Σάββατο, Νοεμβρίου 26, 2011

Ενα εξαιρετικά ενδιαφέρον οικονομικό πείραμα...


Το Wφrgl (Βεργκλ) ήταν μια μικρή πόλη 4.500 κατοίκων στην Αυστρία όπου διεξήχθη ένα καινοτόμο οικονομικό πείραμα το 1932.
Ήδη η Ευρώπη είχε χτυπηθεί από το κραχ του 1929, και το 1931 που εκλέχτηκε Δήμαρχος ο Michael Untergόggenberger ήδη είχε έλθει η ύφεση με 30% ανεργία, και 10% άπορους.
Ο νέος Δήμαρχος προερχόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια, ο ίδιος κατόρθωσε να μορφωθεί μόνος του και να γίνει μηχανικός στους σιδηροδρόμους. Αν και ο ίδιος δεν ήταν μαρξιστής, είχε συνδικαλιστική δράση και υποστήριζε τα συμφέροντα των εργαζομένων ενάντια των πλουσίων επενδυτών του σιδηροδρόμου, πράγμα που το πλήρωσε με την μη προσωπική του άνοδο στην ανώτερη ιεραρχία των σιδηροδρομικών υπαλλήλων. Ήταν ένας άνθρωπος ανοιχτόμυαλος, πρακτικός, εργατικός, δραστήριος που κέρδισε την καρδιά των συμπολιτών του, οι οποίοι τον εμπιστεύτηκαν στη θέση του Δημάρχου, γνωρίζοντας ότι δεν θα τους προδώσει.


Ο νέος δήμαρχος είχε έναν μακρύ κατάλογο έργων που ήθελε να εκτελέσει. Έργα απολύτως απαραίτητα όπως η ύδρευση της πόλης, η ασφαλτόστρωση των δρόμων, ο οδικός φωτισμός και η φύτευση δέντρων κατά μήκος των οδών. Αλλά τα δημοτικά ταμεία ήταν σχεδόν άδεια, και οι δημότες ήταν ήδη σε δεινή οικονομική κατάσταση, αντιμετωπίζοντας αρκετοί από αυτούς πρόβλημα επιβίωσης. Ο Δήμαρχος καταλάβαινε ότι μία αύξηση της φορολογίας τους, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα δημοτικά έργα, θα οδηγούσε σε περαιτέρω φτώχεια και ύφεση.

Ο Δήμαρχος όμως είχε μελετήσει το βιβλίο «Η Φυσική Τάξη» του οικονομολόγου Σίλβιο Gesell . Ο οποίος πίστευε ότι η αργή κυκλοφορία του χρήματος είναι η κύρια αιτία για την παραπαίουσα οικονομία. Το χρήμα ως μέσο συναλλαγής ολοένα εξαφανίζεται από τα χέρια των εργατών – παραγωγών και μαζεύεται στα χέρια των λίγων που το συσσωρεύουν, εκμεταλλεύονται τους τόκους, και δεν το επιστρέφουν πίσω στην αγορά. Κατ΄ αυτόν δηλαδή, όσο περισσότερο χρήμα είχαν, όσο περισσότεροι άνθρωποι, οι οποίοι το κυκλοφορούν συνεχώς, τότε η Κοινωνία θα έχει υγιή ανάπτυξη και ευημερία.

Ο Δήμαρχος βάζοντας σε εφαρμογή την παραπάνω θεωρία, ξεκίνησε το πρόγραμμα των Δημοτικών του έργων, δίνοντας δουλειά σε πολλούς εργαζόμενους και εργολάβους, ξεκαθαρίζοντας όμως ότι η πληρωμή τους θα γινόταν με σελίνια (το νόμισμα της Αυστρίας) όχι εκτυπωμένα από την Εθνική Τράπεζα της, αλλά από τον Δήμο του Wφrgl. Όντως εκτυπώθηκαν και τέθηκαν σε κυκλοφορία 32.000 σελίνια ως "Γραμμάτια Πιστοποίησης Εργασίας", κάτι σαν ένα δωρεάν χρήμα, διότι δεν είχαν αντίκρισμα σε χρυσό, απλά αναγνώριζαν την παροχή έργου προς την Κοινότητα. Κόπηκαν χαρτονομίσματα ονομαστικής αξίας στα 1, 5 και 10 σελίνια.


