Αποχαιρετώντας ένα άξιο Άνθρωπο....

Όταν ο Μιχ.Παπαγιαννάκης διεκδικούσε την ηγεσία του ΣΥΝ,προφανώς κάποιες πτυχές της προσωπικότητας του αποτιμηθηκαν από τους δικούς του ως λιγότερο ελκυστικές σε σχέση πχ.με του Αλαβάνου,κι έτσι ηττήθηκε στην διαδικασία.
Αν και μόνο εικασίες μπορεί να κάνει κανείς για το αν η πολιτική στην Ελλάδα θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί διαφορετικά σε περίπτωση επικράτησης του,η ομοφωνία της μετά θάνατον θετικής αποτίμησης δικαιώνει το Ήθος και την στάση ζωής του ανδρός.
Είναι σαν το πέρασμα στην άλλη πλευρά να σβήνει επιτέλους τις υποκειμενικές αποτιμήσεις των ελαττωμάτων και πλεονεκτημάτων του καθενός,και να επιτρέπει την απόσταξη της ουσίας του βίου δίχως ιδιοτελείς χρωματισμούς και ερμηνείες.

Και εκεί πλέον,όπου τα χαρίσματα του εκλιπόντος δεν απειλούν πλέον τις μετριότητες αλλά και το συμφέρον παύει να υπάρχει,όπου τα επιμέρους περιστατικά χάνονται και ομογενοποιούνται σε μια αλάνθαστη γενική αίσθηση,είναι το crash test για τον τρόπο που επέλεξε καθένας να ζήσει την επίγεια ζωή του.

Αποχαιρετώ και γω με σεβασμό τον έντιμο και άξιο Άνθρωπο Μιχάλη Παπαγιαννάκη,τον βαριά δοκιμασμένο απ τη Μοίρα,με την θλιβερή επίγνωση ότι έχουν μείνει πλέον ελάχιστοι σαν αυτόν,σε μια εποχή που αφθονούν οι φελλοί και οι βουλγαράκηδες....