Για ενα αγορι τα μεσημερια του Σαββατου στο τελος της 10ετιας του 70 ειχαν ιδιαιτερο χρωμα: αγγλικο !Μεσα απ τις ασπρομαυρες τηλεορασεις της εποχης περιμεναμε πως και πως την χαρακτηριστικη μουσικη της εκπομπης του αγγλικου ποδοσφαιρου,με τη ιδιομορφη περιγραφη του Γιαννη Αργυριου.
Σε μια εποχη που οι τηλεοπτικες αθλητικες μεταδοσεις σπανιζαν,αυτος ο διαφορετικος κοσμος απ το Μεγαλο Νησι φανταζε μυθικος,εξω απ τα ελληνικα μετρα και σ'αυτο συνετεινε φυσικα και η παρουσιαση,με την προσφωνηση των ομαδων με τα παρατσουκλια τους(Σφυρια,κοκκινοι διαβολοι,κανονιερηδες κλπ),με την αναφορα στα ονοματα των γηπεδων λες κι ειχαμε γεννηθει διπλα σ'αυτα-χωρις δηλ.διευκρινηση σε ποια ομαδα ανηκαν κλπ),με τη σαφη περιγραφη του αγωνιστικου στυλ των σημαντικων παικτων... Θελοντας και μη,εμπαινες ολο και βαθυτερα στους κωδικες αυτου του θαυμαστου κοσμου.
Τα χρονια εκεινα μεσουρανουσε η Λιβερπουλ και με τα κατορθωματα της ηταν πολυ δυσκολο για καποιον να μη γινει οπαδος της.Στις επικες μονομαχιες της με την επισης κραταια τοτε Γκλαντμπαχ,εμεις οι πιτσιρικαδες βλεπαμε μια επεκταση των ηρωικων μαχων του Β Παγκοσμιου Πολεμου οπως τις διαβαζαμε στις εικονογραφημενες σελιδες της "Μαχης".(Νομιζαμε οτι..) διακριναμε τα εθνολογικα γνωρισματα των 2 λαων στο πεισμα και την αυταπαρνηση των Εγγλεζων παικτων και στην μεχρι το 90+ συνεχη προσπαθεια και τρεξιμο των Γερμανων καθως και στη σκληροτητα τους! Απο κοντα και η θρυλικη εικονογραφημενη Μελτσεστερ του χαρτινου ηρωα Ρου Ρεης επετεινε την ταυτιση των σε αναζητηση προτυπων αγοριων με τους Κεβιν Κηγκαν,Τζων Τοσακ,Στηβ Χαιγουει...
Σημερα η Λιβερπουλ μετα πολλα χρονια παρακμης φιλοδοξει να ανεβει στην Αθηνα ξανα στο ψηλοτερο βαθρο,οπως εκανε εντελως ανελπιστα και πριν 2 χρονια στην Κων/πολη και μαλιστα εναντιον του ιδιου μεγαλου αντιπαλου:της παντα μεγαλης Μιλαν.Και σημερα οπως και τοτε η Λιβερπουλ εχει την τυχη να εχει στις ταξεις της εναν πραγματικο αρχηγο: τον Στηβεν Τζεραρντ.Ψηλος(1.84),αθλητικος,γρηγορος,με πνευμονια μαραθωνοδρομου,καλη πασα και σουτ-οβιδα,εχει επιπλεον καταφερει να επισκιασει τα αγωνιστικα του προσοντα με την τεραστια προσωπικοτητα του!Αυτον κοιτουν οι συμπαικτες του οποτε τα πραγματα φαινονται αδυνατα κι εκεινος,με το παθος του και την ασυνηθιστη για το νεαρο της ηλικιας του ψυχραιμια του δεν τους απογοητευει ποτε.Ποιος δεν θυμαται το 2ο ημιχρονο του προπερσινου τελικου οπου παρα το 0-3 του 1ου μερους,ο Τζεραρντ βγηκε μανιασμενος κι οταν μειωσε σε 1-3 παρακινουσε συμπαικτες και οπαδους να πιστεψουν οτι ο αγωνας μπορουσε να γυρισει?
