Τρίτη, Μαΐου 06, 2008

Μια βραδιά με τον Σαββόπουλο


Πρωτη εντυπωση απ τον χωρο:σχετικά ανετος,αμφιθεατρικος,πολυ λιτός(γυμνα τουβλα στους τοιχους ζωγραφισμένα με εντονη χρηση χρυσού χρώματος σε βαθμό που να θυμίζουν αγιογραφίες),με καλο εξαερισμό.Κλασικα μαλακά καθισματα στα περισσοτερα τραπέζια,ευμεγέθεις καναπέδες μπροστά στο "παλκο",με μια σειρά μαξιλάρια για καθήμενους μπροστά τους,και αναπάντεχα,μια μικρη κερκιδα πισω απ το παλκο των μουσικων για αυτούς "που δεν εχουν κράτηση'.

Σαββοπουλος και Θαν.Παπακων/νου βγαίνουν πριν τις 11!Στην ώρα τους,κι ακομα νωρίτερα!
Με πιανει δεος μπροστα στη θέα του αιώνιου έφηβου Σαββόπουλου απο τοσο κοντά!Ο Θανασης εχει το αμήχανα ευχαριστημένο χαμόγελο του ανθρώπου που το χόμπυ του,του χαρισε απρόσμενη επιτυχία:είμαι βεβαιος οτι και χωρίς την ευρεία αναγνωριση απ το 'ειδικό",όσο και φανατικό κοινό του θα ηταν περιπου το ιδιο ευχαριστημένος να χαιδεύει την κιθαρα του παρεα με τους φιλους του.Φαίνεται οτι το σταρηλίκι δεν του πάει,χαμογελά ζεστά,σεμνά με μια αδιόρατη απορία ζωγραφισμένη στο προσωπό του:σα να σκεφτεται "εγω ειμαι που τραγουδω διπλα στον Σαββοπουλο?",και μια και ξεκινανε με δικά του τραγούδια
"ο Σαββοπουλος ειναι αυτος που τραγουδά τα δικά μου τραγούδια?"
Ο σκεπτικιστής της παρέας ρίχνει την φαρμακερή ατάκα:"Δεν του φαίνεται πως ειναι απ τη Λάρισα.Δείχνει να είναι από πιο γκλαμουράτο μέρος,Μανχάταν,Μεσολόγγι..." πικάροντας άλλον φίλο με καταγωγή απ την πολη της λιμνοθάλασσας.

Ψάχνω τριγύρω ένα άγνωστο πρόσωπο να μου τραβά το ενδιαφέρον.Καθώς οι περισσότεροι θαμώνες είναι μεσήλικες,αποδεικνύεται δυσκολοτερο του συνήθους.Τελικά την εντοπίζω στα πλαϊνα μαξιλάρια αριστερα της σκηνής:απλό ντυσιμο,τζηνάκι και μαυρη μπλούζα,μαλλιά πιασμένα σε κοτσο,αρχαιοελληνική μυτη,πρόσωπο που φέρνει καπως σε Drew Barrymore στο μελαχροινό.Ο blogger δεν κρατά μηχανή με τηλεφακό και ετσι προσπαθει άνισα να περιγράψει με τις λέξεις αυτό που μόνο η εικόνα μπορει να μεταφέρει.Αν και σε ηλικία που δεν θάπρεπε να αποδίδει το αριστοκρατικά ανασηκωμένο φρύδι της σε χαρακτηριολογικές ιδιότητες αλλά στην παντοδύναμη κληρονομικότητα,για κάποιον ανεξήγητο αρχετυπικό λόγο,μαγνητίζεταιΤην ονομάζει νοερά "Αρετούσα" και κατά διαστήματα παρατηρεί τις αντιδράσεις της.



Στη σκηνή ο Γιώτης Κιουρτσόγλου κι ο Σιχ Satnam Ramgotra ξαναθέτουν το προαιώνιο ερώτημα: "κιθαρίστας ή drummer".Η αντιπαράθεση λήγει ισόπαλη οταν ο Κιουρτσόγλου ρυθμιζει έτσι το reverb στο ηλεκτρ.μπάσο του ώστε να ακούγεται σαν ντράμς.


