Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007

πεθαινοντας σαν τον Ικαρο...








Διερευνωντας λιγο για τις συνθηκες του προωρου θανατου του David Mc Comb των TRIFFIDS του προηγουμενου ποστ εμαθα οτι μετα την διαλυση του συγκροτηματος το 1989 και αφου μεσολαβησε μια αναπαυλα,προσπαθησε ξανα για σόλο καριερα...Η αδυναμία προσέγγισης του ευρυτερου κοινού(αναμενόμενη ετσι κι αλλιως λογω της ποιοτικης μουσικης που επαιζαν)τον οδηγησε στον αλκοολισμο και την ηρωινη και κατεληξε στα 35 του να χρειαστει μεταμόσχευση καρδιας.Μετα απο ενα τροχαιο ατυχημα κι ενω ειχε επιστρεψει σπιτι του πεθανε απο επιπλοκες σχετιζομενες με ηπια απορριψη του καρδ.μοσχευματος.








Αλλος ενας σε μια μακρα αλυσιδα "καταραμενων ποιητων"της ροκ:Ιαν Κερτις(Joy Devision),kurt Kobain (Nirvana),παλιοτερα ο Keith Moon των WHO κλπ.Και απο ηθοποιους Mar.Monroe,James Dean,Steve Mc Queen και πολλοι αλλοι...


Ολοι αυτοι οι χαρισματικοι αυτοκατασταφηκαν νωρις αλλα γλυτωσαν την αποκαθηλωση που φερνει ο χρονος.Εφυγαν πανω στην ακμη τους,μυθοποιηθηκαν απο αυτους που τους αγαπησαν και δεν κινδυνευουν πλεον απο την απομυθοποιηση των υστερων επιλογων.





Αναρωτιεμαι μερικες φορες τι ειναι προτιμοτερο: να ζησεις τοσο εντονα,να φορεσεις την ευαισθησια σου κατασαρκα ωστε να "πιανεις" τα μηνυματα της εποχης,να αναψεις εκτυφλωτικα σαν πυροτεχνημα με κινδυνο να "καεις",να σβησεις προωρα ή να ακολουθησεις μια συμβατικη ζωη με τις απλες χαρές της, τις συνηθεις απογοητευσεις της,την (μεγαλυτερη)πιθανοτητα να "βυθιστεις" ηρεμα(?) στα γηρατεια...


Οι διασημοι της πρωτης επιλογης μενουν στη μνημη χιλιαδων ανθρωπων που δεν τους γνωρισαν παρα μονο μεσα απ το εργο τους.Για καθεναν ομως απο αυτους υπαρχουν δεκαδες αλλοι,εξισου φιλοδοξοι που δεν τα καταφεραν και εσβησαν μεσα στην ανωνυμια.


Οι πολλοι ανωνυμοι της συμβατικης ζωης χαραζουν το αποτυπωμα τους στη μνημη των οικογενειων τους,των λιγων στενων τους φιλων και ειναι κι αυτοι καταδικασμενοι να σβησουν ισως λιγο αργοτερα χρονικα σε απολυτους αριθμους,νωριτερα ομως οσον αφορα στη συλλογικη μνημη.


Οσοι ειναι πανω απο 20-22 ετων πρακτικα εχουν ηδη κανει την επιλογη τους...η ελληνικη οικογενεια βεβαια,ειδικα 'ετοιμαζει" απο νωρις τα παιδια της για τη σταθεροτητα της "αληθινης" (συμβατικης)ζωης.Λιγοι ειναι αυτοι που εχουν τοσο εντονη τη φλογα μεσα τους ωστε να παρακουσουν και να διακινδυνευσουν πραγματικα μια ζωη διαττοντος αστερα.


Για αυτο αξιζουν σεβασμο ακομα κι οταν "καιγονται" σαν τον Ίκαρο...

18 σχόλια:

Alpha είπε...

εμένα η γνώμη μου είναι πως τη ζωή πρέπει να τη σεβόμαστε και πως είναι κάτι που πάει πέρα από εμάς.

