Μυσταγωγία στον Σταυρό του Νότου...

Συνήθως οι καλλιτέχνες που ασχολούνται με την Πολιτική,το κάνουν όταν πια δεν έχουν κάτι αλλο να πουν και έχει έρθει η ώρα της εξαργύρωσης της αναγνωρισιμότητας τους με την συναναστροφή της πολιτικοοικονομικής ελίτ.Κατά κανόνα αυτή η συναναστροφή κόβει οριστικά τις ρίζες με τον απλό κόσμο,αυτόν που τοσα χρόνια αποτελούσε το κοινό αλλά και την αφορμή για την Τέχνη τους.Ο Θάνος Μικρούτσικος δεν είναι μια τέτοια περίπτωση..."Παιδί" της Γενιάς του Πολυτεχνείου κι αυτός (όπως τόσοι άλλοι που χαντάκωσαν την Ελλάδα) ανέλαβε υπουργικό θώκο στο αντικείμενο του με σκοπό να προσφέρει,και τον διατήρησε όσο ήλπιζε οτι κάτι μπορούσε να καταφέρει.Οταν συνειδητοποίησε οτι αποτελούσε το άλλοθι και όχι την αφορμή προς τιμήν του,παραιτήθηκε...Όλα αυτά τα χρόνια όμως δε έκανε εκπτώσεις στην Τέχνη του,απέφυγε τους λαικισμούς και δεν άφησε τα "μεγαλεία" να διαφθείρουν την έμπνευση και το αισθητήριο του.
Παρότι μάλλον απρόθυμα(για προσωπικούς λόγους) κατηφόρησα στον Σταυρό του Νότου την Παρασκευή,η υποβλητική έναρξη της μουσικής παράστασης "Στην ίδια Πόλη υπό Βροχή" με την ηχογραφημένη εισαγωγή του Θάνου περί των ημερών που ζούμε,με έβαλε σε ένα κλίμα διαφορετικό:
με τις πρώτες του νότες στο πιάνο,καταλαβαίνεις οτι κάτι διαφορετικό συμβαίνει εδώ. (βοηθά κι ο χώρος που σέβεται το κοινό του):οπωσδήποτε,το να έχεις εναν τόσο σπουδαίο μουσικό,συνθετη, Μαέστρο, σαν τον Μικρούτσικο στα πλήκτρα είναι ο ορισμός του overqualification.
Πλαισιωμένος από μια 4άδα εξαιρετικών μουσικών( τον 'Πρύτανη" της κιθάρας Δημ.Σινογιάννη,τον Χρήστο Βογιατζή-γιό του γνωστού παλιού τραγουδιστή-στο μπάσο και φωνή,τον πιο πολυπλευρο Ελληνα μουσικό, Θύμιο Παπαδόπουλο, στα κάθε είδους πνευστά,και τον χαρισματικό και αβίαστο Ακη Γαβαλά στα κρουστά) ο Θ.Μικρούτσικος εκτέλεσε σεμνά και με πάθος πρωτοφανές για την ηλικία του,τις επικές κοινωνικές του συνθέσεις,θυμίζοντας μας πόσο σπουδαία φωνή συνεχίζει να έχει,πριν παραδώσει την σκηνή στον "ερωτικό" Χρήστο Θηβαίο.
Λίγο πιο θεατρικός απ'οτι προσωπικά θα ήθελα, στο live σε κάνει όμως να συνειδητοποιείς πόσο "τεράστια" πραγματικά φωνή έχει...Η παρουσία των στιχουργών Κώστα Τριπολίτη και Οδυσσέα Ιωάννου σε διαφορετικές παρέες ανάμεσα στο κενό χαιρετίστηκε με σεβασμό και μεστά σχόλια απ τον οικοδεσπότη Θ.Μικρούτσικο κι αποτέλεσε την αφορμή για να ακουστεί το "Ανεμολόγιο" του πρώτου,κι ένα τραγούδι του δεύτερου.
Στα γνωστά κομμάτια απ τον "Σταυρό του Νότου",πιθανότατα πιο πολυαγαπημένο ελληνικό δίσκο των τελευταίων 30 χρόνων,άψογα εκτελεσμένα απ τους μουσικούς και τους 2 κορυφαίους καλλιτέχνες σε εναλλαγή,το κοινό απογειώθηκε,ενώ όταν ο Μικρουτσικος ζήτησε με ενα νεύμα ησυχία για να συγκεντρωθεί σε έναν πιανιστικό αυτοσχεδιασμό,ακόμα και οι "ζωηρότεροι" του κοινού αναγκάστηκαν να διακόψουν τα "μπουζουκλερί" "Εις υγείαν" υπό τις προτροπές της συντριπτικής πλειοψηφίας.
Η παράσταση είναι ταυτόχρονα και μια πρόταση για αντιπετώπιση των ψυχολογικών επιπτώσεων του ζόφου που βιώνουμε,με στροφή προς τα μέσα,προς τους αληθινούς φίλους και τις παρέες,προς ανακάλυψη και πάλι του αληθινού μας εαυτού αντί του δήθεν και του 'φαίνεσθαι" που αποθέωσαν δυόμιση 10ετίες ιλλουστρασιόν κλικοειδούς κενοδοξίας:"Γέλα, Πουλί μου Γέλα"...
Συνολικά,μια εξαιρετική μουσική παράσταση,που φιλοδοξεί,και πετυχαίνει, να πάει πέρα απ την διασκέδαση μετά μουσικής,να διαμορφώσει Ηθος,να προκαλέσει Σκέψη,μια αληθινή μυσταγωγία...Μην την χάσετε...