Τα χρήματα του Wφrgl

Στις 31 Ιουλίου 1932 δόθηκαν τα πρώτα 1.800 Σελίνια για να πληρωθούν οι μισθοί των εργαζομένων, και η αξία των υλικών που αναλώθηκαν τον πρώτο μήνα στα δημοτικά έργα. Οι άνθρωποι που πήραν αυτά τα νέα σελίνια, μπορούσαν να πληρώσουν τους δημοτικούς τους φόρους, αλλά και να αγοράσουν ψωμί. Ο αρτοποιός παίρνοντας αυτά τα σελίνια μπορούσε να αγοράζει αλεύρι από τον μυλωνά. Ο μυλωνάς αγόραζε σιτάρι από τον γεωργό. Ο γεωργός αγόραζε εργαλεία από τον σιδερά. Ο σιδεράς αγόραζε παπούτσια από τον τσαγκάρη. Ο τσαγκάρης πλήρωνε τον δάσκαλο που έκανε μάθημα στα παιδιά του. Ο δάσκαλος αγόραζε ψωμί στον αρτοποιό. Και ο κύκλος κυκλοφορίας του χρήματος επαναλαμβανότανε συνεχώς και καθημερινά, σε τέτοιο σημείο ώστε ήδη την τρίτη μέρα, ο κύκλος εργασιών ολόκληρης της πόλης να είναι παραπάνω από 10πλάσιος από τα 1.800 σελίνια που δόθηκαν στη κυκλοφορία σε σημείο το να υποπτεύονται κάποιοι ότι κάποια σελίνια είχαν πλαστογραφηθεί. Ο Δήμαρχος όμως είχε εφαρμόσει μία πρόσθετη μέθοδο για να κάνει το χρήμα να αλλάζει συνεχώς χέρια με μεγάλη ταχύτητα:

Τα χρήματα του Wφrgl έχαναν το 1% της ονομαστικής τους αξίας κάθε μήνα. Για να αποφευχθεί αυτή η υποτίμηση ο ιδιοκτήτης του γραμματίου το δαπανούσε όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ειδάλλως, την πρώτη μέρα του επόμενου μήνα, έπρεπε να αγοράσει ένα κουπόνι σαν γραμματόσημο, με αξία το 1% της ονομαστικής αξίας και να το κολλήσει στο χαρτονόμισμα. Υπήρχε δηλαδή μία λειτουργία αντίθετη από τον τοκισμό, που επέτρεπε στο χρήμα να κυκλοφορεί συνεχώς.

Ο Δήμαρχος φυσικά δεν μπορούσε να προσλάβει όλους τους ανέργους της πόλης για τα δημοτικά έργα. Με την αύξηση του κύκλου εργασιών της πόλης όμως, ο αρτοποιός για παράδειγμα δεν προλάβαινε μόνος του να βγάζει τα ψωμιά που του ζητούσαν, υποχρεώθηκε λοιπόν να προσλάβει έναν βοηθό, τον οποίον πλήρωνε με τα σελίνια του Δήμου. Το ίδιο κάνανε και οι υπόλοιποι επαγγελματίες. Οι βοηθοί που προσλήφθηκαν όμως διευρύνανε την αγοραστική δύναμη της πόλης και έτσι οι επαγγελματίες είχαν να αντιμετωπίσουν μία περαιτέρω αύξηση της ζήτησης, σε σημείο που κανένας κάτοικος της πόλης να είναι άνεργος, αλλά αντίθετα να υπάρχουν παντού αγγελίες ζήτησης προσωπικού. Έτσι το σύστημα αρχίζει να αποκτάει μία δυναμική μορφή, και οι άνεργοι από τα γύρω χωριά έρχονται για να δουλέψουν στο Wφrgl, επίσης οι παραγωγοί από τα γύρω χωριά που είχαν τα προϊόντα τους απούλητα (διότι μέχρι τώρα κανείς δεν είχε χρήματα για να τα αγοράσει) επιτέλους βρήκαν αγοραστές στο Wφrgl, αλλά με τους νέους επισκέπτες διευρύνεται ακόμα περαιτέρω η αγοραστική δύναμη, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται και η παραγωγική δραστηριότητα. Οι ξένοι εργάτες παίρνοντας τα σελίνια του Wφrgl, δυνάμωναν και τις δικές τους τοπικές οικονομίες, επεκτείνοντας την ανάπτυξη στα γύρω χωριά, αλλά το ίδιο το Wφrgl έβγαινε αλώβητο, από αυτή την έξοδο του χρήματος. Ο Δήμαρχος είχε ένα στρατηγικό πλεονέκτημα: Ήταν αυτός που εκτύπωνε το χρήμα. Δεν ήταν ένας ιδιώτης τραπεζίτης με σκοτεινά συμφέροντα κυριαρχίας από πίσω του, αλλά ένας άνθρωπος στην υπηρεσία των πολιτών.

