Το Σπίτι της οδού Σκουφά

Ο Στεφανος,22 ετων,φοιτητης του Πολυτεχνειου, ειχε ερθει απ τον Βολο στην Αθηνα με μεγαλα,αν και ενιοτε αντικρουόμενα, ονειρα:να παρει καλες βασεις στις σπουδες του που θα του επετρεπαν μετα να αναζητησει μια καλη μετεκπαιδευση στην Αμερικη,να ζησει την Αθηναικη dolce vita και να γνωρισει οσα περισσοτερα διαφορετικα κοριτσια μπορουσε,οχι απαραιτητα με αυτη τη σειρα προτεραιοτητας.Με τη φυσικη του ανεση,το ωραιο παραστημα του και τον ανοιχτο χαρακτηρα του ενταχθηκε αμεσως στην φοιτητικη κοινωνικη ζωη,και δεν δυσκολευοταν να γινει κεντρικο μελος σε οποια παρεα επιθυμουσε.Αν και δεν προερχοταν απο οικογενεια με ιδιαιτερη οικονομικη ανεση,συχνα προεκυπταν απο φιλους δουλειες που του εξασφαλιζαν ενα προσθετο χαρτζηλικι,κι ετσι ο Στεφανος διατηρουσε μια χαλαρη σχεση με το χρημα που του επετρεπε να κινειται ανετα και σε κυκλους ανωτερης οικονομικης ταξης.Ετσι ειχαν περασει 3 ευχαριστα χρονια,με διαφορετικες παρεες,αρκετα κοριτσια,περισσοτερα ξενυχτια,αξιοπρεπεις βαθμους αλλα διχως κατι που θα μπορουσε ν'αποτελεσει σημειο αναφορας στην κατοπινη ζωη του.

Οταν πρωτογνωρισε την Λητω σε μια παρεα,δεν του εκανε καποια ιδιαιτερη εντυπωση:ευχαριστη παρουσια σιγουρα,ξανθουλα,ανοιχτα ματια,καλο υψος,με λιγο πιο γενναιοδωρες καμπυλες απο το προτυπο που επικρατουσε και χωρις την διαρκη ενταση που χαρακτηριζε συχνα τις κοπελες που γνωριζε.Ειχαν ανταλλαξει μερικες κουβεντες στα πλαισια της παρεας,"τι σπουδαζεις","απο που εισαι" κτλ,ειχε κανει ο Στεφανος μερικα αστεια με αφορμη δυο βιβλια που ειχαν αγορασει αυτη και η φιλη της,και ειχαν χωρισει χωρις την αισθηση οτι θα ξαναβρισκονταν συντομα.Αλλα 2-3 βδομαδες αργοτερα,την ξαναειδε σε ενα παρτυ,καλεσμενη απο ενα κοινο γνωστο και μιλησαν λιγο παραπανω,χορεψαν και λιγο μαζι και αποχωρησαν εχοντας ανταλλαξει μεν τηλεφωνα,αλλα με την αδιορατη αισθηση οτι δεν θα τα χρησιμοποιουσαν...Παρ'ολα αυτα την επομενη μερα ο Στεφανος θα δοκιμαζε μια ξεχασμενη αισθηση γλυκυτητας,μια νοσταλγια για κατι που δεν ειχε,μια αυξανομενη επιθυμια για μια δοση ακομα ,και περιεργως για αυτον,χωρις να αισθανεται επιτακτικη την αναγκη για σωματικη επαφη.Παλεψε λιγο με την επιθυμια του,αλλα δεν εβρισκε λογο να μην υποκυψει κι ετσι την καλεσε για εναν καφε.

