Καλο Καλοκαιρι!

ειναι καιρος το βλεμμα μας να ξεφυγει απο τους τεσσερεις

τοιχους των τσιμεντενιων κουτιων μας...

να πλανηθει σε μακρινα λιμανια....

να ατενισει αρχαιους βραχους να αντιστεκονται ακομη

σε συγχρονα κυματα....

...αμόλυντες παραλίες που ενα μοναδικο σκαρί δεν αρκεί

για να χαλασει...

ειναι καιρος για μία ακομη φορά να φτιάξουμε καστρα

στην αμμο....

και να επισκεφτουμε αληθινα καστρα....

να γεμισουμε το βλεμμα μας με τυρκουαζ νερά...

ή το βαθυ μπλε του ουρανού....

να ρομαντζαρουμε το σουρουπο απαλλαγμενοι απο εγνοιες

ατενιζοντας γλυπτα απο τη συνεργασία ανθρωπου

και φυσης...

...να προκαλεσουμε τα κυματα....

ή να τα θαυμαζουμε απο αποσταση...

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ σε ολους

και ευχαριστιες για την καλη παρέα

SUITCASE STORY

(κατοπιν παλιας προσκλησης της Ματιλδης)

Ο Αντωνης,καθισμενος επι 3-4 ωρες σερι στο αυτοσχεδιο στουντιο του,αισθανοταν πια θολωμενος.Διπλα του το τασακι ξεχειλο απο τσιγαρα,2 μπουκαλια μπυρας με τα οποια προσπαθησε να σβησει τη διψα που του προκαλουσε το καμινι που ερχοταν απ το μισοκλειστο(ή μισανοιχτο,εξαρταται παντα απ την οπτικη γωνια...) παραθυρο,η κιθαρα του περασμενη στον ωμο,ο υπολογιστης με το προγραμμα συνθεσης ανοιχτος,το τηλεφωνο κλειστο για να μην του κοψουν την εμπνευση εαν φυσικα αυτη εκανε τον κοπο να εμφανιστει,αλλα παρολα αυτα το κομματι δεν του εβγαινε οπως το ηθελε.

Οχι,δηλαδη οτι συνεβαινε κατι διαφορετικο τα τελευταια 3-4 χρονια.Λες και μετα τα 27-28 καποιος τον ειχε καταραστει...Μεχρι τοτε δεν ειχε ιδιαιτερη δυσκολια να σκαρωσει τραγουδια.Αρκουσε να ακουσει μια φραση ή ενα στιχο που του εκανε κλικ,και γρηγορα ειχε ετοιμη τη μουσικη που πιστευε οτι της ταιριαζε.Απο κει και περα επεκτεινοταν προς τα μπρος και πισω,προσθετοντας στιχους,χτιζοντας μια ιστορια γυρω απ τον αρχικο στιχο-φραση,και μετα, με την ιδεα σχηματοποιημενη σε γενικες γραμμες θα σκαλιζε την κιθαρα του ψαχνοντας το αποθησαυρισμενο μεσα του αποθεμα ακορντων,συγχορδιων για να χτισει το τραγουδι...Ετσι ειχαν κανει αρκετες σχεδον επιτυχιες για 5-6 χρονια,δηλ.τραγουδια που αγαπηθηκαν απο ενα ορισμενο,εναλλακτικο κοινο,που αν και δεν ηταν ιδιαιτερα ευαριθμο,ηταν ομως ιδιαιτερα απαιτητικο.

Αλλα οπως ειχε πει κι ο Ντυλαν "Times,are achanging", το κοινο τους μεγαλωσε και στραφηκε σιγα σιγα σε αλλα μουσικα ειδη ενω οι νεωτερες γενιες ενδιαφερονταν μονο για τους επιδοξους κυριαρχους της πιστας που εβγαιναν απ τα reality show.Αντιμετωποι με το συρρικουμενο ενδιαφερον,καθενας τους ειχε αντιδρασει διαφορετικα:ο Μαρκος κι ο Γιαννης δε δυσκολευτηκαν να αναζητησουν το μεροκαματο στα νυχτερινα μαγαζια που μεχρι προτινος κοροιδευαν-ας οψονται οι αναγκες επιβιωσης.Ο χαρισματικος στις παρεκτροπες Κωστας,ανεπισημος frontman του γκρουπ και ορκισμενος ladies man ειχε χαθει καπου γωνια Κοκας και Κραιπαλης,η Βικυ ειχε αποφασισει να τελειωσει την Αρχιτεκτονικη και ηδη εξαργυρωνε την διαφορετικοτητα της προκαλωντας αισθηση στο Λονδινο οπου ειχε παει για μεταπτυχιακα,και μονο ο τοποτηρητης του Ρυθμου Αρης,ο ντραμερ του γκρουπ, περιμενε ποτε θα ειναι ευχαριστημενος ο Αντωνης με το υλικο του για να ξαναπροσπαθησουν.

Αναψε ενα ακομα τσιγαρο,και βυθιστηκε σε μια ιδρωμενη αναδρομη:οι πρωτες συναυλιες σε σχολεια,η λατρεια των κοριτσιων,το πρωτο demo που ειχαν φτιαξει και το επαιζαν απ τον πειρατικο σταθμο που ειχαν καποτε με τον Κωστα,ο πρωτος δισκος,κι αλλες συναυλιες,με ολο και περισσοτερο κοινο...Και ταξιδια,μουσικα ταξιδια;μολις επιαναν καποια λεφτα εμπαιναν στο αεροπλανο για επιδρομη στα δισκαδικα της Leicester Square σε συνδυασμο με καποια συναυλια. U2,Waterboys,Simple Minds,Cure,οι Αυστραλοι Triffids και Go Betweens ηταν οι ηρωες τους εκεινη την εποχη.Θυμηθηκε μια συναυλια των Triffids στο Βελγιο,που ειχαν παει αλλαζοντας ολα τα μεταφορικα μεσα:πλοιο απ τη Μαγχη,τρενο,λεωφορειο κι εφτασαν μολις ειχε αρχισει η συναυλια.Εμειναν μετα το τελος της μαζι με αλλους "πιστους",ειχαν πιασει την κουβεντα με τα μελη του γκρουπ,τους ειπαν και για τις δικες τους μουσικες προσπαθειες,ο Mc Comb εδειξε ενδιαφερον,αλλα "πηγμενος"οπως ηταν κι αυτος στην προσπαθεια του να κανει το breakthrough, θα τους ξεχασε συντομα.Θυμηθηκε οτι η γλυκια Jill Birt ειχε δειξει προσωπικο ενδιαφερον για κεινον(παντα τα πηγαινε καλα με τις φοιτητριες Αρχιτεκτονικης,σκεφτηκε πικρα,με την εικονα της Βικυς στο μυαλο του),της ειχε μαλιστα δωσει διευθυνση και τηλεφωνο αν ερχοταν στην Αθηνα...

Ο Αντωνης ειχε συχνα την αισθηση οτι μονο εκεινος δεν ειχε αλλαξει:4-5 κιλα παραπανω δεν ηταν αρκετα για να αλλοιωσουν το γεροδεμενο,ψηλο κορμι του, τα μαλλια του παρεμεναν μαυρα και μακρια και οι μουσικοι του προσανατολισμοι σταθερα ροκ,εμπλουτισμενο με ελληνικα στοιχεια.Δεν ειχε συμμβιβαστει,δεν ειχε ξεπουληθει στους εμπορους της εποχης,σιγουρα τον βοηθουσε σ'αυτο το σπιτι που του ειχαν δωσει οι δικοι του και η συνταξη της μανας του που ατοφια εμπαινε στο δικο του λογαριασμο.Αλλα απόλους τους πρωην συντροφους του μονο ο Αρης,ο ντροπαλος κοινωνιολογος Αρης,που ηδη ειχε πιασει με "κανονικη"δουλεια παρεμενε,εστω και με το ενα ποδι, στην ιδια βαρκα.Μονο εκεινος πιστευε στον Αντωνη,τον περιμενε να τον απαλλαξει απ το φασμα της κανονικης ζωης που ειχε δρομολογηθει μπροστα του.Θυμηθηκε πως ειχε γνωριστει με τον Αρη.Σε καποιο μπαρ,ο συνηθως συνεσταλμενος Αρης ειχε βρει το θαρρος να πιασει την κουβεντα σε μια ομορφη Κρητικια γκαρσονα,για να βρεθει στο τελος κυκλωμενος απο 2-3 αγριεμενους μαυροπουκαμισαδες και θα ειχε κακα ξεμπερδεματα αν, κοντρα σε καθε λογικη,δεν ειχε παρεμβει ο Αντωνης με τον Κωστα.Απο τοτε ο Αρης τον ακολουθουσε πιστα-ηταν ο μονος που δεν τον προδωσε ποτε,σκεφτηκε.