Η πίσω όψη κάθε γραμματίου περιείχε αυτολεξεί την ακόλουθη συγκινητική δήλωση, κάποια λόγια που φαίνονται σαν να γράφτηκαν σήμερα, και όμως γράφτηκαν το 1932:

«Προς όλους τους ενδιαφερόμενους: Ο αργός ρυθμός που κυκλοφορεί το χρήμα έχει προκαλέσει μια πρωτοφανή ύφεση του εμπορίου και βύθισε εκατομμύρια ανθρώπους σε απόλυτη εξαθλίωση. Από οικονομικής απόψεως, η καταστροφή του κόσμου άρχισε! -Είναι καιρός, με αποφασιστική και έξυπνη δράση, να προσπαθήσουμε να συγκρατήσουμε την πτωτική βουτιά του εμπορίου και έτσι να σωθεί η ανθρωπότητα από αδελφοκτόνους πολέμους, χάος και διάλυση. Οι άνθρωποι ζουν μέσα από την ανταλλαγή υπηρεσιών τους. Η υποτονική κυκλοφορία έχει σταματήσει σε μεγάλο βαθμό αυτή την ανταλλαγή και έτσι ρίχνονται εκατομμύρια άνθρωποι που θέλουν να εργαστούν εκτός εργασίας -Πρέπει, συνεπώς, να αναβιώσουμε αυτή την ανταλλαγή υπηρεσιών και έτσι οι άνεργοι να επιστρέψουν στην παραγωγική τάξη. Αυτός είναι ο στόχος του πιστοποιητικού εργασίας που εκδίδεται από την αγορά της πόλης του Wφrgl: Να μειώσει τα βάσανα και το φόβο, να προσφέρει δουλειά και ψωμί».

Η επιτυχία του Wφrgl

Σε περίοδο 13 μηνών, ο Δήμαρχος εκτέλεσε όλα τα έργα που είχε σχεδιάσει: Ύδρευση, δρόμοι, φωτισμός. Επίσης κατασκευάστηκαν νέα δημόσια κτίρια, ένας ταμιευτήρας νερού, μία πίστα για σκι, και μια γέφυρα. Επίσης έγιναν αναδασώσεις, γιατί αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι του τότε, που ζούσαν πιο κοντά στη Φύση, το μελλοντικό κέρδος από την ύπαρξη των Δασών.

Σε έξι γειτονικά χωριά επεκτάθηκε το σύστημα με επιτυχία. Ο Γάλλος πρωθυπουργός, Eduard Dalladier, έκανε μια ειδική επίσκεψη για να δει το "θαύμα του Wφrgl". Τον Ιανουάριο του 1933, το νέο οικονομικό σύστημα επεκτείνεται στη γειτονική πόλη της Kirchbόηλ, και τον Ιούνιο του 1933, ο Δήμαρχος του Wφrgl συναντήθηκε με εκπροσώπους από 170 διαφορετικές πόλεις της Αυστρίας που ενδιαφέρονταν για την γενικευμένη εφαρμογή του συστήματος και στις πόλεις τους.