Η συναντηση ηταν ανεπιτηδευτα φιλικη,διχως ιδιαιτερα κρυμμενα νοηματα στις κουβεντες και τις εκφρασεις του προσωπου οπως συχνα συμβαινει στα πρωτα ραντεβου.Ηταν φανερο οτι ηταν μια κοπελα συμφιλιωμενη με τον εαυτο της,που δεν προσπαθουσε να ειναι η μοιραια της παρεας.Μετα τον καφε,πηγαν μαζι σ'ενα βιβλιοπωλειο και χαζεψαν αρκετη ωρα τους τιτλους ανταλλασσοντας γνωμες για το ποια ειχαν διαβασει και αν τους αρεσαν,προσλαμβανοντας υποσυνειδητα πολυτιμες πληροφοριες ο ενας για τον αλλον.Εφυγαν φορτωμενοι με δυο τσαντες βιβλια κι ετσι ο Στεφανος προσφερθηκε να βοηθησει τη Λητω να τα μεταφερει ως το σπιτι της.
"Follow me" του ειπε η Λητω και ανεβηκε τη Σολωνος με κατευθυνση προς την πλατεια.Την ακολουθησε στο δρομο χωρις να ξερει που πηγαινουν.Σκεφτηκε οτι μπορει να ηθελε να χαζεψει καμια βιτρινα ή να ζητησει τη γνωμη του για καποιο ρουχο που της αρεσε.Λιγο πριν τον Αγιο Διονυσιο η Λητω εστριψε προς τη Σκουφα και συντομα σταματουσε στην εισοδο μιας πολυκατοικιας απεναντι απ το Φιλιον."Εδω ειμαστε" ειπε.
"Εδω μενεις?" ρωτησε,οχι διχως καποια εκπληξη, ο Στεφανος."Εδω μελετω και κοιμαμαι κανα βραδυ αν εχω ξενυχτησει στο κεντρο. Το πατρικο μου ειναι στη Γλυφαδα,οποτε τα πηγαινε-ελα με τη Σχολη ειναι δυσκολα.Ειναι ενα μικρο διαμερισμα που μου παραχωρησε ο πατερας μου"Ανεβηκαν τα σκαλια της εισοδου και η Λητω ξεκλειδωσε μια πορτα ασφαλειας στο υπερυψωμενο ισογειο.Οταν αναψε το φως ο Στεφανος βρεθηκε σ'ενα καλογουστα διαρυθμισμενο διαμερισμα με εναν ενιαιο χωρο εισοδου-κουζινας-σαλονιου και αλλο ενα δωματιο που θα ηταν προφανως η κρεβατοκαμαρα,με προσοψη κι αυτο στη Σκουφα.Για καποιο ανεξηγητο λογο ενιωθε οικεια,σαν στο σπιτι του.Προχωρησε προς το παραθυρο και χαζεψε τη θεα στο δρομο ενω η Λητω τακτοποιουσε τα πραγματα της.Καλοντυμενος κοσμος περνουσε μπροστα του,αυτοκινητα ανεβαιναν σημειωτον,αλλα χωρις τη συνηθη σε αλλους δρομους αδημονια,απεναντι διαφορες παρεες απολαμβαναν τον ευχαριστο καιρο στο Φιλιον...ηταν κατι που θα του αρεσε να βλεπει καθε μερα.Πανω στην ωρα η Λητω ανοιξε την πορτα της κρεβατοκαμαρας για να αφησει το σακακι της κι ο Στεφανος την ακολουθησε για να δει τον χωρο."Ωραια θεα εχεις" της ειπε."Δεν χρειαζεται να βγαινεις απ το σπιτι για να δεις κοσμο"
"Ναι,μου κανει εντυπωση που το ειπες αυτο.Οταν κατι με απασχολει, μπορει να μεινω ωρα ακινητη στο κρεβατι μου χαζευοντας τους περαστικους,και ξερεις,τελικα, παντα ξεμπλοκαρω"
Ηπιαν ενα χυμο,συζητησαν λιγο ακομα και μετα ο Στεφανος,που ολη αυτη την ωρα ειχε τις κεραιες του τεντωμενες για να ανιχνευσει τι θα επιθυμουσε ενδομυχα η Λητω,αποφασισε οτι δεν ηθελε να πιεσει τα πραγματα τουτη τη φορα.Ενιωθε πολυ γλυκα και οικεια για να διακινδυνευσει να το χασει αυτο με μια αδεξια κινηση.Ανανεωσαν το ραντεβου τους για σινεμα την επομενη μερα στο Before the Sunset.

Λιγο η ρομαντικη ταινια,λιγο το κοκκινο κρασι με το οποιο συνοδεψαν τις αλμυρες κρεπες που κερασε ο Στεφανος μετα,ηρθαν πιο κοντα,κι ετσι οταν γυρνωντας προς το σπιτι της Σκουφα, της επιασε απαλα αλλα σταθερα το χερι και την αγκαλιασε,της φανηκε το πιο φυσικο πραγμα στον κοσμο.Μπηκαν μαζι στο σπιτι της χωρις να χρειαστει να ρωτησει τιποτε...

Οταν το επομενο πρωι ξυπνησε διπλα της με μια γλυκεια ζαλη,ειχε για λιγο προβλημα προσανατολισμου.Γυρισε και ειδε το ξανθο της κεφαλι που ακομα κοιμοταν γαληνια διπλα του και θυμηθηκε.Σηκωθηκε απαλα να μην την ξυπνησει και κοιταξε το δρομο εξω απ τα στορια.Κοσμος πολυς ηδη κυκλοφορουσε εξω,ενω ηδη το Φιλιον ειχε τους πρωινους του θαμωνες.Ο Στεφανος ντυθηκε ησυχα και εψαξε στην κουζινα για να φτιαξει καφε και για τους δυο τους.Οταν ετοιμασε 2 κουπες καπουτσινο,πηρε τα κλειδια απ το τραπεζι που τα ειχε αφησει η Λητω και πεταχτηκε απεναντι για φρεσκα κρουασαν.Την ωρα που περιμενε να τον εξυπηρετησουν γυρισε και κοιταξε απεναντι το υπερυψωμενο ισογειο με την ξυλινη εξωτερικη επενδυση και τη θεα στην καρδια της Αθηνας.Απο τους πρωτους μηνες του στην πολη ειχε αισθανθει τις διαφορετικες "δονησεις" που εξεπεμπε αυτος ο δρομος.Και η Σολωνος ειχε κινηση και ωραια μαγαζια,αλλα δεν του εδινε την ιδια ικανοποιηση οταν την περπατουσε.Ισως εφταιγε οτι κατηφοριζε προς το πολυβουο κεντρο.Ο κοσμος περπατουσε πιο βιαστικα,τα αυτοκινητα κινουνταν με περισσοτερο εκνευρισμο,ολα εδιναν την αισθηση οτι ανυπομονουσαν να φυγουν απο κει για να φτασουν καπου αλλου.Ενω στην Σκουφα ο κοσμος περπατουσε πιο χαλαρα προς την Πλατεια,στεκοταν με τις ωρες στις βιτρινες,οι οδηγοι των αυτοκινητων διασκεδαζαν την αναμονη τους κανοντας χαζι τον κοσμο που περνουσε ή που καθοταν στα καφε/μπαρακια.Ναι,εδω ηταν ενα μερος που θα του αρεσε να μεινει.Ξαφνικα ειχε μια επιθυμια να παγωσει αυτη τη στιγμη στο διηνεκες.Να ξυπναει διπλα στη Λητω,να πηγαινει να της φερνει φρεσκα κρουασαν και μετα να ξαναχωνονται μαζι στο κρεβατι μεχρι το μεσημερι.

