Η Παράσταση του Αόρατου Σκηνοθέτη

Από την πρωτη φορά που είδε ευρωπαικό αγώνα να κρίνεται στα πέναλτυ μαγεύτηκε απο τη διαδικασία.Τα επόμενα χρόνια στις σποραδικές τότε μεταδόσεις της ΕΡΤ, παρακαλούσε νοερά να πάνε τα ματς στην παράταση και μετά στα πέναλτυ ώστε να μείνει ξανά καθηλωμένος στα γόνατα,σχεδόν αναστέλλοντας την αναπνοή του,ενώ οι εκλεκτοί της Μοίρας καλούνταν ένας-ένας να παίξουν τον ρόλο που αυτή τους επεφύλασσε.Τον συνέπαιρνε φυσικά η κορύφωση της αγωνίας, η ένταση στα πρόσωπα των εκτελεστών,η αυτοσυγκέντρωση των-σε ρόλο "μελλο(α)θάνατου"-τερματοφυλάκων,η ανακούφιση στα πρόσωπα των σκόρερ σε αντιδιαστολή με την εκρηξη χαράς στο πρόσωπο του τερματοφύλακα που κατάφερνε ν'αποκρούσει ενα κρίσιμο πέναλτυ:ένα μίγμα χαράς για το ανέλπιστο και επιβεβαίωσης ανδρικής επιβολής.
Τις ώρες της σχολικής ανίας γέμιζε τα περιθώρια των βιβλίων του με γκολκήπερς σε εντυπωσιακές εκτινάξεις,ιπτάμενους φύλακες σε τροχιά προς την ποδοσφαιρική τους αθανασία.
Καθως τα χρόνια συσσώρευαν όλο και περισσότερους αγώνες που κρίθηκαν στα πέναλτυ στο απόθεμα των παραστάσεων του άρχισε να συνειδητοποιεί οτι η διαδικασία αυτή ήταν κατεξοχής το Θέατρο όπου η Μοίρα αρεσκόταν να κάνει "παιχνιδάκια" στους Καλύτερους.
Η διπλη αποτυχία του Μπάτζιο στα Μουντιάλ,η αντιστοιχη του Μπέκαμ,οι 4 αποκρούσεις του γίγαντα Ντουκαντάμ,και τόσες άλλες εξάσκησε την ικανότητα του να προβλέπει την έκβαση των χτυπημάτων από τον τρόπο με τον οποίον οι παίκτες περπατούσαν,από το βλέμμα τους,από τον ρόλο που είχαν παίξει στην έως τότε πορεία της ομάδας τους,απ την αποφασιστικότητα στα ματια του τερματοφύλακα.
Στην κορύφωση της αγωνίας που η ίδια η διαδικασία συνιστούσε,προστέθηκε και η διανοητική ικανοποίηση του παιχνιδιού της πρόβλεψης,της ψυχολόγησης των πρωταγωνιστών.Τα κατάφερνε καλυτερα όταν δεν είχε έντονη συναισθηματική ταύτιση με τις αγωνιζόμενες ομάδες.Αν και ο Βέντερς είχε μιλήσει για το "Φόβο του Τερματοφύλακα πριν απο το πέναλτυ",εκείνος είχε συνειδητοποιήσει οτι αν και οι πιθανότητες σαφώς και δεν ήταν με το μερος του ανθρώπου που υπεράσπιζε ένα χώρο 7.32 μήκος επί 2.44 ύψος,στο τι είχε να χάσει ο καθένας,ο τερματοφύλακας είχε ένα ξεκάθαρο πλεονέκτημα:κανένας δεν μπορούσε να του καταλογίσει οτι δεν απέκρουσε κάποιο πέναλτυ,ενώ γινόταν ήρωας για κάθε απόκρουση.Αντίθετα,ο εκτελεστής,αν κι έχει το προνόμιο της επιλογής που θα στείλει την μπάλα,μπορεί μόνο να χάσει: η εύστοχη εκτέλεση θεωρείται περίπου δεδομένη.
Η νοητική αυτή αντιστροφή αντιστάθμιζε το χάντικαπ του τερματοφύλακα και βάραινε τα πόδια και το μυαλό ιδίως εκείνων που θεωρούσαν πεπρωμένο τους να γίνουν οι κεντρικοί ηρωες του αγώνα.
Η όλη διαδικασία φάνταζε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να φανεί απο τι μέταλλο είναι φτιαγμένος καθένας.