Το χερι του ανακατεψε τα διαφορα χαρτια που συνωστιζονταν στο γραφειο του.Καποτε επρεπε να κανει μια εκκαθαριση,κοντευε να πνιγει απ τη σκονη και τα χαρτια.Το βλεμμα του επεσε σ'ενα ειδοποιητηριο απ το Ταχυδρομειο.Αποστολεας Εξωτερικου...διευθυνση στα Αγγλικα,χωρις ονομα,Δεμα,διαθεσιμο στο ταχυδρομειο ως...αυριο.Για καποιο λογο που δε μπορουσε να εξηγησει,αισθανθηκε οτι αυτο το δεμα τον αφορουσε.
Ετσι κι αλλιως,αποκλειεται να εβγαζε ικανοποιητικη δουλεια στην τωρινη του κατασταση.Καλο θα του εκανε να βγει εξω,να δει λιγο κοσμο.Εκανε ενα γρηγορο ντους,αλλαξε την ιδρωμενη του μπλουζα με τη 'γλωσσα" των Rolling Stones,πηρε το ειδοποιητηριο στο χερι και ξεκινησε για το ταχυδρομειο.

(συνεχιζεται...)

MIDSUMMER NOON STORY...

Την ωρα ακριβως που περνουσε κατω απ την ακομα ανερχομενη πορτα του γκαραζ αναρωτηθηκε αν ειχε πανω του τα κλειδια του.Ξαφνικα ενιωσε την αγωνια που ενιωθε παντα οποτε ξεχνουσε κατι πολυ σημαντικο ή κατι στοιχειωδες,και σιγουρα ηταν πολυ σημαντικο να ξαπλωσει στο κρεβατι του μετα το 4ωρο της διακοσμητικης παρουσιας του στα βαφτισια του υιου Πιπεροπουλου και το επακολουθο βαρυ γευμα υπο αποπνικτικη ζεστη.Ειχε φυγει νωρις το πρωι απ το εξοχικο του,θυσιαζοντας το κυριακατικο μπανιο του ωστε να παρευρεθει σε αλλη μία ,ανουσια για τον ιδιο,κοινωνικη υποχρεωση.Η γυναικα του και η κορη του ειχαν επωφεληθει απο τη δικη του "θυσια" αποχαιρετωντας τον ξαπλωμενες στις σεζ λογκ της Πλατιας Αμμου.Προσπαθησε να θυμηθει ποιος ειχε κλειδωσει την εξωπορτα του σπιτιου οταν εφευγαν την Παρασκευη το απογευμα.Θα ορκιζοταν οτι ειχε παρει κι εκεινος κλειδια,και οτι διεμειφθη μεταξυ τους ο συνηθης διαλογος "κλειδωνεις εσυ ή εγω?"Δυστυχως,ηταν αδυνατο να θυμηθει αξιοπιστα την συνεχεια του διαλογου και ως εκ τουτου το σφιξιμο στην καρδια του μεγαλωσε:γουστο θα ειχε να μην βρισκονταν καπου στο αυτοκινητο τα κλειδια του.

Ενα πενταλεπτο φρενηρους ψαξιματος ηταν αρκετο για να επιβεβαιωσει τους φοβους του.