Απο την ονειροπόλησή του τον έβγαλε η φωνή ενος τακτικου θαμώνα του διασημου στεκιού,που φαινεται οτι τον περιεργαζόταν ώρα:
"Μερικοι ανθρωποι δεν αντιλαμβανονται την ευτυχία,ακομα κι αν τους την δείξεις με το δάχτυλο.Ελπιζω να μην εισαι ενας απ'αυτούς"
Ο Στεφανος κοιταξε ξαφνιασμένος τον λιποσαρκο ξένο που του μιλησε ετσι προσωπικά και αινιγματικα:φαρδια καπαρντινα πανω απο το κοστούμι,φουλαρι στο λαιμό,Καθημερινή και Guardian ανοιγμένες στο τραπεζακι του,φαινοταν ενας οικονομικά εξασφαλισμένος ανθρωπος με αφθονο χρονο στη διαθεση του για να φιλοσοφει...Ο ξενος του χαμογελασε στιγμιαία και υστερα στραφηκε παλι στην αναγνωση της εφημερίδας του.Ο Στεφανος εφυγε με τα κρουασαν χωρις να πει τιποτε,αλλα με την φραση του ανθρωπου καρφωμενη στο μυαλό του.

Περιμενοντας την Λητω να ετοιμαστεί προσπαθησε να παρει μια αποσταση απο την κατασταση του ωστε να την εκτιμησει καλυτερα:ναι,ο αινιγματικός ξενος ειχε διαγνωσει σωστά.Εδω ηταν σιγουρα μια ευκαιρια για μια ευτυχια που θα διαρκούσε...

Η Παράσταση του Αόρατου Σκηνοθέτη

Από την πρωτη φορά που είδε ευρωπαικό αγώνα να κρίνεται στα πέναλτυ μαγεύτηκε απο τη διαδικασία.Τα επόμενα χρόνια στις σποραδικές τότε μεταδόσεις της ΕΡΤ, παρακαλούσε νοερά να πάνε τα ματς στην παράταση και μετά στα πέναλτυ ώστε να μείνει ξανά καθηλωμένος στα γόνατα,σχεδόν αναστέλλοντας την αναπνοή του,ενώ οι εκλεκτοί της Μοίρας καλούνταν ένας-ένας να παίξουν τον ρόλο που αυτή τους επεφύλασσε.Τον συνέπαιρνε φυσικά η κορύφωση της αγωνίας, η ένταση στα πρόσωπα των εκτελεστών,η αυτοσυγκέντρωση των-σε ρόλο "μελλο(α)θάνατου"-τερματοφυλάκων,η ανακούφιση στα πρόσωπα των σκόρερ σε αντιδιαστολή με την εκρηξη χαράς στο πρόσωπο του τερματοφύλακα που κατάφερνε ν'αποκρούσει ενα κρίσιμο πέναλτυ:ένα μίγμα χαράς για το ανέλπιστο και επιβεβαίωσης ανδρικής επιβολής.
Τις ώρες της σχολικής ανίας γέμιζε τα περιθώρια των βιβλίων του με γκολκήπερς σε εντυπωσιακές εκτινάξεις,ιπτάμενους φύλακες σε τροχιά προς την ποδοσφαιρική τους αθανασία.
Καθως τα χρόνια συσσώρευαν όλο και περισσότερους αγώνες που κρίθηκαν στα πέναλτυ στο απόθεμα των παραστάσεων του άρχισε να συνειδητοποιεί οτι η διαδικασία αυτή ήταν κατεξοχής το Θέατρο όπου η Μοίρα αρεσκόταν να κάνει "παιχνιδάκια" στους Καλύτερους.
Η διπλη αποτυχία του Μπάτζιο στα Μουντιάλ,η αντιστοιχη του Μπέκαμ,οι 4 αποκρούσεις του γίγαντα Ντουκαντάμ,και τόσες άλλες εξάσκησε την ικανότητα του να προβλέπει την έκβαση των χτυπημάτων από τον τρόπο με τον οποίον οι παίκτες περπατούσαν,από το βλέμμα τους,από τον ρόλο που είχαν παίξει στην έως τότε πορεία της ομάδας τους,απ την αποφασιστικότητα στα ματια του τερματοφύλακα.
Στην κορύφωση της αγωνίας που η ίδια η διαδικασία συνιστούσε,προστέθηκε και η διανοητική ικανοποίηση του παιχνιδιού της πρόβλεψης,της ψυχολόγησης των πρωταγωνιστών.Τα κατάφερνε καλυτερα όταν δεν είχε έντονη συναισθηματική ταύτιση με τις αγωνιζόμενες ομάδες.Αν και ο Βέντερς είχε μιλήσει για το "Φόβο του Τερματοφύλακα πριν απο το πέναλτυ",εκείνος είχε συνειδητοποιήσει οτι αν και οι πιθανότητες σαφώς και δεν ήταν με το μερος του ανθρώπου που υπεράσπιζε ένα χώρο 7.32 μήκος επί 2.44 ύψος,στο τι είχε να χάσει ο καθένας,ο τερματοφύλακας είχε ένα ξεκάθαρο πλεονέκτημα:κανένας δεν μπορούσε να του καταλογίσει οτι δεν απέκρουσε κάποιο πέναλτυ,ενώ γινόταν ήρωας για κάθε απόκρουση.Αντίθετα,ο εκτελεστής,αν κι έχει το προνόμιο της επιλογής που θα στείλει την μπάλα,μπορεί μόνο να χάσει: η εύστοχη εκτέλεση θεωρείται περίπου δεδομένη.
Η νοητική αυτή αντιστροφή αντιστάθμιζε το χάντικαπ του τερματοφύλακα και βάραινε τα πόδια και το μυαλό ιδίως εκείνων που θεωρούσαν πεπρωμένο τους να γίνουν οι κεντρικοί ηρωες του αγώνα.
Η όλη διαδικασία φάνταζε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να φανεί απο τι μέταλλο είναι φτιαγμένος καθένας.
Έτσι χθες, βλέποντας τον Κριστιάν Ρονάλντο, αγκαλιασμένο στη σειρά με τους συμπαίκτες του που παρακολουθούσαν αφοσιωμένοι τα πρώτα χτυπήματα,να κοιτάζει 2-3 φορές προς τις κερκίδες,αντιλήφθηκε πως ο νους του δεν ήταν πια στο πως θα σκοράρει,αλλά στους διθυράμβους για την επιτυχία του,στον αντίκτυπο που η κατάκτηση του Κυπέλλου με την δικη του καθοριστική συμμετοχή θα είχε στην καλυτερη-μέχρι τώρα -χρονιά του,στην προσωπική του τελικά ιστορία,στο μετά πριν συντελεστεί το τώρα:κράτησε την ανάσα του και σκέφτηκε οτι θα το χάσει.Ο χαρισματικός Πορτογάλος ξεκινά και λίγο πριν την επαφή του με τη μπάλα επανέρχεται στο τώρα:σταματά τη φορά του,και για εκατοστά του δευτερολέπτου μένει αναποφάσιστος ως προς το που θα ρίξει την μπάλα.Για μερικά ατελείωτα εκατοστά και ενώ η νοερή εικόνα του θριάμβου του συγκρούεται ξαφνικά με το φάσμα της αποτυχίας,ο υπερφίαλος νεαρός προσπαθεί να "ζυγίσει"τον απόλυτα συγκεντρωμένο Τσέχ,αλλά είναι ήδη αργά,μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου πιο αργά απ'οτι θάπρεπε,και ο Τσέχος τερματοφύλακας τον κάνει looser,τον κάνει απο πρωταγωνιστή,υπαίτιο της διαφαινόμενης συλλογικής αποτυχίας.
Μέχρι που βλέπει οτι τελευταίος εκτελεστής απ την πλευρά της Τσέλση είναι ο φυσικός της αρχηγός,ο Τέρυ.Αν σκοράρει χαρίζει το ευρωπαικό στην ομάδα του.Λιγα λεπτά πριν,είχε τινάξει το κεφάλι του ηρωικά προς τ'άριστερά για ν'αποκρούσει ενα εξ'επαφής σουτ από 1 μετρο που θα τελείωνε τον τελικό σε βάρος της ομάδας του.Ένας παίκτης που με το άφοβο βλέμμα του,την αγερωχη οξυδέρκεια του και το πάθος του δεσπόζει στην πανάκριβη ομάδα της Τσέλση.
Ένας παίκτης,που θα ήταν ταιριαστό,να είναι αυτός που θα δώσει την μεγάλη νίκη,αν δεν ήταν ακόμα πιο ταιριαστό στα διεστραμμένα παιχνίδια της Μοίρας να είναι αυτός ο μοιραίος!
Οι μνήμες του Μπάτζιο και του Μπέκαμ επανέρχονται,ο Τερυ τρέχει προς το Κύπελλο,δεν υπάρχει αμφιβολια,φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού,δεν μπορεί παρά να είναι άλλο ενα θύμα της Μοίρας,και ναι,την ώρα του σουτ γλυστρά στο βρεγμένο γήπεδο,στο ίδιο γήπεδο που κρατήθηκε περήφανα όρθιος για 120 λεπτά,και η μπάλα αλλάζει ανεπαισθητα τροχιά,τόσο,όσο χρειάζεται για να καταλήξει στο δοκάρι αντί για τα δίχτυα!

Στα ίσια πλέον το παιχνίδι,ευκαιρία και για άλλες προβλέψεις,αλλά τι ικανοποίηση να πάρει μετά απάυτά απ την πρόβλεψη ότι ο άστατος Ανελκά θα αστοχήσει?αυτο θα τόπαιζαν και τα γραφεία στοιχημάτων αν είχαν τον χρόνο.Μόνο ο προπονητής της Τσέλση θόλωσε τόσο ώστε να εμπιστευτεί τον αδύναμο χαρακτήρα του(στην κοσμάρα του) Γάλλου σε τέτοια κρίσιμη στιγμή.Ή αλλιώς η ποδοσφαιρική Μοίρα δεν θέλησε να χρίσει ήρωα τον Ανελκά που τόσες φορές στο παρελθόν είχε κλωτσήσει τις ευκαιρίες να γίνει αληθινά Μεγάλος.Αντίθετα θέλησε να δικαιώσει έναν πολυ μεγάλο και συνεπή παίκτη,τον Ράιαν Γκίγκς που έσπασε χθες το ρεκόρ συμετοχών σε αγώνες της Μαντσεστερ(758 νομιζω)τιμώντας την φανέλα της ομάδας που τον ανέδειξε επι 18 ολόκληρα χρόνια,με την υποδειγματική επαγελματική εκτέλεση του τελευταίου πέναλτυ που έδωσε το Κύπελλο στην ομάδα του.
Άλλη μια υψηλού επιπέδου παράσταση είχε λάβει τέλος και κρυφός πρωταγωνιστής είχε σταθεί ο αόρατος Σκηνοθέτης,η Μοίρα, που είχε μοιράσει με σοφία και ευριπίδεια αίσθηση της τραγικότητας τους ρόλους.Μέχρι τον επόμενο Μάιο ή μήπως μέχρι το καλακαιρι στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας?