οι triffids ήταν ένα πολύ καλό γκρουπ αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν nirvana ή joy division.δεν άφησαν τέτοιο αποτύπωμα

αλλά αυτό δεν έχει και πολύ σημασία.αυτά όλα είναι υποκειμενικά.

εμένα τα τραγούδια τους μ αρέσουν περισσότερο από των nirvana.είναι της δικιάς μου γενιάς.είμαι 40.

απλά αναγνωρίζω στους nirvana τη δύναμη που έβγαζαν στο να εκφράσουν τη δικιά τους γενιά.και την επιδραστικότητα που οι triffids δεν είχαν.

τέλος πάντων αυτό που θέλω να πω εδώ είναι μην πέφτεις στην παγίδα.
η ζωή είναι γλυκειά, πολύ γλυκειά.σέβομαι όλους αυτούς που αυτοκαταστροφικά επέλεξαν να πάνε κόντρα σε όλα, αλλά για μένα δεν είναι πάρα θύματα μιας άρρωστης κατάστασης.και αυτοί.

δε διαφέρουν και πολύ από τους 'συμβιβασμένους' με την έννοια ότι στην πραγματικότητα ούτε αυτοί έκαναν επιλογές.απλά ακολούθησαν τις παρορμήσεις τους.οι άλλοι(εμείς οι περισσότεροι) τους φόβους τους.

η αρώστεια που κουβαλάμε όλοι μας είναι ότι ζούμε εν υπνώσει.δεν έχουμε συνείδηση του εαυτού μας, του πως αντιδρούμε στο κάθε τι, του τι πραγματικά θέλουμε και του πόσα πολλά ψέματα λέμε.κυρίως στον εαυτό μας.

το 'ξύπνημα', η φώτιση που λένε οι ανατολίτες μυστικιστές, είναι ο λόγος που είμαστε εδώ.

την παρασκευή πήγαινε να δεις τους waterboys στο θέατρο βράχων.αυτός ο τύπος(ο mike scott) βρήκε ένα τρόπο να υπάρχει μέσα στο ροκ εν ρολ χωρίς να κουβαλάει το σκοτάδι της μυθολογίας του και χωρίς να πνίγεται απ αυτό.

φυσικά ολ αυτά μπορεί να είναι και τελείως άσχετα.είναι μόνο η γνώμη μου.

squarelogic είπε...

mosaic ευχαριστω για το σχολιο κατ'αρχην.
Δεν πεφτω στην παγιδα-και γω εχω προ πολλου κανει τις επιλογες μου
(οσες μου ανηκαν,αν θελουμε να ειμαστε ειλικρινεις...)και ακολουθω αυτο που λεμε συμβατικη ζωη.Απλα με απασχολει(φαινεται..)το θεμα του τι αφηνει κανεις πισω του(αν και μαλλον πολυ νωρις),δηλ.το θεμα του legacy.

Waterboys ?την Παρασκευη???
που θαμαι εξωτερικο????

πως δεν το ειχα δει?
αν σου πω οτι σκεφτομουν μολις προχτες οτι πολυ θαθελα να ερχονταν(χωρις να ξερω για επικειμενη συναυλια-απλα κατι ειχα ακουσει για επανασυνδεση).
Την ατυχια μου....

Mathilde είπε...

"...να ζησεις τοσο εντονα,να φορεσεις την ευαισθησια σου κατασαρκα ωστε να "πιανεις" τα μηνυματα της εποχης,να αναψεις εκτυφλωτικα σαν πυροτεχνημα με κινδυνο να "καεις",να σβησεις προωρα ή να ακολουθησεις μια συμβατικη ζωη με τις απλες χαρές της, τις συνηθεις απογοητευσεις της,την πιθανοτητα να "βυθιστεις" ηρεμα στα γηρατεια..."

Good morning Mr. Keating!

(Live fast, die young)

Mathilde είπε...

Για εξωτερικό? Την Παρασκευή? Καλό ταξίδι, αλλά για πού, για πού?

Ανώνυμος είπε...