Φυσικα συνεχισε να ψαχνει μηχανικα για λιγα λεπτα ακομη προσπαθωντας να πεισει τον εαυτο του οτι βρισκονται μπροστα στα ματια του και απλως δεν τα βλεπει.Οταν περασε κι αυτο το σταδιο αρχισε να αναρωτιεται που θα περνουσε τις επομενες 4 ωρες μεχρι να γυρισει η συμβια του.Οι περισσοτεροι φιλοι του ηταν ηδη διακοπες και προφανως δεν μπρουσε να αποτανθει στους λιγους που ειχε πριν λιγο αποχαιρετησει στην βαπτιση.Ξαφνικα του ηρθε η εμπνευση:Η πεθερα του!Παντα ειχε ενα σετ κλειδιων του σπιτιου τους!Εβγαλε γρηγορα το αυτοκινητο απ το γκαραζ και κατευθυνθηκε προς το σπιτι τους.

Μονο οταν εφτασε σχεδον εξω απο αυτο θυμηθηκε οτι ακριβως εκεινο το Σαββατοκυριακο ειχαν και τα πεθερικα του αποφασισει να αποδρασουν στο σπιτι τους στην Μυκονο!Απ'οτι φαινεται θα επρεπε να περιμενει 4-5 ωρες εξω,στον καυτο αερα προτου ξεκουρασει το κουρασμενο του κορμι.Γρηγορα διετρεξε με το μυαλο του τις πιθανες εναλλακτικες λυσεις.

Να κατσει καπου για καφε?ποσο θα καθοταν πινοντας ενα καφε,μονος του?Για φαγητο δεν ηθελε να ακουσει...ευτυχως μεσα στο αυτοκινητο ειχε το μυθιστορημα που διαβαζε και ειχε αποβει πολυ καλη επιλογη και το i-pod του.Αποφασισε οτι ο Εθνικος Κηπος θα ηταν μια δροσερη επιλογη...ειχε και την Αιγλη οπου μπορουσε να πιει ενα καφε να συνελθει λιγο.

Παρκαρε στις θεσεις της Ολυμπιακης Επιτροπης πονταροντας στις ελαχιστες πιθανοτητες να τις χρειαζονταν ενα καυτο κυριακατικο μεσημερι του Ιουλιου και κατευθυνθηκε προς το Ζαππειο.Τα σκιερα παγκακια απεναντι απ το αγαλμα του Καραισκακη αποδειχτηκαν απροσμενα δροσερα και ετσι εκατσε με το βιβλιο του σε ενα απο αυτα.Τα ακουστικα του κρατουσαν μουσικη συντροφια και γρηγορα βυθιστηκε στην αναγνωση.Η μεταγευματικη νυστα ομως αποδεικνυοταν δυσκολος αντιπαλος ενισχυμενη απο τη ζεστη,κι ετσι συχνα χρειαζοταν να ξαναδιαβασει την παραγραφο που μολις ειχε ολοκληρωσει.

Μια ωρα αργοτερα, μετα βιας κρατουσε το κεφαλι του ορθιο.Θα ειχε παει στην Αιγλη για ενα αναζωογονητικο freddocino αν δεν ειχε ανακαλυψει οτι με την αλλαγη των ρουχων του για την βαφτιση ειχε ξεχασει,εκτος απ τα κλειδια του,και το πορτοφολι του!Ετσι,οι τσεπες του λευκου,λινου του παντελονιου ηταν πιο αδειες κι απ'αυτες μεθυσμενου εγγλεζου τουριστα...Τι στο καλο! καπως θαπρεπε να επιβιωσει για μερικες ακομη ωρες.Ακουμπησε το χοντρο μυθιστορημα στην ακρη,και ξαπλωσε με το κεφαλι του πανω σ'αυτο ξεπερνωντας τους ενδοιασμους του για την εικονα που εδινε,αυτος,ενας ευπατριδης,ξαπλωμενος σε κοινη θεα σε ενα παγκακι του Εθνικου Κηπου.

Απ τα ακουστικα τωρα ακουγοταν η ονειρικη μουσικη του Brian Eno με τους στιχους που ειχαν στοιχειωσει τα 18 του χρονια

"given the chance,

I'll die like a baby,

on some faraway beach
When the season's over

Unlikely

I'll be remembered

As the tide brushes sand in my eyes

I'll drift away.,.."