Έτσι χθες, βλέποντας τον Κριστιάν Ρονάλντο, αγκαλιασμένο στη σειρά με τους συμπαίκτες του που παρακολουθούσαν αφοσιωμένοι τα πρώτα χτυπήματα,να κοιτάζει 2-3 φορές προς τις κερκίδες,αντιλήφθηκε πως ο νους του δεν ήταν πια στο πως θα σκοράρει,αλλά στους διθυράμβους για την επιτυχία του,στον αντίκτυπο που η κατάκτηση του Κυπέλλου με την δικη του καθοριστική συμμετοχή θα είχε στην καλυτερη-μέχρι τώρα -χρονιά του,στην προσωπική του τελικά ιστορία,στο μετά πριν συντελεστεί το τώρα:κράτησε την ανάσα του και σκέφτηκε οτι θα το χάσει.Ο χαρισματικός Πορτογάλος ξεκινά και λίγο πριν την επαφή του με τη μπάλα επανέρχεται στο τώρα:σταματά τη φορά του,και για εκατοστά του δευτερολέπτου μένει αναποφάσιστος ως προς το που θα ρίξει την μπάλα.Για μερικά ατελείωτα εκατοστά και ενώ η νοερή εικόνα του θριάμβου του συγκρούεται ξαφνικά με το φάσμα της αποτυχίας,ο υπερφίαλος νεαρός προσπαθεί να "ζυγίσει"τον απόλυτα συγκεντρωμένο Τσέχ,αλλά είναι ήδη αργά,μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου πιο αργά απ'οτι θάπρεπε,και ο Τσέχος τερματοφύλακας τον κάνει looser,τον κάνει απο πρωταγωνιστή,υπαίτιο της διαφαινόμενης συλλογικής αποτυχίας.
Μέχρι που βλέπει οτι τελευταίος εκτελεστής απ την πλευρά της Τσέλση είναι ο φυσικός της αρχηγός,ο Τέρυ.Αν σκοράρει χαρίζει το ευρωπαικό στην ομάδα του.Λιγα λεπτά πριν,είχε τινάξει το κεφάλι του ηρωικά προς τ'άριστερά για ν'αποκρούσει ενα εξ'επαφής σουτ από 1 μετρο που θα τελείωνε τον τελικό σε βάρος της ομάδας του.Ένας παίκτης που με το άφοβο βλέμμα του,την αγερωχη οξυδέρκεια του και το πάθος του δεσπόζει στην πανάκριβη ομάδα της Τσέλση.
Ένας παίκτης,που θα ήταν ταιριαστό,να είναι αυτός που θα δώσει την μεγάλη νίκη,αν δεν ήταν ακόμα πιο ταιριαστό στα διεστραμμένα παιχνίδια της Μοίρας να είναι αυτός ο μοιραίος!
Οι μνήμες του Μπάτζιο και του Μπέκαμ επανέρχονται,ο Τερυ τρέχει προς το Κύπελλο,δεν υπάρχει αμφιβολια,φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού,δεν μπορεί παρά να είναι άλλο ενα θύμα της Μοίρας,και ναι,την ώρα του σουτ γλυστρά στο βρεγμένο γήπεδο,στο ίδιο γήπεδο που κρατήθηκε περήφανα όρθιος για 120 λεπτά,και η μπάλα αλλάζει ανεπαισθητα τροχιά,τόσο,όσο χρειάζεται για να καταλήξει στο δοκάρι αντί για τα δίχτυα!

Στα ίσια πλέον το παιχνίδι,ευκαιρία και για άλλες προβλέψεις,αλλά τι ικανοποίηση να πάρει μετά απάυτά απ την πρόβλεψη ότι ο άστατος Ανελκά θα αστοχήσει?αυτο θα τόπαιζαν και τα γραφεία στοιχημάτων αν είχαν τον χρόνο.Μόνο ο προπονητής της Τσέλση θόλωσε τόσο ώστε να εμπιστευτεί τον αδύναμο χαρακτήρα του(στην κοσμάρα του) Γάλλου σε τέτοια κρίσιμη στιγμή.Ή αλλιώς η ποδοσφαιρική Μοίρα δεν θέλησε να χρίσει ήρωα τον Ανελκά που τόσες φορές στο παρελθόν είχε κλωτσήσει τις ευκαιρίες να γίνει αληθινά Μεγάλος.Αντίθετα θέλησε να δικαιώσει έναν πολυ μεγάλο και συνεπή παίκτη,τον Ράιαν Γκίγκς που έσπασε χθες το ρεκόρ συμετοχών σε αγώνες της Μαντσεστερ(758 νομιζω)τιμώντας την φανέλα της ομάδας που τον ανέδειξε επι 18 ολόκληρα χρόνια,με την υποδειγματική επαγελματική εκτέλεση του τελευταίου πέναλτυ που έδωσε το Κύπελλο στην ομάδα του.
Άλλη μια υψηλού επιπέδου παράσταση είχε λάβει τέλος και κρυφός πρωταγωνιστής είχε σταθεί ο αόρατος Σκηνοθέτης,η Μοίρα, που είχε μοιράσει με σοφία και ευριπίδεια αίσθηση της τραγικότητας τους ρόλους.Μέχρι τον επόμενο Μάιο ή μήπως μέχρι το καλακαιρι στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας?