R.E.M are back!(updated)

Welcome back!



"until the day is done"



"supernatural superserious"

Οι παλιόφιλοι απο τα 80s και τα 90s επιστρέφουν με το 14ο αλμπουμ τους.
Πάνε πάνω απο 25 χρόνια απ το ξεκίνημά τους στην Αθήνα της Τζωρτζια όταν τους γνωριζαν μόνο οι μυημένοι ακροατές των alternative κολλεγιακων σταθμών των ΗΠΑ.
Εγιναν γνωστοι τότε με το Radio Free Europe αλλά φτάνουμε στα 1985 για ν'ακουστούν ευρύτερα...Στον ΗΧΟ της εποχής οι"Πάπες" της δισκοκριτικής χαιρετίζουν με διθυράμβους το Fables of the Reconstruction και αν και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για τα αμιγώς ουσικά κριτήρια των επιλογών τους σπεύδω να καταθέσω τις οικονομίες απ το πενιχρό μου χαρτζηλίκι για την απόκτηση του βινυλίου...Παρ'οτι το αλμπουμ είναι μάλλον δύσκολο και απαιτεί επανειλημμένες ακροάσεις τα φολκ'γκάζια" του Maps and Legends και του Can't get there from here ταιριαζουν με μια λιγο πιο intellectual του συνηθισμένου εφηβεία,και μιά "ψαγμένη" προτίμηση γεννιέται...Το επομενο Life's Rich Pageant,1986,επιβεβαιώνει την επιλογή με τα Fall on me,I believe,Cuyahoga να ξεχωρίζουν αλλά ακόμα τα ακούω επειδή εχω αποφασίσει οτι μου αρέσει το γκρούπ και ο,τι αυτό πρεσβεύει κι όχι γιατι με τραβάνε ακατανίκητα τα κομμάτια.
Αυτό θα διορθωθεί την επομενη χρονιά με το LP Document και τα Finest Worksong,το οργιώδες It's the end of the World(and I feel fine) ,και φυσικά το κομμάτι που γίνεται ύμνος στα χείλη των πολλών πλέον ,The One I Love.
Προσπερνώ χωρίς να αγοράσω το Green του1988 καθως απ το ραδιόφωνο μ'αρέσει μόνο το Orange Crush και φτάνουμε αισίως στα 1991 και το Out of Time με το Shiny Happy People και βεβαια το all time classic Losing my religion να σημαδεύει ανεξίτηλα ένα ολοκληρο καλοκαίρι για πάρα πολυ κόσμο.Οι REM ειναι πλέον mainstream αλλά αυτό συμπίπτει με την δημιουργική ακμή τους.
Το επιβεβαιώνουν την επόμενη χρονιά με το αριστούργημά τους Automatic For The People που σηματοδοτεί τη μετάβασή τους απο καλτ ήρωες σε αναγνωρισμένη ελιτ του ροκ με τραγούδια που σε στοιχειώνουν,για την ωριμότητα,την απώλεια ,τον θάνατο:στο πρωτο άκουσμα του Drive απ το ράδιο,σε μια μεταβατική φάση της ζωής μου,συνειδητοποιώ οτι μόλις ηλθα σ'επαφή μ'ενα καθοριστικο αριστούργημα...αυτο δεν μ'έμπόδισε,εχοντας ακούσει λιγα δευτερολεπτα απ την εισαγωγή να πατήσω το rec του φορητού ραδιοκασετοφώνου και να εχω άμεσα στην διαθεσή μου το (κουτσουρεμένο..)αντικειμενο του ποθου σε κασέτα.Είναι βεβαια και η εποχή της μετάβασης απ το βινυλιο στο cd,και το ασημένιο δισκάκι γίνεται το πρωτο της συλλογής μου αν και δεν διέθετα ακόμα cd player!Ευτυχως,γιατί αν ήταν βινύλιο θα είχα λιώσει 3-4 μεχρι τώρα.
Το επόμενο ,Monster,πρέπει αναγκαστικά να διαφοροποιηθεί απ τα πολυ επιτυχημένα 2 προηγούμενα και αυτό γινεται ατυχώς με την πρωτοκαθεδρία των "βρώμικων",παραμορφωμένων,κιθαριστικων ριφ του Buck σε βαρος των φωνητικών του Stipe,οπότε τα κομμάτια που παιζουν οι σταθμοί δεν με ελκύυν ιδιαιτερα.
Ετσι φτανουμε στα 1996,και το low fi New Adventures in Hi-Fi απ'οπου ερωτεύομαι το 5ο τρακ με τον περιεργο τιτλο E-bow the letter με τη θεικη φωνή της Patti Smith να υπεριπταται στο τελος της φωνη του Stipe,σε μια απ τις μαγικότερες φωνητικές αντιστίξεις που εχω ποτέ ακούσει.
Το επομενο αλμπουμ,Up,με απογοητεύει αν και προστιθεται στην συλλογη μου για να φτάσουμε στο ποπ κομψοτεχνημα Reveal του 2001 με το βιντεοκλιπ του Imitation of Life να στρώνει το δρομο.Το αλμπουμ ακούγεται όλο ευχάριστα για πρωτη φορα μετα το Automatic..10,ήδη, χρονια νωριτερα.
Στο Around the Sun του 2004 ακουγονται λιγο αναποφασιστοι για το πως θα πρεπει να κινηθούν,και αν και προσωπικά το ακούω ευχάριστα είναι εμφανής η προσπάθεια να διατηρήσουν τα κεκτημένα ενώ στην ουσια δεν εχουν κάτι που να 'καιγονται" να πουν.
Με δεδομένο οτι μετα το peak τους του 91-92,τα άλμπουμ πανε ενα παρά ενα,και 'εχοντας ακούσει καποια κομμάτια που ηδη κυκλοφορούν στο δικτυο(οπως τα δυό που παραθετω),νομίζω οτι αν και οχι αριστουργημα,το νεο αλμπουμ θα ειναι μια πολυ καλη προσθήκη στη μεχρι σημερα δισκογραφία τους.Οχι κι ασχημα για ενα γκρουπ του μεγεθους των REM και 28 χρονια μετά το ξεκινημά τους....