Αποχαύνωση με αριθμούς

Διαβάζει κανείς τις τελευταίες μέρες για τους 60.000 νεκρούς απ τον τυφώνα στην Μυανμάρ ή για τους τουλάχιστον 80.000 νεκρούς του σεισμού στην Κίνα.Πόσο μας αγγίζουν αυτά τα ιλιγγιώδη νούμερα?Ποιός σκέφτεται πόσος πόνος κρύβεται πίσω απ'αυτούς τους αριθμούς,πόσες ανθρώπινες και οικογενειακές τραγωδίες,πόσα ορφανά παιδιά χωρίς μέλλον ή γονείς που έχασαν ξαφνικά τα παιδιά τους?Αν δεν δει κανείς τις φωτογραφίες των καταπλακωμένων Κινεζόπουλων εύκολα το ξεχνά μετά απο λίγες μέρες:κάτι η απόσταση,κάτι ο τεράστιος αριθμός του πληθυσμού αυτών των χωρών,μικραίνει στην αντίληψη μας την σχετική αξία της ανθρώπινης ζωής.Μόλις όμως διαβάζει κανείς αυτή τη φράση συνειδητοποιεί ότι είναι λάθος:πιθανώς βολικό,εξελικτικά επιβεβλημένο λάθος,γιατί με την παγκοσμιοποίηση της ενημέρωσης και την ταχύτατη κυκλοφορία της εικόνας πως θ'αντέχαμε τόσες τραγωδίες που συμβαίνουν καθημερινά στον κόσμο?Ποιός ομως θα μου αντιτείνει πειστικά οτι συγκλονίστηκε περισσότερο απ την τραγωδία της Μυανμαρ απ'οτι με τους 65 νεκρούς του καλοκαιρινού ελληνικού ολοκαυτώματος(αναλογία 1 προς 1000)?

Οι μικροί αριθμοί,ειδικά οταν αφορούν υποθέσεις με τις οποίες μπορεί να ταυτιστεί κανείς,επιτρέπουν μια ανθρώπινη διάσταση,αφηγούνται προσωπικές ιστορίες,επιτρέπουν να εστιάσει κανείς στον άνθρωπο.Οι μεγάλοι αριθμοί συμπυκνώνουν τις χιλιάδες επιμέρους προσωπικές τραγωδίες σ'ενα νούμερο,του οποίου το σημαντικότερο χαρακτηριστικό γίνεται πλέον το μέγεθος του:όσο πιο τερατώδες,τόσο περισσότερες ώρες θα παραμείνει η είδηση στο προσκήνιο,αλλά τελικά αναποδραστα θα παραμεριστεί,ίσως για να κάνει χώρο για μια πολύ λιγότερο τραγική προσωπική ιστορία με την οποία το εγχώριο καθε φορά κοινό να μπορεί να ταυτιστεί περισσότερο.

Αν πει κανείς πχ. οτι έχουμε κατα μεσο όρο 2000 νεκρούς το χρόνο σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα ο μέσος νους φαντάζεται 2000 απερίσκεπτους οδηγούς που πλήρωσαν το τίμημα της απερισκεψίας τους.Αν όμως πει,οτι κάθε μέρα χάνονται 6 συνάνθρωποι μας,αυτό κάνει μεγαλύτερη εντύπωση:ξαφνικά συνειδητοποιούμε οτι μέσα στους 6 μπορεί να είμαστε και μεις ή ο γείτονας μας...

