SUITCASE STORY

(κατοπιν παλιας προσκλησης της Ματιλδης)

Ο Αντωνης,καθισμενος επι 3-4 ωρες σερι στο αυτοσχεδιο στουντιο του,αισθανοταν πια θολωμενος.Διπλα του το τασακι ξεχειλο απο τσιγαρα,2 μπουκαλια μπυρας με τα οποια προσπαθησε να σβησει τη διψα που του προκαλουσε το καμινι που ερχοταν απ το μισοκλειστο(ή μισανοιχτο,εξαρταται παντα απ την οπτικη γωνια...) παραθυρο,η κιθαρα του περασμενη στον ωμο,ο υπολογιστης με το προγραμμα συνθεσης ανοιχτος,το τηλεφωνο κλειστο για να μην του κοψουν την εμπνευση εαν φυσικα αυτη εκανε τον κοπο να εμφανιστει,αλλα παρολα αυτα το κομματι δεν του εβγαινε οπως το ηθελε.

Οχι,δηλαδη οτι συνεβαινε κατι διαφορετικο τα τελευταια 3-4 χρονια.Λες και μετα τα 27-28 καποιος τον ειχε καταραστει...Μεχρι τοτε δεν ειχε ιδιαιτερη δυσκολια να σκαρωσει τραγουδια.Αρκουσε να ακουσει μια φραση ή ενα στιχο που του εκανε κλικ,και γρηγορα ειχε ετοιμη τη μουσικη που πιστευε οτι της ταιριαζε.Απο κει και περα επεκτεινοταν προς τα μπρος και πισω,προσθετοντας στιχους,χτιζοντας μια ιστορια γυρω απ τον αρχικο στιχο-φραση,και μετα, με την ιδεα σχηματοποιημενη σε γενικες γραμμες θα σκαλιζε την κιθαρα του ψαχνοντας το αποθησαυρισμενο μεσα του αποθεμα ακορντων,συγχορδιων για να χτισει το τραγουδι...Ετσι ειχαν κανει αρκετες σχεδον επιτυχιες για 5-6 χρονια,δηλ.τραγουδια που αγαπηθηκαν απο ενα ορισμενο,εναλλακτικο κοινο,που αν και δεν ηταν ιδιαιτερα ευαριθμο,ηταν ομως ιδιαιτερα απαιτητικο.

Αλλα οπως ειχε πει κι ο Ντυλαν "Times,are achanging", το κοινο τους μεγαλωσε και στραφηκε σιγα σιγα σε αλλα μουσικα ειδη ενω οι νεωτερες γενιες ενδιαφερονταν μονο για τους επιδοξους κυριαρχους της πιστας που εβγαιναν απ τα reality show.Αντιμετωποι με το συρρικουμενο ενδιαφερον,καθενας τους ειχε αντιδρασει διαφορετικα:ο Μαρκος κι ο Γιαννης δε δυσκολευτηκαν να αναζητησουν το μεροκαματο στα νυχτερινα μαγαζια που μεχρι προτινος κοροιδευαν-ας οψονται οι αναγκες επιβιωσης.Ο χαρισματικος στις παρεκτροπες Κωστας,ανεπισημος frontman του γκρουπ και ορκισμενος ladies man ειχε χαθει καπου γωνια Κοκας και Κραιπαλης,η Βικυ ειχε αποφασισει να τελειωσει την Αρχιτεκτονικη και ηδη εξαργυρωνε την διαφορετικοτητα της προκαλωντας αισθηση στο Λονδινο οπου ειχε παει για μεταπτυχιακα,και μονο ο τοποτηρητης του Ρυθμου Αρης,ο ντραμερ του γκρουπ, περιμενε ποτε θα ειναι ευχαριστημενος ο Αντωνης με το υλικο του για να ξαναπροσπαθησουν.

