Social Network: σκέψεις...

Βγαίνοντας απ την αίθουσα όπου μόλις είχαμε παρακολουθήσει το εξαιρετικό Social Network η συνοδός μου αποκηρύσσει 'το αμερικάνικο όνειρο' του Ζούκερμπεργκ λέγοντας μου 'μα είναι ζωή αυτό?" και μόλις δεν το καταδίκασα κάθετα,αμετάκλητα και άμεσα αφήνοντας ένα σκεπτικό "χμφφ",συνέχισε με δηκτικό αποτροπιασμό,"δηλαδή θα σου άρεσε να είσαι έτσι?"
Πέρα απ την προφανή ειρωνία του ότι 2 (προς το παρόν..)μεσοαστοί σε καθοδική πορεία στην επαρχιακή πρωτεύουσα μιας χρεωκοπημένης μικρής περιφερικής ευρωπαικής χώρας αισθάνονται σε θέση να κριτικάρουν έναν άνθρωπο που στα 20 του χρόνια είχε δημιουργήσει ένα παγκόσμιο φαινόμενο και μια εταιρεία με αποτίμηση δισεκατομυρίων,προσπαθώ να της καταδείξω ότι αν και δεν διαφωνώ φιλοσοφικά,
η ίδια η συζήτηση μπορούσε να λάβει χώρα μόνο στην Ευρώπη,ή ίσως,ακόμα ειδικότερα,μόνο σε μια μικρή χώρα με πλούσιο ιστορικό-φιλοσοφικό υπόβαθρο,διαστρεβλωμένο απ την σοσιαλιστική φαντασίωση της σίγουρης,μόνιμης εργασίας για ένα τεράστιο,απρόσωπο Κράτος που όλους τους χωρά αλλά και σπάνια ελέγχει ,και που στερείται επιχειρηματικής κουλτούρας και κουλτούρας ρισκου.
Στην Αμερική,απλά δεν θα λάμβανε χώρα μια τέτοια συζήτηση.Εκεί,the name of the game is to be the First,δεν χωρούν συναισθηματισμοί και προτεραιότητες τύπου "ισορροπημένη Ζωή",όχι τουλάχιστον στα 20,όχι προτού γίνεις κάποιος.
Βλέπετε εκεί η ηλικία των 30 δεν είναι η ηλικία που κάποιος θα σκεφτεί να φύγει απ το πατρικό σπίτι,αλλά η ηλικία που θα πρέπει ήδη να έχει πετύχει τους βασικούς επαγγελματικούς του στόχους.Η μεγαλόφωνη έκφραση τέτοιων ενδοιασμών αρκεί για να κατατάξει κάποιον ανεξίτηλα στους loosers,με τους οποίους η πλειοψηφία των αμερικανών δεν θέλουν ουδεμία σχέση.

Ο ιδρυτής του Facebook δεν ενδιαφέρεται πρωτίστως για τα χρήματα:άλλωστε,ακοινώνητος καθώς είναι,δεν ξέρει και να τα ξοδέψει.Σκοπός του είναι να συνεχίσει να είναι Κάποιος,να μην ξαναγυρίσει στην ανωνυμία του πανέξυπνου,πλην περιθωριοποιημένου nerd.
Όσο μοναδικά αντιλαμβάνεται τις δυνατότητες αλλά και το appeal του Μέσου που δημιούργησε,άλλο τόσο αντιλαμβάνεται την σημασία του να μην φανεί ποτέ αναξιόπιστος στους χρήστες του.
Κι όμως,ο ίδιος άνθρωπος,αποδεικνύεται χωρίς τύψεις και ενοχές,απολύτως αναξιόπιστος προς τους κοντινούς του ανθρώπους που τον εμπιστεύτηκαν: την κοπέλα με την οποία φλέρταρε,τον καλύτερο του φίλο και συνιδρυτή της εταιρείας,τους προνομιούχους τελειόφοιτους που τον προσέλαβαν για να τους υλοποιήσει την αρχική τους ιδέα.
Μονωμένος στην διανοητική του υπεροχή,υπεροχή που υφίσταται αποδεδειγμένα όταν βρίσκεται μπροστά στην οθόνη του laptop προγραμματίζοντας,υποκαθιστά τον πραγματικό κόσμο στον οποίον δεν τα καταφέρνει,με τον εικονικό του Facebook:δεν έχει πρόβλημα να προσβάλλει με κοφτές,υποτιμητικές φράσεις τον οποιοδήποτε σπαταλά τον πολύτιμο χρόνο του με τις συνήθειες του Παλιού Κόσμου(πχ.τον μεγαλοδικηγόρο των μηνυτών του για κλοπή της ιδέας τους),ενώ θα μπορούσε να προγραμματίζει το Μέλλον του Νέου.Ομοίως,δεν έχει τύψεις να αφήσει πίσω του τον καλύτερο "φίλο" του και αρχικό χρηματοδότη του,όταν αυτός παγώνει στιγμιαία την χρηματοδότηση,ριψοκινδυνεύοντας την αξιοπιστία του project του.
Καθώς τα όρια ανάμεσα στον πραγματικό κόσμο και τον εικονικό γίνονται δυσδιάκριτα ακόμα και γι'αυτόν,στην τελική σεκάνς είναι μόνος του και τσεκάρει στο δικό του δημιούργημα την σελίδα Facebook της κοπέλας,η δικαιολογημένη απόρριψη της οποίας υποτίθεται οτι αποτέλεσε το συμπτωματικό κίνητρο που τον οδήγησε στην δημιουργία της ιντερνετικής αυτοκρατορίας του.
.Η εκδίκηση του πραγματικού Κόσμου?
Είναι λοιπόν το δράμα της αυτιστικής μοναξιάς του Ζουκενμπεργκ σύμπτωμα της αφιλοσόφητης αμερικανικής,καπιταλιστικής μονομανίας του Ever Bigger,Ever More
ή παρενέργεια της ασάφειας των ορίων ανάμεσα στον πραγματικό,ατελή κόσμο μέσα στον οποίο κινούνται ατελή όντα,με πάθη και ελαττώματα,και στον πιο εξιδανικευμένο κόσμο που καθένας μπορεί να επινοήσει ή να υποθέσει στο Ιντερνετ,πόσο μάλλον που μπορεί να εξιδανικεύσει και τον εαυτό του?