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις τιμές των αγαθών:χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος,από περσι το καλοκαίρι,πριν δηλ.αρχίσει η περίοδος αυξημένης ζήτησης στο ανεπτυγμένο Βόρειο ημισφαίριο,η τιμη του πετρελείου άρχισε να σκαρφαλώνει με κάποιους αναλυτές να κάνουν λόγο για το "φράγμα" των 100δολλ/βαρέλι.Ενα τεχνητό "όριο",ένα ψυχολογικό φράγμα που πηγάζει απ το δεκαδικό μας σύστημα.Η ίδια η αναφορά στο όριο δημιουργεί συνθήκες αυτοεκπληρούμενης προφητείας,ειδικά αν επαληθευτεί την πρώτη φορά.
Έτσι,αφού καταρρίφθηκε εύκολα αυτό το φράγμα απ το πολύ "πες-πες", οι νέες αναφορές των ¨αθώων" αναλυτών-με διάφορες,μάλλον ισχνές προφάσεις-για σπάσιμο του φράγματος των 200 δολλ,καλλιεργούν κλίμα:αφού ακούστηκαν τα 200 δολλ.σε ποιόν να κάνουν εντύπωση τα 27,επιπλέον των 100 δολλάρια που πήρε η τιμή του και πάλι χωρίς προφανή λόγο?κι ολα αυτά,τη στιγμή που οι ζάπλουτοι Σαουδάραβες πρίγκηπες απαντούν στον Πλανητάρχη οτι δεν βλεπουν κανένα λόγο ν'αυξήσουν την παραγωγή τους.
Προφανώς οι λόγοι που τους ενδιαφέρουν δεν εχουν να κάνουν με τα εκατομμύρια των μικρομεσαίων ή αληθινά φτωχών που δεν θα μπορούν πια να ζεσταθούν ή να κινηθούν.
Αντίστοιχα,το ρύζι αυξάνεται περίπου 10% ανά βδομάδα(!),προκαλώντας προστατευτικές αναστολές εξαγωγών που επιτείνουν τον πανικό και τροφοδοτούν μεγαλύτερες αυξήσεις.
Μία συνεχής σπέκουλα,μια φούσκα,που βασίζεται στην 'ακριτη αποδοχή των "πληροφοριών" που φτάνουν σχεδόν παντού στη "φωτισμένη εποχή" της παγκοσμιοποίησης,καθιστώντας ευκολότερη από ποτέ την χειραγώγηση όλο και περισσότερων.
Την ίδια στιγμή οι πετρελαικές εταιρείες και οι χονδρέμποροι πρώτων υλών αποκομίζουν ιλιγγιώδη κέρδη-ρεκόρ,αυξάνοντας τον ρυθμό αύξησης των κερδών τους σε σχέση με το παρελθόν,και συνήθως την τιμή της μετοχής τους:και παλι,τα εκατομμύρια των ανθρώπινων ζωών που απειλούνται με λιμοκτονία κρύβονται πίσω από κάποιον αριθμό.Στην πιο κυνική του μορφή,πίσω απ την επί τοις % αύξηση της τιμής μιας μετοχής.
Οι αριθμοί εφευρέθηκαν απο την αναγκαιότητα της συνεννόησης και για να κάνουμε πιο οργανωμένη και εύκολη τη ζωή μας.Στην εποχή που δεν χρειάζεται πια κανείς να κάνει ούτε τη στοιχειώδη πνευματική προσπάθεια για να υπολογίσει εναν αριθμό που προκύπτει απο κάποια στοιχεία,αλλά δεχόμαστε ως έχουν τα νούμερα που βλέπουμε σ'ένα computer ή διαβάζουμε σε μια εφημερίδα ή ενα site,στην εποχή που βομβαρδιζόμαστε απο χιλιάδες νούμερα και πληροφορίες είναι λογικό,το μαξιμουμ που να κάνει το ανθρώπινο μυαλό να είναι μια νοερή υποσημείωση ότι κάπου ειδε αυτό το νούμερο: τώρα πως αυτό προέκυψε,τι σημαίνει πρακτικά,πόσες ανθρώπινες ιστορίες κρύβονται πίσω του,πόσο αληθινό είναι,πολυ σπάνια μένει χρόνος για να σκεφτούμε.Ετσι κι αλλιώς,μας εχουν ήδη σερβίρει καινούρια νούμερα προς κατανάλωση...

Αλαζονείας Ψυχογράφημα...

Βλέποντας στιγμιότυπα απ την Κυριακάτικη συνέντευξη τύπου του Σ.Κόκκαλη με έπιασε έντονη στομαχική δυσφορία:τέτοια κακόγουστη επίδειξη αλαζονείας,επιβολής και κομπορρημοσύνης με τόσο ασυνάρτητο λόγο δεν ειχα ξαναδεί.Το μήνυμα όμως ήταν ξεκάθαρο:"L'état, c'est moi"(Το Κράτος είμαι εγώ).
Εδω και χρόνια the name of the game για τον Σωκράτη Κόκκαλη δεν είναι η δημιουργία της πιο ισχυρής ομάδας με τον καλύτερο προπονητή που θα επικρατήσει δίκαια σ'ενα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.Τ'όνομα του παιχνιδιού είναι η επιβολή της θέλησης του,η βροντερή επίδειξη δύναμης.Γι'αυτό και η 10ετής κυριαρχία του Ολυμπιακού εδραιώθηκε με τις επιδεικτικές "σφαγές" των κύριων αντιπάλων του,ακόμα και μέσα στην έδρα τους.Το "μήνυμα" έπρεπε να είναι αρκετά ηχηρό ώστε να ακούγεται και πέραν των ποδοσφαιρικών στίβων:και στον πολιτικό και στον επιχειρηματικό στίβο. Με τον καιρό ο κύκλος έκλεισε:αυτό στο οποίο είχε μπεί για την εξασφάλιση ενός στρατού οπαδών που θα λειτουργούσε σαν ασπίδα ασυλίας για τις άλλες του δραστηριότητες κατέληξε να κολακεύει τόσο την ματαιοδοξία του ώστε να τον απορροφά όλο και περισσότερο,και οι επιτυχίες που εξασφάλιζε με τον δικό του,ιδιαίτερο τρόπο καλλιέργησε την αυτιστική ψύχωση της επιβολής.
By the way,κάποιος αμύητος (στα Κοκκαλικα)Σλοβενος προπονητης που διέγνωσε εύστοχα αυτην την ψύχωση "έφυγε" την άλλη μερα.
Το Αφεντικό απέδειξε όλα αυτά τα χρόνια οτι δεν ανέχεται κανέναν αυτόφωτο δίπλα του,παρα μόνο κλακαδόρους που υπηρετούν το προσωπικό του μεγαλείο.Ετσι η καλυτερη σχέση που μπορεί να έχει κάποιος σοβαρός άνθρωπος με εναν τετοιον τύπο είναι καμία σχέση,ούτε καλή,ούτε κακή.Κάτι που κατάλαβαν οδυνηρά οι Μπάγεβιτς,Λεμονής κλπ. Κι αν την Κυριακή ειδαμε αυτη τη γραφική υπερχείληση αλαζονείας σήμερα ακόμα κι αυτή υπερκεράστηκε κατα κρατος:
sport-fm.gr:
Ο Ολυμπιακός δεν θα περιοριστεί στην αγωγή εις βάρος του Ριβάλντο, με την οποία ζητεί 5 εκατ. ευρώ για ηθική βλάβη, αλλά είναι αποφασισμένος να προχωρήσει περισσότερο. Ο πρόεδρος της ΠΑΕ, Σωκράτης Κόκκαλης, έδωσε εντολή στον νομικό Τάκη Μιχαλόλια να καταθέσει και ασφαλιστικά μέτρα κατά του Βραζιλιάνου μέσου της ΑΕΚ, ζητώντας να δεσμευθούν η κινητή και η ακίνητη περιουσία του «Ρίμπο»
Μετά τις δικαστικές του επιτυχίες σε βάρος του μεγαθηρίου που λέγεται Καλαμαριά(αλλά και σε βάρος ΑΕΚ,ΠΑΟ που διεκδικούσαν το πρωτάθλημα) το αφεντικο πήρε φόρα και ζητά να δεσμεύσει όσα ο μεγάλος Ριβάλντο κέρδισε μέσα στα γήπεδα επειδή αμφισβήτησε αυτά που ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη κέρδισε εν πολλοίς σε κάποιες παράγκες εκτός γηπέδων.
Αυτο θάναι και το μοιραίο επικοινωνιακό λάθος του Κόκκαλη:επειδή τον Ριβάλντο τον γνωρίζει όλος ο Κόσμος ενώ τον Κόκκαλη εκτός Ελλάδος(και πρ.Ανατολ.Γερμανίας...) ελάχιστοι,κι επειδή ο διεθνης Τύπος δεν αποτελείται απο κλακαδόρους-έμμισθους οπαδούς όπως οι "δημοσιογράφοι"που τον χειροκρότησαν στην συνέντευξη τύπου,θα γίνει σάλος και αναπόφευκτα θα χυθεί έξωθεν φως στα πεπραγμένα Κόκκαλη στο ελλην.ποδόσφαιρο. Η ξαφνικη αποπομπή του πετυχημένου καταρχην τεχνικου διευθυντη Ιβιτς επιβεβαιώνει οτι το αφεντικό την "ψώνισε" με την ασυδοσία τόσων χρόνων και τα πήρε όλα επάνω του. Ετσι συμβαίνει πάντα οταν δεν υπάρχει κανείς να φωνάξει οτι "ο Βασιλιάς είναι γυμνός".