Θα είχε ενδιαφέρον να μπορούσαμε να πάμε μια επίσκεψη στον κάτω κόσμο ή στον ουρανό ή όπου αλλού τελοσπάντων πάνε οι νεκροί και να ρωτήσουμε τους ίδιους. Αλήθεια, τι θα απαντούσαν στο ερώτημά σου, squarelogic, περί συμβατικής και έντονης ζωής; Ποιοι απ' αυτούς θα ξαναζούσαν με την ίδια ένταση; Ποιοι θα επέλεγαν να ζήσουν σε εντελώς άλλο μονοπάτι, ανώνυμοι; Αλήθεια, πολύ θα ήθελα να ακούσω τις απαντήσεις του τώρα, κατόπιν ζωής, κατόπιν εορτής :)

Μήπως η συμβατική ζωή είναι μια κεκρυμμένη περιπέτεια;

v

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ μάλλον με τον Mosaic υπό υπό την έννοια ότι ο όρος συμβατικός δεν ταυτίζεται με το συντηρητικός. Μπορεί κάλλιστα η σύμβασή σου με αυτή την την ζωή να έχει στους όρους της το υψηλό ρίσκο ή το άφεμα στο πάθος ή μπορεί κάλλιστα να μην είχες ποτέ σου συμβληθεί με την έννοια του ενήλικα συμβαλλόμενου και έτσι μα αυτοτιμωρείσαι (ακουσίως)επειδή δεν μεγάλωσες. Και η τιμωρία να είναι εξάρτηση από μια ζωή - προσομοίωση ενηλίκων ή από ουσίες που σε βοηθούν να φεύγεις ή από ταχύτητες που σου προσφέρουν ίλιγγο. Για παράδειγμα, πιστεύετε αλήθεια ότι οι άνθρωποι μαζεύονται ολοένα και περισσότερο στις μεγαλουπόλεις για "ορθούς λόγους"; Εγώ πιστεύω ότι αποζητούν την σύμβαση της πόλης που προσφέρει νόμιμα όλα τα παραπάνω και δεν επιφέρει άμεσα τον θάνατο.

Με λίγα λόγια, λέω ότι για να ορίσουμε, πρέπει να ξεχωρίσουμε τις καταστάσεις εκείνες που βρίσκονται σε απόλυτη συνάφεια από εκείνες που σμίγουν αλλά δεν συσχετίζονται απαραίτητα.

Για να κλείσω σας γράφω ένα σχετικό και πικάντικο. Μόλις πριν από πέντε λεπτά με πήρε αγαπημένη μου φίλη για να μου πεί ότι ο γυιός της δήλωσε πρώτη προτίμηση στις Πανελλήνιες τις Στρατιωτικές Σχολές.Αυτή και ο άντρας της κλαίνε... αναρωτιούνται που κάνανε λάθος... μήπως φταίγανε οι διακοπές στο Βάι; το ότι πάντα είμασταν όλοι ίσοι; (δεν υπήρχε κυρία, κύριε με τους φίλους τους)
Από τα 15 του του λέγανε να ταξιδέψει στον κόσμο, να μην συνθλιβεί στις μαλακίες του εκπαιδευτικού συστήματος. Προφανώς και αναμένανε ότι ο μικρός θα ήθελε να φύγει από το σπίτι. Αλλά αυτός, που... Κάνει συνέχεια γυμναστική, δεν καπνίζει, δεν πίνει, δεν θέλει να αλλάξει τον κόσμο...θέλει να γίνει καραβανάς. Τους έστειλε. Ξέρω πως νιώθουν. Η δικιά τους σύμβαση στην αντισυμβατικότητα έγινε αίφνης θρύψαλα. Αυτό νομίζω και φυσικά καταλαβαίνω πως νιώθουν. Είναι όμως και για γέλια η όλη κατάσταση.
Το μόνο πραγματικά τραγικό ερώτημα, είναι κατά την γνώμη μου, το τι σημαίνει ελευθερία!

