Δευτέρα, Δεκεμβρίου 28, 2009

Αποχαιρετώντας το ΕΝΝΙΑ με το NINE...


Ας αφήσουμε τη γκρίνια και τις ενστάσεις για τις ζοφερές μέρες που μας ετοιμάζουν προσωρινά στην άκρη,κι ας μεταφερθούμε για λίγο στην βιοτεχνία κατασκευής ονείρων του σινεμά,με μια ασυνήθιστη ματιά στην εναγώνια αναζητηση έμπνευσης,στο προσωπικό κόστος του δημιουργού καθώς 'αξιοποιεί" τις σημαίνουσες στιγμές της ιδιωτικής του ζωής όποτε ξεμένει από έμπνευση,στην όχι και τόσο ορθολογική (εκτός Χόλλυγουντ φυσικά) ενίοτε διαδικασία του film-making,μέσα απ το "περίεργο" μιούζικαλ του Ρόμπ Μαρσαλ,"Nine":

Περίεργο λόγω δομής(a film about filmmaking during a film that there isn't...),αλλά και φιλοδοξιών, αφού είναι δύσκολο για ένα κατά βάση διασκεδαστικό είδος σαν το μιούζικαλ να εμβαθύνει ταυτόχρονα σε τόσο πολλά θέματα μέσα σε 2 μόνο ώρες.Περίεργο επίσης γιατί μάλλον λείπουν οι catchy μελωδίες-αναπληρώνουν όμως οι ουσιαστικοί στίχοι και οι λαμπερές πρωταγωνίστριες:το world class σκέρτσο της Πενέλοπε Κρουζ,η classy,ώριμη,αλλά και εύθραυστη "μούσα" της Kidman,οι grand dame Σοφία Λόρεν και Judy Dench,η λαμπερή και σέξι Kate Hudson στην καλύτερη στιγμή της,η "έκλυτη",ζωώδης πόρνη της Fergie...



Μα την αληθινή μαγεία του σινεμά βιώνει κανείς βλέποντας μόνο τα υγρά,πληγωμένα μάτια της 'συζύγου" Marion Cotillard να μεταφέρουν όσα χιλιάδες λόγια θα υπολείπονταν να πουν:τραγουδώντας το αποκαλυπτικό "My husband Makes Movies" σε αναγκάζει να προσπαθήσεις ,frantically,να εγγράψεις στον αναξιόπιστο εγκεφαλικό σκληρό σου δίσκο αυτό που βλέπεις,για δια βίου χρήση,ενώ στο σπαρακτικό Take it all γυμνώνει ψυχή τε και σώμα(με την πλάτη στον θεατή...),έχοντας συνειδητοποιήσει ότι στην σύντροφο του μπερδεμένου maestro δεν ανήκουν πια ούτε οι εντελώς προσωπικές τους στιγμές:κι αυτές έχουν επιστρατευτεί να υποκαταστήσουν τη χαμένη έμπνευση ακόμα και στα αρχικά screenings.


Ζηλεύω τους ανθρώπους που μπόρεσαν να "αποστάξουν" τέτοιους στίχους,που αξιοποίησαν τόσο ώριμα την τεχνολογία για να ακούγονται τόσο σαγηνευτικά βαθιές οι φωνές της Kidman και της Dench,που χορογράφησαν τα σέξι νούμερα της Fergie(Be Italian) και της Hudson(Cinema Italiano),και κυρίως που ήταν παρόντες σε τέτοια σύναξη ταλέντου,με αποκορύφωμα βέβαια την Cotillard και τον χαμελαίοντα Daniel Day Lewis,που τούτη τη φορά επισκιάζεται απ το υπέρλαμπρο θηλυκό cast του...Εν αναμονή λοιπόν κάποιας πιο "εγκεφαλικής" review από τους πιο ταλαντούχους για κάτι τέτοια(πχ.τον oldboy),αποχαιρετώ το (200)9 κρατώντας την συγκίνηση ενός βλέμματος ως πολύτιμο φυλακτό για τις δύσκολες μέρες που έρχονται...

12 σχόλια:

squarelogic είπε...

Cotillard-"Luisa":
"...like Michelangelo,paints his private dome,
but can't distinguish what's his work
and what's his home.."

Πόσο συχνό...

αθεόφοβος είπε...

Είναι βέβαια σαφώς στα υπ΄όψιν και ευτυχώς το παίζουν εκτός από τα κινηματογραφικά σουπερμάρκετ και γνήσιοι κινηματογράφοι όπως ο ΓΑΛΑΞΙΑΣ !

Βάσσια είπε...

Αυτό είναι στα προσεχώς, μόνο από την ύπαρξη του D.D. Lewis και της Ντεντς.