Αναψε ενα ακομα τσιγαρο,και βυθιστηκε σε μια ιδρωμενη αναδρομη:οι πρωτες συναυλιες σε σχολεια,η λατρεια των κοριτσιων,το πρωτο demo που ειχαν φτιαξει και το επαιζαν απ τον πειρατικο σταθμο που ειχαν καποτε με τον Κωστα,ο πρωτος δισκος,κι αλλες συναυλιες,με ολο και περισσοτερο κοινο...Και ταξιδια,μουσικα ταξιδια;μολις επιαναν καποια λεφτα εμπαιναν στο αεροπλανο για επιδρομη στα δισκαδικα της Leicester Square σε συνδυασμο με καποια συναυλια. U2,Waterboys,Simple Minds,Cure,οι Αυστραλοι Triffids και Go Betweens ηταν οι ηρωες τους εκεινη την εποχη.Θυμηθηκε μια συναυλια των Triffids στο Βελγιο,που ειχαν παει αλλαζοντας ολα τα μεταφορικα μεσα:πλοιο απ τη Μαγχη,τρενο,λεωφορειο κι εφτασαν μολις ειχε αρχισει η συναυλια.Εμειναν μετα το τελος της μαζι με αλλους "πιστους",ειχαν πιασει την κουβεντα με τα μελη του γκρουπ,τους ειπαν και για τις δικες τους μουσικες προσπαθειες,ο Mc Comb εδειξε ενδιαφερον,αλλα "πηγμενος"οπως ηταν κι αυτος στην προσπαθεια του να κανει το breakthrough, θα τους ξεχασε συντομα.Θυμηθηκε οτι η γλυκια Jill Birt ειχε δειξει προσωπικο ενδιαφερον για κεινον(παντα τα πηγαινε καλα με τις φοιτητριες Αρχιτεκτονικης,σκεφτηκε πικρα,με την εικονα της Βικυς στο μυαλο του),της ειχε μαλιστα δωσει διευθυνση και τηλεφωνο αν ερχοταν στην Αθηνα...

Ο Αντωνης ειχε συχνα την αισθηση οτι μονο εκεινος δεν ειχε αλλαξει:4-5 κιλα παραπανω δεν ηταν αρκετα για να αλλοιωσουν το γεροδεμενο,ψηλο κορμι του, τα μαλλια του παρεμεναν μαυρα και μακρια και οι μουσικοι του προσανατολισμοι σταθερα ροκ,εμπλουτισμενο με ελληνικα στοιχεια.Δεν ειχε συμμβιβαστει,δεν ειχε ξεπουληθει στους εμπορους της εποχης,σιγουρα τον βοηθουσε σ'αυτο το σπιτι που του ειχαν δωσει οι δικοι του και η συνταξη της μανας του που ατοφια εμπαινε στο δικο του λογαριασμο.Αλλα απόλους τους πρωην συντροφους του μονο ο Αρης,ο ντροπαλος κοινωνιολογος Αρης,που ηδη ειχε πιασει με "κανονικη"δουλεια παρεμενε,εστω και με το ενα ποδι, στην ιδια βαρκα.Μονο εκεινος πιστευε στον Αντωνη,τον περιμενε να τον απαλλαξει απ το φασμα της κανονικης ζωης που ειχε δρομολογηθει μπροστα του.Θυμηθηκε πως ειχε γνωριστει με τον Αρη.Σε καποιο μπαρ,ο συνηθως συνεσταλμενος Αρης ειχε βρει το θαρρος να πιασει την κουβεντα σε μια ομορφη Κρητικια γκαρσονα,για να βρεθει στο τελος κυκλωμενος απο 2-3 αγριεμενους μαυροπουκαμισαδες και θα ειχε κακα ξεμπερδεματα αν, κοντρα σε καθε λογικη,δεν ειχε παρεμβει ο Αντωνης με τον Κωστα.Απο τοτε ο Αρης τον ακολουθουσε πιστα-ηταν ο μονος που δεν τον προδωσε ποτε,σκεφτηκε.

Το χερι του ανακατεψε τα διαφορα χαρτια που συνωστιζονταν στο γραφειο του.Καποτε επρεπε να κανει μια εκκαθαριση,κοντευε να πνιγει απ τη σκονη και τα χαρτια.Το βλεμμα του επεσε σ'ενα ειδοποιητηριο απ το Ταχυδρομειο.Αποστολεας Εξωτερικου...διευθυνση στα Αγγλικα,χωρις ονομα,Δεμα,διαθεσιμο στο ταχυδρομειο ως...αυριο.Για καποιο λογο που δε μπορουσε να εξηγησει,αισθανθηκε οτι αυτο το δεμα τον αφορουσε.
Ετσι κι αλλιως,αποκλειεται να εβγαζε ικανοποιητικη δουλεια στην τωρινη του κατασταση.Καλο θα του εκανε να βγει εξω,να δει λιγο κοσμο.Εκανε ενα γρηγορο ντους,αλλαξε την ιδρωμενη του μπλουζα με τη 'γλωσσα" των Rolling Stones,πηρε το ειδοποιητηριο στο χερι και ξεκινησε για το ταχυδρομειο.

(συνεχιζεται...)