Ανώνυμος είπε...

v

Νομίζω ότι όχι μόνο αυτοί που έζησαν έντονα δε θα το μετάνιωναν, αλλά και αυτοί που μπορεί να έζησαν 15-20 χρόνια παραπάνω θα ήθελαν να είχαν ακολουθήσει έναν άλλο τρόπο ζωής.

Και δεν εννοώ ναρκωτικά και τέτοια. Εννοώ ότι μπορεί να ρίσκαραν μία μέρα και να μην πήγαιναν στη δουλειά τους και να πήγαιναν μία εκδρομή ή για ψώνια ή βόλτα στο Σύνταγμα που μπορεί να τη θυμούνταν για όλη τους τη ζωή και ας απολύονταν μετά.

Γιατί τι σημασία έχει αν τα 20 αυτά παραπάνω χρόνια δεν έχουν καμία διαφορά μεταξύ τους και απλά τα ζεις με την πρακτική έννοια της λέξης (δηλ. αναπνέεις) αλλά δεν έχεις κάτι, για το οποίο να πεις "Να πάρει, τη χάρηκα τη ζωή και αν υπάρχει μετά θάνατον θα έχω πολλά να θυμάμαι."

Ανώνυμος είπε...

a.fr

Έτσι πιστεύω ότι περιγράφεται η έλλειψη φαντασίας σε όλους. Οι γονείς μου και τι δε θα έδιναν για να περάσω σε στρατιωτική σχολή και ας ήμουνα και μηχανικός στα καράβια.

"Δεν ξερώ τι μου λες, θα εξασφαλιστείς."

Ρε άντε από δω, εσάς οι δουλειές σας σάς αρέσουν και μιλάτε εκ του ασφαλούς. Μόνο τα λεφτά είναι το θέμα?
Όχι γιατί άμα είναι, να μου το πείτε, να αυτοκτονήσω τέλος πάντων!

Έστω. Τώρα το παιδί δεν ξέρω τι πρόβλημα έχει, πολλή τηλεόραση βλέπει μάλλον, αλλά το ίδιο πρόβλημα πρέπει να έχουν και αυτοί που έχουν ως πρώτη επιλογή και ως πρότυπο ζωής και ως απώτερο σκοπό τη σχολή αστυφυλάκων.

Και βλέπεις μερικούς, μια χαρά παιδιά, επαναστάτες και κιθαρίστες με γκρουπάκι και το μαλλί μακρύ και το στυλ πανκέ και λες "Πω ρε, αυτός πρέπει να έχει και γαμώ τις προσωπικότητες.."
Και μετά όχι μόνο σου λέει ότι θέλει να γίνει μπάτσος, αλλά ψωροπερηφανεύεται κιόλας.

Εγώ αν το ήθελα ποτέ, θα ντρεπόμουνα να το παραδεχτώ.

Ανώνυμος είπε...

Όχι, δεν είμαι η νέα ιδιοκτήτρια του μπλογκ, απλά απαντάω στα σχόλια του squarelogic αυθαίρετα.

squarelogic είπε...

v
ναι,μπορει και μια "συμβατικη"ζωη να ειναι κεκρυμμενη περιπετεια;
ενα ενδιαφερον επαγγελμα(οπως το δικο μου/σου),παρεες με νοημα και πνευματικα ενδιαφεροντα,μια θεωρηση της ζωης που δινει νοημα σ'αυτα που πραγματικα αξιζουν,και ναι,αυτο που κανουμε τωρα,η επικοινωνια μεταξυ αγνωστων που συντονιζονται σε παρομοια μηκη κυματος,καταργουν την αναγκαιοτητα ασκοπων συναντησεων,καφεδων,ποτων(που ολα τελικα αποσκοπουν στην ανευρεση καποιου για ουσιαστικοτερη επικοινωνια)και ανακαλυπτουν ταυτισεις,ανταλλαζουν αποψεις και παραστασεις και τελικα παιρνουν μια οχι και τοσο συνηθισμενη πνευματικη ικανοποιηση.

τωρα,αν θα ρωτουσαμε τον David Mc Comb αν θαθελε μια δευτερη ευκαιρια να ζησει μεχρι τα 80 σαν...λογιστης,θακοβα το χερι μου οτι θα επεφτε να παει...κολυμπωντας πισω στην Αυστραλια!

