Για τη Χαρουλα μας...

Τη στιγμη που ακουσα την ειδηση αισθανθηκα οτι δεν θαταν μακρινη η μερα που θα επρεπε να γραψω για αυτο...Μερικες φορες γραφεις,οχι για να ξεκινησεις μια ανταλλαγη αποψεων ή ενα προβληματισμο,αλλα γιατι δεν μπορεις να κανεις αλλιως,γιατι αισθανεσαι οτι το οφειλεις σε καποιον.



1-2 μερες μετα την επιστροφη μου απο τη Βιεννη συναντησα στο ασανσερ τη συναδελφο της:
κλασικοι χαιρετισμοι,"τι κανεις?",και μετα απο ενα δυσθυμο οσο και ευγλωττο "καλα","τα εμαθες για τη Χαρουλα,ε?","οχι" λεω εγω,"ελειψα λιγες μερες,τι επαθε παλι?"
"Δεν ειναι καθολου καλα,ειναι στον Ευαγγελισμο,οξεια μυελογενης λευχαιμια!"

...ενας παγωμενος αερας φυσηξε ξαφνικα εν μεσω εξωτερικης θερμοκρασιας 32 βαθμων,σαρωσε την ευχαριστη διαθεση που ειχε προκαλεσει η ευρωπαικη μου αποτοξινωση και σηκωσε την τριχα στα χερια μου.
Λευχαιμια?η Χαρουλα μας?που την καμαρωνα σε μια συνεστιαση μολις πριν 2 μηνες,και ευχομουν απανωτα να ηταν τα μεχρι τοτε ολα τα βασανα της?

Γιατι το παντα χαμογελαστο κι ευγενικο αυτο κοριτσι χτυπηθηκε απο το Θεο/Μοιρα/Τυχη (διαλεξτε και παρτε,αναλογα τι πιστευετε)ανελεητα τα τελευταια 2-3 χρονια:

Το εναρκτηριο λακτισμα δοθηκε οταν κοπηκαν τα συρματοσχοινα(!) του ασανσερ σε καποιο σπιτι και βρεθηκε μαζι με τη μητερα της σε ελευθερη πτωση εντος του φρεατιου!Σπασμενα ισχια και χερι η μητερα,συντριπτικο καταγμα σφυρων η Χαρουλα.Καθως επασχε απο μια ιδιοπαθη θρομβοκυταρωση,χρειαστηκε προεγχειρητικα τροποποιηση της αντιπηκτικης αγωγης που λαμβανε,που οδηγησε μετα το χειρουργειο σε λιαν απειλητικες θρομβωσεις της μεσεντεριου αρτηριας.Δεν ξερω ποσες φορες χρειαστηκε να χειρουργηθει για να διαφυγει τον κινδυνο...καταφερε και βγηκε,εστω και με τα μισα κιλα και επανηρθε στη δουλεια της παντα με το χαμογελο.Λιγους μηνες αργοτερα την εχασα παλι για καμποσες μερες.Ρωτωντας εμαθα οτι της βρηκαν καρκινο θυρεοειδους.Ολικη αφαιρεση,ραδιενεργο ιωδιο κλπ.Ηδη συζηταγαμε οτι η κακοδαιμονια της ξεπερνουσε και την πιο νοσηρη φαντασια.Η Χαρουλα επανηλθε κοντα μας,και καθε φορα που την εβλεπα στο διαδρομο ευχομουν να μη χρειαστει να ξαναλειψει.Καποιο λεμφαδενικο καθαρισμο τον συνεδεσα με το προβλημα του θυρεοειδους,κι οσο κι αν δεν ηταν ευοιωνο σημαδι,δεν ηταν και κατι καινουριο...Η ελπιδα παρεμενε...



