι 4 συνεργατες που του δινονται,ναι μεν εχουν ο καθενας ενα τομεα ευθυνης και μια ειδικοτητα,δεν δινεται ομως η εντυπωση οτι εγινε καποιο "κοσκινισμα"υποψηφιων και αυτοι επελεγησαν ως ικανοτεροι.Δεν εξηγειται καθολου πως ο γεννημενος στη Γερμανια Αβνερ,μεσω ενος παλιου γνωστου του,φτανει πολυ ευκολα στη φοβερη "πηγη"που του δινει το στιγμα ολων των στοχων καθως και τα πυρομαχικα για να τους βγαλει απ τη μεση.Και βεβαια δεν ειναι αρκετα πειστικη η ευκολια με την οποια ο "γλυκος"Αβνερ μετατρεπεται σε αδιστακτο εκτελεστη(αργοτερα στην ταινια δειχνει βεβαια το προσωπικο κοστος απ'αυτα με τη μορφη της μανιας καταδιωξεως).Ακομα και τα "χτυπηματα"παραειναι ευκολα,για στοχους οι οποιοι θα περιμενε κανεις να ειναι ιδιαιτερα προσεκτικοι.
Καλες οι προθεσεις του Σπηλμπεργκ να καταπιαστει με ενα καυτο θεμα για να περασει το γενναιο μηνυμα της αναγκης υπερβασης και ληθης του ματωμενου παρελθοντος,αλλα η εκτελεση στην κοπια που προβληθηκε στους κινηματογραφους και βγηκε σε DVD φαινεται εντελως σχηματικη και με πολλα λογικα κενα.Ισως να ταιριαζε περισσοτερο η φορμα μιας μινι τηλεοπτικης σειρας ωστε να υπαρχει ο χρονος να δειξει τις διεργασιες που επισημανθηκαν και να κανει την ταινια πολυ πιο πειστικη.
Ο Σπηλμπεργκ κατακριθηκε απο Ισραηλινους αλλα και Παλαιστινιους για το μηνυμα της ταινιας του.Κατα τη γνωμη μου,αυτο ειναι το δυνατο σημειο της ταινιας,η οποια κατα τα αλλα πασχει στην αληθοφανεια και στην κατανοηση των κινητρων των πρωταγωνιστων.
Εχει κανεις τη δυσαρεστη εντυπωση οτι μεγαλο μερος της ταινιας πρεπει να εχει περικοπει στο τελικο μονταζ ωστε να ειναι συμβατη με τα ωραρια προβολης των κινηματογραφων.
Δεν προκυπτει πχ,γιατι ο Αβνερ που περιμενει το πρωτο παιδι του σε 1-2 μηνες και λεει οτι εχει την πιο βαρετη δουλεια,επιλεγεται ως επικεφαληςτης ομαδας κρουσης,ουτε φυσικα γιατι δεχεται χωρις ιδιαιτερη σκεψη.Οι 4 συνεργατες που του δινονται,ναι μεν εχουν ο καθενας ενα τομεα ευθυνης και μια ειδικοτητα,δεν δινεται ομως η εντυπωση οτι εγινε καποιο "κοσκινισμα"υποψηφιων και αυτοι επελεγησαν ως ικανοτεροι.Δεν εξηγειται καθολου πως ο γεννημενος στη Γερμανια Αβνερ,μεσω ενος παλιου γνωστου του,φτανει πολυ ευκολα στη φοβερη "πηγη"που του δινει το στιγμα ολων των στοχων καθως και τα πυρομαχικα για να τους βγαλει απ τη μεση.Και βεβαια δεν ειναι αρκετα πειστικη η ευκολια με την οποια ο "γλυκος"Αβνερ μετατρεπεται σε αδιστακτο εκτελεστη(αργοτερα στην ταινια δειχνει βεβαια το προσωπικο κοστος απ'αυτα με τη μορφη της μανιας καταδιωξεως).Ακομα και τα "χτυπηματα"παραειναι ευκολα,για στοχους οι οποιοι θα περιμενε κανεις να ειναι ιδιαιτερα προσεκτικοι.
Καλες οι προθεσεις του Σπηλμπεργκ να καταπιαστει με ενα καυτο θεμα για να περασει το γενναιο μηνυμα της αναγκης υπερβασης και ληθης του ματωμενου παρελθοντος,αλλα η εκτελεση στην κοπια που προβληθηκε στους κινηματογραφους και βγηκε σε DVD φαινεται εντελως σχηματικη και με πολλα λογικα κενα.Ισως να ταιριαζε περισσοτερο η φορμα μιας μινι τηλεοπτικης σειρας ωστε να υπαρχει ο χρονος να δειξει τις διεργασιες που επισημανθηκαν και να κανει την ταινια πολυ πιο πειστικη.
6 σχόλια:
«Δεν μπορω ομως να συστησω με την ιδια ζεση το πολυσυζητημενο "ΜΟΝΑΧΟ" του μεγαλου Σπηλμπεργκ.Πηγαινοντας 35 χρονια πισω απο την 9/11»
Ίσως γιατί:
1. εκείνη την εποχή πρέπει να ήσουν περίπου 6-7?? Ετών, μικρός πάντως για να είσαι μέσα στα γεγονότα. Η χρονική αποστασιοποίηση πάντα δίνει ένα άλλο τόνο στο impact των γεγονότων.