Univers είπε...

Η ζωή είναι γεμάτη σταυροδρόμια. Σε κάθε ένα διαλέγεις μια κατεύθυνση και την ακολουθείς.

Οι περισσότεροι από εμάς, όμως, κρυφοκοιτάζουν πίσω στο σταυροδρόμι που χάνεται και αναρωτιούνται πώς θα ήταν άραγε αν έπαιρναν διαφορετική κατεύθυνση...

Το δίλημμα όμως "μετανιώνω ή όχι" είναι θεωρητικό και εν μέρει παραπειστικό. Για να μπορείς να πεις ότι "ναι, μετανιώνω, αχ! να είχα πάρει άλλη κατεύθυνση..." θα έπρεπε να ζεις άπειρες ζωές για να επιβεβαιώσεις την ικανοποίηση ή να γευθείς την απογοήτευση που θα σου χάριζαν οι μυριάδες εναλλακτικές διαδρομές. Ειδάλλως, μόνον εικάζεις.

Και επειδή ο άνθρωπος είναι ονειροπόλος και έχει την τάση να εξιδανικεύει καταστάσεις που δεν έζησε (ιδιαίτερα αν η τρέχουσα πραγματικότητα δεν του είναι ιδιαίτερα αρεστή), συνήθως φαντασιώνεται άλλες επιλογές που θα τον έκαναν πιο ευτυχισμένο.

Για μένα σημασία έχει να παίρνεις τις αποφάσεις σε καθεστώς όσο το δυνατόν μεγαλύτερης ελευθερίας (ώστε η κάθε απόφαση να μοιάζει περισσότερο αποτέλεσμα προσωπικής επιθυμίας και όχι αποκύημα εξωγενών καταστάσεων). Τα υπόλοιπα είναι ιστορία...

Και για να θυμηθούμε τον Καβάφη,

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι - το σωστό - εις όλην την ζωή του.


Η μοντέρνα εκδοχή αυτού του ιλίγγου μπροστά στις άπειρες εναλλακτικές δυνατότητες χωρίς επιστροφή δόθηκε από στόματος Αλ Πατσίνο (στον ρόλο του Διαβόλου) εξ ίσου εκφραστικά, κατά την γνώμη μου, στο Devil's Advocate: Ah!, free will is a bitch!"

squarelogic είπε...

A.Fr
απαιτεις πολλη ενεργεια για να σε κατανοησω και δυσκολευομαι αυτη την ωρα -)

ριξτα πιο απλα-θα μου διωξεις τη Ματιλδη.Αρκετο Παπανουτσο τρωει στο φροντιστηριο το κοριτσι!

Καλα,τραγωδια της φιλης σου!
αλλα αν το παιδι πραγματι κανει κεφι και δεν το κανει απλα για εξασφαλιση,δε μπορεις να πεις και τιποτε...τα παιδια γεννιουνται ΚΑΙ με δικο ΤΟΥΣ λειτουργικο-δεν ειναι τα παντα στο χερι του γονεα-προγραμματιστη.

Στην περιπτωση των καλλιτεχνων οπως του συγκεκριμενου δε νομιζω οτι ηταν ανωριμοτητα η αιτια της αυτοκαταστροφης.Μαλλον η υπερβολικη εκθεση,το υπερμετρο ξεγυμνωμα της ευαισθησιας ωστε να μπορεσει να ΒΙΩΣΕΙ και να παραγει μια τεχνη ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ,σε συνδυασμο με την αναγκη αποδοχης που εχουν ολοι οι καλλιτεχνες τον οδηγησε σε ψυχοτροπες ουσιες οταν η αναγνωριση δεν ηρθε μαζικα.