Εκλεισε τα ματια και προσπαθησε να θυμηθει τοτε που η ζωη φαινοταν ακομη απλη,που ολες οι δυνατοτητες ηταν εφικτες απλως και μονο επειδη δεν ειχε ακομη αρχισει να τις αποκλειει επιλεγοντας...Τοτε που η δικη του θνητοτητα απασχολουσε μονο τον ιδιον και κανεναν αλλο που να εξαρτιοταν απ'αυτον και ειχε την πολυτελεια να της δινει ποιητικη,ασκοπη χροια...

Βρισκοταν ηδη νοερα κατω απ την σκια ενος θεορατου πευκου στην Σκιαθο,το αερακι τον δροσιζε νανουριζοντας τον με τη νωχελικη κινηση των κλαδιων και το θροισμα των πευκοβελονων,καπου κοντα βρισκοταν και η πηγη της τοτινης ευτυχιας του,τα βλεφαρα του τωρα ηταν διαφανα και μπορουσε να (μισο)βλεπει μεσα απ αυτα....

...Κι ετσι,ο Ερμολαος Πετριδης,καθως πρεπει γονος καλης οικογενειας με 8ετεις ακαδημαικες σπουδες στα καλυτερα Κολεγια του εξωτερικου και 12ετη σχεδον θητεια στα Διοικητικα Συμβουλια διαφορων Εταιρειων,συνηθισμενος σε Chesterfield καναπεδες και διευθυντικα καθισματα 2000 ευρω,βυθιστηκε στον πιο ανεμελο και ξεκουραστο εδω και πολυ καιρο υπνο του σε ενα ακαμπτο παγκακι του Εθν.Κηπου...

IT'S NOT HOW FAR YOU FALL,IT'S THE WAY YOU LAND

Συνεχιζοντας τη μουσικη επιμορφωση του κοινου,θελω να σας παρουσιασω 2 σπουδαια αλμπουμ που ανακαλυψα προσφατα:

το πρωτο ειναι της μεγαλης Patti Smith,της ονομαζομενης και ποιητριας του ροκ,με τιτλο Twelve.Τοσα ειναι τα τραγουδια που εχει διαλεξει για να διασκευασει με το μοναδικο της τροπο η Patti Smith

.

Μεταξυ αυτων ξεχωριζω τα Midnight rider(allman brothers),The boy in the bubble,Soul Kitchen(Stones),Changing of the Guards,Smells like teen spirit(Nirvana).

Kαλο,κλασικο ροκ,οπως μονο οι μεγαλοι του ειδους ξερουν να κανουν,με τη χαρακτηριστικη ποιητικη διαθεση της Patti.

Το δευτερο αλμπουμ ηταν αληθινη εκπληξη με τον τιτλο-μοτο

It's not how far you fall,it's the way you land των Soulsavers.

Οι κ.Ian Glover,Rick Martin(καμια σχεση με τον λατιν Ricky)επιστρατευουν σε 8 κομματια τη βαρυτονη φωνη του σαμανου Mark Lanegan(των Screaming Trees/Queens of the Stone Age, για πολλους η μεγαλυτερη φωνη της Αμερικης τα τελευταια 20 χρονια),αναμιγνυουν μουσικα ειδη και παραδιδουν στα αυτια μας 4-5 τουλαχιστον αριστουργηματα.Ακουστε το Kingdom of rain και το Revival και πειτε μου...

Αν ειναι να αγορασετε 2 cd για τις καλοκαιρινες σας βολτες,δεν θα αστοχησετε με αυτα...

Sigur Ros - Saeglopur

μετα την προηγουμενη καταιγιδα η ηρεμια!


απλα καταπληκτικο τραγουδι και βιντεο...

Για τη Χαρουλα μας...

Τη στιγμη που ακουσα την ειδηση αισθανθηκα οτι δεν θαταν μακρινη η μερα που θα επρεπε να γραψω για αυτο...Μερικες φορες γραφεις,οχι για να ξεκινησεις μια ανταλλαγη αποψεων ή ενα προβληματισμο,αλλα γιατι δεν μπορεις να κανεις αλλιως,γιατι αισθανεσαι οτι το οφειλεις σε καποιον.