2. γιατί το γεγονός αυτό καθεαυτό σήμερα μετά τα όσα έχουμε δεί, ζήσει, αισθανθεί (WTC-Πόλεμος Κόλπου Ι, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Πόλεμος Κόλπου ΙΙ), μας φαντάζει πολύ «λίγο». Για τα μέτρα της εποχής του (αλλά και της ανθρωπότητας-άσχετο αν τώρα έχουμε συνηθίσει) είναι τεράστιο. Η χρονική αποστασιοποίηση όμως το «μικραίνει».
Συμφωνώ απόλυτα ως προς το μήνυμα. Δεν γνωρίζω αν κατακρίθηκε και από τους δύο λαούς – δε το αμφισβητώ, απλά δηλώνω άγνοια. Η λογική άλλωστε λέει πως ναι. Γιατί το μήνυμα περνάει πολύ ισχυρά.
«κατα τα αλλα πασχει στην αληθοφανεια και στην κατανοηση των κινητρων των πρωταγωνιστων.»
Έχω άποψη αλλά όχι σε ανοιχτό φόρουμ.
Άρτια ταινία – κλασσικός «παραμυθάς» (storyteller) Σπίλμπεργκ.
το 68?μετα βιας ενος(χωρις πλακα!)
δε σου φανηκε λιγο αποσπασματικη η ταινια?
Το '72 έγινε στους Ολυμπιακούς του Μονάχου, ποιό '68 λες???
Χμμμ... άρα είσαι του '67 (προς το τέλος)????
"δε σου φανηκε λιγο αποσπασματικη η ταινια?"
Επειδή φαντάζομαι ότι η ερώτηση ανάγεται στο "«κατα τα αλλα πασχει στην αληθοφανεια και στην κατανοηση των κινητρων των πρωταγωνιστων.»", αναφανδόν όχι. Είναι ένα θέμα ευρύτερο, όχι το γεγονός αυτό καθ' εαυτό (αλλά the whole pic) το οποίο το έχω μελετήσει κάπως. Αλλά θα προτιμούσα να μη το σχολιάσω περαιτέρω. Πάντως, οι αναρωτήσεις που θέτεις περί του ανθρώπινου παράγοντα (μεταστροφή Άβνερ, επιλογή ομάδας του, κλπ) είναι απολύτως valid.
σωστο!το 68 ηταν στο Μεξικο αν δε κανω λαθος.Σορρυ,αλλα μολις μαζευαμε το σπιτι απο μια φιλικη επιδρομη καμια 35ρια πιτσιρικιων+25 γονεις,οποτε δικαιολογειται μια καποια εγκεφαλικη συγχυσις...-)
αποκαλυφθηκα τελειως!τελικα ειμαστε της αυτης ηλικιας?
Lololol... 35 πιτσιρίκια + 25 γονείς μάλλον ναρκοπέδιο ακούγεται, ή τέλος πάντων όχι φίλια πράξη...
Άρα έχεις πιτσιρίκι(α). Να σου ζήσουν. Ελπίζω να είναι στο σωστό δρόμο!!!
67 αρχή, αδέσποτος.
ΥΓ Αν δεν άκουσες δηλώσεις Σάββα Θεοδωρίδη, γρήγορα στο άλλο blog...
Μπαίνω καθυστερημένα στην κινηματογραφική σας συζήτηση.
Η έλλειψη αληθοφάνειας που επισημαίνει ο γράφων, οφείλεται κατά τη γνώμη μου στην "αμηχανία" του Σπήλπεργκ όσον αφορά στη διαχείριση του σύγχρονου ισραηλινού μύθου: "To κράτος του Ισραήλ δεν φοβάται κανέναν, είναι υπεράνω όλων, είναι αμείλικτο, απόλυτα εκδικητικό, θα ανταποδώσει εις πολλαπλούν οποιοδήποτε χτύπημα, θα "μιλήσει" τελευταίο" και πάντα καταλυτικά".
Αυτός ο μύθος, προφανώς, δεν μπορεί να αναπαραχθεί ευθέως στην κινηματογραφία ενός σκηνοθέτη όπως ο Σπήλμπεργκ, ανεξαρτήτως προθέσεων. Ο συγκεκριμένος δημιουργός οφείλει να τεκμηριώσει τον μύθο, να περιγράψει -ή να υπονοήσει- ένα λογικοφανές και γενικότερα αποδεκτό σύνολο αιτιών και αξιών, πάνω στο οποίο θα στηριχθεί η ιστορία του.
Όμως, η περίπτωση του κράτους του Ισραήλ δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί αβρόχοις ποσίν - με κλασικές συνταγές Χόλιγουντ, έστω κι από τον μεγαλύτερο μαέστρο του είδους. Κοινώς, για να φτιαχτεί μια τέτοια "ομελέτα" θα πρέπει να σπάσουν πολλά αυγά επί της οθόνης - κι αυτό, ο αγαπημένος μου παραμυθάς δεν μπορεί, δεν πρέπει ή δεν θέλει να το κάνει.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν, ενώ η τεχνική είναι τέλεια, το περιεχόμενο έχει κενά. Αναμενόμενο κατά τη γνώμη μου, δεδομένου του θέματος.
Αν θέλω να γίνω λίγο περισσότερο συνωμοσιολάγνος, στη συγκεκριμένη ταινία γίνεται μια light προσπάθεια απενοχοποίησης του Ισραηλινής μανιχαϊστικής λογικής και πολιτικής, σε συνδυασμό με κάποια ψήγματα "κατηγορώ" για άλλοθι, εντελώς απαραίτητα σε τέτοιες περιπτώσεις - αν και όχι τόσο πειστικά...
Στα συν της ταινίας η παρουσία του Ντάνιελ Κραιγκ - έστω και σε υποστηρικτικό ρόλο.
Δημοσίευση σχολίου