Μεχρι που σε μια απο τις τακτικες αιματολογικες της εξετασεις,κατι ειδαν και την πηραν εσπευσμενα τηλεφωνο απ τον Ευαγγελισμο να παει για επανελεγχο.Την εκαναν εισαγωγη την ιδια μερα και η Χαρουλα δεν εμελλε να ξαναβγει...Δεν ξερω αν η χημειοθεραπεια επιταχυνε το τελος ή αν αναλογη θα ηταν και η φυσικη εκβαση των πραγματων.Σε αντιθεση με την Αμαλια Καλυβινου,η Χαρουλα δεν ειχε ιδιαιτερο παραπονο απο τους γιατρους της.Νοσηλευτρια η ιδια,γινοταν αμεσα συμπαθης με το γεματο αξιοπρεπεια ευγενικο χαμογελο της και οι ανθρωποι που ειχαν την φροντιδα της εβαζαν προσωπικο στοιχημα την βελτιωση της.Αν απο κατι ειχε παραπονο,ηταν γι'αυτο το αναλγητο και γραφειοκρατικο συστημα Υγειας που θεωρει λογικο να στοιβαζονται οι ασθενεις σε θαλαμους των 8 κρεβατιων,που την αναγκαζε να γινεται αποτροπαιο θεαμα για τους αλλους καθως η ανημπόρια της αυξανοταν...Ηταν για τις αδιαφορες συναδελφους της(!) που ενω επρεπε να λαμβανουν τα υψιστα προφυλακτικα μετρα οταν πηγαιναν να βαλουν φαρμακο στον ορο καποιας με μηδενισμενα τα λευκα αιμοσφαιρια απο τη νοσο και τις θεραπειες,αυτες εβγαζαν τη συριγγα απο την τσεπη τους,παρεα με χιλια δυο ασχετα πραγματα...Το παραπονο της ηταν οτι επρεπε να κρατα δεμενο το στατω στο κρεβατι της γιατι δεν βρισκοταν αλλο σ'όλη την πτερυγα...



Αυτη τη φορα,δεν ταλαιπωρηθηκε πολυ...το χτυπημα ηταν πολυ μεγαλο για τον ταλαιπωρημενο οργανισμο της και η Χαρουλα ξεκουραστηκε με την τελευταια Πανσεληνο του Ιουνιου.

Στο αγγελτηριο ειδα με εκπληξη οτι ηταν 33 χρονων-δεν την εκανα πανω απο 28!Τα τρια αυτα χρονια των συνεχων προβληματων δε θυμαμαι ποτε να την ακουσα να βαρυγκομησε,να πει ενα απολυτα δικαιολογημενο "θεε μου,γιατι ολα σε μενα?"Δεν ειχε προλαβει να δημιουργησει οικογενεια-ειχε ομως την τυχη να εχει διπλα της ενα αγορι που αποδειχθηκε Αντρας ,καθως δεν λιποψυχησε μπροστα στα τοσα προβληματα κι ας μην ειχε τυπικες δεσμευσεις κι εμεινε στο πλευρο της ως το αναπαντεχο τελος.Μαζι τους καμαρωνα στη συνεστιαση που εγραφα παραπανω κι εκανα χιλιες ευχες να ζησουν ανεφελα απο κει και περα.



"It never rains,it pours!" λενε οι Αγγλοι για να δειξουν οτι μερικες φορες οι συμφορες ερχονται απανωτες.Ή οπως προφητικα ειχε τραγουδησει ο Ξυλουρης με τη συνταρακτικη φωνη του "εβαλε ο Θεος σημαδι..." Η περιπτωση της Χαρουλας για μενα ειναι (αλλη μια...)αποδειξη οτι ειτε δεν υπαρχει Θεος οπως μας τον μαθαιναν στο σχολειο(δικαιος,φιλευσπλαχνος,ο τα παντα ορών)ειτε,αν επιμενει καποιος οτι υπαρχει,εχει πολυ διεστραμμενη αισθηση του χιουμορ.

Βεβαια,εχουν φροντισει και για αυτο:"δεν ξερεις τι θεση εχει αυτο που προσπαθεις να εξηγησεις στο Ευρυτερο Σχεδιο,The Grand Scheme of things".Ας προσπαθησει να το εξηγησει αυτο κανεις στην φτωχη μητερα της...



Χαρουλα,εγω θα κρατησω στη μνημη μου παντα το μονιμο χαμογελο σου,την αξιοπρεπεια και την ευγενεια σου.Κι αν,λεμε ΑΝ,συναντησεις καποιον εκει πανω,ρωτα εκ μερους μου ενα τεραστιο "Γιατί?"

Sweet child in time you'll see the line
The line that's drawn between the good and the bad
See the blind man shooting at the world
Bullets flying taking toll...