Σειρά έχει ο Σαββόπουλος.Θαρρείς ανέγγιχτος απ τον χρόνο,με αληθινή όρεξη για αυτό που κάνει μετά από τοσα χρόνια,με το γνώριμο(όσο κι αν είναι προβαρισμένο) χιούμορ του ανάμεσα στα τραγούδια μας ταξιδεύει.Τον εχω δει κάμποσες φορές σε κέντρα,αλλά καθώς πλέον έχω συναίσθηση οτι μεγαλώνει και δεν ξέρει κανείς για πόσο ακόμα θα θέλει και θα μπορεί να εμφανίζεται νύχτα,συνειδητοποιώ την μοναδικότητα της στιγμής:μοναδικότητα για μένα,γιατί ο Διονύσης θα είναι και την επομένη εκεί και τα επόμενα Σαββατ/κα.Πειράζει με αγάπη τον Θανάση,αυτοσαρκάζεται και ακόμα κι οταν τραγουδά 'ειμαι 16άρης,σας γαμώ τα λύκεια" δεν ακουγεται καθόλου παράταιρος.Ποσοι ακόμα αληθινά μεγάλοι μας έχουν μείνει?

Η "Αρετούσα" συμμετέχει,γνωρίζει τα τραγούδια του,συνεπώς δεν ειναι απ τις σκληροπυρηνικες φαν του Θανάση.Για τις οποίες έχει ελθει πλέον η ώρα καθώς ο Θ.Παπακων/νου αναλαμβάνει στο 3ο μέρος του προγράμματος να πει τα πιο γνωστα του κομμάτια:"
Βραχνός Προφήτης","Παλιά πληγή","οταν χαράζει","αποσπερίτης" κλπ.
Πίσω απ τις πτυχώσεις των φωτεινών κουρτίνων που σχηματίζουν οι προβολείς, μια παρέα 6 παιδιων,τρια αγορια και τρια κορίτσια,-φοιτητές εμφανώς- χοροπηδούν πάνω στην εξέδρα,αγκαλιαζόμενοι,τραγουδούν εκστασιασμένοι:σφυρηλατούν τις μνήμες ξεγνοιασιάς και διονυσιασμού στις οποίες θα ανατρέχουν σ'ολη τους την ζωή.Καποιος κύριος με υπερδιπλάσια χρόνια ενοχλείται μπροστά τους και προς στιγμη πάει να γίνει παρεξήγηση .Φαίνεται όμως οτι θυμάται κι εκείνος τις αντίστοιχες δικες του στιγμές και δίνει τόπο στην οργή,άλλωστε για να βρίσκεται εδώ στην ηλικία του,κατι θαχει ζήσει κι αυτός στη ζωή του.

Οταν το προγραμμα τελειώνει οι 2 καλλιτέχνες αποσυρονται μέχρι την κορυφη της εξέδρας και επανέρχονται άμεσα απ το χειροκρότημα του κοινού για το encore:ο Διονύσης διευκρινίζει χωρίς βεντετισμούς οτι δεν τους αρέσει αυτή η διαδικασία-
2 τραγούδια-αποσυρση-χειροκροτημα-επάνοδος-κλπ,κι έτσι παίζουν αρκετά ακόμα πριν μας χαιρετίσουν οριστικά στις 2.00πμ.Η "Αρετούσα" φεύγει απαρατήρητη την ώρα που στα "τραπέζια" έρχεται ο λογαριασμός,αλλά κι έτσι έχει άθελά της επιτελέσει το "έργο" της:
χρησίμευσε σαν "αντίστιξη",σαν εξωτερικό σημείο αναφοράς σε καποιον "πειραγμένο" που την ιδια ώρα που ευχαριστιοταν την μουσική, εψαχνε στο μυαλό του τις λέξεις και τις εικόνες που θα μπορούσαν να μεταφέρουν μέρος,εστω,των συναισθημάτων του.Αβυσσος η ψυχή του μπλογκερ...



λίγο κατόπιν εορτής αυτό το ποστ,αφού δεν αναρτήθηκε όταν γράφτηκε λόγω εντονης τότε επικαιρότητας,αισθάνθηκα όμως οτι θα ήταν κρίμα να χαθεί στη ληθη.Καλή διασκέδαση και με τα βιντεάκια.

9 σχόλια:

Βάσσια είπε...

Καλησπέρα :-)

Είχες περάσει καλά απ' ότι καταλαβαίνω.

(κάποια τραγούδια του Σαββόπουλου μου αρέσουν πολύ, αλλά όχι από τον ίδιο).

:-)

gatti είπε...

Με τον Σαββόπουλο είμαι τελείως διχασμένη. Υπάρχουν τραγούδια του που με αγγίζουν πολύ και τα λατρεύω, υπάρχουν όμως και άλλα που δεν μου λένε απολύτως τίποτα. Οπως συμβαίνει και με τη Βάσια και σε μένα έχει τύχει να μου αρέσουν τραγούδια του ερμηνευμένα από άλλους.
Τα τραγούδια του έχουν σφραγίσει μια εποχή της ζωής μου, πολύ σημαντική, αλλά ο ίδιος δεν με ενθουσιάζει πάντα...

Ανώνυμος είπε...