Να σημειωσω βεβαια οτι οι Triffids ειχαν ευαριθμο και αφοσιωμενο κοινο οχι μονο στην πατριδα τους αλλα και στην Ελλαδα,Κεντρ,ΕΥΡΩΠΗ,Σκανδιναβια,Βραζιλια κλπ.Δεν ξερω αν υπηρξαν εταιρικες πιεσεις οταν ειχαν υπογραψει σε μεγαλυτερο label,και οταν οι πωλησεις δεν ανταποκριθηκαν στις εταιρ.προσδοκιες η μπαντα αυτοδιαλυθηκε.

squarelogic είπε...

Ματιλδη συμφωνω μαζι σου -και καλα κανεις και απαντας(αλλωστε οταν βγεις στο επαγγελμα θα σου αναθεσω την αρχισυνταξια,μην το ξεχναμε..-))

ειναι βεβαια και θεμα παραστασεων αυτες οι επιλογες.Το παραδειγμα της Α.Fr ειναι εξαιρεση.Συνηθως προκειται για επαρχιωτοπουλα που δεν βλεπουν αλλο τροπο εξασφαλισης και αποκτησης καποιας-υποτυπωδους εστω-εξουσιας.

Για καποιον σαν εσενα που ξεκινα με αλλες παραστασεις και αφετηρια ειναι δυσκολο να εγκλωβιστει σε τοσο στενους οριζοντες(να σε δω γ μηχανικο στο πολεμ.Ναυτικο εστω και Αποκριες και τι στον κοσμο!)

squarelogic είπε...

univers

και γω συχνα θαθελα να υπηρχε μια παραλληλη ζωη(και 2 και 3...)οχι γιατι δεν ειμαι ικανοποιημενος με την παρουσα,αλλα γιατι ως κλασικος Διδυμος θελω να γευτω και τις αλλες πιθανοτητες-αλλες εναλλακτικες,εξισου ενδιαφερουσες ζωες.Δεν γινεται,το ξερω κι αυτες οι αλλες επιθυμιες γινoται χομπυ (πχ.σχετικο με Αρχιτεκτονικη,ποδοσφαιρο,Μουσικη..)

"each new arrival closes places in my mind"
που ελεγε κι ενα υπεροχο τραγουδι που θυμαμαι απο μνημης του Joe Jackson

(εσυ εχεις ετοιμη την ποιηση,εγω τα τραγουδια)

ωραια τα quotes!

πολυ ενδιαφερουσα η συζητηση και δεν εκατσα να γραψω την ασκηση που ανεθεσε η Ματιλδη.

Mathilde είπε...

Αύριο με τον κηδεμόνα σου!

Mathilde είπε...

Ανεπρόκοπε!

Ανώνυμος είπε...

Επιμένω: "Η δικιά τους σύμβαση στην αντισυμβατικότητα έγινε αίφνης θρύψαλα." & "Το μόνο πραγματικά τραγικό ερώτημα, είναι κατά την γνώμη μου, το τι σημαίνει ελευθερία!"
Υ.Γ. Ο νεαρός δεν είναι επαρχιωτόπουλο, δε βλέπει τηλεόραση και ούτε έχει ανάγκη εξασφάλισης, πιο πιθανό βρίσκω ότι κοντράρει τους "αντισυμβατικούς" γονείς του που ονειρεύονταν άλλα γι' αυτόν.Με λίγα λόγια ήθελα να ώ ότι το αντισυμβατικός προσδιορίζεται από την εκάστοτε σύμβαση. Και αυτή τη σχέση δεν πρέπει να την βλέπουμε "συμβατικά" αλλά ελεύθερα, με μηδενισμένο το κοντέρ του μυαλού μας. Από την αρχή!

squarelogic είπε...

A.Fr μου φαινεται οτι τα παιδια ειτε ακολουθουν(απο ευκολια?)την πεπατημενη των γονεων ειτε την απορριπτουν πληρως-μεση οδος δε φαινεται να υπαρχει!
Αρα σωστα λες οτι "το αντισυμβατικός προσδιορίζεται από την εκάστοτε σύμβαση".Εδω "την πατησαν"οι αντισυμβατικοι γονεις...

Δικο τους λειτουργικο συστημα σου λεω....προεγκατεστημενο και μη προσβασιμο για..σβησιμο!