Σε μια εποχη που οι τηλεοπτικες αθλητικες μεταδοσεις σπανιζαν,αυτος ο διαφορετικος κοσμος απ το Μεγαλο Νησι φανταζε μυθικος,εξω απ τα ελληνικα μετρα και σ'αυτο συνετεινε φυσικα και η παρουσιαση,με την προσφωνηση των ομαδων με τα παρατσουκλια τους(Σφυρια,κοκκινοι διαβολοι,κανονιερηδες κλπ),με την αναφορα στα ονοματα των γηπεδων λες κι ειχαμε γεννηθει διπλα σ'αυτα-χωρις δηλ.διευκρινηση σε ποια ομαδα ανηκαν κλπ),με τη σαφη περιγραφη του αγωνιστικου στυλ των σημαντικων παικτων... Θελοντας και μη,εμπαινες ολο και βαθυτερα στους κωδικες αυτου του θαυμαστου κοσμου.
Τα χρονια εκεινα μεσουρανουσε η Λιβερπουλ και με τα κατορθωματα της ηταν πολυ δυσκολο για καποιον να μη γινει οπαδος της.Στις επικες μονομαχιες της με την επισης κραταια τοτε Γκλαντμπαχ,εμεις οι πιτσιρικαδες βλεπαμε μια επεκταση των ηρωικων μαχων του Β Παγκοσμιου Πολεμου οπως τις διαβαζαμε στις εικονογραφημενες σελιδες της "Μαχης".(Νομιζαμε οτι..) διακριναμε τα εθνολογικα γνωρισματα των 2 λαων στο πεισμα και την αυταπαρνηση των Εγγλεζων παικτων και στην μεχρι το 90+ συνεχη προσπαθεια και τρεξιμο των Γερμανων καθως και στη σκληροτητα τους! Απο κοντα και η θρυλικη εικονογραφημενη Μελτσεστερ του χαρτινου ηρωα Ρου Ρεης επετεινε την ταυτιση των σε αναζητηση προτυπων αγοριων με τους Κεβιν Κηγκαν,Τζων Τοσακ,Στηβ Χαιγουει...
Σημερα η Λιβερπουλ μετα πολλα χρονια παρακμης φιλοδοξει να ανεβει στην Αθηνα ξανα στο ψηλοτερο βαθρο,οπως εκανε εντελως ανελπιστα και πριν 2 χρονια στην Κων/πολη και μαλιστα εναντιον του ιδιου μεγαλου αντιπαλου:της παντα μεγαλης Μιλαν.Και σημερα οπως και τοτε η Λιβερπουλ εχει την τυχη να εχει στις ταξεις της εναν πραγματικο αρχηγο: τον Στηβεν Τζεραρντ.Ψηλος(1.84),αθλητικος,γρηγορος,με πνευμονια μαραθωνοδρομου,καλη πασα και σουτ-οβιδα,εχει επιπλεον καταφερει να επισκιασει τα αγωνιστικα του προσοντα με την τεραστια προσωπικοτητα του!Αυτον κοιτουν οι συμπαικτες του οποτε τα πραγματα φαινονται αδυνατα κι εκεινος,με το παθος του και την ασυνηθιστη για το νεαρο της ηλικιας του ψυχραιμια του δεν τους απογοητευει ποτε.Ποιος δεν θυμαται το 2ο ημιχρονο του προπερσινου τελικου οπου παρα το 0-3 του 1ου μερους,ο Τζεραρντ βγηκε μανιασμενος κι οταν μειωσε σε 1-3 παρακινουσε συμπαικτες και οπαδους να πιστεψουν οτι ο αγωνας μπορουσε να γυρισει?
Τα θυμηθηκα ολα αυτα βλεποντας το γεματο παθος αρχοντικο παιξιμο του στον ημιτελικο προχτες κατα της Τσελση,τα κλεισιματα του ματιου και τα ενθαρρυντικα "μπατσακια" στους συμπαικτες του πριν την γεματη αγωνια και νευρικοτητα διαδικασια των πεναλτυ.Αν κανεις εψαχνε για μια οαση ψυχραιμιας και ηρεμιας αναμεσα στο πληθος των εν αναμονη παικτων,αυτος ηταν ο Τζεραρντ!Καπου εκει ειπα μεσα μου,οτι η προκριση ειναι δικη του,εστω κι αν η αντιπαλος υπερτερει σε συνολικη ποιοτητα.
