Δεσποινίς εν τω γεννάσθαι...

Κοιτάς μελαγχολικά μακριά μου...

το ξέρω,και συ πρέπει να βασανίζεσαι,

ισως περισσότερο κι απο μας,

κι ας μας φαίνεται ο,τι πιο δυσκολο εχουμε κάνει...

το φως χρυσαφίζει τις ακρες των μαλλιων σου

το δέρμα σου λευκο και διάφανο,

"θελω να βγω λιγο εξω" μου λες,

και πως να σου αρνηθώ μετά τοσες μέρες,

το αεράκι σε διαπερνα στην πόρτα,

παίρνεις τη μικρή σου δοση απο χειμερινό ήλιο

και ξαναγυρίζεις οικειοθελώς μεσα,

στο προσωρινά περιορισμένο σου σύμπαν

περιεργάζεσαι λιγο τα ψαράκια του ενυδρείου,

περιορισμένα και τεχνητά τρεφόμενα κι αυτά

και ξανά πισω,

στο δωμάτιο του προσωρινού σου μαρτυρίου,

"βαρεθηκα πια" ξεσπάς,"δε θελω πια να ζω",

μεγάλα λόγια μικρού παιδιού,

που δεν ξερει ακόμα οτι ετσι ειν η ζωή,

συννεφιές και λιακάδες,

μπόρες,κεραυνοί και γιορτές και γέλια,

δύσβατες ανηφορες και διασκεδαστικές κατηφόρες,

κι άς είναι τώρα εποχή δύσκολης ανόδου,

αν υπομείνεις και βοηθήσεις

θα βγουμε μαζί στον ισιο δρόμο...

σκεφτομαι ποσα εχεις να ζήσεις,

φιλίες,ερωτες,σπουδές κι επιτυχίες,

ταξιδια,γνωσεις κι εμπειριες,

που "εύκολα" τωρα αποποιείσαι,

μικρή μου δεσποινίς εν τω γεννάσθαι...