Η παρακάτω έκθεση συντάχθηκε από τον Claude Bourdet, έναν αυτόπτη μάρτυρα Καθηγητή του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης:

«Επισκέφθηκα το Wφrgl τον Αύγουστο του 1933, ακριβώς ένα χρόνο μετά την έναρξη του πειράματος. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα αποτελέσματα φτάνουν το θαύμα. Οι δρόμοι, περιβόητοι για την άθλια κατάσταση τους, συναγωνίζονται τώρα την ιταλική Autostrade (Ιταλική Εθνική Οδό). Το Συγκρότημα των Δημαρχιακών γραφείων έχει ανακαινιστεί όμορφα ως ένα γοητευτικό σαλέ με ανθισμένες γλαδιόλες. Μια νέα τσιμεντένια γέφυρα φέρει περήφανα την πλάκα: "Χτισμένο με δωρεάν χρήματα το έτος 1933". Παντού βλέπει κανείς νέους φανοστάτες στους δρόμους, καθώς και ένα δρόμο με το όνομά του Σίλβιο Gesell. Οι εργαζόμενοι στα πολλά εργοτάξια είναι όλοι ένθερμοι υποστηρικτές του συστήματος του δωρεάν χρήματος. Στα καταστήματα τα γραμμάτια είναι αποδεκτά παντού, παράλληλα με τα επίσημα χρήματα. Οι τιμές δεν έχουν αυξηθεί. Κάποιοι υποστήριξαν ότι το σύστημα που πειραματίστηκε στο Wφrgl εμποδίζει την φορολογική ισότητα, γιατί ενεργεί σαν μία μορφή εκμετάλλευσης του φορολογουμένου. Φαίνεται να υπάρχει ένα μικρό λάθος σε αυτό τον τρόπο σκέψης. Ποτέ στο παρελθόν δεν είδε κανείς τους φορολογούμενους να μη διαμαρτύρονται έντονα κατά την αφαίρεση των χρημάτων τους. Στο Wφrgl κανείς δεν διαμαρτύρονταν. Αντίθετα, οι φόροι (σε μορφή γραμματίων) καταβάλλονται εκ των προτέρων στον Δήμο. Οι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι με το πείραμα και διαμαρτύρονται στην Εθνική τους Τράπεζα η οποία αντιτίθεται στην έκδοση των νέων αυτών χαρτονομισμάτων (των τοπικών γραμματίων). Είναι αδύνατο να αποδώσει κανείς τη γενική βελτίωση του Wφrgl μόνο στη «νέα μορφή των φόρων». Δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει με το Δήμαρχο ότι το νέο νόμισμα εκτελεί τη λειτουργία του πολύ καλύτερα από το παλιό. Αφήνω στους ειδικούς για να διαπιστωθεί αν υπάρχει πληθωρισμός, παρά την κατά 100% κάλυψη των βασικών καταναλωτικών αγαθών. Παρεμπιπτόντως, αυξήσεις των τιμών, το πρώτο σημάδι του πληθωρισμού, δεν εμφανίζονται. Όσον αφορά την οικονομία, μπορούμε να πούμε ότι το νέο νόμισμα ευνοεί την εξοικονόμηση κατά κυριολεξία και όχι την αποθησαύριση του χρήματος. Δεδομένου ότι τα χρήματα χάνουν την αξία τους κρατώντας τα σπίτι, μπορεί κανείς να αποφύγει την υποτίμηση αυτή επενδύοντάς τα σε μία τράπεζα καταθέσεων. Το Wφrgl έχει γίνει ένα είδος προσκυνήματος για τους μακρο-οικονομολόγους από διάφορες χώρες. Ο καθένας μπορεί να τους αναγνωρίσει αμέσως, από τις εκφράσεις τους, κατά τη συζήτηση τους στους όμορφους δρόμους του Wφrgl, ή ενώ κάθονται στα τραπέζια των εστιατορίων. Ο πληθυσμός του Wφrgl με χαρά, περήφανος για τη φήμη τους, τους καλωσορίζει θερμά.»