Σε καθε Οργανισμο χρειαζεται ενας τετοιος ηγετης.Ενας ηγετης που εχει αναδειχθει πανω στην πραξη,ενας ακαταβλητος overachiever που κανει τον αντιπαλο να υποτασσεται εμπρος στην αδιαπραγματευτη θεληση του.Σ'αυτο τον τελικο,παρα την παρουσια του χαρισματικου Βραζιλιανου Κακα και του μυθου Παολο Μαλντινι στην Μιλαν,θα χαρω να επικρατησει η Λιβερπουλ για να δω τον Στηβ Τζεραρντ να σηκωνει ψηλα το Κυπελλο Πρωταθλητριων,να ακουσω τις χιλιαδες των οπαδων της να τραγουδανε το εμβληματικο "You'll never walk alone" οπως μονο εκεινοι ξερουν,και να αναβιωσει μεσα μας για λιγο εστω,εκεινη η λαχταρα των ασπρομαυρων παιδικων μας χρονων!
Αλλωστε,με τον ενα ή τον αλλον τροπο,αυτο δεν προσπαθουμε μια ζωη?
19 σχόλια:
ποιός Γεράρδος? Αλβέρτης και ξερό ψωμί!!!
Από ποδόσφαιρο δεν πάω και πολύ καλά.
Τον περιβόητο ύμνο θα τον ακούσω το απόγευμα.
Πάντως, στο post για το δομημένα ομόλογα, το δεύτερο χρονικά, πρόσθεσα παραπομπή σε άρθρο του Κύρτσου που εμφανίσθηκε χθες στο City Press και το βρίσκω εξαιρετικά ευθύβολο.
sniper ναι,ειναι το δικο μας αντιστοιχο.Προτιμησα ομως τον Τζεραρντ γιατι μεγαλωσαμε βλεποντας την Λιβερπουλ που ξανα προς τη δοξα τραβα,και γιατι ειναι πραγματι στην παρουσα στιγμη ο πυλωνας της ομαδας του,ενω ο μεγαλος Αλβερτης προσφερει πιο πολυ την "ιστορικη συνεχεια"και την προσωπικοτητα του στα αποδυτηρια(καθολου αμελητεο κι αυτο).
Με τη νικη σημερα!
Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός ο Αλβέρτης, αλλά αν θέλει, μπορώ να πάω μαζί του στα αποδυτήρια!
Γενικά δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάτε σε αυτό το ποστ, αλλά ένα πράγμα έχω να πω.
England rules dear! Σε όλους τους τομείς απ'ότι βλέπω..
Όσο για το μετρό της Ιταλίας, ποτέ δε θα μάθετε.. (πάντως Ιταλία δεν έχω πάει)
Το πρόβατο έχει ανάγκη κοπαδιού, τσοπανόσκυλου και βοσκού, ακριβώς "για να μην περιπλανιέται ποτέ μόνο του". Πολλά είδη του ζωικού βασιλείου έχουν προτίμηση στην ομαδοποίηση, είναι γραμμένη στα γονίδιά τους.
Φαίνεται πως και ο άνθρωπος είναι ένα από αυτά. Δεν θέλει "να περπατάει μόνο(ς) του". Αλλά, (ποδοσφαιρο-)φίλοι μου, κατά τούτο διαφέρει ο άνθρωπος από τα ζα (όσα κάνουν μπε!, μουουουου!, γκαρρρρ! κτλ), εις το ότι δηλαδή έχει ή οφείλει να έχει επίγνωση των συνδέσμων που τον ενώνουν με τα άλλα ζα της αγέλης και να ασκεί την κριτική του ικανότητα επί των δεσμών αυτών, του βάθους, της εγκυρότητας, της αξίας και της χρησιμότητάς τους, έτοιμος να τους αναθεωρήσει αν παραστεί ανάγκη.