Μου αρέσουν τα μιούζικαλ πολύ. Αρκεί να είναι από τα καλά.
:-)

Τον Λιούις δεν τον έχω δει σε μιουζικαλ ξανά, η Κίντμαν έχει δώσει στίγμα με το "Μουλέν Ρουζ" και στίγμα βαθύ.

Θα το δω!

Καλή εβδομάδα
:-)

αθεόφοβος είπε...

Μόλις είδα την ταινία και γράφω δυό λόγια γι΄αυτήν.
Σίναι ένα μιούζικαλ που ξεφεύγει από την πεπατημένη, με τον Μάρσαλ να εξελίσσει το είδος πέρα από τις συμβατικές του δομές που ακόμα διατηρούσε στο Σικάγο.
Θεωρώ δε μεγάλη εξέλιξη μια χολυγουντιανή ταινία που απευθύνεται σε ένα ευρύτατο κοινό να εμπνέεται από μια ταινία του Φελλίνι που είμαι σίγουρος ότι στο αμερικανικό κοινό θα είναι παντελώς άγνωστη όπως και ο σκηνοθέτης της.
Ο Ντε Λούις επαρκής στο ρόλο του αλλά οι γυναίκες ης ταινίας με προεξάρχουσες την Κοτιγιάρ,την Κρούζ και την Φέγκι κλέβουν την παράσταση ενώ η Κίντμαν δείχνει σαν να είναι έξω από τα νερά της σε αντίθεση με την λαμπερή της εμφάνιση στο Μουλέν Ρουζ.
Φαίνεται ότι Μάρσαλ θα συνεχίσει στον δημιουργική ανανέωση του μιούζικαλ που είχε αρχίσει ο Μπομπ Φόσι.

Βάσσια είπε...

Square,

Καλή , πολύ καλή χρονιά!

Να είσαι υγειής κι ευτυχισμένος.
Και να ταξιδεύουμε μουσικά.
:-)

vasikos metoxos είπε...

Τις καλλίτερες ευχές για τον καινούργιο χρόνο με δημιουργία, υγεία, ισορροπία και οικογενειακή ευτυχία.

ΥΓ Θα το δω το "nine". Με έπεισες!

squarelogic είπε...

Ευχαριστώ για τις ευχές και τα σχόλια και ζητώ κατανόηση για την βραδυπορία της απάντησης λόγω απουσίας.

Αθεόφοβε συμφωνούμε λοιπόν οτι ο Daniel επισκιάστηκε σχετικά τούτη τη φορά απ το λαμπερό θηλυκό cast του.

Βασικέ,
δεν ξέρω αν θα σ'αρέσει ως σύνολο,αλλά και μόνο το υγρό βλέμμα της Κοτιγιάρ αξίζει το εισιτήριο!

Βασσια,
πρόλαβες να το δεις?
Σκόπευα να δω και το Soul Kitchen του Φατίχ Ακιν προχθες αλλά το έτερον ήμισυ άλλαξε διάθεση...

v είπε...

Καλή χρονιά! Λίγη αίγλη σε 'συσκευασία' μιούζικαλ νομίζω θα μας κάνει καλό στην αρχή αυτής της φτωχής χρονιάς :)

Ευχαριστούμε πολύ για την πρόταση!

Univers είπε...

Εεεεεεεε!

Μπήκε το '10 εδώ και ένα 20ήμερο! Θα γράψουμε τίποτα ή "ο τζάμπας πέθανε";

squarelogic είπε...

Άστα να πάνε Univers...
Περίμενα εναγωνίως την έγκριση του Προγράμματος Σταθερότητας για να βρω κέφι να γράψω.Τώρα που εγκρίθηκε,ετοιμάσου για παλίρροια αναρτήσεων!!!

:-)))

Univers είπε...

Έλεγα κι εγώ, μα τι περιμένει, τι περιμένει...

Βάσσια είπε...

Το είδα τελικά.....

Γεύση χλιαρή εν γένει - ίσως γιατί περίμενα πολλά.

Γεύση Ντάνιελ Ντέι Λιούις επίσης χλιαρή, μεγάλος ηθοποιός, αλλά εδώ δεν το έβγαλε 100%.

Γεύση απόλαυση η Φέργκι. Δεν το περίμενα αλλά μου άρεσε πολύ.

Γεύση μεγαλείου η Σοφία Λόρεν.

Γεύση καυτή αλλά όχι οσκαρική (για μένα) η Πενέλοπε Κρουζ.

Γεύση αγγλίδας, κυρίας, πάντα στο ύψος της, Τζούντι Ντεντς.

Γεύση άριστη-οσκαρική-καταπληκτική:

Μαριόν Γκοτιγιάρ!!!!!!!!

(Αι υπόλοιπαι...αδιάφοραι)

:-)