Μήπως ο καλός επί σκηνής κ. Σαββόπουλος έχει να συνθέσει κάτι αξιόλογο πριν από το 1978;
Άλκμαν

squarelogic είπε...

Κατανοώ οτι έχει "χαλάσει" πολύ κόσμο με τις κατά καιρούς θέσεις του αλλά προτιμώ να τον βλέπω σαν σκανταλιάρη παππού με παρελθόν,αρχαίο δαίμονα ή προφήτη που χωνεύει ρυθμούς και επιρροές,προσθέτει τον διεισδυτικά εύστοχο ποιητικό του στίχο και γράφει την Ιστορία του ελλην.τραγουδιου 40 χρόνια τώρα.

Με αυτή την θέαση το δέος...

Εχω πια την αίσθηση οτι τους Μεγάλους(οπως πχ.με τον Μίκη)πρέπει να λησμονούμε τα ανθρώπινα και να μένουμε στην ουσία του Έργου τους και των συμβολισμών του.

Locus Publicus είπε...

Ωραίο πόστ σκουέαρ. Σε κατανοώ απόλυτα. Εψαχνες μια "Αρετούσα" για να ικανοποιήσεις το ποιητικό μέρος της ψυχής σου. Κάνω το ίδιο. Παρατηρώ πολύ τους ανθρώπους, παλιά συμβουλή του Τσέχωφ που θυμάμαι. "Κοίτα καλά τους ανθρώπους, πίσω τους υπάρχει πάντα μια ιστορία".

Συμφωνώ και με την τοποθέτησή σου για τον Σαββόπουλο. Θα πρέπει να τον δεχτούμε για αυτό που είναι. Κανένας μεγάλος συγγραφέας δεν έγραψε 10 αριστουργήματα. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να παράγει συνέχεια τέχνη κορυφής. Η συνεισφορά του Σαββόπουλου ήταν μερικοί αριστουργηματικοί δίσκοι (Το περιβόλι του Τρελλού, Ο Μπάλλος, Το Βρώμικο Ψωμί, Η Ρεζέρβα), μερικοί άλλοι καλοί, και προφανώς (όπως όλοι μας) και μερικοί μέτριοι. Αυτό είχε, αυτό έδωσε.

Απο μια στιγμή και πέρα, νομίζω πως ο Νιόνιος άλλαξε. Ολοι μας αλλάζουμε. Ισως να ένοιωσε να μεγαλώνει, ίσως να ένοιωσε την ουτοπία πολλών ιδεολογιών που κάποτε ακολούθησε. Τίμια όμως, και γι' αυτό τον γουστάρω, το παραδέχτηκε, και προχώρησε. Εκανε και μερικές τρέλλες να τις θυμάται, και νομίζω πως σήμερα απλά και μόνον απολαμβάνει τη μουσική του γιατί αισθάνεται την ημερομηνία λήξης.

Δεν θα τον συγκρίνω με τον Θεοδωράκη. Ο Μίκης είναι συμπλεγματικός με το εγώ του, ο Σαββόπουλος όχι. Τον είδα κάποτε στη Νέα Υόρκη, όταν είχε αράξει για μερικούς μήνές και έπαιζε αριστερά και δεξιά σε μια ομογένεια που τον αγνοούσε παντελώς, και εκείνος την έβρισκε. Τον είδα και πέρυσι, μήνα Αύγουστο στην Ελλάδα, σε μια συναυλία με τρείς καταπληκτικούς μουσικούς. Αισθάνομαι πως δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Αδύνατον. Να είναι καλά.΄
Χαίρομαι που το διασκέδασες. Και ευχαριστώ για το ωραίο πόστ.

Λόκους

squarelogic είπε...

locus
ευχαριστω για το εκτενές σχόλιο και να ομολογήσω οτι εσένα και αλλον εναν ξενιτεμένο φίλο είχα κατα νου όταν έψαχνα για βιντεάκια...

Locus Publicus είπε...

Ευχαριστώ φίλε squarelogic. Το κατάλαβα..

Βάσσια είπε...

Square έτσι πρέπει να κρίνονται και σωστά το γράφεις (και οι δύο συγκεκριμένοι καλλιτέχνες).

Καλησπέρα
:-)

vasikos metoxos είπε...

Ωραίο ποστ squarelogic. Παρακολουθώντας χρόνια τον Διονύση, χαίρομαι ιδιαίτερα για όσα αναφέρεις στο ποστ.
Όσο για τους κατά καιρούς "ακροβατισμούς" αυτά δεν μετράνε. Όταν το συναίσθημα είναι τόσο βαθύ όλα συγχωρούνται. Όπως στον έρωτα ένα πράμα. Τα πρώτα μένουν και καθορίζουν τα δύσκολα...