Ο Ευλογημένος Αρχηγός....

Ποιός να το έλεγε,εκείνο το μακρινό καλοκαίρι του 90...όταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος,που πλήρωνε ακόμα πανάκριβα "δίδακτρα" ως παράγοντας,αποφάσιζε να δώσει κοντά 100 εκατομύρια και να διαλύσει το ιστορικό τμήμα πόλο για χάρη ενός 16 χρονου μαθητή από την Γλυφάδα.Οι 'εσωκομματικοί του αντίπαλοι" έμελλε να του το χτυπάνε σαν σκάνδαλο μέχρι να έρθει το παλλιροιακό κύμα των τίτλων και να τους πνίξει...
Το λεπτό παλικαρράκι με το φαρμακερό "χέρι" βρέθηκε αναγκαστικά στα βαθιά ελλείψει αληθινής ποιότητας στην τότε ομάδα,πήρε πολύ νωρίς φανέλα βασικού και άρχισε να ζυμώνεται στον ρόλο που η Μοίρα του επεφύλασσε.Η έλευση ολοένα και μεγαλύτερων ονομάτων στην ομάδα βοήθησε και τον ίδιο να γίνεται καλύτερος παίκτης,αίροντας τις δυσβάστακτες προσδοκίες απ τους δικούς του μόνο ώμους,με τις επιτυχίες να έρχονται ακριβώς την ώρα που έπρεπε,λίγο πριν η απογοήτευση και η εσωστρέφεια αρχίσουν να κατατρώνε την ομάδα.
Γιατί τελικά,οι πολύ μεγάλες καριέρες,εκτός από ταλέντο και δουλειά,χρειάζονται 2 ακόμα δυσεύρετα συστατικά:Τύχη και σωστή Κρίση...
Η τύχη έγκειτο στο ότι η μπασκετική ωρίμανση του αρχηγού,σε νεαρή μάλιστα ηλικία,συνέπεσε με την καρποφορία, επιτέλους, των κόπων των Γιαννακοπουλέων σε τίτλους, που τους παρακινούσε σε ολοένα και νέες επενδύσεις χτίζοντας τελικά στα χρόνια του Ομπράντοβιτς μια Αυτοκρατορία που όμοιά της δεν έχει γνωρίσει ο ελληνικός αθλητισμός.
Η σωστή κρίση εκδηλώθηκε για 1η φορά το καλοκαίρι του 97(αν δεν κάνω λάθος),όταν ο διόσκουρός του Νίκος Οικονόμου" εκβιαζοντας" τον Παύλο γα μερικά εκατομύρια παραπάνω γύρισε την πλάτη του στο πεπρωμένο του,καταστρέφοντας ουσιαστικά την καριέρα του.
Ο Φράνκι,που ακολουθούσε στις διαπραγματεύσεις,τήρησε διαφορετική στάση και έμελλε να δικαιωθεί πλουσιοπάροχα,και υλικά,και-κυρίως-από πλευρά δόξας και τίτλων.Την ίδια εμπιστοσύνη στους διοικούντες έδειξε σε κάθε ανανέωση του συμβολαίου του και αυτοί του το ανταπέδωσαν χαρίζοντάς του μεγάλα συμβόλαια και όταν πια ο αγωνιστικός του ρόλος στην ομάδα ήταν πια περιορισμένος.Στο πλευρό του τεράστιου Ομπράντοβιτς όμως,είχε σφυρηλατήσει έναν διαφορετικό,πολύ πιο σημαντικό ρόλο,αυτόν της ζωντανής Ιστορίας του Παναθηναικού,του αληθινού Ηγέτη που συνόψιζε το πνεύμα αυτής της Ομάδας,του εμψυχωτή αλλά και του θρύλου που δεν είχε πρόβλημα να μπεί μόνο για 5 λεπτά "βρώμικης" δουλειάς,δίνοντας το μέτρο και στους νεώτερους συμπαίκτες του,Και εδώ ανιχνεύεται η σωστή κρίση του ανθρώπου Αλβέρτη:άλλοι στη θέση του θα δυσανασχετούσαν για την αγωνιστική τους απραξία,θα αρνούνταν να υποβληθούν στην βάσανο της προετοιμασίας και των προπονήσεων μόνο για να παίζουν αραιά και πού 3λεπτα...ο Φράνκι αποδέχτηκε μεγαλόθυμα τον ρόλο του και δεν δισταζε όταν καλούνταν να προσφέρει και στο παρκέ,να παίξει κάποια λεπτά "σκυλίσιας" άμυνας περιμένοντας την ευκαιρία για το trademark σουτ του...
Η ανταμοιβή του εξαιρετικά πλουσιοπάροχη:25 τίτλοι,μεταξύ αυτών και 5 ευρωπαικά κύπελλα,καθολική αναγνώριση,δόξα και χρήμα...Κυρίως όμως η ηθική αναγνώριση απ τους συμπαίκτες του που εκδηλώθηκε με των ωραιότερο τρόπο με το επίμονο κάλεσμα του διαδόχου του Δημ.Διαμαντίδη να σηκώσουν μαζί το πέμπτο Ευρωπαικό,στην O2 Arena του Βερολίνου.

Κορυφαία στιγμή για έναν αληθινά Ευλογημένο αθλητή...μέχρι το σημερινό σούπερ τιμητικό Αντίο που θα κάνει και τον Μήτσο,τον Bill και τ'άλλα παιδιά να ονειρεύονται την δική τους αντίστοιχη βραδιά.Έτσι χτίζονται και διατηρούνται οι μεγάλες Ομάδες...