Το τέλος

Η Κεντρική Τράπεζα της Αυστρίας πανικοβλήθηκε, στο ενδεχόμενο το πείραμα του Wφrgl να επεκταθεί σε όλη την Αυστρία και αποφάσισε να διεκδικήσει τα μονοπωλιακά δικαιώματα της, απαγορεύοντας δωρεάν νομίσματα. Η υπόθεση έφτασε ενώπιον του Αυστριακού Ανώτατου Δικαστηρίου, το οποίο επικύρωσε το μονοπωλιακό δικαίωμα της Κεντρικής Τράπεζας για την έκδοση νομίσματος. Και έγινε ποινικό αδίκημα η έκδοση "νομίσματος έκτακτης ανάγκης". Το Wφrgl γρήγορα επανήλθε στην ανεργία του 30%. Κοινωνική αναταραχή εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Αυστρία, διότι οι απλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνανε γιατί η Κυβέρνησή τους και η Δικαιοσύνη, που υποτίθεται ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολιτών, δεν τους αφήνει να εξασκούν τη δοκιμασμένη λύση που βρήκανε στην αντιμετώπιση της ύφεσης, αλλά τους επιβάλει τα δικά της μέτρα που αποδεδειγμένα όπως και πριν τους ξαναβύθισε στη φτώχεια και την ανέχεια.

Το 1938 ο Χίτλερ προχώρησε στην προσάρτηση της Αυστρίας (χωρίς να βρει την παραμικρή πολεμική αντίσταση) με έναν από τους λόγους για αυτό, το ότι πολλοί άνθρωποι τον είδαν ως τον οικονομικό και πολιτικό σωτήρα τους. Ακολούθησε ο Πόλεμος, και το πείραμα του Wφrgl έμεινε στην Ιστορία.

(αναδημοσίευση από black mamba)

7 σχόλια:

thinks είπε...

Κλασσικό παράδειγμα παραδόξου. Στην προκειμένη περίπτωση το πως, κάτι που φαίνεται σωτήριο, στην πραγματικότητα είναι καταστρεπτικό. Ο Δήμαρχος δημιούργησε οικονομικό σύστημα με άπειρο πληθωρισμό γιατί το χρήμα του δεν αντιπροσώπευε κάτι το χειροπιαστό (όπως ο χρυσός) αλλά κάτι το αφηρημένο (εργασία). Μπορούσε να τυπώσει όσο χρήμα ήθελε γιατί μια που δεν είχε πραγματικό αντίκρισμα κανείς δεν θα αμφισβητούσε την αξία του. Λόγω του ελάχιστα μικρού μεγέθους της κοινωνίας στην οποία το πείραμα εφαρμόστηκε θα πέρναγαν δεκαετίες ώσπου να φαινόταν το πραγματικό πρόβλημα, ότι δηλαδή όλα τα έργα και τα αγαθά είχαν αξία μηδέν, ή άπειρη. Εν τω μεταξύ, ότι δεν παρήγαγε η κλειστή αυτή κοινωνία ερχόταν από την χώρα της οποίας ήταν μέρος, και οι εξαρτήσεις της με αυτήν είχαν παραμείνει ίδιες -άρα ένα μεγάλο μέρος της δύναμης της υποδομής που την κρατούσε σε λειτουργία εξακολουθούσε να έρχεται από το μεγαλύτερο σύστημα του κράτους και του κόσμου, χωρίς όμως να επιστρέφει τίποτα πίσω σε αυτό. Στην πραγματικότητα ο Δήμαρχος έκλεβε από το κράτος χωρίς να το καταλαβαίνει, και έδινε ευημερία στους πολίτες του Δήμου εις βάρος της ευημερίας των γύρω.

Το πείραμα, στην καλύτερη περίπτωση απέδειξε ότι υπήρχαν άλλοι οδοί οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν παρθεί στην Μεσοποταμία το 4.000 πχ, αντί για αυτήν που οδήγησε στην σημερινή παγκόσμια οικονομία. Αλλά αυτό είναι θεωρητικό, γιατί ο άνθρωπος δημιούργησε την μόνη οικονομία που του επέτρεπε η φύση του, αποτυχημένη όπως και να είναι.

αθεόφοβος είπε...

