It's The End of the World as we know it...

"As R.E.M., and as lifelong friends and co-conspirators, we have decided to call it a day as a band."

Η είδηση με βρίσκει έχοντας μόλις γυρίσει από 5 μέρες σχετικής ενημερωτικής αποχής λόγω απουσίας στο εξωτερικό.Βρήκα και χειρότερες φυσικά ειδήσεις στην ελληνική ειδησεογραφία,κι εχω περάσει την ηλικία που η διάλυση μιας αγαπημένης μπάντας θα μπορούσε να μου χαλάσει την βδομάδα...
Still,βρίσκω συγκινητική,και απόλυτα ταιριαστή με το προφίλ που κράτησαν 30 χρόνια τώρα,την φράση "as lifelong friends and co-conspirators"...Για άλλη μια φορά μας κάνουν περήφανους που υπήρξαμε φαν τους.

" We walk away with a great sense of gratitude, of finality, and of astonishment at all we have accomplished."
You should guys...Τι δρόμο διανύσατε...απ την άσημη Αθήνα της Georgia στην κορυφή του ποιοτικού μουσικού στερεώματος,χωρίς φτιασίδια και τερτίπια,χωρίς υποκατάσταση της μουσικής με υπερβολές στην προσωπική ζωή ή αντιπαραθέσεις για λόγους δημοσιότητας.
Μόνο μουσική,άλλοτε αληθινά εμπνευσμένη,άλλοτε λιγότερο καλή,πάντα όμως ενδιαφέρουσα και αληθινή...Και ναι,κοιτώντας πίσω σε μια τέτοια καριερα 30 χρόνων,δεν μπορείτε παρά να νιώσετε έκπληξη και ευγνωμοσύνη,τόσο για το δώρο που σας δόθηκε,όσο και για τον κόσμο που σας λάτρεψε,αλλά και μια δικαιολογημένη πληρότητα...

"To anyone who ever felt touched by our music, our deepest thanks for listening."
Εδώ δύσκολα συγκρατεί κανείς την συγκίνηση του...μια τόσο λιτή,και γι'αυτό γνήσια αληθινή φράση,αντάξια των καλυτερων στίχων τους,που καθένας-που σημαδεύτηκε απ την μουσική τους- αισθάνεται να απευθύνεται μυστικά,προσωπικά μόνο σε αυτόν...

Αν και φυσικά λάτρεψα και εγώ τα "The One I love" και "Losing my Religion",για μένα η κορυφαία στιγμή ήταν το "Drive",από το Automatic for the People του 1992: ίσως και οι συνθήκες που το πρωτάκουσα τυχαία στο ραδιόφωνο,στο δωματιάκι που νοίκιαζε η Τ. στη Σύρο,απολαμβάνοντας την πολυτέλεια να κοιμάμαι μέχρι αργά,λίγες μέρες πριν παρουσιαστώ στο Στρατό...μετά τα πρώτα 20 δευτερόλεπτα,η άγραφη κασέτα είχε μπει στο κασετοφωνάκι και το χέρι ήταν στο REC.



Το μεσημέρι, όταν γύρισε απ την δουλειά,περίμενα να της δείξω όλο χαρά τη νέα μου "ανακάλυψη"! Με τους REM είχα βέβαια "συναντηθεί" απ το 1985,όταν - κατόπιν ένθερμης κριτικής του ΗΧΟΥ(φάρος τότε στην ψηλάφηση του κόσμου που ανοιγόταν μπροστά μας...)-είχα καταθέσει ως συνήθως το χαρτζηλίκι μου στο θρυλικό Happening της Χαρ.Τρικούπη για το "Fables of the Reconstruction",ξεκινώντας μια σχέση ζωής...Μαζί με τους U2 και τους Simple Minds ήταν το τρίο των αγαπημένων μου γκρουπ,που προσδιόριζαν τη διαφορετική πολιτισμική μου ταυτότητα απ την κοινότοπη τότε(στα μέσα των 80'ς) metal ή punk μόδα...

Live,είχα την τύχη να τους δω στο Παναθηναικό Στάδιο πριν 3 χρόνια,στα εγκαίνια (απίστευτο...) του MTV Greece,όπου αντίθετα προς τους φόβους μας οτι θα έλεγαν 2-3 τραγούδια και θα έφευγαν,ο Michael Stipe και η παρέα του έδωσαν μια καταπληκτική,μεταμεσονύχτια συναυλία μιαμισης ώρας,παρότι το νεανικό κοινό του καναλιού είχε αραιώσει μετά τις 12.00.Their loss...

Till the next time guys,THANKS for the memories and the feelings...
I am sure we'll hear from you again...

ΥΓ. έχω ξαναγράψει για αυτούς,εδώ...