Η πτώση πλησιάζει γρήγορα και θα κάνει πάταγο!

Μια βραδιά με τον Σαββόπουλο

Πρωτη εντυπωση απ τον χωρο:σχετικά ανετος,αμφιθεατρικος,πολυ λιτός(γυμνα τουβλα στους τοιχους ζωγραφισμένα με εντονη χρηση χρυσού χρώματος σε βαθμό που να θυμίζουν αγιογραφίες),με καλο εξαερισμό.Κλασικα μαλακά καθισματα στα περισσοτερα τραπέζια,ευμεγέθεις καναπέδες μπροστά στο "παλκο",με μια σειρά μαξιλάρια για καθήμενους μπροστά τους,και αναπάντεχα,μια μικρη κερκιδα πισω απ το παλκο των μουσικων για αυτούς "που δεν εχουν κράτηση'.

Σαββοπουλος και Θαν.Παπακων/νου βγαίνουν πριν τις 11!Στην ώρα τους,κι ακομα νωρίτερα!
Με πιανει δεος μπροστα στη θέα του αιώνιου έφηβου Σαββόπουλου απο τοσο κοντά!Ο Θανασης εχει το αμήχανα ευχαριστημένο χαμόγελο του ανθρώπου που το χόμπυ του,του χαρισε απρόσμενη επιτυχία:είμαι βεβαιος οτι και χωρίς την ευρεία αναγνωριση απ το 'ειδικό",όσο και φανατικό κοινό του θα ηταν περιπου το ιδιο ευχαριστημένος να χαιδεύει την κιθαρα του παρεα με τους φιλους του.Φαίνεται οτι το σταρηλίκι δεν του πάει,χαμογελά ζεστά,σεμνά με μια αδιόρατη απορία ζωγραφισμένη στο προσωπό του:σα να σκεφτεται "εγω ειμαι που τραγουδω διπλα στον Σαββοπουλο?",και μια και ξεκινανε με δικά του τραγούδια
"ο Σαββοπουλος ειναι αυτος που τραγουδά τα δικά μου τραγούδια?"
Ο σκεπτικιστής της παρέας ρίχνει την φαρμακερή ατάκα:"Δεν του φαίνεται πως ειναι απ τη Λάρισα.Δείχνει να είναι από πιο γκλαμουράτο μέρος,Μανχάταν,Μεσολόγγι..." πικάροντας άλλον φίλο με καταγωγή απ την πολη της λιμνοθάλασσας.

Ψάχνω τριγύρω ένα άγνωστο πρόσωπο να μου τραβά το ενδιαφέρον.Καθώς οι περισσότεροι θαμώνες είναι μεσήλικες,αποδεικνύεται δυσκολοτερο του συνήθους.Τελικά την εντοπίζω στα πλαϊνα μαξιλάρια αριστερα της σκηνής:απλό ντυσιμο,τζηνάκι και μαυρη μπλούζα,μαλλιά πιασμένα σε κοτσο,αρχαιοελληνική μυτη,πρόσωπο που φέρνει καπως σε Drew Barrymore στο μελαχροινό.Ο blogger δεν κρατά μηχανή με τηλεφακό και ετσι προσπαθει άνισα να περιγράψει με τις λέξεις αυτό που μόνο η εικόνα μπορει να μεταφέρει.Αν και σε ηλικία που δεν θάπρεπε να αποδίδει το αριστοκρατικά ανασηκωμένο φρύδι της σε χαρακτηριολογικές ιδιότητες αλλά στην παντοδύναμη κληρονομικότητα,για κάποιον ανεξήγητο αρχετυπικό λόγο,μαγνητίζεταιΤην ονομάζει νοερά "Αρετούσα" και κατά διαστήματα παρατηρεί τις αντιδράσεις της.