Την σημασία της κυκλοφορίας του χρήματος στην οικονομία την αναπτύσσει πολύ ωραία το ανέκδοτο που δημοσίευσε στην Ε ο Ρουμελιώτης και έχω βάλει στο ποστ μου Η ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ Η ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ

thinks είπε...

Συνέχεια από το προηγούμενο (σχόλιό μου): Βέβαια ακούγεται τόσο όμορφο και ευεργετικό για τον καθημερινό άνθρωπο στον δρόμο το απλοϊκό, αμόρφωτο και εγωιστικό πείραμα του Δήμαρχου που θα σκεπτόταν κανείς, γιατί και να μην το κάνει η Ελλάδα τώρα: καθώς είναι μέσα στο Ευρώ, να πει "συγγνώμη μια στιγμή να διορθώσω το σώβρακό μου που με κόβει", και να τυπώσει μερικά κομμάτια χαρτί άνευ αξίας με τα οποία να αντικαταστήσει την άμεση χρήση του Ευρώ, και έτσι να δώσει μισθούς, να δημιουργήσει θέση εργασίας, κλπ. Αν μιλούσαμε για ένα χωριό της Ελλάδας, ή για μια κοινότητα μερικών χιλιάδων κατοίκων, θα είχαμε παρεμφερή αποτελέσματα. Αλλά στο μέγεθος πειράματος 11.000.000 ανθρώπων, υπάρχει ένα πρόβλημα: Δεν θα είναι δυνατόν να υπάρξει η ίδια διαφάνεια που θα υπήρχε αν όλοι λίγο-πολύ ξέραν προσωπικά όλους τους άλλους. Έτσι, τα ίδια αίτια που έφεραν την Ελλάδα εδώ που είναι θα συνέχιζαν την "δράση" τους: Πάλι δεν θα γινόταν ικανή μηχανογράφηση και αναβάθμιση της υποδομής, πάλι θα έδιναν οι εργοδότες τις δουλειές στου ημετέρους, πάλι υα αποφάσιζαν και θα επέλεγαν στόχους λανθασμένους κάνοντάς τους τσαπατσούλικα, και πάλι θα έκλεβαν: Όμως τότε θα συνειδητοποιούσαν αργά ή γρήγορα ότι τα κομμάτια χαρτί που έκλεψαν και στέρησαν από τους γύρω τους δεν έχουν ουδεμία αξία γιατί ήταν πληθωριστικά, σε τιμή πληθωρισμού άπειρη, γιατί ουδέποτε είχαν τα χαρτιά το παραμικρό χειροπιαστό αντίκρισμα...

thinks είπε...

Θα μου πεις, γιατί πρέπει να υπάρχει χειροπιαστό αντίκρυσμα στο χρήμα; Γιατί το χρήμα αντιπροσωπεύει την ικανότητά σου να ταΐσεις κάποιον: Είναι μια υπόσχεση ότι θα του δώσεις φαΐ. Αν "κόβεις" υποσχέσεις για τις οποίες δεν έχεις φυλαγμένο φαΐ να δώσεις όταν κάποιος σου ζητήσει να εκπληρώσεις την υπόσχεση, τότε έρχεται το κοινωνικό χάος όπου ο κόσμος δούλεψε αλλά δεν υπάρχει φαΐ ως αντίκρισμα της δουλειάς. Το 1934 πρώτες οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν το στάνταρντ του χρυσού, κάνοντας σε εθνικό επίπεδο κάτι αμυδρά παρεμφερές με αυτό που έκανε ο εν λόγω Δήμαρχος. Το αποτέλεσμα όμως ήταν, για να απλοποιήσουμε και να μικρύνουμε την απάντηση, ότι το χρυσάφι αντικαταστάθηκε σαν απ' ευθείας αξία του χρήματος, με την δύναμη της αγοράς. Κάτι που μπορούσε τότε να γίνει μόνο σε Εθνικό και νομισματικό επίπεδο, και άτι που τώρα μπορεί να γίνει μόνο σε παγκόσμιο επίπεδο. Για να γίνει όμως δεν αρκεί η απόφαση: θα έπρεπε θαυματουργά και ξαφνικά να υπάρξει διαφάνεια, ειλικρίνεια και τιμιότητα σε κάθε γωνιά των δρόμων των αγορών. Αν ήταν όμως δυνατόν να γίνει αυτό το θαύμα σε ατομικό ανθρώπινο επίπεδο, τότε δεν θα υπήρχε το πρόβλημα, και το οικονομικό σύστημα και αντίκρισμα δεν θα χρειαζόταν να αλλάξει. Οπότε, καταλήγουμε ότι ο κύριος Δήμαρχος έκανε μια πρακτική εικονογράφηση ενός προβλήματος που δεν βρίσκεται στην οικονομία, το χρήμα, ή τους κατευθύνοντες, αλλά, μέσα στην ίδια την φύση του ανθρώπου.

