About "The Artist"...

Bλέποντας την ταινία The Artist σκέφτηκα κάποια στιγμή τι θα έλεγε ένα 14χρονο παιδί ΑΝ υποτεθεί οτι θα μπορούσες ποτέ να δελεάσεις σήμερα ένα 14χρονο σε μια ταινία ΚΑΙ ασπρόμαυρη ΚΑΙ silent!!!Και βέβαια,μια ματιά προς τα έσω,με έκανε να αναγνωρίσω οτι εγώ ο ίδιος ήμουν ακαθόριστα απρόθυμος να συναινέσω στην προτροπή της συζύγου να δούμε την ταινία,για τους ίδιους λόγους!

Κι όμως,λίγο μετά την έναρξη της ταινίας,συνηθίζεις απόλυτα τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο επικοινωνούσαν οι βουβές ταινίες με το κοινό τους,έστω κι αν ούτε οι γονείς σου δεν τις ειχαν προλάβει...Κάτι που βέβαια αποτελεί κατόρθωμα του εκπληκτικά εκφραστικού πρωταγωνιστή Dujardin και του σκηνοθέτη Hazanavicious που με άψογη ασπρόμαυρη τεχνική και εμφανή αγάπη ανασυστήνει την εποχή και τον κινηματογράφο της.
Στην αρχή έχει κανείς την αίσθηση οτι θέμα της ταινίας είναι ένας πολύ πετυχημένος άνθρωπος(ο πρωταγωνιστής βωβών περιπετειών George Valentin)που στο αποκορύφωμα της καριέρας του αδυνατεί να αντιληφθεί τις κοσμογονικές αλλαγές που θα φέρει η τεχνολογική εξέλιξη,εν προκειμένω,η προσθήκη του Ηχου στο μέσο που υπηρετεί και κατ'επέκταση στην καριέρα του...
Καθώς η ταινία προχωρά όμως,θάλεγα ότι αναδεικνύει περισσότερο το πρόβλημα του κατά πόσο, η άτιμη η περηφάνεια μπορεί να στραβώσει έναν άνδρα ώστε όχι μόνο να βλέπει την καριέρα του και τη ζωή του να κατακρημνίζεται χωρίς να κάνει μια προσπάθεια να προσαρμοοστεί στη νέα εποχή,αλλά και να τον εμποδίζει να αδράξει τη μοναδική ευκαιρία επανόδου του και ανάταξης της ζωής του,που του προσφέρεται επανειλημμένα απ την ερωτευμένη στάρλετ που στο απόγειό του βοήθησε γενναιόδωρα,παιγμένη εξίσου θαυμασια απ την εκθαμβωτική Berenice Bejo...
Ο βωβός κινηματογράφος βασίζεται βέβαια σην γλώσσα του σώματος και του προσώπου,μια "γλώσσα" που έπρεπε να είναι σαφής και αγνή,να μην επιδέχεται παρερμηνείες,χωρίς βεβαίως να καταλήγει στην καρικατούρα.
Ο Jean Dujardin καταφέρνει να μπει στο πνεύμα των φιλμ της εποχής,φέρνοντας στο μυαλό εικόνες από Douglas Fairbanks και Valentino,ενώ το αστραφτερό χαμόγελο και το μπρίο της Bejo κάνει σαφές οτι η αγαπημένη μου Mar.Cotillard βρήκε ικανή "ανταγωνίστρια".
Το γεγονός οτι μια ταινία που έχει τόσα χάντικαπ πάει πάρα πολύ καλά και στις mainstream και εμπορικές ΗΠΑ,κάτι σημαίνει για την αξία αυτού του απροσδόκητου γαλλικού δώρου,που φέρνει παλιομοδίτικη ζεστασιά και χαμόγελα στις ψυχές και τα πρόσωπα των θεατών.