Στη σκηνή ο Γιώτης Κιουρτσόγλου κι ο Σιχ Satnam Ramgotra ξαναθέτουν το προαιώνιο ερώτημα: "κιθαρίστας ή drummer".Η αντιπαράθεση λήγει ισόπαλη οταν ο Κιουρτσόγλου ρυθμιζει έτσι το reverb στο ηλεκτρ.μπάσο του ώστε να ακούγεται σαν ντράμς.

Σειρά έχει ο Σαββόπουλος.Θαρρείς ανέγγιχτος απ τον χρόνο,με αληθινή όρεξη για αυτό που κάνει μετά από τοσα χρόνια,με το γνώριμο(όσο κι αν είναι προβαρισμένο) χιούμορ του ανάμεσα στα τραγούδια μας ταξιδεύει.Τον εχω δει κάμποσες φορές σε κέντρα,αλλά καθώς πλέον έχω συναίσθηση οτι μεγαλώνει και δεν ξέρει κανείς για πόσο ακόμα θα θέλει και θα μπορεί να εμφανίζεται νύχτα,συνειδητοποιώ την μοναδικότητα της στιγμής:μοναδικότητα για μένα,γιατί ο Διονύσης θα είναι και την επομένη εκεί και τα επόμενα Σαββατ/κα.Πειράζει με αγάπη τον Θανάση,αυτοσαρκάζεται και ακόμα κι οταν τραγουδά 'ειμαι 16άρης,σας γαμώ τα λύκεια" δεν ακουγεται καθόλου παράταιρος.Ποσοι ακόμα αληθινά μεγάλοι μας έχουν μείνει?

Η "Αρετούσα" συμμετέχει,γνωρίζει τα τραγούδια του,συνεπώς δεν ειναι απ τις σκληροπυρηνικες φαν του Θανάση.Για τις οποίες έχει ελθει πλέον η ώρα καθώς ο Θ.Παπακων/νου αναλαμβάνει στο 3ο μέρος του προγράμματος να πει τα πιο γνωστα του κομμάτια:"Βραχνός Προφήτης","Παλιά πληγή","οταν χαράζει","αποσπερίτης" κλπ.
Πίσω απ τις πτυχώσεις των φωτεινών κουρτίνων που σχηματίζουν οι προβολείς, μια παρέα 6 παιδιων,τρια αγορια και τρια κορίτσια,-φοιτητές εμφανώς- χοροπηδούν πάνω στην εξέδρα,αγκαλιαζόμενοι,τραγουδούν εκστασιασμένοι:σφυρηλατούν τις μνήμες ξεγνοιασιάς και διονυσιασμού στις οποίες θα ανατρέχουν σ'ολη τους την ζωή.Καποιος κύριος με υπερδιπλάσια χρόνια ενοχλείται μπροστά τους και προς στιγμη πάει να γίνει παρεξήγηση .Φαίνεται όμως οτι θυμάται κι εκείνος τις αντίστοιχες δικες του στιγμές και δίνει τόπο στην οργή,άλλωστε για να βρίσκεται εδώ στην ηλικία του,κατι θαχει ζήσει κι αυτός στη ζωή του.

Οταν το προγραμμα τελειώνει οι 2 καλλιτέχνες αποσυρονται μέχρι την κορυφη της εξέδρας και επανέρχονται άμεσα απ το χειροκρότημα του κοινού για το encore:ο Διονύσης διευκρινίζει χωρίς βεντετισμούς οτι δεν τους αρέσει αυτή η διαδικασία-
2 τραγούδια-αποσυρση-χειροκροτημα-επάνοδος-κλπ,κι έτσι παίζουν αρκετά ακόμα πριν μας χαιρετίσουν οριστικά στις 2.00πμ.Η "Αρετούσα" φεύγει απαρατήρητη την ώρα που στα "τραπέζια" έρχεται ο λογαριασμός,αλλά κι έτσι έχει άθελά της επιτελέσει το "έργο" της:
χρησίμευσε σαν "αντίστιξη",σαν εξωτερικό σημείο αναφοράς σε καποιον "πειραγμένο" που την ιδια ώρα που ευχαριστιοταν την μουσική, εψαχνε στο μυαλό του τις λέξεις και τις εικόνες που θα μπορούσαν να μεταφέρουν μέρος,εστω,των συναισθημάτων του.Αβυσσος η ψυχή του μπλογκερ...


λίγο κατόπιν εορτής αυτό το ποστ,αφού δεν αναρτήθηκε όταν γράφτηκε λόγω εντονης τότε επικαιρότητας,αισθάνθηκα όμως οτι θα ήταν κρίμα να χαθεί στη ληθη.Καλή διασκέδαση και με τα βιντεάκια.

Δούναι και λαβείν...

Τώρα,το γεγονός οτι ρίξαμε χαλαρά τέσσερα(αντί για 6...)στην ομάδα(ΑΕΚ) που έριξε χαλαρά τέσσερα(αντι για 6,και πάλι...) στην ομάδα(Ολυμπιακό) που μας έριξε 4 (θα μπορούσε και 6..) πως να το εκλάβει κανείς?
Σαν απόδειξη του αξιώματος του Όσιμ ή εφαρμογή της αρχης της απροσδιοριστίας στον μαγικό κόσμο του(ελληνικού) ποδοσφαίρου?