Ποιο το βάθος των δεσμών που ενώνουν τους οπαδούς της Λίβερπουλ, της Μάντσεστερ, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ ή του Ολυμπιακού; Λυπάμαι που θα σας χαλάσω τη διάθεση, αλλά εξ ορισμού πολύ αδύναμο, σχεδόν ανύπαρκτο. Πρόκειται για ανθρώπους που τα κοινά τους στοιχεία περιορίζονται στη γηπεδική παρακολούθηση και την φανατική ανάγνωση παρδαλών εφημερίδων με ευφάνταστα σενάρια μεταγραφικών κινήσεων. Είναι πολίτες που αισθάνονται αλληλέγγυοι μόνον επειδή έτυχε να είναι οπαδοί της ίδιας ομάδας, ενώ θα μπορούσαν να βριστούν ή και να ποδοπατηθούν μεταξύ τους αν τα διακριτικά τους αξεσουάρ ήταν διαφορετικά, ή αν διαπληκτιζόντουσαν χωρίς διακριτικά κάποια μέρα για την προτεραιότητα σε μία διασταύρωση.
Το μετέχειν ως οπαδός στα δρώμενα μιας ομάδας είναι μια εκ του προχείρου υποκατάσταση συμμετοχής σε κοινωνία, όπου τα συνεκτικά στοιχεία είναι επιδερμικότατα και έχουν διαμορφωθεί από την τυχαιότητα.
Ναι, "you will never walk alone". Αλλά και ποτέ δεν θα είσαι πιο μόνος, όταν σβήσουν τα φώτα και ο θόρυβος της νίκης καταλαγιάσει. Γιατί βαθειά μέσα σου θα καταλάβεις (και το καταλαβαίνεις ξανά και ξανά κάθε φορά) ότι ο θρίαμβος θα εξατμισθεί, μη έχοντας αντίκρυσμα ένα κοινωνούμενο προϊόν, όντας πρόσκαιρη ικανοποίηση μιας νεφελώδους ενστικτώδους ανάγκης για επιβολή στον ΑΛΛΟ, στον ΞΕΝΟ, στον ΑΝΤΙΠΑΛΟ.
"να ασκεί την κριτική του ικανότητα επί των δεσμών αυτών, του βάθους, της εγκυρότητας, της αξίας και της χρησιμότητάς τους, έτοιμος να τους αναθεωρήσει αν παραστεί ανάγκη."
σωστο κατα τουτο univers.
Σηκωνει ομως πολυ συζητηση το ΠΩΣ επιλεγει κανεις την ομαδα της καρδιας του,και δεν ειναι τυχαιο οτι κομμα μπορει ν'αλλαξει κανεις πολλες φορες,φιλους να αλλαξει,γυναικα να αλλαξει,ομαδα ομως ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ!
Γιατι λες εσυ οτι πιο σημαντικες θεωρητικα κοινωνικες ενταξεις αναθεωρουνται με μεγαλυτερη ευκολια
απ οτι η" εκ του προχείρου υποκατάσταση συμμετοχής σε κοινωνία, όπου τα συνεκτικά στοιχεία είναι επιδερμικότατα .."?
Η απαντηση εχει να κανει με το οτι η επιλογη της ομαδας γινεται στην παιδικη ηλικια-συνειδητα πια γυρω στα 9-12 χρονια-και εχει να κανει με το πως το ατομο βλεπει τον εαυτο του και πως προσλαμβανει τα στοιχεια που διαφοροποιουν την εικονα της ομαδας που επιλεγει απο τις αλλες.