1-2 μερες μετα την επιστροφη μου απο τη Βιεννη συναντησα στο ασανσερ τη συναδελφο της:
κλασικοι χαιρετισμοι,"τι κανεις?",και μετα απο ενα δυσθυμο οσο και ευγλωττο "καλα","τα εμαθες για τη Χαρουλα,ε?","οχι" λεω εγω,"ελειψα λιγες μερες,τι επαθε παλι?"
"Δεν ειναι καθολου καλα,ειναι στον Ευαγγελισμο,οξεια μυελογενης λευχαιμια!"

...ενας παγωμενος αερας φυσηξε ξαφνικα εν μεσω εξωτερικης θερμοκρασιας 32 βαθμων,σαρωσε την ευχαριστη διαθεση που ειχε προκαλεσει η ευρωπαικη μου αποτοξινωση και σηκωσε την τριχα στα χερια μου.
Λευχαιμια?η Χαρουλα μας?που την καμαρωνα σε μια συνεστιαση μολις πριν 2 μηνες,και ευχομουν απανωτα να ηταν τα μεχρι τοτε ολα τα βασανα της?

Γιατι το παντα χαμογελαστο κι ευγενικο αυτο κοριτσι χτυπηθηκε απο το Θεο/Μοιρα/Τυχη (διαλεξτε και παρτε,αναλογα τι πιστευετε)ανελεητα τα τελευταια 2-3 χρονια:

Το εναρκτηριο λακτισμα δοθηκε οταν κοπηκαν τα συρματοσχοινα(!) του ασανσερ σε καποιο σπιτι και βρεθηκε μαζι με τη μητερα της σε ελευθερη πτωση εντος του φρεατιου!Σπασμενα ισχια και χερι η μητερα,συντριπτικο καταγμα σφυρων η Χαρουλα.Καθως επασχε απο μια ιδιοπαθη θρομβοκυταρωση,χρειαστηκε προεγχειρητικα τροποποιηση της αντιπηκτικης αγωγης που λαμβανε,που οδηγησε μετα το χειρουργειο σε λιαν απειλητικες θρομβωσεις της μεσεντεριου αρτηριας.Δεν ξερω ποσες φορες χρειαστηκε να χειρουργηθει για να διαφυγει τον κινδυνο...καταφερε και βγηκε,εστω και με τα μισα κιλα και επανηρθε στη δουλεια της παντα με το χαμογελο.Λιγους μηνες αργοτερα την εχασα παλι για καμποσες μερες.Ρωτωντας εμαθα οτι της βρηκαν καρκινο θυρεοειδους.Ολικη αφαιρεση,ραδιενεργο ιωδιο κλπ.Ηδη συζηταγαμε οτι η κακοδαιμονια της ξεπερνουσε και την πιο νοσηρη φαντασια.Η Χαρουλα επανηλθε κοντα μας,και καθε φορα που την εβλεπα στο διαδρομο ευχομουν να μη χρειαστει να ξαναλειψει.Καποιο λεμφαδενικο καθαρισμο τον συνεδεσα με το προβλημα του θυρεοειδους,κι οσο κι αν δεν ηταν ευοιωνο σημαδι,δεν ηταν και κατι καινουριο...Η ελπιδα παρεμενε...