squarelogic είπε...

thinks,
δεν είμαι οικονομολόγος,αν και τα τελευταία χρόνια διαβάζω αρκετά σχετικά...απ την απάντηση σου δεν μου προκύπτει γιατί δεν δημιουργήθηκε το ίδιο πρόβλημα με την εγκατάλειψη του χρυσού κανόνα και την δέσμευση χρυσών νομισμάτων και κοσμημάτων στις ΗΠΑ το '34.
(Αν και νομίζω οτι τότε σταμάτησε το δολλάριο να αντιστοιχεί σε συγκεκριμένη ποσότητα χρυσού ή ασημιού και εγινε θεωρητική η σύνδεση για να εγκαταλειφθεί και επισήμως απ το Νιξον το '71...)
Και υπάρχουν πολλοί "γνώστες" αυτή τη στιγμή που μιλούν για την κατακρήμνιση των fiat money λόγω του αλόγιστου τυπώματος(QE3 ο τεχνικός όρος) που εξηγεί την εκτόξευση των μετάλλων...
Άρα και το σημερινό ευρώ ή το δολλάριο,ένα άχρηστο χαρτί είναι,που παίρνει αξία απ την εγγύηση που υποτίθεται οτι του δίνουν το Fed.Reserve ή η ECB.
Αν ξαφνικά ο πλεονασματικός πυρήνας της ΕΕ αποφασίσει την διασπαση του Ευρώ σε βόρειο και Νότιο(μισής αξίας),αυτό θα δημιουργήσει διαχρονικό πρόβλημα αξιοπιστίας.

squarelogic είπε...

περιμένω και την συνεισφορά των άλλων οικονομολόγων,Λόκους,Hronis,κλπ...

thinks είπε...

Σωστή η παρατήρησή σου γιατί το πέρασα στα γρήγορα πιο πάνω, λέγοντας "Το 1934 πρώτες οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν το στάνταρντ του χρυσού, κάνοντας σε εθνικό επίπεδο κάτι αμυδρά παρεμφερές με αυτό που έκανε ο εν λόγω Δήμαρχος." και "Κάτι που μπορούσε τότε να γίνει μόνο σε Εθνικό και νομισματικό επίπεδο, και άτι που τώρα μπορεί να γίνει μόνο σε παγκόσμιο επίπεδο".

Έπρεπε να είχα επεκταθεί στο ότι σε Εθνικό και νομισματικό επίπεδο τότε, και παγκόσμιο επίπεδο τώρα, γίνεται, θεωρητικά, δεν μπορεί όμως αυτό να γίνει σαν παρακλάδι υπάρχουσας οικονομικής ενότητας, πχ Δήμος μιας χώρας που την ίδια στιγμή διατηρεί την δική του οικονομία με διαφορετικά στάνταρ ΚΑΙ ταυτόχρονα συνεχίζει να είναι μέρος της "μαμάς" διαφορετικής οικονομίας. Ή, σήμερα, Ελλάδα με Ευρώπη και υπόλοιπο κόσμο.

Θεωρητικά γίνεται αν γίνει σωστά σε ομοιογενές επίπεδο. Αλλά μετά έχεις τους παράγωντες που περιγράφω στο τέλος του σχολίου μου των 12:28, (και στο σχόλιό μου των 12:14) τα οποία και θα φέρουν στο τέλος τον ίδιο παρανομαστή προβλημάτων, κατά την γνώμη μου.