Οσο για το τι συνδεει τους οπαδους της ομαδας μεταξυ τους,εχει να κανει με το bonding που αναπτυσσεται απ την κοινη συμμετοχη σε συλλογικες χαρες.Φυσικα δεν αλληλολατρευονται ολοι οι οπαδοι της ιδιας ομαδας μεταξυ τους,αλλα ειναι ισχυρος συνδεσμος μεταξυ φιλων η δυνατοτητα να βιωνουν μαζι την χαρα απο μια αθλητικη επιτυχια.Ξερω οτι καθως δεν τυγχανεις φιλαθλος και περισσοτερο οπαδος ειναι δυσκολο να το κατανοησεις αυτο,αλλα θα πρεπει να δεχτεις την προσωπικη μου ετυμηγορια ως συμμετεχοντος σε τετοιους 'επιδερμικους"συνδεσμους.
Το ποστ ομως εχει περισσοτερο να κανει με το ξυπνημα μιας παιδικης αγαπης,και την ουσιαστικη συμβολη ενος ηγετικου ατομου στην αλλαγη πορειας ενος Οργανισμου-σωματειου.
Μη μου πειτε ομως οτι το λινκ του υμνου δε στελνει ανατριχιλες στην σπονδυλικη σας στηλη....
Ματιλδη τι θα κανατε στα αποδυτηρια με τον Αλβερτη???
ε?
Καλημέρα!
"η επιλογη της ομαδας γινεται στην παιδικη ηλικια-συνειδητα πια γυρω στα 9-12 χρονια..."
Τι είδος συνειδητής επιλογής είναι αυτό; Συνήθως η ομάδα καθορίζεται από τη γειτονιά ή τη συνοικία που μένεις, την ομάδα των φίλων σου ή την ομάδα του πατέρα σου...
"δεν ειναι τυχαιο οτι κομμα μπορει ν'αλλαξει κανεις πολλες φορες,φιλους να αλλαξει,γυναικα να αλλαξει,ομαδα ομως ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ!" Και είναι δείγμα ψυχικής υγείας αυτό; Προφανώς η ομάδα προσδιορίζει στην ατομική ψυχολογία κάτι πρωτογενές και αρχαϊκό που δεν επιδέχεται περαιτέρω επεξεργασία. Μήπως την ενστικτώδη ανάγκη επιβολής και κατίσχυσης έναντι αντιπάλων πάσης φύσεως;
Τέλος, για να μην φανώ δύσπεπτος και ξυνισμένος, δηλώνω ότι φίλαθλος είμαι και εγώ (και πραγματικός φίλος της άθλησης, όχι αθλητής του τρίο "καναπές / πίτσα / μπύρα"). Όσο για οπαδός, συμπαθώ κατά ανεξήγητο τρόπο την ΑΕΚ. Και δεν επιθυμώ να εξαφανιστεί το φαινόμενο του "οπαδισμού", όπως ίσως να νομίσθηκε. Απλώς, ας μην αναζητούμε υψηλά νοήματα στην αγελαία διάθεση του homo sapiens, γιατί έρχεται από πολύ μακριά και πολύ παλιά και ο "οπαδισμός" (ας μου συγχωρεθεί ο νεολογισμός) είναι μια από τις πιο πρωτογενείς και ακατέργαστες μορφές της.
Και βέβαια υπάρχουν και τα παρατράγουδα αυτού του συναγελασμού. Οι συμμετέχοντες στη σύρραξη της Παιανίας ανταποκρίθηκαν στους...παιανισμούς της μάχης πιστοί στην αρχή υποστήριξης των ομοσταύλων τους, γιατί "they should never walk alone".
Άντε και με το κύπελλο!
Πάντως, αν παθιάζομαι με μια ομάδα, δεν είναι με κάποια που λατρεύω, αλλά με κάποια που αντιπαθώ. Ξέρετε εσείς ποια...
Και έχω εξηγήσεις γι' αυτό: Την αρρώστεια των οπαδών της, την επικέντρωσή τους στην αντιπαλότητα με την άλλη μεγάλη μεγάλη ελληνική ομάδα, το πάθος τους που δεν τους αφήνει να δουν ότι όσα πρωταθλήματα και αν κερδίσουν (και όπως και αν τα κερδίσουν) παραμένουν μια επιεικώς μετριότατη, με διεθνή standards, ομάδα. Δε μπα να ξευτιλισθούν στην Ευρώπη... Δε μπα να σέρνονται στο γήπεδο...Αποζημιώνονται αν κερδίσουν δύο φορές το χρόνο τον "αιώνιο αντίπαλο".