Μεχρι που σε μια απο τις τακτικες αιματολογικες της εξετασεις,κατι ειδαν και την πηραν εσπευσμενα τηλεφωνο απ τον Ευαγγελισμο να παει για επανελεγχο.Την εκαναν εισαγωγη την ιδια μερα και η Χαρουλα δεν εμελλε να ξαναβγει...Δεν ξερω αν η χημειοθεραπεια επιταχυνε το τελος ή αν αναλογη θα ηταν και η φυσικη εκβαση των πραγματων.Σε αντιθεση με την Αμαλια Καλυβινου,η Χαρουλα δεν ειχε ιδιαιτερο παραπονο απο τους γιατρους της.Νοσηλευτρια η ιδια,γινοταν αμεσα συμπαθης με το γεματο αξιοπρεπεια ευγενικο χαμογελο της και οι ανθρωποι που ειχαν την φροντιδα της εβαζαν προσωπικο στοιχημα την βελτιωση της.Αν απο κατι ειχε παραπονο,ηταν γι'αυτο το αναλγητο και γραφειοκρατικο συστημα Υγειας που θεωρει λογικο να στοιβαζονται οι ασθενεις σε θαλαμους των 8 κρεβατιων,που την αναγκαζε να γινεται αποτροπαιο θεαμα για τους αλλους καθως η ανημπόρια της αυξανοταν...Ηταν για τις αδιαφορες συναδελφους της(!) που ενω επρεπε να λαμβανουν τα υψιστα προφυλακτικα μετρα οταν πηγαιναν να βαλουν φαρμακο στον ορο καποιας με μηδενισμενα τα λευκα αιμοσφαιρια απο τη νοσο και τις θεραπειες,αυτες εβγαζαν τη συριγγα απο την τσεπη τους,παρεα με χιλια δυο ασχετα πραγματα...Το παραπονο της ηταν οτι επρεπε να κρατα δεμενο το στατω στο κρεβατι της γιατι δεν βρισκοταν αλλο σ'όλη την πτερυγα...



Αυτη τη φορα,δεν ταλαιπωρηθηκε πολυ...το χτυπημα ηταν πολυ μεγαλο για τον ταλαιπωρημενο οργανισμο της και η Χαρουλα ξεκουραστηκε με την τελευταια Πανσεληνο του Ιουνιου.

Στο αγγελτηριο ειδα με εκπληξη οτι ηταν 33 χρονων-δεν την εκανα πανω απο 28!Τα τρια αυτα χρονια των συνεχων προβληματων δε θυμαμαι ποτε να την ακουσα να βαρυγκομησε,να πει ενα απολυτα δικαιολογημενο "θεε μου,γιατι ολα σε μενα?"Δεν ειχε προλαβει να δημιουργησει οικογενεια-ειχε ομως την τυχη να εχει διπλα της ενα αγορι που αποδειχθηκε Αντρας ,καθως δεν λιποψυχησε μπροστα στα τοσα προβληματα κι ας μην ειχε τυπικες δεσμευσεις κι εμεινε στο πλευρο της ως το αναπαντεχο τελος.Μαζι τους καμαρωνα στη συνεστιαση που εγραφα παραπανω κι εκανα χιλιες ευχες να ζησουν ανεφελα απο κει και περα.



"It never rains,it pours!" λενε οι Αγγλοι για να δειξουν οτι μερικες φορες οι συμφορες ερχονται απανωτες.Ή οπως προφητικα ειχε τραγουδησει ο Ξυλουρης με τη συνταρακτικη φωνη του "εβαλε ο Θεος σημαδι..." Η περιπτωση της Χαρουλας για μενα ειναι (αλλη μια...)αποδειξη οτι ειτε δεν υπαρχει Θεος οπως μας τον μαθαιναν στο σχολειο(δικαιος,φιλευσπλαχνος,ο τα παντα ορών)ειτε,αν επιμενει καποιος οτι υπαρχει,εχει πολυ διεστραμμενη αισθηση του χιουμορ.

Βεβαια,εχουν φροντισει και για αυτο:"δεν ξερεις τι θεση εχει αυτο που προσπαθεις να εξηγησεις στο Ευρυτερο Σχεδιο,The Grand Scheme of things".Ας προσπαθησει να το εξηγησει αυτο κανεις στην φτωχη μητερα της...



Χαρουλα,εγω θα κρατησω στη μνημη μου παντα το μονιμο χαμογελο σου,την αξιοπρεπεια και την ευγενεια σου.Κι αν,λεμε ΑΝ,συναντησεις καποιον εκει πανω,ρωτα εκ μερους μου ενα τεραστιο "Γιατί?"

Sweet child in time you'll see the line
The line that's drawn between the good and the bad
See the blind man shooting at the world
Bullets flying taking toll...