Έβλεπα χθες τα matchs των ημιτελικών του Πανευρωπαϊκού. Τι θλιβερά πίσω είμαστε σε επίπεδο θεάματος! Τα ελληνικά παιχνίδια είναι σαν να βλέπεις ποδόσφαιρο στην αλάνα της γειτονιάς σου... Αλλά με καλοπληρωμένους επαγγελματίες, αντί για πιτσιρίκους με βερμούδες.
Ο squarelogic είπε (με την γνωστή του απέχθεια στους τόνους): "ο μεγαλος Αλβερτης προσφερει πιο πολυ την "ιστορικη συνεχεια" και την προσωπικοτητα του στα αποδυτηρια".
Η mathilde είπε: "Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός ο Αλβέρτης, αλλά αν θέλει, μπορώ να πάω μαζί του στα αποδυτήρια!"
Ο squarelogic ξαναείπε: "Ματιλδη τι θα κανατε στα αποδυτηρια με τον Αλβερτη???"
......................................................
Ματίλδη, να υποψιαστώ ότι γίνεται εδώ κάποια σύγχυση ανάμεσα στην προσωπικότητα και την "προσωπικότητα" του ανδρός;
Άιντε, βρε φίλαθλοι, πάω για γυμναστική. Θα φάω τα σίδερα.
"Προφανώς η ομάδα προσδιορίζει στην ατομική ψυχολογία κάτι πρωτογενές και αρχαϊκό που δεν επιδέχεται περαιτέρω επεξεργασία. Μήπως την ενστικτώδη ανάγκη επιβολής και κατίσχυσης έναντι αντιπάλων πάσης φύσεως;"
η απαντηση ειναι οχι,γιατι την ιδια αναγκη επιβολης(και πολυ πιο ρεαλιστικα..)εξυπηρετει η ενταξη σε κομματα,συνδικαλιστ.οργανωσεις,επαγγελματ.σωματεια και αυτες ΑΛΛΑΖΟΥΝ!
Πιστευω οτι ομαδα δεν αλλαζεις γιατι η επιλογη της ομαδας την περιοδο που ανεφερα (οταν δηλ.συνειδητα εξεταζεις αν σου ταιριαζει αυτο που προηγουμενα ασυνειδητα ΕΛΕΓΕΣ οτι υποστηριζες)διαμορφωνεται συμφωνα με την εικονα που διαμορφωνεις για τον εαυτο σου.
(Προσωπικα πχ.μεγαλωσα μεν στο κεντρο της Αθηνας(περιοχη παραδοσιακα Παναθ/κη),με παιδικους φιλους κυριως ΑΕΚτζηδες,με πατερα μαλλον αδιαφορο με το ποδοσφαιρο ,και ξεκινησα να βλεπω μπαλλα απ την μεγαλη πορεια της ΑΕΚ επι Φαντροκ,Τσαικοφσκι.Παρ'ολα αυτα ποτε δεν αλλαξα συμπαθεια και εμεινα σταθερος στην αρχικη ασυνειδητη επιλογη,διοτι μεγαλωνοντας καταλαβα οτι ταιριαζε με την εικονα που ειχα εγω για τον εαυτο μου.)
Τουτεστιν,η πιθανοτητα αλλαγης οπαδικης ταυτοτητας συνιστα απαρνηση της παιδικοεφηβικης ηλικιας,δηλ.της δεξαμενης που τροφοδοτει ολοκληρη την ενηλικη ζωη μας με αισθηματα και εικονες,και ως εκ τουτου αποφευγεται.
(και μετα απ'αυτο δεχομαι την απονομη διδακτορικου ψυχολογιας!)
Χορτασαμε με τα σιδερα?
Ανταπόκριση από τα "σίδερα":
Η ωραία Αφροδίτη, φοιτήτρια γυμναστικής ακαδημίας και ζουμερό ολόδροσο φρούτο, λάμπει από νεότητα και ομορφιά, έχει σώμα σφιχτό και χυτό σαν άγαλμα και είναι (ω! του θαύματος) αρκετά συμμαζεμένη και μυαλωμένη, καταδέχεται, δε, να μιλήσει (χωρίς υπερβολικούς ακκισμούς και τσαλίμια, μόνον με τη σωστή δόση) με κοινούς θνητούς.
Είμαι υποχρεωμένος υπό το βάρος του "ζώντος παραδείγματος" να αναιρέσω μέρος των όσων έσουρα στην σύγχρονη Ελληνίδα, στο post με τα χαυνοκινητά.
Α! και δεν ασχολείται με τη συσκευή της η Αφροδίτη (όνομα και πράμα). Και φοράει και Light Blue των Dolce & Gabbana, που την κάνει ένα υπέροχο ώριμο θηλυκό με ανατολίτικη μυρωδιά.
Ε! ρε και μας πάρει πρέφα ο sniper τι έχει να μας σούρει! Θα μας εκτοξεύσει στα μούτρα ότι δικαίως μας τρώνε τις μελλοντικές μας συντάξεις οι "δομημένοι". Θεία δίκη!
Ναι, η αλήθεια είναι ότι κάποια παρεξήγηση πρέπει να έγινε.
Γιατι αν πήγαινα στα αποδυτήρια δεν θα ήταν για τον Αλβέρτη (γιατί από τα συμφραζόμενα πρέπει να είναι στα πρόθυρα της σύνταξης), αλλά τα αποδυτήρια σαν χώρος είναι πολύ ενδιαφέροντα...
τωρα βαλτος εισαι univers να μας αναστατωνεις?
για αυτο εχεις αντικαταστησει τις κανονικες τροφες με τα 'σιδερα"!
εκτος αν η Αφροδιτη ειναι βαλτη για να σε κανουν να φας τις εκπεφρασμενες αποψεις σου!(σατανικη σκεψη).
περιμενω τοποθετηση επι της ουσιας της απαντησης μου.
α,η ατονια μου ειναι μονο ηλεκτρονικη,γιατι διαπιστωμενα η ταχυτητα πληκτρολογησης πεφτει πολυ αν συμπεριλαβω και τονους.Στην γραπτη μορφη τους χρησιμοποιω ακομη!
Ματολδη τι ενδιαφερον βρισκεις στα αποδυτηρια?την συμπυκνωμενη βαρβατιλα/
Προσπασθούσα επί δύο λεπτά να φανταστώ πώς ένας "βάλτος" μπορεί να αναστατώνει. Και μπορεί να είχε βαλτώσει το θέμα, αν δεν υπήρχε το "βαλτη" στη συνέχεια, που δίνει κάποια σημεία για την λύση του "άτονου" γρίφου σου.
Ιδού ικανός λόγος για να προσπαθήσεις με τους τόνους: Ο εφιάλτης της επανάληψης του πύργου της Βαβέλ.
...Όσο για το οπαδικόν (κατά το Μακεδονικόν) ζήτημα, σίγουρα οι ομάδες κάτι ξυπνούν από την παιδική ηλικία. Αλλά η συσχέτιση ομάδας με τον χαρακτήρα του κάθε οπαδού είναι (το λιγότερο που μπορώ να πω) θολή. Και παρά τα στερεότυπα που και εγώ ασπάζομαι ενίοτε, οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν είναι όλοι ίδιοι (έχω γνωρίσει καλά τρεις, δύο τους ξέρεις και εσύ, που διαφέρουν απολύτως μεταξύ τους). Και το ίδιο ισχύει με τους Παναθηναϊκούς (και τους υπόλοιπους). Αναρωτιέμαι εάν υπάρχει πάντα κάτι τι που να μοιάζει με ελάχιστο κοινό παρανομαστή, τελικά, στους οπαδούς μιας ομάδας.
...Και για τους οπαδούς κομμάτων που ανέφερες, αυτοί υποκατηγοριοποιούνται. Ορισμένοι μοιάζουν να υποστηρίζουν κόμμα όπως υποστηρίζουν και ομάδα, με βάση το θυμικό.
Δημοσίευση σχολίου